ตอนที่ 259+260 เวลาลงมือ

ไม่มีผู้ถือหุ้นรายใดที่มีความสุขที่ได้รับสัญญาของเจียงเหยา สีหน้าของพวกเขาเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อตระหนักว่าเป็นสัญญาที่จะซื้อหุ้นของพวกเขา ทุกคนคาดหวังว่าจะได้รับเอกสารเกี่ยวกับการเปลี่ยนโรงพยาบาลเป็นโรงแรม

“คุณเจียง คุณหมายความว่าอะไร”  มีคนถาม “ฉันได้ยินมาว่าคุณต้องการปิดโรงพยาบาลและเปลี่ยนให้เป็นโรงแรม จริงไหม?”

“คำถามที่ยอดเยี่ยมมากคะ ฉันเชื่อว่าทุกคนที่นี่ต้องการทราบความจริง” เจียงเหยานั่งสงบอยู่ที่หัวโต๊ะประชุม เธอพยักหน้าและพูดต่อ

“สิ่งที่พวกคุณได้ยินเป็นเรื่องจริง คุณฉินเคยกระจายข่าวว่าโรงพยาบาลกำลังเป็นที่กังวลใจ ฉันไม่รู้จะหยุดข่าวลือพวกนั้นได้ยังไง ดังนั้นฉันเลยคิดว่าจะปิดมันซะและทำอย่างอื่นแทน”

ผู้อำนวยการขมวดคิ้วและคิดว่า ‘มีบางอย่างที่เธอสามารถทำได้อย่างแน่นอน’ เมื่อรู้ว่าข่าวลือเริ่มต้นโดยคุณฉิน เธอไม่ได้ดำเนินการใด ๆ กับเขาและปล่อยให้ข่าวลือเหล่านั้นแพร่สะพัดไปทั่ว เขาเชื่อว่ามันเป็นความตั้งใจ เธอคงจะต้องการให้ข่าวลือนั่นแพร่สะพัดไปเอง ทำให้เธอมีข้ออ้างที่จะรื้อโรงพยาบาล

“อย่างไรก็ตาม ฉันไม่คิดว่าการมีโรงพยาบาลในสถานที่แบบนี้จะเป็นความคิดที่ดี มันทำให้เสียความรู้สึกออก นั่นล่ะ ฉันเลยอยากจะเปลี่ยนเป็นโรงแรมแทนคะ” เจียงเหยาเคาะโต๊ะสองครั้งและพูดต่อ “ฉันรู้ว่าพวกคุณไม่เต็มใจที่จะเห็นเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น และพวกคุณก็ไม่พอใจกับความคิดของฉัน ฉันขอเสนอวิธีแก้ปัญหาให้กับคุณค่ะ เซ็นชื่อในสัญญาที่วางต่อหน้าคุณและขายหุ้นที่เหลือให้กับฉัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับที่นี่ในอนาคต ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกคุณ ไม่ว่าธุรกิจจะล้มละลาย พวกคุณก็ไม่ได้รับผลกระทบ”

เมื่อได้อ่านข้อตกลงที่เจียงเหยานำเสนอเพิ่ม ผู้ถือหุ้นบางส่วนก็โล่งใจ พวกเขาอยากจะรีบขายหุ้นออกไป แต่ไม่มีคนสนใจซื้อสักรายเดียว

อย่างไรก็ตาม ราคาที่เสนอในข้อตกลงก็ต่ำเกินไป!

“คุณเจียง เราไม่ได้ห่วงเรื่องการขายหุ้นของเราให้กับคุณหรอกนะครับ แต่คุณช่วยเพิ่มราคาอีกสักนิดจะได้ไหม” มีคนแนะนำเพิ่ม “อย่างน้อย ๆ ก็อีกสัก 20เปอร์เซ็น”

“นี่คือสิ่งที่ฉันยินดีจะจ่ายคะ และมันเป็นสุด ๆ แล้ว ทำอย่างที่คุณต้องการเถอะค่ะ แต่คุณฉินก็ขายหุ้นทั้งหมดออกไปในราคานี้โดยไม่ได้เรียกร้องอะไรเลยนะคะ คุณต้องการอะไรอีก ให้ฉันบอกพวกคุณว่าถ้าพวกคุณไม่ขายมันในตอนนี้ ก็อย่าหวังว่าจะขัดขืนการตัดสินใจของฉัน ถ้าคุณไม่คิดที่จะขายให้กับฉัน ก็เลิกประชุมและแยกย้ายกันเท่านี้คะ ถ้าหากโรงแรมมีกำไรจะจ่ายเงินปันผลให้พวกคุณ แต่หากขาดทุน พวกคุณก็ต้องรับผิดชอบกันเอาเองนะคะ”

ด้วยหุ้นภายใต้ชื่อของเธอ เจียงเหยาไม่กลัวเลย เธอต้องประกาศข่าวไม่ช้าก็เร็วว่าทำไมไม่ทำตอนนี้และใช้เป็นเครื่องมือในการกดดันผู้ถือหุ้นที่เหลือ?

