ตอนที่ 325+326 พี่เก๋อ

เมื่อเห็นว่านางเก๋อและเก๋อเวินเวินปฏิบัติต่อเธออย่างไร เจียงเหยาจะไม่ทำอย่างนั้นก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อลู่ชิงสี แม้ว่าจะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับจ่าเกอก็ตาม

“มีอะไรให้ต้องขอบคุณฉันกันล่ะคะ? ฉันทนเห็นคุณเป็นกังวลไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเลยต้องทำแบบนี้ยังไงล่ะ แต่ฉันทำไม่เป็นหรอกนะ ครั้งแรกคุณต้องสอนฉันทำก่อน” เจียงเหยารู้สึกเขินอาย

ลู่ชิงสีไม่มีเวลามากสำหรับพักกลางวัน เขาใช้เวลาที่เหลือในการทำความสะอาดบ้านและจัดเฟอร์นิเจอร์ใหม่กับเจียงเหยา

บ้านของพวกเขาดูแตกต่างไปจากเดิมหลังจากทำความสะอาดเสร็จ

“ขนพวกเฟอร์นิเจอร์เก่าทั้งหมดมาไว้ที่ห้องนั่งเล่นก็แล้วกัน  ผมจะหาคนมาช่วยย้ายมันออกไปอีกที” ลู่ชิงสีปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเขา ห้องนั่งเล่นคับแคบมาก เพราะมันเต็มไปด้วยของที่เตรียมจะขนไปทิ้ง

เมื่อเทียบกับบ้านของเขา บ้านที่กองทัพมีขนาดเล็กกว่ามาก โชคดีที่เจียงเหยาไม่มีปัญหากับมัน

หลังจากพูดคุยกับเธออีกสองสามประโยค ลู่ชิงสีก็เปลี่ยนชุดและเตรียมออกไปทำงาน หลังจากนั้นไม่นาน มีทหารกลุ่มหนึ่งมาช่วยขนย้ายเฟอร์นิเจอร์ที่เธอไม่ต้องการออกไปให้

ขณะที่เธอกำลังเข้าจะเข้าไปในบ้าน ประตูฝั่งตรงข้ามก็เปิดออก ผู้ชายที่มีไม้ค้ำยันเดินออกมา

“สวัสดีคะ พี่เก๋อ” เจียงเหยาทักทายเขา

จ่าเก๋อมีผิวสีแทน เขาดูอายุมากกว่าสามสิบปี ด้วยรูปลักษณ์ที่ที่ธรรมดาตามวัยของเขา เขาอาจจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากอย่างมากในชีวิตที่ผ่านมา

“คุณเป็นภรรยาของจ่าลู่ใช่ไหมครับ?” จ่าเก๋อดูตกใจเล็กน้อย เขาสบตากับเจียงเหยา จากนั้นเขาก็กล่าวขอโทษออกมาอย่างรวดเร็ว “ผมต้องขอโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นจากภรรยาและลูกของผมด้วยนะครับ เธอเป็นคนที่ไม่ฉลาดนักและอารมณ์ร้าย ผมหวังว่าคุณจะยกโทษให้เธอครับ”

เจียงเหยาเพิกเฉยต่อคำพูดสุดท้ายของเขาและถามว่า “พี่เก๋อกำลังจะไปไหนคะ? ฉันว่าหมอเขาคงอยากให้พี่นอนพักเยอะ ๆ มากกว่านะคะ”

เจียงเหยาใช้ระบบการแพทย์ สแกนจ่าเก๋อ เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส โดยมีบาดแผลจากปืน กระดูกหัก และบาดแผลอยู่หลายที่ โดยปกติ แพทย์จะต้องให้ผู้ป่วยพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลเพื่อป้องกันไม่ให้แผลติดเชื่อ

จ่าเก๋อรับความกังวลใจของเจียงเหยา แต่เขาไม่ดูจะไม่มีอารมณ์พักผ่อน

“เวินเวินออกไปตั้งแต่เช้า ตอนนี้ยังไม่กลับมาเลย นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย ผมว่าจะออกไปตามหาเธอเสียหน่อย” จ่าเก๋อถอนหายใจ “ตอนเช้า เธอไม่พอใจที่โดนผมดุ”

“ที่กองทัพมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดมาก ฉันคิดว่าเธอคงไม่ออกไปไหนไกล ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ” เจียงเหยาไม่มีความรู้สึกที่ดีต่อเก๋อเวินเวิน เด็กอายุ 6 ขวบเท่ากับเธอในชนบทยังสามารถหาเลี้ยงครอบครัวได้เลย ทำงานและทำอะไรได้อีกตั้งมากมาย ใครจะคาดคิดว่าเก๋อเวินเวินจะกลายเป็นเด็กเหลือขออย่างนี้

__

“จ่าเก๋อคะ ฉันว่าจ่ากลับไปพักเถอะ เราจะไปตามเวินเวินให้เอง ถ้าเจอแล้ว จะพาเธอกลับมาส่งให้ค่ะ”

