บทที่ 10 คำเตือน 

บทที่ 10 คำเตือน

เล่ยจุนตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเขาก็เยาะเย้ยเขา "หลิวฟาน, นายยังไม่ตื่นหรอ? นายกล้าที่จะเรียกชื่อฉันจริงๆ! อย่าลืมสิ่งที่ บริษัท เตรียมไว้สำหรับงานแต่งงานของนาย! นายจำไม่ได้เหรอว่านายขอร้องให้ฉันให้เงินเดือนนายล่วงหน้า 3 เดือนได้ยังไง ถ้าไม่มีบริษัท นายก็จะไม่ได้อยู่ในที่ที่นายอยู่ตอนนี้! เนรคุณจริงๆ!"

หลิวฟานยิ้ม เขาคุ้นเคยกับคำพูดของเขาที่เล่ยจุนที่บิดเบี้ยวเกินไป "เล่ยจุน อย่าพูดถึงคำว่าเนรคุณสำหรับฉัน" เขากัดกรามแน่นแล้วพูดต่อไปว่า

"นอกจากนี้คุณเคยทำสิ่งที่คุณสัญญากับฉันเมื่อใด? ทุกปีคุณสัญญาว่าจะให้ฉันเพิ่มและลดชั่วโมงการทำงานล่วงเวลาของฉัน มันเป็นอะไร? สี่ปี และคุณก็ไม่ได้ทำตามสัญญาเหล่านั้นเลย" เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วเสริมว่า

"โบนัสสิ้นปีคือหมื่นหยวนต่อคน แต่คุณให้เราแต่ละคนหนึ่งพันสำหรับเมืองอิเล็กทรอนิคส์ซันซิตี้ โอ้ และอย่าลืมสิ่งที่คุณสัญญาไว้ เกี่ยวกับการทำงานวันละ 8 ชั่วโมง ฉันเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลไม่น้อยกว่าห้าครั้งเพราะฉันทำงานล่วงเวลา ฉันถูกหักออกจากโบนัสเต็มเวลาของฉันเช่นนั้น ใครกันที่ไร้ยางอายจริงๆ"

เสียงของ หลิวฟานไม่ดัง แต่ชัดเจนพอที่จะดึงดูดความสนใจของพนักงานของ บริษัท

เพื่อนของหลิวฟานลียูวางหูฟังไว้บนคอมเพื่อฟัง เขากำหมัดของเขาและเชียร์ด้วยเสียงที่เงียบงัน"หลิวฟานนายกล้ามาก!"

เพื่อนร่วมงานหญิงส่ายหัวและถอนหายใจ "คุณฟานหุนหันเกินไป อย่าทำงานให้คนที่คุณเข้ากันไม่ได้"

ภายในห้องทำงานการแสดงออกของเล่ยจุนมืดและดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เขาโกรธมากจนอดหัวเราะไม่ได้ เขาตบมือด้วยความกล้าหาญของหลิวฟานและพูดว่า

"หลิวฟาน เนื่องจากบริษัทของเราไม่สามารถปฏิบัติต่อคุณในฐานะพระเจ้าได้" จากนั้นเขาก็มองไปที่หลิวฟานอย่างแน่นหนาและกรีดร้องว่า"โปรดคืนเงิน 50,000 หยวนให้กับแผนกการเงินทันทีเก็บข้าวของของคุณและออกจาก บริษัทซะ !"

หลิวฟานจ้องมองเขาแล้วหันหลังกลับเพื่อออกไป

"หลิวฟาน นายรู้หรือไม่ว่าด้วยคำเดียวจากฉันอุตสาหกรรมทั้งหมดจะไม่รับนายเข้าทำงาน? นายจะไม่สามารถหางานใด ๆ ได้!"

