โลกมนุษย์จิ๋ว: ตอนที่ 36 ความตายกำลังใกล้เข้ามาและอุกกาบาตยักษ์จากท้องฟ้า
ตอนที่ 36 ความตายกำลังใกล้เข้ามาและอุกกาบาตยักษ์จากท้องฟ้า
"ถ้าอย่างนั้นก็แค่ฆ่าราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าและผู้นำระดับสูงคนอื่นๆ พอ”
สายตาของเซี่ยชวนตกลงมาที่ค่ายทหารของอาณาจักรสายฟ้า มีแม่ทัพ, ขุนนางและราชาที่อยู่ค่ายด้านหลัง อาจกล่าวได้ว่าคนระดับสูงทัังหมดในอาณาจักรสายฟ้าล้วนอยู่ที่นี่
คนกลุ่มนี้คงคิดว่าค่ายด้านหลังปลอดภัยมาก แต่ในสายตาของเซี่ยชวน ไม่ว่าอีกฝ่ายจะซ่อนตัวอยู่ที่ใด ความจริงแล้วล้วนเหมือนกัน
“เอาล่ะ โยนหินเข้าไปฆ่าพวกมันกันเถอะ”
เซี่ยชวนแตะคางของเขา
เว้นแต่จะเป็นทางเลือกสุดท้าย เขาไม่ต้องการที่จะลงมือด้วยตนเอง ในฐานะเทพบรรพกาล การลงมือฆ่ามนุษย์ด้วยตนเอง วิธีนี้ต่ำเกินไป
ดังนั้นเขาจึงยังคงต้องการใช้สิ่งแปลกๆในการลงมือ
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาจึงใช้หินก้อนใหญ่จากลานบ้าน สูงอย่างน้อยครึ่งหนึ่งของคน เดิมทีมันถูกวางประดับไว้ในวิลล่า
แต่ตอนนี้มันถูกใช้เป็นอาวุธโดยเขา
วูซ!
ในวินาทีต่อมา ประตูทองสัมฤทธิ์โบราณบนร่างของเซี่ยชวนก็เปิดออก จากนั้นเขาก็คว้าหินก้อนใหญ่และโยนมันเข้าไปในโลกจิ๋วโดยตรง
...
ในเวลานี้ ในค่ายทหารของอาณาจักรสายฟ้า ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าและคนอื่นๆ ต่างก็สงบ พวกเขาชี้ไปยังเส้นทางหลายสิบลี้รอบๆเมือง
"เจ้าคิดว่าต้องใช้เวลานานเท่าใดในการทำลายเมืองนี้?”
ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้ากล่าว
"ถ้าจักรพรรดิถังไม่ได้ใช้สมบัติโลก พวกมันคงอยู่ได้ไม่เกินหนึ่งชั่วโมง"
“หนึ่งชั่วโมง? เจ้าประเมินอาณาจักรนี้สูงเกินไป ทหารของอาณาจักรนี้อ่อนแอมาก พวกมันจะเปรียบเทียบกับทหารอาณาจักรสายฟ้าของเราได้อย่างไร นี่ไม่ใช่เรื่องตลกหรือ?”
