ตอนที่ 271+272 ไม่ได้บาดเจ็บอะไร

“คุณนายเกอเป็นภรรยาของหัวหน้าหมวดเกอ ตอนแรกเธอไม่ตรงกับเงื่อนไขที่จะอาศัยอยู่ที่นี่ แต่หมวดเกอได้รับบาดเจ็บตอนที่เขาไปทำภารกิจกับผม และด้วยเหตุผลอื่น ๆ และสถานการณ์ครอบครัวของเขาด้วย ทางกองทัพเลยอนุญาตให้คุณนายเกอพาบูกสาวมาอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย เธอเพิ่งมาอยู่ได้ไม่ถึงเดือน ถ้าเจอกันก็ทักทายเธอด้วยล่ะกัน แม้ว่าหัวหน้ากองเกอจะเป็นลูกน้องของผม แต่เขาก็อายุมากกว่าและเป็นทหารมานานกว่า เพราะงั้นก็ทักทายตอนเจอ แต่ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากมายหรอก”

ลู่ชิงสีไม่ใช่คนประเภทที่พูดไม่ดีเกี่ยวกับคนอื่นลับหลัง ดังนั้นในขณะที่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบคุณนายเกอ เขาไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับข้อเสียของเธอ เขาแค่เตือนเจียงเหยาให้ทักทายหากบังเอิญเจอกัน และทำตัวสุภาพด้วยก็เพียงพอแล้ว

เจียงเหยาอึมอัมเพื่อตอบตกลงและไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอกำลังจะไปในเมืองในวันรุ่งขึ้นกับลู่ชิงสี และอาจจะอยู่ประมาณสองวัน เธอไม่ได้ใช้เวลาที่กองทัพมากนักและอาจไม่มีโอกาสได้เจอกับเพื่อนบ้านที่อยู่ที่นี่

แต่เมื่อเธอได้ยินลู่ชิงสีพูดว่าเขาและหัวหน้ากองเกอได้รับบาดเจ็บจากภารกิจ เธอดึงลู่ชิงสีขึ้นแล้วก้มลงจัดเสื้อผ้าของเธอในตู้เล็ก ๆ ตรงหน้าเขา

“คุณได้รับบาดเจ็บเหรอ?” แม้ว่าลู่ชิงสีจะรับรองกับเธอว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บทางโทรศัพท์ แต่เมื่อได้ยินว่าหัวหน้ากองเกอซึ่งเคยปฏิบัติภารกิจร่วมกับเขาได้รับบาดเจ็บ เธออดไม่ได้ที่จะกังวลใจ

ลู่ชิงสีส่ายหน้าโดยไม่ลังเล พูดรับรองกับเธอว่า “คุณคิดว่าใครจะทำร้ายคนมีความสามารถอย่างผมได้ หึ?”

ถ้าลู่ชิงสีไม่รีบตอบอย่างมั่นใจ เจียงเหยาจะได้เชื่อเขา นอกจากนี้ข้อเท็จจริงที่ว่าเขาปฏิเสธออกไปอย่างรวดเร็วจะได้สร้างภาพว่าเขาไม่สามารถถูกทำร้ายได้ ยิ่งทำให้เธอสงสัยมากขึ้น

‘ผู้ดูแลระบบ สแกนสภาพร่างกายของเขา’ เจียงเหยาออกคำสั่งขณะที่เธอกวาดตามองดูลู่ชิงสีที่กำลังโกหกหน้าตาย ขณะที่เธอพยายามค้นหาว่าส่วนใดในร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ

‘รับทราบครับ เจ้านาย’ คำตอบของผู้ดูแลระบบนั้นรวดเร็ว และไม่กี่วินาทีต่อมา ข้อความก็ปรากฎขึ้นในใจของเจียงเหยา

เจียงเหยามองลู่ชิสี และพูดว่า “คุณแน่ใจนะว่าไม่ได้รับบาดเจ็บที่ใด?”

