ตอนที่ 1219-1220 เธอต้องตำหนิฉันอย่างแน่นอน

ในอีกด้าน

คุณผู้หญิงไป่พาเฉียวเมียนเมียนมาที่ห้องครัว เมื่อผู้คนที่ยุ่งวุ่นวายเห็นเธอ พวกเขาก็ทักทายเธอด้วยความเคารพในทันที “คุณผู้หญิง”

คุณผู้หญิงไป่พยักหน้าและพุดกับพวกเขา “พวกเธอทำงานกันไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน”

เธอดึงเฉียวเมียนเมียนออกมาด้านข้าง โบกมือให้เธอนั่งที่โต๊ะในห้องครัว

จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและสวมผ้ากันเปื้อน เธอยิ้มและพูดกับเฉียวเมียนเมียนว่า “เมียนเมียน อยากกินอะไรบอกป้าสิ ป้าน่ะทำอาหารเก่งนะ ถ้ามีเมนูไหนที่หนูอยากกินแล้วป้าทำไม่ได้ ป้าจะฝึกทำ”

เฉียวเมียนเมียนตกใจเมื่อเห็นว่าคุณผู้หญิงไป่ต้องการทำอาหารให้กับเธอด้วยตนเอง เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า “คุณป้าคะ หนูจะให้ป้าทำอาหารให้หนูได้ยังไงคะ”

เธอคิดว่าคุณผู้หญิงไป่พาเธอมาที่นี่เพื่อมาทานข้าวเสียอีก

คุณผู้หญิงไป่เดินมาหาเธอและตบที่มือเธอเบา ๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย “ทำไมจะไม่ได้ล่ะ? ป้าชอบหนู ได้ทำอาหารให้หนูทาน ป้าจะได้รู้สึกว่ากำลังมองลูกเจ็ดน้อยของป้า ป้าคิดถึงลูกเจ็ด ไม่รู้ตอนนี้จะทุกข์ทรมานอยู่ข้างนอกเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ทำไมป้าถึงได้ให้ลูกเจ็ดน้อยของป้าออกไปในตอนนั้นนะ? ไม่ว่าจะอันตรายขนาดไหน ป้าก็น่าจะพาเธอไปด้วย”

“ไม่อย่างนั้นเราคงไม่แยกจากกันนานขนาดนี้”

“เมื่อไหร่ที่ป้าคิดถึงเรื่องนี้ ป้ารู้สึกแย่มากจริง ๆ”

ขณะที่คุณผู้หญิงไป่พูด ดวงตาก็แดงก่ำ พร้อมกับเสียงสะอื้นในลำคอ

เฉียวเมียนเมียนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าคุณผู้หญิงไป่กำลังจะร้องไห้ เธอก็ตื่นตระหนก “ป้าไป่คะ อย่าเสียใจไปเลยคะ หนูเชื่อว่าป้าไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องให้เธอไปในตอนนั้น บางทีครอบครัวนั้นก็คงจะปฏิบัติต่อเธออย่างดีเช่นกัน ตอนนี้เธอคงเติบโตได้อย่างดีค่ะ”

“อีกอย่าง ป้าก็ตามหาเธออยู่ตลอดไม่ใช่เหรอคะ? หนูคิดว่าสักวันป้าและลูกสาวต้องได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งคะ”

“พวกเรา?” คุณผู้หญิงไป่จับมือเธอไว้แน่นและมองดูเธออย่างมั่นคง “คิดว่าพวกเราจะได้พบกันอีกอย่างนั้นเหรอ?”

“แน่นอนคะ” เฉียวเมียนเมียนไม่รู้ว่าพวกเขาจะสามารถกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งได้หรือไม่ แต่เธอไม่ต้องการที่จะเห็นคุณผู้หญิงไป่เศร้าอีกต่อไป ดังนั้นภายใต้การจ้องมองที่คาดหวังของคุณผู้หญิงไป่ เธอกล่าวด้วยความมั่นใจว่า “หนูเชื่อว่าจะต้องเป็นอย่างนั้นคะ”

“พระท่านรู้ว่าป้าคิดถึงลูกสาวมากแค่ไหน ท่านต้องยอมให้ป้ากับลูกสาวได้มาพบกันอีกอย่างแน่นอนคะ”

“แต่...” คุณผู้หญิงไป่มองเธอด้วยความรู้สึกผิดในดวงตา “เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะไม่โทษป้าเหรอ แม้ว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง เธอจะยอมรับป้าว่าเป็นแม่ของเธอได้เหรอ?”

ไม่ว่าเธอจะมีปัญหาอะไรในอดีต

เป็นความจริงที่เธอได้มอบลูกสาวของตัวเองให้กับคนอื่น ทำให้แม่และลูกต้องแยกจากกันนานกว่าสิบปี

“หนูคิดตอนนั้นป้าคงจะมีปัญหาที่ยากจะแก้จริง ๆ เธอต้องเข้าใจแน่คะ ถ้าไม่มีเรื่องยุ่งยาก แม่คนไหนจะปล่อยลูกตัวเองไปล่ะคะ? อีกอย่าง คุณป้าก็ตามหาเธอมาสิบกว่าปีแล้ว นั่นพิสูจน์ได้ว่าตอนนั้นป้ามีเหตุผลของตัวเองจริง ๆ ตราบใดที่คุณป้าเต็มใจบอกเรื่องนี้กับเธอและปฏิบัติต่อเธออย่างดีในอนาคต เธอไม่มีทางปฏิเสธแม่ผู้ให้กำเนิดเธอได้หรอกค่ะ”

“จริง ๆ เหรอ? เมียนเมียน หนูคิดอย่างนั้นจริง ๆ เหรอ?”

