ตอนที่ 329+330 เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ของครอบครัวเก๋อ

เจียงเหยาทำได้เพียงพยักหน้า แม้ว่าเธอจะกังวลเกี่ยวกับพวกเขา แต่เธอก็ไม่สามารถทำอะไรได้เช่นกัน

อย่างไรก็ตาม เธอจำได้ว่าเหลียงเยวื่อจือกังวลเกี่ยวกับเรื่องไข้หวัดของนายพลเหลียง ตอนนี้ครอบครัวเหลียงกำลังวุ่นวาย เหลียงเยวื่อจือและหลัวเหลาหรุนคงจะเศร้าใจอยู่ไม่น้อย

ลู่ชิงสีเคาะไหล่ของเจียงเหยา “ไปอาบน้ำเถอะ ผมจะเข้าไปผัดผักในครัวสักหน่อย”

“ก่อนนอนค่อยอาบ” เจียงเหยาสายหน้าของเธอทันที เธอแลบลิ้นและดึงใบหน้าของลู่ชิงสี “ให้ฉันได้ดูท่าทางการทำอาหารที่สวย ๆ ของคุณดีกว่า”

เจียงเหยาทำตัวอิสระต่อหน้าลู่ชิงสี เธอกล้าที่จะพูดและทำสิ่งต่าง ๆ อย่างมั่นใจในการหยอกล้อสามีของเธอ

ถ้าไม่ใช่เธอแต่เป็นคนอื่น พวกเขาคงถูกลู่ชิงสีเตะให้ห่างออกไปเป็นหมื่นไมล์ ทว่าเธอเป็นภรรยาของเขา ลู่ชิงสีจึงหัวเราะคิกคักและพยักหน้ารับ

เขาได้แช่ผักเตรียมไว้ก่อนหน้านี้แล้ว หลังจากเข้าไปในห้องครัว เขาก็แค่เอามาลงผัดในกระทะเท่านั้น

“คืนนี้เราควรเอาอาหารไปแบ่งให้จ่าเก๋อด้วยใช่ไหมคะ” ก่อนหน้านี้ลู่ชิงสีนำอาหารกลับมาอีกสองกล่องจากโรงอาหาร แต่ตอนนี้เขากำลังทำอาหารเย็น จึงคิดว่าควรจะแบ่งไปให้บ้านนู้นอย่างแน่นอน

เหตุผลที่เจียงเหยาพูดเรื่องนี้ขึ้นก่อน เพราะเธอกลัวว่าลู่ชิงสีจะเชิญจ่าเก๋อและเก๋อเวินเวินมาทานอาหารเย็นด้วยกันที่นี่

เจียงเหยารู้สึกรำคาญทุกครั้งที่เห็นเก๋อเวินเวิน เธอกลัวว่าเด็กหญิงจะทำบ้านของเธอพัง และไม่อยากมองดูเก๋อเวินเวินกินเหมือนหมี

“อืม” ลู่ชิงสีพยักหน้า “อีกสองสามวันผมจะให้จ่าเก๋อโทรไปที่บ้าน เพื่อให้คุณนายเก๋อกลับมาอยู่ที่นี่”

“แล้วแม่ของจ่าเก๋อล่ะคะ แม่ของจ่าเก๋อรู้ว่าลูกชายของเธอได้รับบาดเจ็บแต่ไม่มีใครมาดูแลเขา ทำไมเธอไม่มาช่วยเหลือล่ะคะ” เจียงเหยาถามด้วยความสงสัย ตามหลักแล้ว แม่ของจ่าเก๋อควรจะมาดูแลลูกชายและหลานสาว ตั้งแต่คุณนายเก๋อกลับบ้านเกิดไปแล้ว ก็ไม่มีใครมาดูแลพวกเขาเลย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ปกติ จ่าเก๋อได้รับบาดเจ็บ คุณนายเก๋อก็ควรจะเป็นคนดูแลจ่าเก๋อ ส่วนแม่ของจ่าเก๋อก็ควรมาที่กองทัพและดูแลหลาน ไม่ใช่ว่าไม่มีที่พักเสียหน่อย บ้านมีสองห้องนอนคงไม่ลำบากสำหรับหญิงชราสักเท่าไหร่