"ใช่แล้ว อย่างน้อยครึ่งชั่วโมงก็เพียงพอแล้วที่จะทำลายเมือง จับจักรพรรดิถังและแขวนมันไว้บนกำแพงเมืองเป็นตัวอย่าง”
"เป็นเพียงอาณาจักรเล็กๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดกองทหารนับสิบล้านของเราเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง”
ทุกคนกำลังพูดถึงเรื่องนี้ พวกเขาคาดว่าจะต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมงในการบุกทำลายเมืองราชวงศ์ถัง หากใช้เวลามากกว่านี้หมายความว่าทหารของพวกเขาไร้ความสามารถเกินไป
"ฮ่าฮ่า ดีแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะรอดู”
ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี
ในฐานะราชา สิ่งที่มีความสุขที่สุดแน่นอนคือคุณไม่จำเป็นต้องทำอะไร ตราบใดที่คุณนั่งบนบัลลังก์ คุณสามารถมองดูทุกคนทำทุกอย่างได้
แต่ในขณะนี้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมากและทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงวิกฤตร้ายแรง ค้อนธอร์สั่นราวกับว่าสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง
"บัดซบ! ศัตรูโจมตี”
ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว เขาสั่นไปทั้งตัว และทุกส่วนในร่างกายก็เตือนตัวเองอย่างรุนแรงถึงวิกฤตชีวิตและความตายที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
แม้จะอยู่มาหลายสิบปีแต่เขาไม่เคยเจอวิกฤติแบบนี้เลย ราวกับว่าจะตายในอีกไม่กี่วินาทีต่อมา ความรู้สึกของวิกฤตนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ในทันที เขาก็หยิบค้อนธอร์ขึ้นและสายฟ้าสีม่วงอันน่าสะพรึงกลัวจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปะทุออกมาจากร่างกายของเขา เต็นท์ค่ายทหารทั้งหมดระเบิดฉีกเป็นชิ้นๆ และกลายเป็นผง
"ฝ่าบาท เกิดอะไรขึ้น”
ทุกคนตะลึง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
พวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าราชาผู้ใจดีของอาณาจักรจู่ๆ ก็กลายเป็นคนที่น่ากลัว ราวกับว่าเขาต้องเผชิญกับความตาย มันช่างน่าเหลือเชื่อ
"ข้าสัมผัสได้ถึงความตาย นี่คือสัมผัสที่หกของนักสู้ก้าวข้าม มีเรื่องผิดปกติอย่างแน่นอน"
ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าบีบค้อนธอร์ในมือของเขาและรู้สึกประหม่าอย่างมาก
อะไร?!
สัมผัสที่หกของนักสู้ก้าวข้าม?!
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของทุกคนก็ดูน่าเกลียดมาก แน่นอนว่าพวกเขารู้ดีถึงความน่ากลัวของนักสู้ก้าวข้าม เหตุผลที่นักสู้ก้าวข้ามนั้นถูกเรียกว่าก้าวข้าม ไม่ใช่แค่ว่าพวกเขาเชี่ยวชาญในพลังวิเศษเท่านั้น แต่ที่สำคัญกว่านั้น พวกเขามีความสามารถที่ไม่มีใครเทียบได้ นั่นคือสัมผัสที่หก
เมื่อเผชิญกับอันตรายถึงตายนักสู้ก้าวข้ามจะรู้สึกได้ทันที ดังนั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะลอบโจมตีนักสู้ก้าวข้าม
กล่าวคือ อาศัยความสามารถนี้ ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าไม่รู้ว่าเขาหนีการลอบโจมตีมาได้กี่ครั้งแล้ว
แต่ตอนนี้ แม้แต่ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้าก็รู้สึกเช่นเดียวกัน การที่ทำให้เขารู้สึกเช่นนี้ได้ ต้องเป็นนักฆ่าที่สังหารราชามาแล้วนับไม่ถ้วนอย่างแน่นอน
“ถูกต้อง เรารู้สึกแบบเดียวกัน”
การแสดงออกของนักสู้ก้าวข้ามคนอื่น ๆ ก็น่าเกลียดมากเช่นกัน ขอบเขตนักสู้ของพวกเขาไม่น้อยไปกว่าราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้า นอกจากไม่มีสมบัติโลก ความแข็งแกร่งของพวกเขาได้บรรลุถึงจุดสูงสุดแล้ว
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าพวกเขาจะสัมผัสได้ถึงความตายที่กำลังใกล้เข้ามา
"บัดซบ! ราชวงศ์ถังพวกมันต้องการทำอะไรกันแน่?”
ราชาแห่งอาณาจักรสายฟ้ากระสับกระส่าย การไม่รู้อะไรเลยทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างยิ่ง
"ดูสิ! นั่นใช่อุกกาบาตหรือไม่? ดูเหมือนว่ามันตกลงมาจากท้องฟ้าและกำลังพุ่งเข้ามาหาเรา”
ในขณะนั้น แม่ทัพคนนึงเงยหน้าขึ้นมอง ขนของเขาลุกขึ้นและรู้สึกหวาดกลัวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เขาอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องสุดเสียง