เล่ยจุนพูดข่มขู่ตามหลัง

"หัวล้านโง่! ถ้าแกกล้าข่มขู่ฉันอีก ฉันจะทุบตีแก่" หลิวฟานหันหลังกลับและคำราม เล่ยจุนเบิกตากว้างในขณะที่หัวใจของเขาเต้นข้ามจังหวะ

หลิวฟานเดินออกจากสำนักงานและมองไปที่เพื่อนร่วมงานของเขา เขายิ้มและประกาศว่า "ทุกคนฉันไปก่อนนะ"

ผู้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาทำงานกับเขามาหลายปีและพวกเขาทั้งหมดมีความรู้สึกลึกซึ้งต่อกัน

พนักงานเขียนโปรแกรมส่วนใหญ่เป็นผู้ชาย นอกเหนือจากการทำงานหนักพวกเขาทั้งหมดเป็นคนซื่อสัตย์และน่าเชื่อถือ

เมื่อหลิวฟานวางแผนที่จะแต่งงานเขาไม่ได้พูดอะไรกับพวกเขา กระนั้นพวกเขาก็ ริเริ่มให้ยืมเงินถึง 200,000 หยวน สำหรับ สินสอด.

ลียูสังเกตเห็นว่าหลิวฟานไม่ได้ดูอารมณ์เสียเลย ในฐานะพี่ชายเหล็กเป็นเวลาหลายปีเขารู้ว่าหลิวฟานไม่ใช่คนหุนหันพลันแล่นเขาเข้าหาหลิวฟานและพูดว่า "คุณฟานคุณไม่เคยต่อสู้ใน การต่อสู้ที่ไม่ได้เตรียมตัวไว้ บอกผมสิ คุณหางานที่ดีเจอใช่ไหม? คุณสามารถนำฉันไปกับคุณได้ไหม?"

"ใช่ฉันหางานที่ดีเจอ แต่ฉันเกรงว่าคุณไม่สามารถทำมันได้" หลิวฟานตอบอย่างลึกลับ เขาเหวี่ยงมือขวาไปข้างหลังและถุงผ้าปรากฏขึ้น

เขาก้มลงและโยนขวดพลาสติกและกระดาษที่ไร้ประโยชน์ลงในถุงผ้า

"คุณฟาน หมายความว่าไง" ลียูอ้าปากกว้างและรู้สึกว่าวิญญาณของเขาหล่นลงกับพื้น

หลิวฟานตบไหล่พี่ชายของเขาและพูดอย่างใจเย็นว่า "ใช่แล้วฉันกำลังเก็บขยะ"

การกระทำของหลิวฟานทำให้เพื่อนร่วมงานทุกคนตกตะลึง!

เก็บขยะ?

คนปกติจะยอมแพ้ในงานที่มีเงินเดือนเกือบหมื่นเพื่อเก็บขยะหรือไม่?

"คุณฟาน สมองของคุณกระทบกระเทือนหรือเปล่า? ถ้ามีความคับข้องใจก็บอกมา อย่าทำให้ตัวเองอยู่ในสถานการณ์ที่น่าสมเพช!"

ลียูอ้าปากกว้างมากราวกับว่าเขากลืนไข่

"ถูกต้อง. คุณฟานอย่าขัดกับชีวิตคุณ ไปยอมรับความผิดพลาดของคุณกับซีไอโอลี เราไม่สามารถทำอะไรได้หากไม่มีคุณ!"

"คุณฟาน คุณตัดสินใจแล้วจริงๆเหรอ"

"คุณฟาน แฟนคุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่"

ทุกคนกำลังพูดคุยในเวลาเดียวกัน แต่ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความกังวลสำหรับเขา หลิวฟานถอนหายใจอย่างลับๆ เขาเป็นคนที่ทำงานส่วนใหญ่ของพวกเขา ตอนนี้เขาจะจากไปเขาทนไม่ได้ที่ทิ้งงานไว้กับพวกเขา

"เก็บขยะเหรอ หลิวฟาน? คุณถูกลาเตะที่หัวหรือเปล่า"

จากนั้นก็มีเสียงดังขึ้น