ตอนที่ 265+266 เอาเงินมาจากไหน?

“งานเป็นไปด้วยดี ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร” ลู่ชิงสีก้มหน้าลงและแตะท้องเบา ๆ หลังจากตอบ เขามีอาการบาดเจ็บ ถูกแทงที่ท้อง แต่ไม่ได้ร้ายแรงอะไร เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่บอกเธอ

เมื่อถึงเวลาที่พวกเขาพบกันในช่วงวันหยุดวันชาติ อาการบาดเจ็บคงเหลือเพียงรอยแผลเป็นเท่านั้น

เขาตระหนักว่าเขาไม่อาจซ่อนอาการบาดเจ็บจากเธอได้ เว้นเสียแต่จะงดกิจกรรมที่ใกล้ ซึ่งคิดว่าตัวเขาคงไม่สามารถทำได้

ตอนนี้ที่แผลมีสะเก็ดขึ้นแล้ว ไม่รู้ว่าเจียงเหยาจะตำหนิเขาเรื่องนี้หรือเปล่า แต่ก็แค่แผลเป็นภายนอก เธอคงไม่ต้องกังวลอะไรมาก

“ดีแล้วค่ะ ครั้งหน้าก่อนออกไปทำภารกิจ ก็โทรบอกฉัน หรือจะทิ้งข้อความไว้หน่อยก็ได้ค่ะ ฉันกังวลว่าคุณป่วยหรือเปล่า จู่ ๆ ก็ขาดการติดต่อไปแบบนี้” เจียงเหยากล่าว “แม้ว่าฉันจะอยู่ในห้องเรียน ก็โทรหาฉันได้ค่ะ ฉันรับโทรศัพท์แบบเงียบ ๆ อาจารย์ไม่รู้หรอก”

“ครับ คุณผู้หญิง” ความปรารถนาของเธอคือคำสั่งที่เขาต้องปฏิบัติตาม นอกจากนี้ การได้ยินว่าภรรยากังวลเรื่องความปลอดภัยของเขา ทำให้เขารู้สึกดี

“คุณส่งข้อความมาบอกว่า คุณต้องการซื้อหุ้นของคุณฉินและผู้ถือหุ้นที่เหลือ ทำไปหรือยัง? คุณต้องการเงินเท่าไหร่ ผมจะโอนให้ตอนนี้” ลู่ชิงสีคิดว่าความคิดของเจียงเหยานั้นยอดเยี่ยม “โรงพยาบาลเฉิงอ้ายมีส่วนแบ่งการตลาดมหาศาลในเมืองหนานเจียง การเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ ถือว่าเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด”

“ฉันซื้อไปแล้วค่ะ เหลือแต่หุ้นของคุณเฟิง ฉันคิดว่าเขาคงไม่อยากจะขาย แถมดูเหมือนเขาจงใจจะหลีกเลี่ยงฉันในตอนนี้ หลังจากที่คิด ๆ ไปแล้ว ฉันก็ตัดสินใจปล่อยให้เขาถือไว้ตามนั้น เขาถือหุ้นเพียง 6 เปอร์เซ็นเอง และเขารับปากกับฉันว่าจะไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับการตัดสินใจใด ๆ ของฉันค่ะ” เจียงเหยาเข้าใจดีว่าการไล่ตามคุณเฉินเพื่อขอซื้อหุ้นของเขาไม่ใช่การเคลื่อนไหวที่ฉลาดที่สุดในเวลานี้

เจียงเหยายังเล่าให้เขาฟังเกี่ยวกับการใช้ข่าวลือของคุณฉินเพื่อให้เธอได้หุ้นของเขาในราคาที่ถูกลง “ตอนนี้ผู้จัดการซุนมาทำงานให้กับฉันนะคะ เขาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของฉันค่ะ”

ลู่ชิงสีรู้ว่าผู้จัดการซุนคือใคร เขาจึงตอบรับอย่างเฉยเมยแสดงให้รู้ว่าเขารับรู้แล้ว

“คุณเอาเงินมาจากไหน?” ลู่ชิงสีสงสัยอย่างมาก

“หวงเฉิงจิ้งให้ยืมมาค่ะ” เจียงเหยาไม่สามารถปิดบังบุญคุณของหวงเฉิงจิ้งได้

“ตอนแรก ฉันคิดจะล้มเลิกแผนไปแล้วค่ะ แต่คุณหวงเป็นคนเสนอให้ฉันยืมเงินเอง ไม่กี่วันที่ผ่านมาเราเพิ่งทานอาหารเย็นด้วยกัน ฉันได้เจอกันลูกสาวของเขาด้วย เธอน่ารักมาก!”

ลู่ชิงสีไม่สนใจเรื่องของลูกสาวหวงเฉิงจิ้ง เขาอยากรู้ว่าหวงเฉิงจิ้งตั้งใจจะทำอะไรกันแน่

__

มันไม่ใช่เงินจำนวนน้อย ๆ เลยนะ

เขากำลังคิดอะไรอยู่ถึงพาลูกสาวออกมาทานอาหารเย็นด้วย หรือบางทีอาจต้องการให้เธอเป็นแม่เลี้ยงของลูกสาวเขา

บ้าน่า! ออกจะเกินไปเสียหน่อย!