“แม่จะมาหรือไม่ก็คงไม่แตกต่างกันหรอก” ลู่ชิงสีส่ายหน้าแล้วหันไปหยิกจมูกของเจียงเหยา “ไม่ใช่ทุกคนจะมีพ่อแม่ที่รู้จักให้ความรักและดูแลลูก ๆ ของเขาได้เหมือนพวกเรานี่ จ่าเก๋อชอบทำหน้าบึ้งตึง พูดจาก็ไม่เก่ง เขามีน้องชายและน้องสาวหลายคนที่พูดจาไพเราะ พ่อกับแม่ก็ชอบลูกคนอื่นมากกว่า เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเข้ามาทำงานที่กองทัพ คุณยายของเก๋อเวินเวินก็ไม่เคยสนใจหลานสาวคนนี้เลย เพราะเธอเป็นคนหัวโบราณและให้คุณค่ากับเด็กผู้หญิงมากกว่าเด็กผู้ชาย”

ลู่ชิงสีรู้สึกหมดหนทางอย่างมาก “ตอนที่จ่าเก๋อเขาได้รับบาดเจ็บ ที่กองทัพได้โทรไปหาครอบครัวเก๋อ และขอให้แม่ของจ่าเก๋อมาเยี่ยมเขา แต่แม่ของจ่าเก๋อกลับถามว่าลูกของเธอตายหรือมีชีวิตอยู่ เธอจะไม่มา ถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะเธอบอกว่าเธอต้องทำนา แล้วต้องดูแลหลานชายหลานสาวอีกหลายคน”

เจียงเหยาไม่ได้ถามต่อ ไม่น่าแปลกใจเลยที่จ่าเก๋อจะดูค่อนข้างหน้าบึ้ง นิสัยเขาออกจะน่าเบื่อ แต่เขามีพ่อแม่ ภรรยา และลูกสาวแบบนั้นนี่สิ ทำให้นิสัยของเขาดูเฉยเมยมากยิ่งขึ้น

ลู่ชิงสีไม่ใช่คนประเภทจะนินทาครอบครัวของคนอื่น แต่เรื่องของจ่าเก๋อเป็นกรณีพิเศษ ที่เขาพูดมากให้เจียงเหยาฟัง ก็เพราะเขาต้องการให้เจียงเหยาเข้าใจเหตุผลที่เขาต้องดูแลลูกน้องคนนี้เป็นพิเศษ

__

ตอนที่ 330 จะมา?

เจียงเหยาไม่ได้ถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับครอบครัวเก๋อ เธอก้มศีรษะลงและจดจ่ออยู่กับการผัดผักของลู่ชิงสี

เห็นได้ชัดว่าลู่ชิงสีไม่ได้ทำอาหารบ่อยนักในขณะที่เขาเทน้ำมันลงไปถึงสามครั้ง แม้ว่าจะเป็นเมนูผัดผักก็ตามที อย่างไรก็ตาม ฝีมือการทำอาหารของเขาก็ยังดีกว่าของเจียงเหยา

ร่วมกับอาหารที่เพื่อนบ้านเอามาให้จ่าเก๋อและลูกสาว ลู่ชิงสีได้เตรียมปลาตุ๋นราดซอส และอาหารมังสวิรัติอีกสองจน สูตรปลาตุ๋นเป็นสูตรที่เขาได้รับมาจากผู้พันหลิน รวมกับซุปไก่อีกเมนู อาคารค่ำที่พวกเขามีในคืนนี้ยังกับงานเลี้ยง

“กินก่อนก็ได้ ผมจะยกอาหารไปให้เขา” ลู่ชิงสีหยิบชามใบใหญ่ที่เขาซื้อมาในตอนเช้าและตักซุปไก่ลงไปครึ่งชาม

เจียงเหยาบอกเขาว่าเธอจะรอให้เขากลับมาทานข้าวด้วยกัน เธอช่วยลู่ชิงสีเดประตูและนั่งรอที่ด้านข้างของโต๊ะอาหาร หลังจากรอได้ครู่หนึ่ง เธอหยิบตะเกียบคู่หนึ่งขึ้นมาแอบชิมอาหาร

ลู่ชิงสีไม่ใช่พ่อครัวที่เก่งที่สุด แต่การทำอาหารของเขายังคงกินได้ และยังดีกว่าเจียงเหยาคนที่ทำอาหารไม่เป็นเลยหลายเท่า เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะจู้จี้จุกจิกกับเรื่องนี้

คนที่เปิดประตูให้ลู่ชิงสีคือเก๋อเวินเวิน เมื่อเธอเห็นสิ่งที่ลู่ชิงสีถืออยู่ในมือของเขา เธอรู้สึกยินดีขึ้นมาทันที

ทันทีที่เธอหันกลับมา เธอก็ตะโกนไปยังจ่าเก๋อที่อยู่ในห้อง “พ่อ! อาลู่เอาของกินมาให้ล่ะ มีทั้งปลาและซุปไก่ ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันได้กลิ่นเนื้อ คืนนี้เรามีเนื้อกินแล้ว”