ทั้งห้องเงียบทันที ผู้ถือหุ้นต่างตกใจเมื่อได้ยินว่าตอนนี้เจียงเหยาถือหุ้นเจ็ดสิบเปอร์เซ็น

___

คุณเฟิงเป็นคนฉลาด เขาคิดว่าเจียงเหยาอาจจะใช้วิธีสกปรกเพื่อซื้อหุ้นจากคุณฉิน

วันนี้เขาเห็นคุณฉินกำลังคิดอย่างมีความสุขว่าเจียงเหยาจะโกรธเคือเพียงใด หากเพียงแต่ตอนนี้คุณเฟิงรู้แล้วว่าคุณฉินคิดผิดแค่ไหน

ด้วยความที่เป็นคนยึดมั่นถือมั่น คนอย่างคุณฉิน เขายินดีที่จะขายหุ้นของเราในราคาต่ำให้กับทุกคนยกเว้นเจียงเหยา เขารู้เพียงว่าอีกฝ่ายต้องตกหลุมพรางของเธอแล้วแน่

คุณเฟิงตระหนักว่าเด็กหญิงอายุสิบเก้าปีที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่เขาได้คิด

ทุกคนต่างรีบเซ็นชื่อทันที ด้วยกลัวว่าเจียงเหยาจะเปลี่ยนใจ มีเพียงคุณเฟิงเท่านั้นที่นั่งอยู่ที่นั่นโดยถือปากกาของเขาโดยไม่สะทกสะท้าน

เมื่อได้รับสัญญาที่เซ็นชื่อไว้หมดแล้ว เจียงเหยาก็เซ็นชื่ออนุมัติ

“เยี่ยมมากคะ ฉันจะโอนเงินเข้าบัญชีให้พวกคุณในไม่ช้า”

เมื่อคุณฉินขายหุ้นของเขาในราคาที่ต่ำจนน่าตกใจ เธอจึงสามารถลดราคาหุ้นของคนอื่นได้ ทำให้เธอมีเงินทุนที่ยืมมาจากหวงเฉิงจิ้งเพียงพอ

เมื่อพลิกดูกองเอกสารในมือ เธอสังเกตเห็นว่าคุณเฟิงไม่ได้เซ็นชื่อลงในสัญญา เธอรู้สึกรำคาญ เธอพูดว่า “ดูเมหือนว่าคุณเฟิงคงต้องการเวลาคิดใช่ไหมคะ ฉันขอแนะนำว่าฉันไม่ว่างขนาดนั้นคะ ฉันจะทำในสิ่งที่ฉันต้องการทำเมื่อใดก็ได้แล้วแต่อารมณ์ของฉัน คุณก็รู้ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจ ยกเลิกข้อเสนอที่จะซื้อหุ้นคืนเมื่อไหร่ก็ได้ ตอนนั้นถึงจะอยากขายฉันก็ไม่สนใจแล้วนะคะ”

เจียงเหยาเล่นใหญ่ก็เพียงแค่ตั้งใจจะข่มขู่คุณเฟิงเท่านั้น เขาปิดปากกาและส่งกระดาษคืนโดยไม่เซ็นชื่อ “หากคุณมั่นใจกับธุรกิจโรงแรม ผมก็ยินดีที่จะเป็นหุ้นส่วนมันด้วย ผมไมได้เซ็นสัญญาขายหุ้น เพราะไม่ว่าคุณจะวางแผนทำอะไรกับโรงพยาบาล ผมไม่มีความเห็นต่าง ผมเพียงแค่รอรับเงินปันผลสิ้นปีก็เท่านั้นครับ”

เขาหัวเราะคิกคักและพูดต่อว่า “ผมน่ะมันคนเกียจคร้าน หาเงินโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม นั่นล่ะความฝันที่แท้จริงของผมเลยล่ะ!”

พูดกันตามตรง หุ้นของคุณเฟิงไม่ได้มีมากมายนัก เขาถือหุ้นเพียงหกเปอร์เซ็นในตอนที่โรงพยาบาลประสบปัญหาทางการเงินตอนก่อตั้งแรก ๆ อย่างไรเสีย ผลงานเล็ก ๆ ของเขาทำเงินได้มากเกินพอที่จะหารายได้ เขามีรายได้มากมาย

เพื่อเป็นเจ้าของหุ้นเหล่านี้ เขาขายรถทิ้งและเอาบ้านไปจำนอง ตอนนั้นเขากล้าเสี่ยงทุกอย่างที่เขามี ตอนนี้เขาจะเดิมพันอีกครั้งกับความสามารถของเจียงเหยา

เมื่อทำแบบนั้นแล้ว คุณเฟิงที่ได้เข้าร่วมประชุมผู้ถือหุ้นร่วมกับคนอื่น ๆ เดินออกจากห้องประชุมด้วยความพึงพอใจ โดยมิ้งเจียงเหยาที่ทำหน้าบูดบึ้งไว้ข้างหลัง

“คุณเจียง คุณคิดจะสร้างโรงแรมจริง ๆ เหรอครับ” ผู้อำนวยการถามอย่างเขิน ๆ กลัวที่จะได้ยินคำตอบว่าใช่

เจียงเหยากลอกตาไปที่ผู้อำนวยการ ก่อนจะออกจากห้องประชุมไปอย่างไม่พอใจ

“เจียงเหยา คุณคิดว่าคุณเฟิงกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?” เฉินจื่อบิ่นไม่รู้ว่าเธอวางแผนจะทำอะไรในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขารู้ดีว่าเจียงเหยาเข้าร่วมการประชุมโดยมีเป้าหมายเดียวในใจ – เพื่อซื้อหุ้นของทุกคน ใครจะรู้ว่าคุณฟิงจะเลือกทำเช่นนั้น?

“ฉันจะรู้ได้อย่างไรล่ะคะ?” เจียงเหยาโต้กลับด้วยหน้าบูดบึ้ง เธออยากรู้ด้วยเหมือนกันว่าทำไม

ไม่ว่าหุ้นของเขาจะเล็กน้อยแค่ไหน เธอก็ต้องการทั้งหมดเป็นของตัวเอง

ในเวลาต่อมา เจียงเหยาตัดสินใจพบกับคุณเฟิงเป็นการส่วนตัว และค้นหาว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่