โชคดีที่พวกเขากำลังคุยโทรศัพท์กัน หากเจียงเหยาได้เห็นใบหน้าของลู่ชิงสีในตอนนี้ เธอคงจะหวาดกลัวอย่างยิ่ง

“คืนเงินให้เขาไปซะ ตอนนี้เลย! ยืมไปเท่าไหร่ คืนให้เขาเป็นสองเท่า!” ลู่ชิงสีโกรธจัด “ต่อไป ผมไม่อนุญาตให้คุณใช้เงินของคนอื่นอีก”

เจียงเหยารู้ดีว่าเงิน แปดแสนดอลลาร์ สองเท่าก็ต้องมากกว่า 1 ดอลล่าร์น่ะสิ แม้ว่าเธอจะบ้าก็ไม่มีทางทำเช่นนั้น

“ฉันรู้ว่าคุณมีเงิน แต่นี่ไม่ใช่วิธีที่คุณควรจะใช้เงินนะคะ” เจียงเหยาไม่รู้ว่าตอนนี้ลู่ชิงสีหึงหวงมากแค่ไหน เธอคิดว่าเขาซาบซึ้งกับความช่วยเหลือของหวงเฉิงจิ้งเช่นเดียวกับเธอ

ลู่ชิงสีพูดไม่ออก และบอกเธอไม่ได้ว่าเขาหึง ที่ภรรยาของเขาใช้เงินของชายคนอื่นทำในสิ่งที่เธอต้องการทำมากที่สุด!

มันใช้เวลานานพอสมควร กว่าอารมณ์เขาจะเย็นลงได้

จู่ ๆ เขาก็พูดว่า “ทำไมผมไม่โอนเงินที่มีทั้งหมดไปไว้ในบัญชีของคุณนะ ถ้าทำแบบนั้น คุณก็จะสามารถหยิบออกมาใช้ได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ถึงแม้ผมจะไม่อยู่ คุณก็ไม่ต้องไปขอความช่วยเหลือจากใคร”

“อะไรนะ?!” เจียงเหยาตกใจ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะแต่งงานกันแล้ว แต่เธอไม่เคยคิดที่จะควบคุมการเงินของสามีเลย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอสามารถสรุปได้ว่าลู่ชิงสี คงมีเงินสดอยู่ในบัญชีธนาคารจำนวนมาก

“เอาตามนั้นแหละ” ลู่ชิงสีพูด “ผมมีไปเขียนรายงาน ไว้คุยกันนะ”

“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน!” เจียงเหยาร้องออกมา “แล้วคุณล่ะ คุณไม่ต้องใช้เงินบ้างเลยเหรอ?”

“อยู่ในกองทัพ ผมไม่จำเป็นต้องใช้เงินเลยจริง ๆ” เขาต้องออกไปทำธุระเป็นครั้งคราว มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เขาจะไม่พกเงินสดติดตัว “ก็แค่ส่งเงินรายเดือนมาให้ผม”

การทำธุรกิจร่วมกับเหลียงเยวี่ยจือ ทำให้เขาเคยชินกับการรอเงินปันผลทุกสิ้นปี เขาวางแผนที่จะขอให้เหลียงเยวี่ยจือส่งเงินทั้งหมดไปยังบัญชีของเจียงเหยา แทน เพื่อช่วยแก้ปัญหาอะไรแบบนี้

เจียงเหยาเข้าใจว่านี่หมายถึง ลู่ชิงสีเชื่อใจเธออย่างสมบูรณ์ เขาไม่ได้กังวลเลยว่าเจียงเหยาจะเอาเงินทั้งหมดมาเป็นของเธอและทิ้งเขาไป

ความไว้ใจของเขาช่างมากมายนัก ทว่าก็ทำให้เจียงเหยามีความสุขที่ได้เป็นคนถือมัน

“เอาล่ะ งั้นค่าใช้จ่ายรายเดือนของคุณคือ 10 ดอลล่าร์สำหรับค่าโทรศัพท์ของคุณ เพราะงั้นคุณสามารถโทรหาฉันได้ทุกคืน” เจียงเหยาหัวเราะและเริ่มล้อเล่นกับเขา

“ขึ้นอยู่กับคุณเลย ที่รัก” ลู่ชิงสีตอบ

รายงานสามารถรอทำทีหลังก็ได้ เขายังอยากคุยกับเธอต่อให้นานอีกสักหน่อย

“คุณซื้อตั๋วเครื่องบินมาจินโดแล้วหรือยัง?”

“ค่ะ ฉันซื้อตั๋วในช่วงบ่าย ออกเดินทางตอนบ่ายสามโมงคะ” เจียงเหยาสัมผัสได้ถึงความกระตือรือร้นและความปรารถนาของเขาผ่านทางปลายสาย “คุณต้องมารับฉันนะ ถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะไปกับผู้ชายคนแรกที่ฉันเจอ!”

“หึ!” ลู่ชิงสีถอนหายใจ “ไม่มีโอกาสนั้นหรอก”