ตอนที่41 รัตติกาลอันเงียบสงัด (2)
ตอนที่41 รัตติกาลอันเงียบสงัด (2)
ในค่ำคืนเงียบสงัด ทั่วทั้งเรือนหลงเหลือแค่เพียงเสียงหอบหายใจอันแสนหนักหน่วงของทั้งสองที่สอดผสาน
หลิงฉายเจวี่ยพยายามสงบสติอารมณ์ ข่มกลั้นมิให้สัญชาตญาณดิบของบุรุษเพศเผยปรากฏออกมา ทว่าจะอย่างไร...หลี่หวงที่กำลังนั่งคล่อมอยู่บนร่างกลับร่อนเอวพลิ้วรุกหนักไม่หยุดหย่อน!
“สาวน้อย! ห้ามทำเช่นนี้! เจ้ายังเด็กเกินไป!”
หลิงฉางเจวี่ยเองก็เริ่มจะทนไม่ไหวแล้วเช่นกัน หากยังปล่อยให้เลยเถิดเช่นนี้ต่อไป มีหวังแย่แน่นอน
เพราะเขาทราบดี หากปล่อยให้เกิดอะไรขึ้นในค่ำคืนนี้จริงๆ ไม่เพียงแต่จะเป็นการทำร้ายร่างกายของหลี่หวงเท่านั้น แต่ยังจะเป็นการทำร้ายจิตใจของนางอีกด้วย
หากถึงตอนนั้นหลี่หวงเลือกที่จะไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาอีกต่อไป เนื่องจากผิดหวังกับเรื่องดังกล่าวจะทำยังไง?
เขาไม่ต้องรู้สึกเจ็บแค้นกับความผิดพลาดที่พลาดพลั้งในคืนนั้นไปจนตายเลยรึ?
แล้วที่สำคัญเลยคือ...
ของนางยังเล็กเกินไป!
หากฝืนสอดใส่เข้าไปทั้งแบบนี้อาจทำให้สิ่งนั้นของนางฉีกขาดได้...
หลิงฉางเจวี่ยกัดฟันแน่นข่มกลั้นอารมณ์ที่โฉบแล่นเข้ามาอย่างสุดกำลัง และออกแรงผลักร่างของหลี่หวงจนหง่ายล้มคะมำ!
พลิกตัวสลับตำแหน่งจากเมื่อครู่ จากอยู่บนเป็นล่าง จากล่างกลายมาอยู่บน!
สองมือบนรีบจับกดแขนของสาวน้อยจนติดพื้น ส่วนสองขาล่างเกี่ยวพันกันไว้มิให้นางขยับไปไหนได้ หลิงฉางเจวี่ยพยายามขานชื่อเรียกสติของนางกลับมาโดยไว
หลี่หวงที่เป็นฝ่ายนอนแผ่อยู่เบื้องล่าง นางเปล่งเสียงกระเส่าเสียวร้องลั่นไม่หยุดเพราะความอึดอัด ใบหน้าอ่อนเยาว์ที่แสนน่ารักของนางราวกับแข็งค้างไปชั่วขณะ แต่!
ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดของนางกลับปริอ้า ร้องครางออกมาเป็นจังหวะ ดวงตาคู่นั้นดูอิ่มพริ้มราวกับกำลังดื่มด่ำกับความสุขเกินพรรณนา!
หลิงฉางเจวี่ยไม่ทราบเช่นกันว่านางเปิดอะไร แต่พอเหลือบสายกดต่ำลงมาก็พบว่า ต้นขาของเขากำลังเสียดสีอยู่กับหว่างขาของหลี่หวง ไม่สิ….ถ้าจะกล่าวให้ถูกคือนางกำลังร่อนเอวเอา ‘ส่วนนั้น’ เสียดสีกับต้นขาของเขาอยู่!
ซึ่งบริเวณต้นขาที่ถูกเสียดสีมันก็ร้อนมาก!
ทันใดนั้นหลี่หวงก็สงบลง!
หลิงฉางเจวี่ยตกตะลึงเล็กน้อย เกิดอะไรขึ้น?
ไฉนจู่ๆ ถึงเงียบลงแล้ว?
คล้อยหลังครุ่นคิดเรื่องนี้ คล้ายว่าหลิงฉางเจวี่ยจะได้สติในเวลาต่อมา ก่อนรู้สึกได้ถึงความปวดแสบบริเวณกลางหลัง พอเอื้อมมือออกไปลูบคลำก็พบว่า ตนเองโดนนางจิกหลังจนเลือดสีแดงสดไหลซิบออกมา!
