ตอนที่ 307+308 สิ่งที่ไม่แน่นอน

เมื่อเห็นความพยายามอย่างจริงจังของลู่ชิงสีในการอธิบาย เจียงเหยาก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

ถึงกระนั้น เธอตบหน้าอกเขาอย่างแรง แน่นอนว่าเธอรู้ดีว่าเขาไม่ได้ชอบอีกฝ่าย แต่!

“เฉินเฟยถังชอบคุณ! ทำไมคุณไม่บอกให้ฉันรู้เรื่องนี้ก่อนล่ะคะ?”

เมื่อมองย้อนกลับไป เธอตระหนักว่าเหตุใดโจวเหยฉีและเฉินซวีเหยาจึงทำหน้าแปลก ๆ หลังจากได้ยินคำชื่นชมเฉินเฟยถังจากปากของเธอ

“ผมไม่แน่ใจ” ลู่ชิงสีตอบอย่างไม่แน่ใจ “เธอไม่ได้สารภาพออกมาอย่างชัดเจนนี่ เพราะงั้น...”

เพราะเธอไม่ได้ประกาศความรู้สึกของเธอ จึงไม่เหมาะที่จะถือว่าอีกฝ่ายชอบเขา อย่างนั้นนั่นคือสิ่งที่ลู่ชิงสีมองเห็น

เขาไม่รู้ว่าจะบอกเจียงเหยาเกี่ยวกับเองนี้อย่างไรด้วยคำพูดและวิธีที่เหมาะสม

เพื่อนของเขาต่างยืนกรานว่าเฉินเฟยถังมีความรู้สึกต่อเขา แม้ว่าเขาจะไม่สนใจมันก็ตาม เขาไม่ได้ชอบเธอ และไม่มีเจตนาที่จะทำความรู้จักเธอให้มากขึ้น

อย่างไรก็ตาม เขากังวลเล็กน้อยเมื่อได้ยินจากหยางนี่ว่าเฉินเฟยถังกำลังพูดคุยอยู่กับเจียงเหยาเพียงลำพัง เขากลัวว่าเฉินเฟยถังจะพูดอะไรที่ไม่เหมาะสมออกไป

เดี๋ยวสิ! เห็นอยู่อย่างชัดเจนว่าเจียงเหยากำลังยิ้ม แต่ทำไมเธอดูเหมือนยังโกรธอยู่ล่ะ? ลู่ชิงสีสับสนอย่างสิ้นเชิง

“คุณ...” ลู่ชิงสีอยากจะถาม แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเจียงเหยามืดลง เขาก็หยุดพูดทันที

ใช่ เธอยังโกรธอยู่

เขาเริ่มไม่ชอบเฉินเฟยถัง เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวพูดอะไรกับเจียงเหยา ก่อนที่เขาจะมาถึงบ้าง เธอคงพูดอะไรผิดไปเพื่อทำให้เจียงเหยาโกรธ

เขาดีใจที่เห็นว่าเจียงเหยาโกรธเพราะเฉินเฟยถัง

การโกรธเคืองกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นหมายความว่าเจียงเหยาเองก็หึงและต้องการให้ลู่ชิงสีเป็นของเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น

ลู่ชิงสีเองก็รู้สึกเช่นเดียวกันกับเธอ ในฐานะที่เป็นคนเชื่อมั่นในพลังที่ไม่ธรรมดาของเขา เขาไม่สามารถควบคุมความรู้สึกของเขาที่มีต่อเจียงเหยาได้สักครั้งเลย

“มากับผม” ลู่ชิงสีดึงเจียงเหยา เขามองไปรอบ ๆ และหลังจากนั้นก็อุ้มเธอขึ้น

“เดี๋ยวคะ!” เจียงเหยาตกใจ เธอจับลู่ชิงสีแน่น เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดกลัว ไม่อยากให้ใครมาเห็นฉากนี้เอาเสียเลย

ลู่ชิงสีพาเธอมาที่ห้องน้าย เขาเขี่ยป้าย ‘กำลังทำความสะอาด’ ไว้ข้างนอกประตูด้วยเท้าของเขา แล้วล็อคประตูด้วยความรวดเร็ว

“ลู่ชิงสีนี่มันห้องน้ำชายนะ!” เจียงเหยาตื่นตระหนก “วางฉันลงเดี๋ยวนี้!”

