ตอนที่ 1229-1230 รูปพวกนั้นไม่เหมาะกับคุณ

เฉียวเมียนเมียนเงยหน้าขึ้นมอง เธอเห็นว่าหยางเชาชิงไม่ได้ล้อเล่นและขมวดคิ้ว ขณะที่เธอกำลังจะพูด เธอได้ยินเสียงผู้ชายข้าง ๆ ตอบกลับเร็วกว่าเธอ “ลูกอะไรกัน? พี่สะใภ้ของพวกนายยังเด็กอยู่เลย เรายังไม่คิดจะมีลูกกันตอนนี้”

หยางเชาชิงตกตะลึง “แต่พี่ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ ป้าเหมาเขาไม่เร่งพี่หรอกเหรอ?”

พวกพ่อแม่มักจะกระตุ้นให้ลูกของตัวเองแต่งงานก่อนที่จะอายุมากเกินไป..

หยางเชาชิงรู้สึกรำคาญกับครอบครัวของเขามาก

เขารู้สึกว่าเขายังเด็กและสามารถอยู่คนเดียวได้อีกหลายปี

แต่แม่และปู่ของเขาชอบนัดบอดให้เขาอยู่เป็นประจำ แถมยังต้องการให้เขาแต่งงานยิ่งเร็วได้เท่าไหร่ยิ่งดี

เขาไม่สนใจเรื่องแต่งงานหรอก

ถ้าเขาได้พบกับผู้หญิงอย่างพี่สะใภ้ แม้ว่าการแต่งงานของเขาจะเป็นหลุมศพ เขาก็เต็มใจลงไปนอน

แต่เขาทำไม่ได้หรอก!

เขาไม่ต้องการแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาไม่ได้รับก

“ผู้ชายต้องมีลูกก่อนอายุ 30 อาซื่อยังเหลือเวลาอีกตั้งหลายปี ไม่เห็นจะต้องเร่งรีบ ยิ่งกว่านั้น ฉันคิดว่าอาซื่อคงอยากจะสนุกกับพี่สะใภ้ไปอีกสักสองสามปีอย่างแน่นอน ทำไมจะต้องรีบหาตัวปัญหาตั้งแต่เนิ่น ๆ เล่า นั่นไม่ใช่การถูกแย่งภรรยาของอาซื่อหรอกหรือ? ฉันเดาว่าอาซื่อคงไม่มีความสุขนักหรอก” ลู่เหยายิ้มและล้อเลียน

“โอ้ ใช่ อาซื่อ ฉันคิดว่านายเกือบจะหายดีแล้ว” ลู่เหยาหมุนแก้วไวน์ในมือและมองดูเขาครู่หนึ่ง เขายิ้มและพูดว่า “นายต้องการให้ฉันทดสอบนายตอนนี้เลยไหม ว่านายหายดีหรือยัง?”

“ทดสอบ? ทดสอบอะไรคะ?”

เฉียวเมียนเมียนรู้ว่าลู่เหยากำลังพูดถึงอะไร ก่อนที่เหมาเยซื่อจะพูดอะไร เธอก็ถามขึ้นด้วยความสนใจ

“พี่สะใภ้ ฉันคิดว่าคุณไม่รู้จะดีกว่า อืม..มันเป็นรูปบางรูปที่ไม่เหมาะที่จะให้คุณดู” ลู่เหยาแสร้งทำเป็นครุ่นคิดหนัก

เฉียวเมียนเมียนกระพริบตา “รูปที่ฉันไม่ควรดู? รูปอะไรคะ?”

ลู่เหยาถาม “พี่สะใภ้ คุณอยากดูภาพโป้เหรอ?”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้พูดเล่น เธอก็ยิ่งสงสัยมากขึ้น เธอเม้มปากแล้วถามด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ “นั่นมัน..รูปโป้จริง ๆ เหรอคะ?”