__

หลังจากได้ยินคำพูดของเธอ คุณผู้หญิงไป่ก็ตาเป็นประกาย เธอจับมือหญิงสาวไว้แน่นและพูดอย่างกระวนกระวายว่า “ถ้าเป็นหนู หนูจะยอมยกโทษให้ป้าไหม”

“คะ?” เฉียวเมียนเมียนตกตะลึง

“เมียนเมียน ป้าอยากรู้ความเห็นจริง ๆ ของหนู ถ้าหนูเป็นลูกเจ็ดน้อยของป้า หนูจะยังยินดีที่จะยอมรับป้าไหม? อย่าพยายามปลอบใจป้าเลย พูดในสิ่งที่หนูคิดเถอะ ป้าอยากได้ยินสิ่งที่หนูคิดจริง ๆ”

คุณผู้หญิงไป่รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะยอมรับลูกสาวของเธอ

แต่เธอก็ยังกังวลว่าลูกสาวของเธอจะไม่ยอมรับเธอ

เธอกังวลว่าลูกเจ็ดน้อยจะกล่าวโทษที่เธอทิ้งเธอไป

จะเกิดอะไรขึ้น หากเธอไม่สามารถยอมรับความยากลำบากและข้อแก้ตัวที่เธออธิบายออกไป?

คุณผู้หญิงไป่มองไปที่เฉียวเมียนเมยีนอย่างประหม่า เหมือนกับนักเรียนที่เพิ่งถูกครูถามคำถาม เธอไม่รู้ว่าคำตอบของเธอถูกหรือผิด แต่ก่อนที่ครูจะพูดออกมา เธอก็ประหม่าไปก่อนเสียแล้ว

เฉียวเมียนเมียนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปลอบโยนเธอ แต่เธอก็กลืนคำพูดของเธอเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจริงจังแค่ไหน

เธอสามารถบอกได้ว่าคุณผู้หญิงไป่อยากรู้ความคิดเห็นจริง ๆ ของเธอ

เฉียวเมียนเมียนไม่คิดว่าจะเป็นการเหมาะสมที่จะตอบออกไปอย่างไม่สุภาพ

คราวนี้เธอคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “หนูไม่รู้เหมือนกันคะ ต้องดูก่อนว่าทำไมเธอถึงทิ้งหนูไป”

หัวใจของคุณผู้หญิงไป่เหมือนถูกบีบแน่น เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ “แล้วถ้ามันเพื่อความปลอดภัยของเธอล่ะ? หากพาเธอไปด้วยมันจะอันตรายมาก เธออาจเสียชีวิต เพื่อปกป้องเธอ จึงต้องปล่อยเธอไว้กับคนอื่น?”

คุณผู้หญิงไป่ปวดใจ และเธอรู้สึกเศร้าเมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้น

เธอไม่มีทางเลือกในตอนนั้น

เธอจะกล้าปล่อยให้ลูกสาวของเธอไปเสี่ยงกับเธอได้อย่างไร ในเมื่อเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตของเธอจะรอดมาได้หรือไม่?

ถ้าเธอปล่อยลูกไว้กับคนอื่น แม้ว่าเธอจะปกป้องลูกของเธอไม่ได้ตลอดชีวิต อย่างน้อยเธอก็สามารถช่วยชีวิตเธอได้

อย่างไรก็ตาม ลูกของเธอจะเข้าใจความลำบากและความเจ็บปวดของเธอไหม?

เฉียวเมียนเมียนคิดอย่างจริงจังก่อนจะตอบว่า “ถ้าเป็นอย่างนั้น หนูคิดว่าน่าจะเข้าใจได้ แต่...”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ คุณผู้หญิงไป่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ทว่าคำว่า ‘แต่’ ทำให้หัวใจของเธอวิตกกังวลบอีกครั้ง เธอถามอย่างประหม่าว่า “แต่อะไรเหรอ?”

“ยังไง แม้ว่าเธอจะเข้าใจ แต่หนูไม่คิดว่าเธอจะยอมรับเรื่องนี้ได้ทันที เพราะเธอจากป้าไปนานกว่าสิบปี แม้ว่าจะเป็นความสัมพันธ์ทางสายเลือดกัน แต่ไม่เคยได้อยู่ด้วยกัน สำหรับเธอ ป้าคงไม่ต่างไปจากคนแปลกหน้าคะ”

“อย่างนั้นหรือ” คุณผู้หญิงไป่รู้สึกเหมือนกำลังนั่งรถไฟเหาะ เมื่อครั้งที่ยังเด็ก บางครั้งก็สูง บางครั้งก็ต่ำ

ครั้งหนึ่งเธอมีความสุข ต่อมาเธอก็เศร้า

เธอกังวลที่จะได้ลูกสาวกลับคืนมา แต่เธอก็กังวลเช่นกัน

“ป้าคะ นี่ก็แค่ความคิดเห็นของหนูเองค่ะ บางทีลูกสาวของป้าอาจคิดต่างไปจากหนูก็ได้” เฉียวเมียนเมียนรู้สึกว่าเธอได้พูดบางอย่างผิดไป เมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนอารมณ์แย่ลงแค่ไหน

“เมียนเมียน ขอบใจหนูที่บอกป้า” คุณผู้หญิงไป่ถอนหายใจ เมื่อเห็นท่าทางไม่สบายใจของเฉียวเมียนเมียน

เธอไม่สามารถวิตกกังวลจนเกินไปได้

ตอนนี้เธอมีเบาะแสแล้ว เธอทำได้เพียงรอการยืนยันเท่านั้น

หากได้รับการพิสูจน์ว่าเฉียวเมียนเมียนเป็นลูกสาวของเธอจริง ๆ เธอก็จะมีเวลาดูแลความสัมพันธ์ของพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เธอจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ทั้งชีวิต ชดเชยให้กับลูกสาวของเธอ