บทที่ 47: หลี่ซวนโกรธ

บทที่ 47: หลี่ซวนโกรธ

"พี่หวง แม้มีเพียงตระกูลของเราเท่านั้นที่มีวิธีการอัญเชิญอสูร แต่พวกฟาริยาห์เหล่านั้นได้จัดตั้งกองทัพต่อต้านและพยายามศึกษาวิธีอัญเชิญและต่อต้านเรา

แม้อสูรอัญเชิญของเราไม่ใช่ระดับสูง แต่โชคดีที่เรามีอสูรอัญเชิญระดับเหล็กดําของพ่อที่สามารถปราบปรามทั้งประเทศนี้ได้

แต่หากพี่อัญเชิญอสูรระดับเหล็กดําอีกตัวหนึ่ง และเพิ่มระดับถึงเหล็กดําขั้นสูง พี่ก็จะไม่ต้องกังวลกับ พวกฟาริยาห์ เหล่านั้นอีกต่อไป! "

หญิงอ้วนพูดอีกครั้ง เหนียงขนาดใหญ่ที่มีสิวหนองเต็มของเธอส่ายไปมาทั้งดูน่าเกลียดและน่าขยะแขยง

"ลูกสาวพูดได้ถูก เจ้าในฐานะลูกชายคนสําคัญของข้า ข้าหวังว่าเจ้าจะได้อสูรอัญเชิญระดับเหล็กดํามาปราบปรามพวกกบฏ

แน่นอนแม้ว่าเจ้าจะล้มเหลวในครั้งแรก มันก็ไม่สําคัญข้ายังคงมีผลึกทดแทนสามอันซึ่งสามารถช่วยเจ้าลบสัญญาได้สามครั้งและอัญเชิญอีกครั้ง "

จักรพรรดิบนบัลลังก์พูดด้วยความมั่นใจ และมีความคาดหวังบนใบหน้าของเขา

"ครับพ่อ! ลูกชายคนนี้จะอัญเชิญอสูรระดับเหล็กดําได้อย่างแน่นอน หรือแม้แต่อสูรอัญเชิญระดับบรอนซ์"

เจ้าชายพูดอย่างมั่นใจ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเปลวไฟ เขานึกถึงภาพที่เขาขี่อสูรอัญเชิญระดับเหล็กดําในอนาคตเพื่อตามล่าพวกกบฏ

"โอเค มาเริ่มกันเลย" ราชายกมือ

"ครับ! ท่านพ่อ!"

หลังจากที่เจ้าชายโค้งคํานับ ก็รีบมาที่ด้านหน้าของอาเรย์อัญเชิญ เอากริชออกมาและกรีดข้อมือซ้ายของเขา และเลือดก็หยดลงในอาเรย์อัญเชิญ

ฮึม!

อาเรย์อัญเชิญส่องแสงสีขาวสว่างไสว เมื่อมองไปที่อาเรย์อัญเชิญที่ส่องแสง ทุกคนแสดงความคาดหวัง

เพราะอาเรย์นี้สว่างเกินไป, มันต่างจากอาเรย์ก่อนๆหน้าอย่างสิ้นเชิง

ด้วยเหตุนี้ทุกคนจึงจ้องมองไปที่อาเรย์อัญเชิญอย่างคาดหวัง หวังว่าอสูรอัญเชิญอันทรงพลังจะปรากฏในอาเรย์

"อัญเชิญอสูรบรอนซ์ออกมา ข้าคือเจ้าชาย เจ้าต้องให้ระดับบรอนซ์แก่ข้า!"

เจ้าชายอ้วนตะโกนในใจ มองไปที่อาเรย์อัญเชิญด้วยดวงตาที่เปล่งประกาย รอให้อสูรอัญเชิญของเขาปรากฏตัวขึ้น

"มันสว่างเกินไปฉันรู้สึกเหมือนว่าอสูรอัญเชิญที่ทรงพลังกําลังจะปรากฏขึ้น"

ใครบางคนมองเจ้าชายด้วยสายตาที่อิจฉา

การจ้องมองแบบนี้ทําให้เจ้าชายมีความสุขมากขึ้นและมองไปที่อาเรย์อัญเชิญด้วยความคาดหวังมากขึ้น

ฮึม!