“อืม”

ลู่เหยากล่าวขณะที่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “นี่เป็นการทดสอบที่ง่ายและประสิทธิภาพมากที่สุดแล้ว”

ลู่เหยาเปิดโทรศัพท์มือถือของเขาและชื่อเหมาเยซื่อใน wechat เขามองไปที่เฉียวเมียนเมียนและพูดว่า “พี่สะใภ้ คุณรังเกียจไหมที่ผมจะส่งรูปโป้ของผู้หญิงคนอื่นไปให้อาซื่อ? ก็แค่การรักษาทางการแพทย์อย่างหนึ่งเท่านั้น พี่สะใภ้อย่าได้หึงหวงไปเลยนะ”

เฉียวเมียนเมียนพูดไม่ออก

แน่นอนว่าเธอไม่ได้รังเกียจ

เธอยังอยากจะเห็นเสียด้วยซ้ำ

แต่เธออายเกินกว่าจะพูดออกไป

เหมาเยซื่อขมวดคิ้วและนิ่งเงียบ

หยางเชาชิงถูกมือและรอคอยอย่างตื่นเต้น “รูปโป้อะไร? หุ่นดีไหม? นายจะเก็บของดีอย่างนี้ไว้คนเดียวเหรอลู่เหยา ส่งใน wechat ให้ฉันบ้างสิ ฉันจะช่วยประเมินให้”

ลู่เหยาจ้องมองไปที่เขา “นายน้อยหยางก็มีผู้หญิงเหมือนกันนี่ ยังจะอยากได้อะไรอีก”

หยางเชาชิงพบกับการดูถูกของเขาและพยักหน้าอย่างไร้ยางอาย “อืม ฉันเองก็สงสัยว่าฉันจะไม่มีความสุขจากการเกลียดผู้หญิง ไหน ๆ วันนี้ก็ได้เจอนายแล้ว ช่วยประเมินให้ฉันให้หน่อยสิ”

เมื่อเร็ว ๆ นี้เขาปวดหัวทุกครั้งที่พูดถึงผู้หญิง!

ลู่เหยาพูดไม่ออกเลยจริง ๆ

เขาเพิกเฉยต่อหยางเชาชิง และส่งภาพถ่ายให้กับเหมาเยซื่อสองสามรูปใน wechat “อาซื่อ ฉันพูดจริงนะ ฉันส่งรูปให้นายแล้ว ลองเปิดดูสิ”

__

เหมาเยซื่อรู้ว่าเขาไม่ได้พูดเล่น

ลู่เหยาเป็นคนที่ปฏิบัติต่อเขาอย่างเสมอต้นเสมอปลาย

นอกจากตัวเขาเองแล้ว ลู่เหยายังเป็นคนที่รู้อาการป่วยของเขาดีที่สุด

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ลู่เหยาทำเพื่อเขา

“มันก็แค่การรักษา จะลบออกทีหลัง แต่ถ้าคุณไม่อยากให้ผมดู ผมก็ไม่ดู” เหมาเยซื่อเคยคิดว่ามันไม่สำคัญถ้าเขาเห็นเพียงคนเดียว ทว่าตอนนี้เขามีเฉียวเมียนเมียน เขากลัวว่าเธอจะรังเกียจ

หยางเชาชิงสัมผัสแขนของเขาทันทีและพูดว่า “โอ้โห ฉันขนลุกเลยนะเนี้ย พี่รอง นึกถึงความรู้สึกของคนโสดอย่างพวกเราหน่อยจะได้ไหม? ควบคุมตัวหน่อย”

ลู่เหยาไม่ได้พูดเกินจริง แต่เขารู้สึกว่าในตอนนี้เหมาเยซื่อเป็นคนที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง “อาซื่อ พี่สะใภ้เขาไม่ใช่คนไร้เหตุผลเสียหน่อย มันก็แค่การรักษาเองนะ”

เฉียวเมียนเมียนกล่าว “..อืม ฉันไม่รังเกียจหรอกค่ะ”

เธอแค่อยากรู้เกี่ยวกับภาพโป้ที่ลู่เหยาส่งให้เขา...

