ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 35 สามีสามี

ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 35 สามีสามี

แผนของหญิงสาวนั้นสมบูรณ์แบบ

ตราบใดที่ทางเข้าเมืองผีแห่งนี้ถูกปิดกั้นเอาไว้ ผีร้ายจำนวนมากจะไม่สามารถหลั่งไหลเข้าภายในเขตเมืองได้

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทั้งคงหนิงและหว่านเอ๋อไม่ได้พูดถึง

---นั่นคือ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าผีร้ายทรงพลังบุกเข้าไปในเมือง?

สำหรับพวกเขาทั้งสองคนในเวลานี้ ไม่สามารถต่อสู้กับผีร้ายที่ทรงพลังเหล่านั้นได้

พวกเขาจึงทำได้เพียงฝากความหวังไว้กับเหล่าปีศาจภายในเมือง

ท้ายที่สุด ปีศาจภายในเมืองก็กักขังมนุษย์ไว้เป็นอาหาร ตามเหตุผลแล้ว พวกปีศาจจะไม่ยอมให้ผีร้ายที่ทรงพลังเหล่านั้นเข้ามาสังหารผู้คนในเมืองตามอำเภอใจ

แน่นอน ถ้าปีศาจไม่สนใจวิญญาณชั่วร้ายเหล่านั้นจริงๆ คงหนิงก็ทำอะไรไม่ได้

ยิ่งมีพลังมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งต้องรับผิดชอบสิ่งที่ใหญ่ขึ้นเท่านั้น นี่คือสัจธรรมของโลก

แม้ว่าคงหนิงจะมีพลังปีศาจถึงเก้าสิบปีแล้ว แต่ก็ยังตามหลังเหล่าปีศาจในเมืองอยู่ไกลโข

หลังจากที่เขาบอกลาหว่านเอ๋อ เขาก็กลับไปที่ศาลาว่าการเขตชานหลาน แสร้งทำว่าไปธุระตามปกติ

การค้นพบเมืองผีเป็นข่าวดีสำหรับคงหนิง

ตราบใดที่สามารถปิดกั้นทางเข้าออกเมืองผีได้ และผีร้ายที่วิ่งออกมาถูกสังหารอย่างต่อเนื่อง สำหรับคงหนิง ทางเข้าเมืองผีนี้จะกลายเป็นสรวงสวรรค์สำหรับการเลื่อนระดับ ที่มีสัตว์ประหลาดผุดขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง

ทั้งยังเป็นศัตรูประเภทที่ไม่ได้อันตรายจนเกินไป

ตามที่คาดเอาไว้ ตราบใดที่ผ่านวันสารทจีนไปได้ พลังบ่มเพาะของคงหนิงจะพุ่งสูงขึ้นอีกครั้ง

ส่วนปีศาจภายในบ้าน ทุกวันนี้เริ่มจะยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่มีเวลามาคอยจับตาดูคงหนิง เมื่อวันสารทจีนมาถึง ผีร้ายจะเข้ามาในโลกนี้ และจะเกิดความวุ่นวายขึ้นภายในเมือง

ไม่ว่าซูหยานจะมีความขัดแย้งอะไรกับเหล่าปีศาจภายในเขตชานหลาน นางจะไม่มีวันปล่อยโอกาสใหญ่ๆ ขนาดนี้ไปโดยไม่สร้างปัญหา

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ภายในเมือง ผู้คนเริ่มตื่นตัวกันมากขึ้น บรรยากาศคึกคัก ทุกครัวเรือนเริ่มเตรียมไหว้บรรพบุรุษและเผากระดาษ

ในเขตชนบทเล็กๆ แสนห่างไกลกลายเป็นมีชีวิตชีวา เนื่องด้วยผู้คนกว่าหลายพันครัวเรือนพลุกพล่านเต็มไปหมด

ในวันที่สิบห้าเดือนเจ็ด ที่ว่าการเขตเลิกงานครึ่งวัน หลังเที่ยงก็อนุญาตให้ทุกคนได้กลับบ้าน

คงหนิงขี่ม้าสีเหลืองพุทราลัดเลาะไปตามถนน มองไปก็เห็นตลาดคึกคักมีชีวิตชีวา มีสินค้าอยู่เต็มสองข้างทาง ฝูงชนพลุกพล่านแทบจะเดินชนไหล่กัน

ผู้คนตะโกนกันเสียงดัง คนที่รู้จักกันก็หยุดพูดคุยทักทายกันบนท้องถนน นอกจากนี้ยังมีกลุ่มคนขี้เมาเดินโซเซ รวมตัวกันเป็นกลุ่มสามคนบ้าง ห้าคนบ้าง อยู่หน้าร้านอาหาร มาดื่มกินร้องเพลง หาเรื่องชกต่อย