ทันใดนั้นแสงสีขาวก็สว่างวาบขึ้นจากนั้นก็ค่อยๆกระจายหายไปอย่างสมบูรณ์

ใจกลางอาเรย์อัญเชิญมีแพนด้าแดงขนปุยปรากฏขึ้น ต่อหน้าทุกคนมองไปรอบ ๆ ด้วยความงุนงงดวงตาเล็ก ๆนี้ที่ดูไร้เดียงสาของมันดูน่ารักมาก

แต่ก็เท่านั้น

ไม่มีใครในที่นี้คิดว่าแพนด้าแดงน่ารัก แต่มองไปที่แพนด้าแดงด้วยความรังเกียจ และบางคนก็มองไปที่เจ้าชายด้วยสายตาล้อเลียน

"มันกลับกลายเป็นแพนด้าแดง อสูรอัญเชิญนี้ไม่สามารถต่อสู้ได้เลยมันสามารถจำลองการสื่อสารได้เท่านั้น มันอ่อนแอแม้แต่สไลม์มันก็ไม่สามารถเอาชนะได้"

"มันอ่อนแอจริงๆ แม้แต่นกตดของฉันก็ยังแข็งแกร่งกว่ามัน"

"ฉันหัวเราะจนเกือบสำลักตาย เจ้าชายหวงเรียกแพนด้าแดงมา ฮ่าฮ่าฮ่า"

วัยรุ่นหลายคนดูแพนด้าสีแดง และพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้

ในหมู่พวกเขาเจ้าชายองค์ที่สองที่อ้วนก็หัวเราะ และพูดเยาะเย้ย

ต้องโดนคําพูดเยาะเย้ยจากผู้คนรอบกาย ทำให้เจ้าชายโกรธสุดขีด และเขาเหมือนกระทิงบ้า เขาขว้างกริชออกจากมือของเขา

แน่นอนว่าเขาไม่ได้ขว้างกริชใส่เจ้าชายองค์ที่สอง เจ้าชายองค์ที่สองเกิดโดยพระราชินีและได้รับการสนับสนุนจากกองกําลังมากมาย แม้ว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่ชอบขี้หน้ากันจนอยากจะฆ่ากัน แต่พวกเขาก็ไม่สามารถฉีกหน้ากากของพวกเขาได้

ดังนั้นเจ้าชายจึงไม่ได้ขว้างกริชใส่เจ้าชายองค์ที่สอง แต่ที่อสูรอัญเชิญขยะของเขาแพนด้าแดง

ฟิ้ว!

ความเร็วของกริชนั้นเร็วมากพุ่งเฉือนเหมือนลูกธนู ตกกระแทกพื้นถัดจากแพนด้าแดง

"อะไรวะ?"

หลี่ซวนหรี่ตามององค์ชาย ในใจของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

ทันทีที่เขาถูกอัญเชิญมา ไอ้อ้วนนี่ก็โจมตีเขาด้วยกริชทันทีใครจะไม่โกรธ

เขาดูเหมือนจะถูกปฏิบัติเป็นที่ระบายอารมณ์ มันยิ่งทําให้หลี่ซวนไม่พอใจมากยิ่งขึ้นไปอีก

"ไอ้หมีแดง แกบังอาจที่จะหลบเหรอ อสูรอัญเชิญขยะอย่างแกมีคุณสมบัติอะไรถึงได้เป็นอสูรอัญเชิญของข้า  ข้าจะเตะแกให้ตาย!"

เจ้าชายอ้วนก้าวไปข้างอย่างรวดเร็ว ขาหนาเหมือนช้างของเขาเตะแพนด้าแดงอย่างไร้ความปราณี

ฟึ๊บ!

แพนด้าแดงหลบ อย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า แล้วมองไปรอบ ๆที่ทุกอย่าง

"ไอ้อสูรเวรกล้าที่จะหนีงั่นเรอะ! ตอนนี้ข้าสั่งแกในนามของผู้อัญเชิญ ยืนอยู่กับที่เดี๋ยวนี้ เปิดใช้งานสัญญา!"

ฮึม!

จากคําพูดของเจ้าชายอ้วนพลังของสัญญาเริ่มทํางานและเริ่มยับยั้งแพนด้าแดง ทำให้แพนด้าแดงยืนนิ่งอยู่กับที่

"ฮ่าฮ่าฮ่า แกขยับไม่ได้แล้ว เจ้าอสูรขยะ ข้าจะเตะแกให้ตายวันนี้ แล้วทําสัญญาใหม่กับอสูรตัวใหม่"

เจ้าชายอ้วนหัวเราะและเตะอีกครั้ง

"อย่าโทษฉันที่เป็นคนโหดร้าย แกรนหาที่ตายด้วยตัวเองไอ้อ้วน!"