เหมาเยซื่อหันไปมองเธอ เมื่อเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจจริง ๆ เขาจึงค่อย ๆ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดดู

เขาเปิด wechat

นาทีต่อมาเหมาเยซื่อก็ปิด

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเขา ลู่เหยาก็ถอนหายใจและพูดอย่างช่วยไม่ได้

“นี่นายยังรู้สึกรังเกียจ รู้สึกอยากอ้วกอยู่ใช่ไหม”

เหมาเยซื่อจำภาพเหล่านั้นได้และรู้สึกรังเกียจ “อืม”

“...ฉันคิดว่านายดีขึ้นแล้วเสียอีก” ลู่เหยาเก็บโทรศัพท์มือถือของเขาและมองอีกฝ่ายอย่างลึกซึ้ง จากนั้นเขาก็หันไปมองเฉียวเมียนเมียน ในที่สุดก็แนะนำออกมาอย่างจริงใจ “ฉันคิดว่านายไม่ต้องคิดเรื่องการรักษาโรคนี้อีกต่อไปแล้วล่ะ ยังไงซะ ตอนนี้นายมีพี่สะใภ้อยู่แล้ว มันไม่สำคัญแล้วล่ะว่านายจะรักษาหรือเปล่า ฉันเดานะอาการป่วยของนายก็คงเหมือนกับนายน้อยกง ถ้ายืนกรานที่จะรักษา มันก็เหมือนเดิม และก็ไม่ดีขึ้นตลอดชีวิต บางทีนายอาจต้องเจอกับคนที่ถูกลิขิตให้พบก่อน ต่อหน้าคน ๆ นั้น อาการเจ็บป่วยของนายจะหายเป็นปกติได้เอง”

“อ๋อ พูดถึงนายน้อยกง ทำไมคืนนี้ฉันไม่เห็นเขาเลยล่ะ? ไม่ใช่ว่าไป่ซู่ไม่ชวนเขาหรอกนะ?” ลู่เหยามองไปรอบ ๆ และอดไม่ได้ที่จะรู้สึกงงงวยเมื่อมองไม่เห็นกงเซลี

“ใครจะรู้? เร็ว ๆ นี้เขาก็เก็บเนื้อเก็บตัว ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่ ฉันชวนออกมาด้วยกันตั้งสองสามครั้งแล้ว แต่เขาก็ไม่ออกมาเจอกันเลย” หยางเชาชิงรู้สึกไม่ค่อยมีความสุขขึ้นมา

เขาไม่รู้จริง ๆ ว่ากงที่สี่กำลังทำอะไรอยู่

พวกเขาเคยเที่ยวเล่นด้วยกัน เขาสามารถโทรหาอีกฝ่ายได้ตลอดเวลา

แต่ตอนนี้...

ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนจะหมดความสนใจไปหมดแล้ว

หยางเชาชิงรู้สึกว่ากงเซลีผิดปกติ ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา

เขาต้องหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับกงที่สี่ให้ได้สักวันหนึ่ง

หยางเชาชิงกำลังมองออกไป สายตาก็สบเข้ากับร่างที่คุ้นเคย

เซินโย่ว

เขาตกตะลึงและคิดเกี่ยวกับเรื่องทีเกิดขึ้นเมื่อเร็ว ๆ นี้ เขาขมวดคิ้วและมองไปที่เหมาเยซื่อ

เขาต้องการถามอีกฝ่ายว่าเขาจะไม่สนใจเซินโย่วอีกต่อไปแล้วอย่างนั้นเหรอ

แต่เมื่อเห็นว่าเฉียวเมียนเมียนอยู่ใกล้ ๆ เขารู้สึกว่าไม่ใช่เวลาที่ดีที่จะพูดเรื่องนี้

หยางเชาชิงไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเซินโย่ว แต่หลังจากที่รู้จักเธอมาหลายปี เขายังรู้สึกแปลกใจมากที่เพื่อนเก่าของเขาอยู่ในสภาพนี้

แต่เธอจะตำหนิใครได้?

เขาเคยเตือนเซินโย่วหลายครั้ง แต่เธอไม่เคยที่จะฟัง

ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเธอ

*********************

จากผู้แปลถึงผู้อ่าน

...ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่เมื่อวานไม่ได้อัพ

ช่วงนี้มีปัญหาสุขภาพนิดหน่อยค่ะ

ขอบคุณทุกกำลังที่คอยติดตามน๊า...