หลิงฉางเจวี่ยพยายามจะอุ้มหลี่หวงขึ้นไปนอนบนฟูกให้เป็นที่ แต่ทันใดนั้นก็พลันได้ยินเสียงแผ่วของหลี่หวงเล็ดลอดออกมาจากปาก ฟังแล้วดูคลุมเครือเกือบจะจับใจความไม่ได้
“ตี...ข้า..สลบ...”
หลิงฉางเจวี่ยตอบสนองเข้าใจได้ทันควัน จึงรีบคว้าด้ามกระบี่ทุบต้นคอของหลี่หวงไปหนึ่งทีจนหมดสติคาที่
หลิงฉางเจวี่ยในยามนี้รู้สึกตื่นตระหนกไม่น้อย เขาไม่รู้เรื่องการแพทย์หรือเรื่องรักษาอะไรเลย และไม่ทราบเช่นกันว่า ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ตนควรจะทำอย่างไรต่อ!
จริงสิ! ยังมีเจ้าหลี่จิวอยู่! หมอนั่นท่องยุทธจักรมาเป็นเวลาหลายปี ทั้งยังเชี่ยวชาญด้านการแพทย์เป็นพิเศษ!
เมื่อหลิงฉางเจวี่ยคิดได้ดังนั้น เขาก็รีบอุ้มร่างของหลี่หวงขึ้นมาจากพื้นและกระโจนเข้าห้วงมิติที่ทะลุไปหาเรือนพักอาศัยของจวิ๋นหลี่จิวได้โดยตรง
“ฉางเจวี่ย! น้องหลี่หวง!?”
จวิ๋นหลี่จิวที่กำลังจะเข้านอน พลันสัมผัสได้ถึงระลอกคลื่นมิติที่บิดเบี้ยวภายในห้อง ชั่วพริบตาต่อมาก็พลันเห็นทั้งสองปรากฏขึ้นอยู่ตรงเบื้องหน้าแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกับนาง?!”
สีหน้าของจวิ๋นหลี่จิวมืดทมิฬลงทันใด
หรือเป็นไปได้ไหมว่า ไอ้วิปลาสตัวนี้จะแอบกินกับน้องสาวเขาแล้วจริงๆ?
ถ้าใช่มันก็กล้าเกินไปแล้ว!!
“เจ้ารีบวินิจฉัยนางเร็ว! นางถูกวางยา!”
หลิงฉางเจวี่ยในตอนนี้ตื่นตระหนกจนทำอะไรไม่ถูก รัศมีที่ดูสูงส่งและหยิ่งผยองก่อนหน้ากลับหายวับไร้ร่องรอย และถูกแทนที่มาด้วยความกังวลและเป็นเดือดเป็นร้อนใจยิ่งกว่าอะไร ไม่เหมือนบุรุษหนุ่มดั่งตอนกลางวันเลย
เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าการแสดงออกของจวิ๋นหลี่จิวก็ยิ่งมืดทมิฬยิ่งขึ้น! เขารีบรับร่างของหลี่หวงจากอ้อมกอดของหลิงฉางเจวี่ยมาวางไว้บนฟูกนอนของตนทันที
หลิงฉางเจวี่ยใช้จังหวะนี้รีบหยิบเสื้อคลุมตัวนอกออกจากแหวนมิติของตนอ และนำมาห่มให้แก่นาง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความกังวลขึ้นว่า
“นางเป็นหนักหรือไม่?”
จวิ๋นหลี่จิวขมวดคิ้วแน่น จับจ้องไปยังหลี่หวงที่กำลังนอนกระสับกระส่ายไปมาด้วยความเจ็บปวด แม้จะถูกตบต้นคอจนหมดสติไปแล้ว แต่นางก็ยังบิดซ้ายทีขวาทีตามสัญชาตญาณความเจ็บปวดของร่างกาย
“เป็นยาปลุกกำหนัดผสมหลายสูตรรวมกัน แต่วางใจเถิด มันไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต”
จวิ๋นหลี่จิวกล่าวอธิบายขึ้นอย่างแช่มช้า พลางยกมือขึ้นมาลูบไล้ใบหน้าของหลี่หวงอย่างระมัดระวัง
ฝ่ามือของเขารู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมา นี่ยิ่งกระตุ้นความโกรธเกรี้ยวของจวิ๋นหลี่จิวเข้าไปใหญ่!
“เป็นฝีมือของสุนัขตัวใด!”