คุณนายโจวและคุณนายหลินกำลังเดินลงมา หลังจากที่ได้ยินที่เจียงเหยาคุยกับจ่าเก๋อ คุณนายโจวจึงเริ่มพูดขึ้น เพื่อให้จ่าเกอสบายใจ

เจียงเหยาพยักหน้าและพูดต่อ “ใช่คะ พี่เก๋อ นี่ชั้นห้าด้วย ลิฟต์ก็ไม่มี อันตรายเกินไปที่พี่จะเดินขึ้นเดินลง เราจะไปหาเธอให้เองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ”

หลังจากคิดดูแล้ว จ่าเก๋อก็ขอบคุณเหล่าคุณนายทั้งสามและพูด “ครับ ขอบคุณนะครับที่ให้ความช่วยเหลือ” ด้วยสภาพร่างกายในปัจจุบัน เขาจึงต้องระมัดระวังเป็นพิเศษในการเคลื่อนไหว หากตกบันไดอาจทำให้อาการบาดเจ็บสาหัสของเขาแย่ลงไปอีก

เจียงเหยาล็อคประตูและเดินลงบันไดไปพร้อมกับคุณนายหลินและคุณนายโจว

“พวกเรากำลังจะไปซื้อของกับเธอ จริง ๆ เลย ใครจะไปคิดว่าต้องมาทำงานอื่นให้เสร็จก่อนเสียนี่” คุณนายโจวพูดออกมาอย่างไม่สบายใจ เมื่อได้ยินเช่นนั้น “ใคร ๆ ก็บอกว่าเด็กยากจนมักจะเติบโตได้อย่างรวดเร็ว ฉันว่าเกอเวินเวินคนนี้แย่กว่าลูกชายของฉันเสียอีก”

ในสายตาของเธอ ลูกชายของเธอช่างไร้เดียงสา แต่ตอนนี้ เมื่อเปรียบเทียบเก๋อเวินเวิน เธอรู้สึกว่าลูกชายของเธอเป็นลูกที่ดีที่สุดเท่าที่เธอกล่าวอ้าง

“เอาล่ะ เอาล่ะ พวกเรายังอยู่ในอาคารนี้นะ มีคนมากมายอยู่รอบ ๆ ด้วย” คุณนายหลินขัดจังหวะคุณนายโจว และหันไปทางเจียงเหยา เธอกล่าวว่า “จ่าเก๋อ อาศัยอยู่บ้านตรงข้ามคุณ ยังไงก็ฝากดูเขา ตอนที่เขาอยู่บ้านคนเดียวด้วยนะคะ”

แม้ว่าจะมีคนอื่นด้วย อย่างเก๋อเวินเวิน สำหรับคุณนายหลิน เธอไม่ได้มีตัวตนในสายตาเสียด้วยซ้ำ

“ชิงสีบอกตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ว่าไก่ที่ซื้อมาเมื่อวานจะเอาไปให้จ่าเก๋อ พวกเราเป็นเพื่อนบ้านกัน เขาก็เป็นสหายสนิทของชิงสีด้วย ช่วยเหลือเขาก็สมควรแล้วใช่ไหมคะ” เจียงเหยายิ้ม

เมื่อได้ยินว่าเจียงเหยาซื้อไก่ทั้งตัวให้กับจ่าเก๋อ คุณนายโจวก็เหลือบตาขึ้นมองเจียงเหยาอีกครั้ง ถ้าพวกเขาสามารถซื้อไก่ได้ทุก ๆ เดือน ก็ถือว่ามีฐานะดีแล้ว ใครจะคิดว่าสามีและภรรยาสกุลลู่จะมีน้ำใจมากขนาดนี้

คุณนายหลินยิ้มตอบ เธอไม่เคยกังวลเกี่ยวกับนิสัยของลู่ชิงสี จ่าเกอเป็นลูกน้องของเขา แน่นอนว่าลู่ชิงสีคงขอให้ภรรยาของเขาช่วยดูแล

ทั้งสามคนใช้เวลาที่เหลือพูดคุยเกี่ยวกับแผนการเดินทางไปซื้อของ ขณะที่เดินตามหาเก๋อเวินเวิน ในที่สุดพวกเขาก็พบเธอที่ทางเข้าโรงอาหาร

เธอกำลังนั่งกินน่องไก่ มองแวบแรก เธอดูเหมือนขอทานตัวน้อย ๆ ใบหน้าสกปรกและเสื้อผ้าก็สกปรก ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหนมาตลอดทั้งเช้า

เก๋อเวินเวินไม่กลัวเจียงเหยา แต่เธอกลัวคุณนายหลินและคุณนายโจว เมื่อเห็นทั้งสามคนเดินมาจากที่ไกล ๆ เธอกินน่องไก่จนหมดคำแล้วโยนกระดูกทิ้ง

พวกผู้หญิงไม่สนใจที่จะถามว่าเก๋อเวินเวินไปเอาน่องไก่มาจากไหน พวกเขาเรียกให้เด็กน้อยรีบกลับบ้าน