คำพูดของเก๋อเวินเวินดูเหมือนไม่สุภาพ แต่ลู่ชิงสีขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงกับเธอ เขาคุยกับจ่าเก๋อหลังจากวางของที่ถือลงบนโต๊ะ เขารู้ว่าเจียงเหยากำลังรอเขากลับไปทานข้าวด้วยกัน ดังนั้นจึงไม่อยากเสียเวลามากเกินไปและเดินกลับทันที

เจียงเหยาได้ยินเสียงเก๋อเวินเวินพูดอย่างชัดเจนในขณะที่เธอนั่งอยู่ในห้อง เสียงค่อย ๆ เงียบลงเมื่อประตูถูกล็อคหลังจากลู่ชิงสีกลับออกมา

“พรุ่งนี้ตอนที่เราออกไปข้างนอก เตือนฉันให้ซื้อผ้ากันเปื้อนด้วยนะคะ” เจียงเหยาเพิ่งรู้ว่าในบ้านไม่มีผ้ากันเปื้อนเลย ก็ตอนที่เห็นคราบน้ำมันเลอะบนเสื้อผ้าของลู่ชิงสี

แม้ว่าจะดูเหมือนลู่ชิงสีอาศัยอยู่ที่นี่มาระยะหนึ่งแล้ว และบ้านก็ดูเหมือนจะมีทุกอย่างครบ เธอรู้สึกว่ายังมีอีกหลายสิ่งหลายอย่างขาดไปเมื่อเธอเริ่มมาอยู่กับเขา ขอชิ้นใหญ่เธอพอจำได้ แต่สำหรับของชิ้นเล็กชิ้นน้อย หากมองไม่เห็นก็มักจะลืมตอนที่ออกไปซื้อของ

“พรุ่งนี้เราจะเข้าไปในเมืองเหรอ?” ลู่ชิงสีตักซุปไก่ให้กับเจียงเหยาชามหนึ่ง

“ไม่เหนื่อยหรือไง? ถ้าเหนื่อยก็พอก่อนก็ได้ ตอนมาอีกครั้งในช่วงปิดเทอมฤดูหนาวค่อยออกไปหาซื้อ”

หลังจากที่เขาถามเสร็จ ลู่ชิงสีก็วางชามซุปไว้ข้างหน้าเจียงเหยา เขาไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น และเริ่มทานอาหาร

เจียงเหยาหยิบช้อนแล้วจิบซุปไก่

น่าแปลกที่ฝีมือทำอาหารของลู่ชิงสีไม่ดีนัก แต่ซุปไก่ของเขานั้นอร่อยมาก

เธอตักซุปขึ้นมาแล้วเป่าให้หายร้อน เจียงเหยาแอบยิ้มจาง ๆ เธอสังเกตเห็นลู่ชิงสีที่ก้มศีรษะลงและดูเหมือนเขาจะมีสมาธิในการรับประทานอาหาร จากนั้นเธอก็ถามเขาอย่างไม่เป็นทางการว่า “ลู่ชิงสี ถ้าวันหยุดฤดูหนาวฉันไม่ได้มา คุณจะว่าอะไรไหมคะ”

เธอคงไม่สังเกตว่าเขากำลังทดสอบเธอด้วยคำพูดก่อนหน้านั้น และตอนนี้สีหน้าของเขากำลังรอฟังคำตอบจากเธอ

ทว่าคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเจียงเหยาทำให้ลู่ชิงสีสำลัก

เขากังวลมากว่าเจียงเหยาอาจรู้สึกลังเลที่จะมาเยี่ยมเขาที่กองทัพอีกครั้ง เพราะนางเก๋อและเก๋อเวินเวิน ท้ายที่สุด สิ่งที่เก๋อเวินเวินทำเมื่อไม่นานมานี้ก็เกินไปมากจริง ๆ เด็กน้อยกล้าปาก้อนหินใส่คนอื่น มันแย่กว่านั้นเมื่อพวกเขาไม่สามารถพูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือตำหนิเธอได้ เขากลัวว่าภรรยาของเขาจะรู้สึกท้อ

“แล้ว คุณจะมาไหม?” ลู่ชิงสีกำลังคิดว่าถ้าเจียงเหยาเกลียดการพบปะผู้คนที่อาศัยอยู่ตรงข้ามห้องของพวกเขาและปฏิเสธที่จะมาหาเขา เขาจะไม่บังคับเธออย่างแน่นอน