ตอนที่13 วางยาพิษผู้อื่นแต่กลับโดนเสียเอง
ตอนที่13 วางยาพิษผู้อื่นแต่กลับโดนเสียเอง
ณ เรือนพิรุณร่วงโรย
“คุณหนูรั่ว ฮูหยินรอง บ่าวกลับมารายงานตามคำสั่งแล้วเจ้าค่ะ”
“เข้ามาได้”
เสียงเลื่อนประตูดัง ‘เอี๊ยด’ ขึ้น และประตูก็ถูกเปิดออก
จวิ๋นรั่วและฮูหยินรองกำลังนั่งรออยู่ภายในเรือนด้วยกัน ทั่วใบหน้าเต็มไปด้วยความหวังและความปิติยินดี ประหนึ่งว่าได้กุมชัยชนะไว้ในมือตนเองแล้ว
“เจ้าเห็นนางกินอาหารพวกนั้นกับตาตัวเองหรือไม่?”
ฮูหยินรองเอ่ยถามพร้อมกับรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“เจ้าค่ะ บ่าวเห็นจวิ๋นหลี่หวงยกชามข้าวต้มขึ้นซดเข้าปากไปกว่าครึ่ง แล้วนางยังกินของว่างเข้าไปอีกครึ่งจาน ตบท้ายด้วยน้ำชาอีกสองสามจอกเจ้าค่ะ บ่าวเห็นทั้งหมดกับตาตัวเองเลย!”
สาวใช้ผู้นั้นนั่งคุกเข่าพร้อมกับโน้มศีรษะจรดพื้น นัยน์ตาทั้งคู่ฉายแววอำมหิตอย่างยิ่ง
“ดี ดี! หลายวันมานี้นังแพศยาชักจะมีความสุขมากเกินไปแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยจับนางโยนกลับเข้าไปที่เรือนผุพังดังเดิม! ฮ่าฮ่าๆ...”
ฮูหยินรองแผดเสียงหัวเราะเยาะดังลั่น
“แล้วหากท่านพ่อกลับมาในวันพรุ่งนี้เล่า พวกเราจะอธิบายเรื่องนี้ให้ท่านพ่อฟังอย่างไรดี?”
จวิ๋นรั่วเอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่นางทำเรื่องชั่วช้าเช่นนี้ แม้ใจหนึ่งจะปรารถนาให้เป็นเช่นนั้น แต่ด้วยความไร้ประสบการณ์จึงเกิดความรู้สึกวิตกกังวล
“หากท่านพี่กลับมา ข้าก็จะบอกเพียงแค่ว่านังแพศยานั่นป่วยหนัก”
ฮูหยินรองแสยะยิ้มพร้อมกับเอ่ยต่อว่า
“เจ้าคงยังไม่รู้ว่าท่านพ่อของเจ้านั้นร้ายกาจเพียงใดสินะ? หากเขามั่นใจว่านังแพศยานั่นสิ้นลมตายแล้วจริงๆ ท่านพ่อของเจ้าไม่มีทางที่จะเอาความกับพวกเราสองแม่ลูกอย่างแน่นอน”
จวิ๋นรั่วได้ยินเช่นนั้น ภายในใจที่ตื่นตระหนกจึงเริ่มสงบลงในทันที ปากของนางยิ้มกว้างจนแทบฉีกถึงหูด้วยความดีอกดีใจ เวลานี้แทบจะพรรณนาไม่ได้ว่านางมีความสุขมากเพียงใด
“เจ้าออกไปก่อน”
ฮูหยินรองโบกมือไล่สาวใช้นางนั้นให้ออกไปทันที
“เจ้าค่ะ!”
สาวใช้โขกศีรษะรับคำสั่งหนึ่งครั้ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปอย่างว่าง่าย
“ท่านแม่! ในที่สุดนังสวะนั่นก็กำลังจะตายสมใจข้าแล้ว! เรือนบุปผาโปรยปรายกำลังจะตกเป็นของข้าแล้ว!!”