หลิงฉางเจวี่ยส่ายหน้าอย่างว่างเปล่า
“ข้าเองก็ไม่ทราบ ทว่าทันทีที่นางกลับมาถึงเรือนก็ดูเหมือนจะเริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติได้”
ดวงตาของจวิ๋นหลี่จิวพลันเฉียบคมขึ้นมาในทันใด
“จะต้องเป็นตอนทานอาหารแน่นอน!”
“บ้าเอ๊ย! น้องหลี่หวงใช้ชีวิตภายใต้คนพวกนี้มาได้อย่างไรตั้งหลายปี!”
ในเวลาเดียวกัน จวิ๋นหลี่จิวก็รู้สึกโกรธตัวเองอย่างมากเช่นกัน เหตุใดเขาถึงคิดส่งหลี่หวงมายังสถานที่บัดซบเช่นนี้ด้วย!?
จวิ๋นหลี่จิวต้องการจะฆ่าล้างทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการร้ายหลี่หวง ทว่าตอนนี้อาการเจ็บป่วยของน้องสาวเป็นสิ่งสำคัญที่สุด ต้องรีบรักษาให้นางหายโดยไว!
“ในโรงประมูลทงเทียนมีน้ำพุเหมันต์หรือไม่?”
คล้อยหลังไม่นานนรัก จวิ๋นหลี่จิวก็เงยหน้าขึ้นมองหลิงฉ่างเจวี่ยและเอ่ยถามประโยคนี้ขึ้น
หลิงฉางเจวี่ยพยักหน้าตอบ
“มี”
จวิ๋นหลี่จิวรีบจัดแจงเสื้อผ้าของตนใส่ให้หลี่หวงทันที และอุ้มร่างอันร้อนระอุของนางขึ้นไว้ในอ้อมอก เขาหันมากล่าวกับหลิงฉางเจวี่ยว่า
“เอาล่ะ รีบไปกันเถอะ!”
หลิงฉางเจวี่ยไม่เอ่ยถามอะไรอีกต่อไป ยกมือข้างหนึ่งฉีกห้วงมิติจนเปิดกว้างและทั้งสามก็กระโดดเข้าไปโดยตรง
จวิ๋นหลี่จิวไม่สนใจอะไรอีกแล้วในตอนนี้ เมื่อมาถึงภายในโรงประมูล เขาก็หันไปเห็นน้ำพุเหมันต์บ่อหนึ่งที่แผ่ไอน้ำแข็งยะเยือกออกมา เสี้ยวอึดใจขณะเขากระโดดลงไปทันทีโดยไม่มีลังเล
พอน้ำพุเหมันต์เย็นเฉียบจับขั้วกระดูกเข้าสัมผัสกับร่างกายอันร้อนระอุของหลี่หวง นางก็เผลอสั่นสะท้อนออกมาโดยไม่รู้ตัว
แต่อย่างไรก็ตาม ไอร้อนในร่างกายของนางก็ลดลงมากในชั่วพริบตา!
หลิงฉางเจวี่ยเองก็กระโดดลงในบ่อน้ำพุเหมันต์ด้วยเช่นกัน ตรงเข้ามาพยุงร่างของหลี่หวงอยู่ที่ด้านซ้าย ส่วนด้านขวาเป็นหน้าที่ของจวิ๋นหลี่จิว เพื่อป้องกันไม่ใหนางจมลงไปทั้งตัว
แม้ความเจ็บปวดที่หลี่หวงได้รับ จะไม่สามารถถ่ายโอนไปให้ทั้งสองได้ แต่ความเย็นเฉียบจับขั่วกระดูกของน้ำพุเหมันต์ จวิ๋นหลี่จิวและหลิงฉางเจวียก็เต็มใจที่ลงไปแช่ และยอมทุกข์ทรมานไปพร้อมกับหลี่หวง!
หลิงฉางเจวี่ยรู้เรื่องโอสถเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และสู้กับคนที่เดินทางท่องไปทั่วยุทธจักรอนย่างจวิ๋นหลี่จิวไม่ได้
“ข้าดีใจมากที่เจ้าเลือกพาน้องหลี่หวงมาหาข้า”
ขณะที่ทั้งสองกำลังแช่อยู่ในบ่อน้ำพุเหมันต์อย่างทรมาน จวิ๋นหลี่จิวก็หันมากล่าวกับหลิงฉางเจวี่ย ด้วยความรู้สึกปลาบปลื้มเป็นอย่างยิ่ง