คงหนิงนั่งอยู่บนหลังม้ามองไปรอบๆ ถนนสายยาวที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน เห็นหัวคนเต็มไปหมด เช่นเดียวกับที่เห็นหุ่นกระดาษรูปทรงแปลกๆ ม้ากระดาษ เทียมหอม และกระดาษสีเหลืองวางกองอยู่ริมถนน นอกจากนั้นก็จะเห็นชาวบ้านทั่วไปออกมาขายผักขายผลไม้ของตนเองในช่วงเทศกาลเช่นนี้ และบางคนก็ผูกไก่ผูกเป็ดเอาไว้ริมถนนเตรียมขาย

เมื่อถึงวันสารทจีน ไม่ว่าคนคนนั้นจะตระหนี่แค่ไหน คืนนี้พวกเขาก็ต้องมีอาหารมื้อใหญ่สักสองสามจาน เติมน้ำเติมเหล้าสักสองสามชั่งเพื่อบูชาบรรพบุรุษของพวกเขาเอง ดังนั้นทุกครัวเรือนจึงจำเป็นต้องเชือดเป็ดเชือดไก่ และบางคนถึงกับนำลูกสุกรของตนเองออกมาแขวนเชือกฟางบอกราคาขาย

ถนนที่เคยว่างเปล่า ยามนี้เต็มไปด้วยผู้คน ส่วนใหญ่ก็มาเพื่อซื้อสิ่งของวัตถุดิบกลับไปไหว้บรรพบุรุษในตอนกลางคืน และยังมีคนอีกมากที่ใช้โอกาสนี้ตั้งแผงขายของริมถนน เลือกทำธุรกิจเล็กๆ

เสียงคนคุยกันปะปนไปกับเสียงเป็ดเสียงไก่ กลิ่นเหงื่อไคลคนจำนวนมากคละเคล้าไปกับกลิ่นสิ่งปฏิกูลจากสัตว์......หลายกลิ่นผสมปนเปกันไป ผนวกกับช่วงที่อากาศร้อนอบอ้าวกลางเดือนเจ็ด คงหนิงจึงรู้สึกหายใจไม่ค่อยสะดวก

เขาค่อยๆ ขี่ม้าสีเหลืองพุทราผ่านฝูงชนไปอย่างไม่พึงพอใจนัก พยายามหาทางกลับบ้านโดยเร็วที่สุด

แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงที่คุ้นเคยลอยมาจากด้านหน้า

“สามีสามี”

เสียงเรียกท่ามกลางฝูงชนนั้นมาจากภรรยาปีศาจภายในบ้านของเขาเอง

คงหนิงมองไปยังทิศทางของเสียงนั้นด้วยความประหลาดใจ เห็นถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านและหญิงในชุดแดงโบกมือให้เขาอย่างมีความสุข กระโดดขึ้นมาเพื่อให้คงหนิงมองเห็นนาง

คงหนิงประหลาดใจ ขี่ม้าฝ่าฝูงชนเพื่อเข้าไปหาซูหยาน จากนั้นจึงเอี้ยวตัวลงจากหลังม้า และเห็นไก่ตัวโตสองสามตัวถูกผูกเอาไว้ตรงหน้าซูหยานทั้งยังมีตะกร้าไข่อีกหนึ่งใบ ทุกสิ่งมีฟางติดเอาไว้เพื่อบอกราคาขาย

ซูหยานนำม้านั่งไม้ตัวเล็กๆ ติดมาจากบ้าน นางนั่งยิ้มอยู่ริมถนน อยู่ท่ามกลางผู้คนมากมายเฝ้าดูคงหนิง

คงหนิงตกตะลึงเล็กน้อย “ทำไมเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่?”

คงหนิงทั้งตกตะลึงและประหลาดใจ แต่ซูหยานยิ้มแล้วกล่าวว่า “วันนี้เป็นวันสารทจีนและทุกคนก็ออกมาตั้งแผงขายของ หยานเอ๋อคิดว่าไก่ที่บ้านก็โตเต็มที่แล้วเช่นกัน ดังนั้นจึงนำบางส่วนมาออกขายหาเงินไปซื้อข้าว”

“ข้าขายไปแล้วสองตัว! ไข่ก็ขายไปได้สิบห้าฟอง ทำเงินไปได้มากมาย สามีดูสิ”

ซูหยานพูดอย่างมีความสุข ถือเหรียญทองแดงหนึ่งกำมือมาอวดคงหนิง

คงหนิงพูดไม่ออกนิดหน่อย

ในวันสำคัญอย่างวันสารทจีนเช่นนี้ เจ้าปีศาจตนนี้ไม่ใช่ว่าต้องยุ่งอยู่กับเหล่าปีศาจภายในเมืองหรือ? มามัวเล่นอะไรอยู่ที่นี่?