สายตาของหลี่ซวนเริ่มเย็นชา และเขาเหลือบมองทุกทิศทางจากมุมมองของพระเจ้า และเห็นคนอ้วนจํานวนมากกลั่นแกล้งและทำร้ายพลเรือน

เช่นเดียวกับเจ้าชายอ้วนคนนี้ คนเหล่านั้นก็มีออร่าพิเศษและดูเหมือนว่าพวกเขาเกิดมาพร้อมกับความสามารถบางอย่าง

แต่มันไม่สําคัญหรอก เพราะเจ้าชายอ้วนคนนี้กําลังรนหาที่ตายด้วยตัวเอง งั้นก็ไปตายซะ

ดังนั้นหลี่ซวนจึงปล่อยสกิลยักษ์ทันที

ตูม!

เสียงดังก้องกังวานไปทั่ว และร่างที่ใหญ่น่ากลัวเหมือนเนินเขาก็ปรากฏตัวขึ้นในพระราชวังทันที ชนห้องโถงจนเป็นซากปรักหักพัง

เจ้าชายอ้วนที่เพิ่งหัวเราะ กระเด็นออกไปหลายสิบเมตรก่อนที่จะหยุด

จากนั้นเขาก็เงยหน้ามองขึ้นไป และเห็นอสูรที่น่ากลัวมองลงมาจากข้างบน

" นั่นอะไรน่ะ มันน่ากลัวมาก"

"ไม่... ฉันไม่รู้ แต่ฉันรู้ว่าเราไม่สามารถเอาชนะมันได้อย่างแน่นอน"

ยามที่อยู่ใกล้เคียงจ้องมองสัตว์ประหลาดที่น่ากลัวทำให้พวกเขาสั่นกลัว

เจ้าชายที่ฝุ่นเปื้อนไปทั้งตัว ยืนมองเหมือนโง่และพูดอย่างกระวนกระวาย "แก... แกคือแพนด้าตัวน้อยเมื่อกี้นี้ใช่ไหม? นี่คืออสูรอัญเชิญของฉัน?"

"พ่อมึงตาย!"

เสียงดังก้องไปทั่ว—

การระเบิดอันน่าสะพรึงกลัวกวาดไปทั่วทุกทิศทางด้วยพลังอันน่าสะพรึงกลัว ทำให้พระราชวังทั้งหมดหายไปในทันที

ประชาชนคนธรรมดามองดู ลูกไฟเหมือนเห็ดขนาดใหญ่ อย่างหวาดกลัว

ในการระเบิดนี้ตระกูลผู้พิทักษ์ถูกฆ่าตายทั้งหมด และแม้แต่อสูรอัญเชิญของราชาที่อยู่ระดับเหล็กดำ ก็ยังถูกระเบิดจนเป็นผุยผง

มันสามารถพูดได้ว่า ในพิธีอัญเชิญครั้งสําคัญนี้ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่รอดชีวิตทำให้ตระกูลนี้ทั้งหมดมาถึงจุดจบ

เพราะคนชั้นสูงส่วนใหญ่เสียชีวิตเนื่องจากการระเบิดนี้จึงเหลือแต่พวกปลาซิวปลาสร้อย เพียงไม่กี่ตัว และคนเหล่านี้ไม่สามารถเปลี่ยนกระแสน้ําแห่งการเปลี่ยนแปลงได้อีกต่อไป

เนื่องจากพลเรือนที่ถูกกดขี่มาเป็นเวลานานทำให้การจลาจลเกิดขึ้น และภายใต้การนําของกองทัพต่อต้านกองทัพผู้พิทักษ์ทั้งหมดจึงถูกกวาดล้าง

ตั้งแต่นั้นมาผู้คนไม่จําเป็นต้องถูกกดขี่โดยตระกูลนั้นอีกต่อไป และในที่สุดประชาชนก็ได้มีก็มีชีวิตที่มั่นคง

ส่วนสําหรับอสูรยักษ์ที่น่าสะพรึงกลัวที่ปรากฏในพระราชวังในตอนแรก และสร้างการระเบิดที่น่ากลัว ผู้คนจํานวนมากในโลกนี้ที่แม้ว่าจะหวาดกลัว แต่ก็ยังเคารพในฐานะอสูรของพระเจ้า

เพราะอสูรยักษ์ตัวนี้ได้ช่วยโลกนี้ จึงทำให้ทุกคนรู้สึกขอบคุณอสูรตนนี้มาก

หลี่ซวนไม่ได้รับรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้แล้ว เพราะในขณะนี้เขากลับมาเกิดเป็นอสูรอัญเชิญตัวใหม่