Cornered by the CEO ตอนที่ 3 : ความตายของผู้หญิงที่ไม่มีใครรัก
ดวงตาของไป่เย่ชิงหรี่ลงและเขาทำท่าโบกมือขอให้เฉียนเหมิงหยุดร้องไห้ เขาคิดว่ามันเป็นการแสดงละครของเธอ ไป่เย่ชิงไม่เคยมีความสงสารไม่เคยแสดงความปลอบโยนหรือเห็นอกเห็นใจเธอเลย
“ฉันจะกลับไปได้ยังไง”เธอพบว่าตัวเองกำลังตั้งคำถาม แต่ไป่เย่ชิงไม่ได้ตอบคำถามของเธอ
“ฉันแค่อยากจะบอกคุณว่าฉันจะกลับไปบ้านหยุ่น”เมื่อได้ยินดังนั้นไป่เย่ชิงก็ยักไหล่
“ฉันจะอยู่ที่นั่นสัก2-3วัน หวังว่าคุณจะดูแลตัวเองได้”เธอกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ
ไป่เย่ชิงถอนหายใจและปัดนิ้วผ่านเส้นผมของเธอ“คุณเข้าใจผิดแล้วเหมิงเอ๋อ”เขาพูดขณะที่ยืนขึ้นและเดินไปรอบๆโต๊ะเพื่อเข้ามาใกล้เธอ
เธอก้าวถอยหลังโดยอัตโนมัติ หัวไหล่ของเธอกระแทกกับประตูข้างหลังเธอ
“ฉันจะกลับไปกับคุณด้วย”ไป่เย่ชิงพูดด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่ง คิ้วของเธอขมวดขึ้นอย่างสับสน เธอมองหาสิ่งบ่งชี้บนใบหน้าของเขาเพื่อแสดงว่าเขาล้อเล่น...แต่ไม่มี
“คุณพูดว่าอะไรนะ?”เสียงของเธอดังขึ้นกว่าเสียงกระซิบเล็กน้อย
“นี่คุณหูหนวกไปแล้วหรือเปล่า”เขาถามขึ้นด้วยหน้าตาที่บูดบึ้ง
“คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ”เธอเกลียดความตั้งใจของเขา การตายของพ่อเธอมีอะไรที่ผิดปกติไม่ใช่ว่าเธอไม่รู้ แต่ตอนนี้ชายคนนี้กำลังขอกลับไปที่บ้านกับเธอด้วย
เฉียนเหมิงเดาได้ว่าเขาต้องการอะไร ไป่เย่ชิงต้องการทุกอย่างที่เธอเป็นเจ้าของ แม้แต่บริษัทหยุ่นคอร์ปอเรชั่นที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้เธอด้วย
คิ้วของเขาขมวดขึ้นเล็กน้อยขณะที่มุมปากของเขากระตุกขึ้นมันเป็นจุดเริ่มต้นของรอยยิ้มที่น่ากลัว
“ฉันทำได้จริงๆในทุกสิ่งที่ฉันต้องการ”เขาพูดฟังดูเกือบจะสนุกสนานเหมือนเขาเตรียมการทุกอย่างไว้แล้ว
เธอรับสิ่งนี้ไม่ได้เขาพูดราวกับว่าชีวิตของเธอเป็นเรื่องตลก เหมือนกับว่าเธอเป็นแค่เบี้ยสำหรับเขา และราวกับว่าเขามองว่าเธอเป็นสิ่งของและไม่ใช่คน!
แต่เธอเป็นคน!ตัวตนของเธอหายไปไหน? ความสามารถของเธอในฐานะนักธุรกิจหญิงหายไปไหน? มันเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?