“ผมแน่ใจว่าในนี้ไม่มีใครอยู่” ลู่ชิงสีต้องการอธิบายและเพือ่ให้แน่ใจว่าไม่มีการสื่อสารผิดพลาดก่อนจะกลับไปที่ห้องจัดงานเลี้ยงพร้อมกับเจียงเหยา

เขาอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน มองลงมาและจ้องไปที่เจียงเหยา เมื่อเห็นแก้มที่แดงก่ำและดวงตาที่สดใสของเธอ เขารู้สึกว่าหัวใจของตนเองเต้นผิดจังหวะ ทันใดนั้น เขาไม่อยากจะวางเธอลงอีกต่อไป

__

น่าเสียดายที่คนในอ้อมแขนของเขาพยายามดิ้นรนอย่างหนักและพยายามที่จะลงไปยืนเอง เขาลดแขนลงแล้วพูดว่า “คุณควรกินให้มากกว่านี้เสียหน่อย ตัวเบาหวิวเลยนะ”

เจียงเหยาลูบชุดของเธอ เพื่อลดริ้วรอยยับและทำให้แน่ใจว่าชุดของเธอเรียบร้อยแล้ว ขณะที่เธอยังโกรธอยู่ หน้าอกของเธฮก็ยกขึ้นพร้อมกับคำรามและคำบ่นเป็นระยะ ๆ เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของลู่ชิงสีที่หน้าอกของเธอ เธอยกมือขึ้นพยายามป้องกัน

ลู่ชิงสียิ้ม “ผมเคยเห็นมาก่อนแล้วล่ะ”

“ลู่ชิงสี! หุบปาก” เจียงเหยารู้สึกขุ่นเคือง คนอันธพาล!

“ยังคงโกรธอยู่อีกเหรอ?” ลู่ชิงสีหยุดยิ้มที่ริมฝีปาก ทว่ายังหลงเหลือรอยยิ้มบาง ๆ ในดวงตา

“คิดว่าไงล่ะ” ผู้หญิงคนไหนจะไม่โกรธบ้าง หากถูกพาเข้ามาในห้องน้ำชาย

น่าอายแค่ไหน!

สำหรับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร คงคิดว่าพวกเขากำลังพยายามทำอย่างอื่น

ลู่ชิงสีดึงเนคไทของเขา ลูกกระเดือกเด้งขึ้นและลง “ผมไม่รู้”

ครู่ต่อมาเขาถามว่า “เธอพูดอะไรกับคุณ”

คนที่สร้างปัญหาคือเฉินเฟยถัง เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะเอ่ยชื่อเธอออกมา

เจียงเหยากลอกตา “คุณก็ได้ยินทุกอย่างแล้วนี่ จะถามอะไรอีก ก่อนที่คุณจะเข้ามา เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันหรอก”

ลู่ชิงสียิ้มอย่างแผ่วเบา “ผมไม่ได้ชอบเธอไม่เคยทำ และไม่มีวันจะชอบ คุณควรเชื่อในตัวผมสิ หรือผมควรพูดว่าคุณควรเชื่อมั่นในตัวเองดี”

เจียงเหยาเปิดก๊อกน้ำและล้างหน้าของเธอ น้ำเย็นทำให้รู้สึกผ่อนคลายและทำให้จิตใจเธอสงบลง

ช่างพูดจาไพเราะเสียเหลือเกิน ใครบอกว่าลู่ชิงสีเงียบขรึมและไร้ความรู้สึก?

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอ” เจียงเหยามั่นใจมากในเรื่องนี้

ลู่ชิงสีเป็นคนที่ตรงไปตรงมา สิ่งที่เขาต้องการ เขาจะต้องเอามาให้ได้ โดยไม่สนใจว่าต้องจ่ายด้วยอะไรมากเท่าไหร่

แม้ว่าวันหนึ่ง คนทั้งโลกบอกกับเจียงเหยาว่า ลู่ชิงสีไปรักใครคนอื่น เธอจะไม่มีวันเชื่อ เว้นแต่เขาจะยอมรับมันด้วยตัวเขาเอง

บุคคลที่สามารถทนต่อความเหงาและความทุกข์ทรมานอันสาหัสถึงสิบเอ็ดปีเต็ม! เจียงเหยาเชื่อมั่นอย่างยิ่งว่าความรู้สึกเหล่านี้จะไม่จางหายไปง่าย ๆ

ย้อนกลับไปในตอนนั้น เธอใช้เวลาสิบเอ็ดปีเพื่อหลีกหนีจากเขา กีดกัดเขา และบังคับให้เขาหมดรักเธอ แต่เธอก็ไม่เคยทำได้สำเร็จเลย

ตอนนี้เธออยู่เคียงข้างเขา ลู่ชิงสีไม่มีวันไปรักใครคนอื่นเหมือนที่เขารักเจียงเหยา

“แล้วทำไมคุณต้องโกรธด้วยล่ะ” ลู่ชิงสีถาม

“ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ?” เจียงเหยาถอนหายใจ “ฉันโกรธเพราะตัวเองดันไปยกย่องคู่แข่งทางความรักเหมือนคนโง่! แล้วมาได้เจอผู้หญิงคนนั้นพยายามจะแย่งคุณจากฉันอีก ฉันจะสงบสติอารมณ์ได้อย่างไรล่ะคะ”

เธอมองกระจกและเห็นเงาสะท้อนของคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอยิ้มออกมาอย่างกะทันหัน ด้วยความตกใจที่ตัวเองเสียสมาธิไปชั่วขณะ

ลู่ชิงสีดูดีมากเวลาที่เขายิ้ม เจียงเหยาคิด มันทำให้ใบหน้าที่ดูเฉยเมยของเขาอ่อนลง โดยการแต่งแต้มความอ่อนโยนเข้าไปแทนที่