แม้จะรู้ว่าปีศาจตนนี้นิ่งเงียบมากในตอนกลางวัน และออกไปต่อสู้เฉพาะตอนกลางคืนเท่านั้น แต่นี่เจ้าจะอยู่อย่างสงบเสงี่ยมเกินไปไหม

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง คงหนิงก็เรียบเรียงคำพูดแล้วกล่าวว่า “เจ้าขายต่อไปเถอะ ข้าจะกลับบ้านก่อน”

คงหนิงไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะกลัวว่าตัวเขาจะอดไม่ได้ที่จะพูดอะไรบางอย่างที่ไม่ควรพูดและจะทำให้ปีศาจที่อยู่ด้านหน้าขุ่นเคือง

อย่างไรก็ตาม ตอนที่คงหนิงหันไป ซูหยานก็รีบคว้าแขนเขาเอาไว้

ทันทีที่แขนถูกคว้าเอาไว้ ร่างกายของเขาก็เริ่มเย็นแข็ง ความหนาวเย็นค่อยๆ ลามไต่มาถึงหลัง

“อะ......อะไรกัน?” คงหนิงพยายามพูดให้ใจเย็นที่สุด

เขาหันศีรษะไปมองหญิงสาวในชุดแดงซึ่งมองมาที่เขาด้วยท่าทางน่าสงสารแล้วกล่าวว่า “สามี หยานเอ๋อทำเงินได้มากมาย......”

“......ดังนั้น?”

“ท่านจะไม่ยกย่องหยานเอ๋อสักหน่อยหรือ?”

“......”

“ถ้าสามีรู้สึกไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร” ซูหยานพูดด้วยสีหน้าผิดหวัง

คงหนิงพูดไม่ออกไปครู่หนึ่ง ในที่สุดก็เผยรอยยิ้มแห้งๆ บนใบหน้า แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ว่า “หยานเอ๋อน่าทึ่งจริงๆ น่าทึ่งมากเลย”

จากนั้นซูหยานก็ปล่อยคงหนิงไป แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “ขอบคุณสามี สามีกลับบ้านไปพักผ่อนเถิด อาหารกลางวันเตรียมไว้ที่บ้านแล้ว แค่กลับไปอุ่น แล้วเดี๋ยวเหยียนเอ๋อจะกลับบ้านไปทำอาหารเย็นให้ทาน”

และแล้ว คงหนิงก็เป็นอิสระ จากนั้นจึงขี่ม้าสีเหลืองพุทราเข้าไปในฝูงชนและจากไป

จนกระทั่งเขาเดินทางออกมาไกล ก็มองย้อนกลับไปยังหญิงชุดแดงท่ามกลางฝูงชน

ภายใต้แสงแดดยามเที่ยง ปีศาจกำลังนั่งอยู่ริมถนน ขายไก่ที่นางเลี้ยงเอาไว้ ยิ้มแย้มพูดคุยกับผู้คนรอบตัวไปทั่ว ไม่แสดงท่าทางดุร้ายใดๆ

ดูเหมือนว่าจะเพลิดเพลินจริงๆ ไม่ใช่การเสแสร้งแสดง

และดูเหมือนมันไม่จำเป็นสำหรับนางด้วยซ้ำที่จะต้องมาแสดงละครเช่นนี้

…...ปีศาจสาวตนนี้กำลังมีความสุขอยู่จริงๆ งั้นหรือ?

ทำไมกัน? เพียงเพราะไก่ที่เลี้ยงเอาไว้สามารถขายทำเงินได้?

หรือจะบอกว่า ชีวิตเยี่ยงปุถุชนธรรมดาเช่นนี้แปลกใหม่และน่าสนใจสำหรับนาง?

นอกนั้น คงหนิงก็ไม่สามารถนึกถึงความเป็นไปได้อื่นได้เลย

บนหลังม้า คงหนิงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเดินทางต่อไปยังตรอกฮว๋ายชู่โดยไม่มีแวะพัก

ปีศาจสาวมีพลังมากเสียจนเหล่าปีศาจภายในเมืองก็ทำอะไรนางไม่ได้ ดังนั้นนางจึงมีเวลาว่างมาเล่นขายของและพักผ่อนหย่อนใจ

แต่สำหรับคงหนิงนั้นไม่ใช่

ตอนนี้ชีวิตของเขายังแขวนอยู่บนเส้นด้าย

ยิ่งไปกว่านั้น เทศกาลวันสารทจีนคืนนี้มีความสำคัญยิ่งสำหรับเขาและไม่สามารถหย่อนยานได้

ต้องทุ่มให้สุดตัว!

ฆ่าผี ฆ่าผี ต้องฆ่าผี! มีเพียงการสังหารผีร้ายในคืนนี้ให้มากพอ มีเพียงการเพิ่มพลังตบะของตนเองเท่านั้นที่จะทำให้สังหารปีศาจภายในเมืองเหล่านั้นได้ แล้วจะพัฒนาต่อไปจนถึงจุดที่ต่อสู้กับปีศาจภายในบ้านได้!

คงหนิงในตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลยที่จะบอกว่าเขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับความยากลำบากที่สุดในชีวิต

หลังจากเอาชนะความยากลำบากนี้ แม้แต่ปลาคาร์พก็กลายเป็นมังกรได้ และเขาจะมีพลังมากพอไปต่อกรกับเหล่าปีศาจภายในเมือง

หากล้มเหลว ความแข็งแกร่งจะไม่สามารถเติบโตได้อีก จะทำได้เพียงแค่เสี่ยงเข้าไปค้นหาปีศาจที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลสวีและสู้เป็นตายกับมันไปข้าง!