ลู่ชิงสีพยักหน้าไม่พูดอะไร เธอกดมือลงตรงแผลที่หน้าท้องของเขา ผลที่เธอได้รับจากระบบพบว่ามีบาดแผลยาวเกือบห้าเซนติเมตรในบริเวณนั้น และแผลในตอนนี้ตกสะเก็ดแล้ว

ลู่ชิงสีไมได้เตรีมรับแรงกดในขณะที่เขาไม่คาดคิดว่าเจียงเหยาจะกดลงบนบาดแผลได้อย่างแม่นยำ ปฏิกิริยาแรกของเขาคือการสูดอากาศแล้วปล่อยออกมาอย่างสั่นคลอนและเกร็ง

“ฮ่าฮ่า จั๊กจี้น่า ที่รัก อย่าเล่นแบบนี้สิ” ลู่ชิงสีรีบดึงมือของเจียงเหยาออก จ้องมองเธอเล็กน้อย ขณะที่เขาดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

“ผมบอกไปแล้วนี่ว่าไม่ได้บาดเจ็บ ทำไมไม่เชื่อผมล่ะหึ”

ยิ่งลู่ชิงสีปฏิเสธมากเท่าไหร่ เจียงเหยาก็ยิ่งไม่มีความสุขมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้ดีว่าอาการบาดเจ็บของเขาไม่ร้ายแรง แต่การที่เขายังปิดบังมันจากเธอ ทำให้เธอไม่พอใจ!

“ถอดเสื้อออก ให้ฉันดูสิ”เจียงเหยาถามอย่างตรงไปตรงมาโดยมองไปที่ตาของลู่ชิงสี เธอพร้อมจะดึงยาที่เธอสร้างในห้องแลปของระบบออกมาเพื่อใช้กับบาดแผลของเขา

ลู่ชิงสีปฏิเสธว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่เขาจะไม่ทำตามที่เธอร้องขอ เขาส่ายหน้าและพูดอย่างเคร่งขรึม “ผมบอกไปแล้วนี่ว่าไม่ได้รับบาดเจ็บ แล้วผมจะให้คุณดูบาดแผลอะไรตรงไหน ลืมเรื่องนี้ไปเถอะ นะ”

__

ลู่ชิงสีเดิมคิดว่าบาดแผลนั่นจะหายเป็นปกติภายในเวลาไม่กี่วัน ทว่าเขากระตือรือร้นในการฝึกฝนมากเกินไปและทำให้แผลเปิดขึ้นอีกครั้ง แผลเพิ่งเริ่มตกสะเก็ดในวันนี้ และมันก็ยังคงดูน่าเกลียดอยู่มาก ผิวรอบ ๆ ก็ดูน่ากลัวเช่นกัน หากเขาถอดเสื้อออก เขากลัวว่าเจียงเหยาจะร้องโฮและรู้สึกรังเกียจมัน เขาไม่สามารถรับมือกับปฏิกิริยาของเธอได้หากเป็นเช่นนั้น ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปิดบังซ่อนมันจากเธอ

เมื่อถึงเวลากลางคืน เขาคิดจะปิดไฟ เธอจะได้มองไม่เห็น

เจียงเหยาไม่ได้คาดหวังว่าหลังจากที่พวกเขาได้ผ่านอะไรต่อมิอะไรมากด้วยกันแล้ว เขาจะยังมีเรื่องที่ปิดบังเธออยู่แบบนี้อีก ทำให้หัวใจของเธอถูกบีบแน่นอย่างไม่สบายใจ

เธอส่งเสียงไม่พอใจออกมาขณะอยู่ในอ้อมแขนของเขา หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวขณะที่เธอผลักเขาออกอย่างไม่พอใจ “ก็ได้ พยายามรักษาคำโกหกของคุณไว้ให้ดีล่ะ คืนนี้ถ้าทำได้ก็เชิญ!”

ลู่ชิงสีไม่เข้าใจว่าทำไมเจียงเหยาถึงได้มั่นใจว่าเขาได้รับบาดเจ็บ เขาคิดว่าเขาปกปิดได้อย่างสมบูรณ์แบบตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาได้พับกัน แม้ว่าเธอจะสัมผัสมันโดยบังเอิญเมื่อสักครู่นี่เอง

เมื่อเห็นว่าเจียงเหยาโกรธจริง ๆ ลู่ชิงสีก็รู้สึกเสียใจที่เขาปฏิเสธอาการบาดเจ็บของเขาอย่างหนัก ตอนนี้เขาไม่สามารถเปลี่ยนการกระทำตั้งแต่ที่เขาได้เริ่มไว้ได้อีกต่อไป