“คุณบังคับฉันไม่ได้หรอกและอย่าหวังเลยว่าคุณจะได้ในสิ่งที่คุณต้องการหากฉันยังมีชีวิตอยู่!”เธอตะคอกใส่ไป่เย่ชิง
“คุณเป็นภรรยาของฉัน คุณจะต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”ในช่วงเวลาหลายปีที่พวกเขาแต่งงานกัน นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นใบหน้าที่แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาของเขา
ไป่เย่ชิงไม่ใช่คนที่เธอรู้จักอีกต่อไป! ไม่....เธอจำได้ว่าเธอไม่เคยรู้จักเขา!ในแบบนี้เลย
ความโกรธที่ผ่านเข้าร่างกายของเธอทำให้ความกลัวที่เธอรู้สึกอยู่หายไป“ฉันจะไม่ทำตามคำสั่งของคุณ!คุณจะทำไมล่ะ?”เธอแสดงอาการขัดขืนอย่างรุนแรง
“คุณไม่ได้รักฉันแล้วและฉันก็ไม่ได้รักคุณ การแต่งงานครั้งนี้ถือว่าล้มเหลว!”เธอกล่าวอย่างปวดร้าวและหันหลังเดินหนีไป
“คุณจะทำอะไร นั่นคุณจะไปไหน”ไป่เย่ชิงตะโกนไล่หลังและบอกเธอเองโดยไม่รีรอ
“บริษัทของคุณจะต้องเป็นของฉัน เงินของคุณก็จะตกเป็นของฉัน พ่อของคุณก็ตายไปแล้ว แม้แต่แม่ผู้ให้กำเนิดของคุณก็ไม่สนใจคุณ และแม่เลี้ยงของคุณก็อยากให้คุณตายไปเสียมากกว่า”ไป่เย่ชิงหัวเราะเยาะ
“ฉัน...”เธอแทบพูดไม่ออกเลยและเธอก็เดินจากไปเพราะสิ่งที่ไป่เย่ชิงพูดมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด
“เพราะคุณไม่มีใครเหลือแล้ว”เป็นประโยคสิ้นสุดในเสียงของไป่เย่ชิง
เธอไม่มีใคร!...ใช่!เขาพูดถูก
เธอยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อเขา เธอยอมตัดขาดจากทุกคนและอุทิศทุกลมหายใจเพื่อเขา แต่เขากลับใช้ประโยชน์จากความไว้ใจเพื่อกลับมาทำลายเธอ
ทุกอย่างที่เธอทำในชีวิตแต่งงานเป็นช่วงเวลาเดียวที่ทุกข์ทรมาน เธอพบว่าตัวเองติดอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักเธอ ติดอยู่ในชีวิตที่เธอไม่ต้องการ และไม่สามารถหนีไปได้เพราะเธอไม่มีที่ไป ถ้าเธอทิ้งเขาไปเธอจะต้องอยู่คนเดียว
แม้ว่าไป่เย่ชิงจะเป็นสัตว์ประหลาดหรือสิ่งที่ชั่วร้ายที่สุด แต่เขาก็กลายเป็นสิ่งเดียวที่เธอยังคงมีอยู่ในตอนนี้
เขาตามเธอไปที่บ้านของเธอในวันนั้น ทนายความอ่านเรื่องการจัดการมรดก แม้ว่าพ่อของเธอจะโง่เขลาแต่เขาก็ทิ้งสมบัติไว้ให้เธอจำนวนมากเลยทีเดียว
ไป่เย่ชิงมองดูเหตุการณ์อย่างเงียบๆ ทำหน้าที่เป็นชายในอุดมคติเมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น
เมื่อพวกเขาออกมาจากบ้านของเธอ เฉียนเหมิงก็เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าของไป่เย่ชิงมันมีบางอย่างพุ่งเข้ามาในหัวใจ... มันเป็นความกลัวที่เธอไม่สามารถระบุได้
ตกดึกคืนนั้นเธอนอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่นัก แล้วในไม่ช้าความกลัวของเธอก็เกิดขึ้นจริงๆ
“ในที่สุดเราก็จะได้แต่งงานกันและฉันจะกำจัดเธอไปให้พ้นทาง!”เสียงหญิงสาวคนที่อยู่ในห้องทำงานของไป่เย่ชิงในวันนั้นเยาะเย้ย และเธอก็เป็นคนเขียนจดหมายลาตายปลอมของเฉียนเหมิงที่วางไว้ข้างเตียงอีกด้วย
และไป่เย่ชิงได้ฉีดสารอะไรบางอย่างเข้าไปในเส้นเลือดของเธอ สติของเธอค่อยๆซึมออกมาจากร่างกาย
ในตอนนี้เธอมีอายุ29ปี เธอได้สละชีวิตของเธอให้กับคนที่ต้องการจะฆ่าเธองั้นหรอ!?...มันทำให้เธอโกรธแค้นอย่างมาก
ในจิตวิญญาณของเธอได้ทวีความอาฆาตอย่างรุนแรง
“ลาก่อน...เหมิงเอ๋อ”
เมื่อเธอสิ้นลมหายใจเธอกล่าวคำสัตย์สาบานบางอย่างเงียบๆ
เธอจะกลับมาแก้แค้น...
เมื่อสติของเธอหลุดออกจากร่างกาย เธอรู้สึกว่ามีความรู้สึกใหม่เข้ามาครอบงำเธอราวกับไม่มีอะไรที่เธอเคยสัมผัสมาก่อน เธอรู้สึกเหมือนจมอยู่ใต้น้ำทุกอย่างดูบิดเบี้ยวไปหมด
เฉียนเหมิงไม่ได้ยินอะไรและไม่รู้สึกอะไรเลยแต่เธอรู้ดีถึงสภาพแวดล้อมรอบๆตัวเธอ ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจากปากของเธอเมื่อเธอพยายามจะพูด
เธอไม่รู้สึกอยากหายใจตอนนี้และเธอก็ไม่ต้องการอากาศ
สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดคือเมื่อเห็นร่างของเธอเองนอนอยู่บนโซฟาขณะที่วิญญาณของเธอลอยอยู่เหนือมัน...
แม้จะมีเปลวเพลิงแห่งความโกรธที่ถาโถมเข้ามาที่จิตวิญญาณของเธอ เฉียนเหมิงก็รู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องกลับเข้าไปในร่างกายของเธออีก...