ในขณะที่เขาสงสัยว่าจะจัดการกับการเตรียมการนอนอย่างไร หลังจากที่เจียงเดินออกจากห้องนอนไปยังห้องนั่งเล่น

“คุณอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว ทำไมมันถึงได้โล่งและไม่มีอะไรเลยแบบนี้ล่ะคะ”

ห้องครัวดูไม่ได้ใช้งานแม้แต่ชามใบเดียว มีโต๊ะอาหารอยู่ที่ห้องนั่งเล่น และเก้าอี้ค่อนข้างเก่าสองสามตัว อีกตัวที่อยู่ในห้องเป็นที่วางวิทยุของเขาที่วางไว้ก่อนหน้านี้

อีกห้องหนึ่งมีของสองสามอย่างและดูเหมือนว่าจะถูกเปลี่ยนเป็นห้องสำหรับอ่านหนังสือ บนชั้นวางส่วนใหญ่มีหนังสือเกี่ยวกับทหาร ทว่าก็พอจะมีนวนิยายชื่อดังและหนังสืออื่น ๆ ปะปนอยู่ด้วย

หากมีคนที่ไม่รู้อะไรมาเห็น ก็คงจะคิดว่าลู่ชิงสีเป็นคนจนที่ไม่มีเงิน เมื่อมองดูไปยังห้องต่าง ๆ ของที่นี่ ห้องพักไม่มีไม่อะไรเลย เขาไม่ค่อยจู้จี้จุกจิกเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยเลยจริง ๆ

เจียงเหยาหยิบหนังสือขึ้นมาและพลิกไปสองสามหน้า เหลือบมองคำในหนังสือหน้านั้น เธอพูด “ฉันไม่คิดว่าคุณจะชอบหนังสือประเภทนี้ ไม่เห็นอะไรเกี่ยวกับวรรณกรรมในตัวคุณเลย”

“ผมยังไม่ได้อ่าน ตอนที่หาหนังสือในเมือง ผมหยิบมาเพราะคิดว่าคุณน่าจะชอบ” ลู่ชิงสีตอบอย่างจริงใจ

แม้ว่ามันจะเป็นการบอกเธออ้อม ๆ ว่าเขาซื้อหนังสือไว้ให้เธอ

“ผมย้ายมาที่นี่เมื่อครึ่งปีที่แล้ว ตอนนั้นผมคิดว่าคุณจะมาเรียนที่เมืองจินโด เราจะพักกันที่นี่ในช่วงสุดสัปดาห์ ผมไม่ได้คิดจะที่จะตกแต่งอะไร กะว่าจะให้คุณเป็นคนเลือก”

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมห้องนอนถึงไม่มีแม้แต่ผ้าม่าน ลู่ชิงสีคิดจะให้เจียงเหยาเป็นคนเลือกตกแต่งได้ตามใจเธอ

ในห้องนี้ เขาทำเพียงทาสีผนังและปูกระเบื้องใหม่ ไม่มีการปรับปรุงหรือตกแต่งใด ๆ แม้แต่เฟอร์นิเจอร์ก็ถูกย้ายมาจากที่พักเก่าที่เขาเคยพัก

“ตอนที่กองทัพกำลังจัดหาที่พักให้ผม พวกเขาให้ผมไปพักที่เก่าไปก่อนน่ะ” ลู่ชิงสีคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เจียงเหยาเพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องนี้ ทำให้เขาต้องอธิบายเพิ่ม “ที่เดิมกว่ากว่านี้อีก เป็นบ้านหลัง ๆ ที่อยู่ติด ๆ กันได้ทั้งครอบครัว ที่นั่นมีสนามหญิงขนาดใหญ่ และมีพื้นที่ปลูกผักที่สวนหลังบ้าน แต่กันเสียงไม่ค่อยดี ค่อนข้างเสียงดังและสกปรก แมลง ยุง หนูเยอะมาก ตอนนั้นก็มีการโต้เถียงกันว่ามันไม่ยุติธรรม ผมเลยขอเปลี่ยนที่พัก โดยขอให้สร้างอาหารใหม่ทดแทนน่ะ”