“รั่วเอ๋อร์ จดจำเอาไว้ให้ดีว่า อย่าได้เปิดเผยเรื่องนี้ให้ผู้ใดรู้โดยเด็ดขาด”
ฮูหยินรองปรายตามองบุตรสาวของตนด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะไว้วางใจเท่าไหร่นัก เพราะผู้เป็นมารดาย่อมต้องรู้จักอุปนิสัยของลูกตนเองแต่ละคนดี จวิ๋นรั่วเป็นคนมีอุปนิสัยอารมณ์ฉุนเฉียวรุนแรง เมื่อใดที่นางโกรธเกรี้ยวขึ้นมา ย่อมไม่อาจมั่นใจได้ว่านางจะหลุดปากกล่าวสิ่งใดออกมาบ้าง
หากความจริงเรื่องนี้ถูกเปิดเผยขึ้นมาแล้วล่ะก็ ผู้ที่จะโชคร้ายที่สุดดูเหมือนจะหนีไม่พ้นจวิ๋นจ้านผู้เป็นสามี
“ข้ารู้แล้วท่านแม่ แต่จะไม่ให้ข้ามีความสุขได้อย่างไรกันเล่า? นังสวะนั่นบังอาจวางยาพิษเยว่เซียง มิหนำซ้ำยังใส่ร้ายให้นางเข้าใจผิดว่าข้าเป็นคนวางยานางอีกด้วย! นังนั่นมันร้ายกาจไม่น้อยทีเดียว! หึ..แต่วันนี้นางได้ถูกพิษคืนสนองซะแล้ว!”
“เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!”
“ไยท่านแม่จึงต้องตกอกตกใจเช่นนั้นด้วย? ข้าบอกว่า เยว่เซียงถูกนังสวะนั่นวางยาพิษจนตาย แล้วมาใส่ร้ายข้ายังไงล่ะ!”
“เจ้า...เจ้าบอกว่าเยว่เซียงถูกนังนั่นวางยาพิษจนตายงั้นรึ?!”
ฮูหยินรองทำสีหน้าท่าทางราวกับนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ และแล้วจู่ๆ นางก็สะดุ้งโหยงมีท่าทีร้อนรนขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด
“ใช่แล้วท่านแม่ ต้องเป็นฝีมือของนางอย่างแน่นอน! ว่าแต่...มีอะไรงั้นรึ?”
จวิ๋นรั่วไม่เข้าใจเลยว่า เหตุใดท่านแม่ของนางจึงได้มีท่าทางตกอกตกใจเช่นนั้น จึงได้จ้องมองด้วยแววตาสงสัยอย่างมาก
“ไม่.. ไม่มีอะไร!”
ฮูหยินรองไม่พูดอะไรให้มากความต่ออีก นางค่อยๆหันไปหยิบกาน้ำชาที่วางอยู่ข้างตัวอย่างเชื่องช้า และเพื่อบรรเทาความรุ่มร้อนภายในใจ นางจึงได้รินชาจอกหนึ่งให้ตนเอง และอีกหนึ่งจอกให้กับบุตรสาว ก่อนจะยกแก้วชากระดกเข้าปากในทันที
จวิ๋นรั่วดื่มชารวดเดียวจนหมดจอก ท่ามกลางความงุนงงภายในใจที่ยังมิได้รับการคลี่คลาย
ชาอร่อยมิใช่น้อย ว่าแต่...ท่านแม่เป็นอะไรกันแน่?
หลี่หวงที่แอบมองสองแม่ลูกกำลังดื่มชาอย่างเอร็ดอร่อย ริมฝีปากที่กำลังแสยะยิ้มอยู่นั้น ค่อยๆฉีกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ
ดื่มกันเข้าไปเยอะๆ...ดื่มให้หมดกาไปเลย!
หลี่หวงเค้นเสียงเย็นออกมาเบาๆ แล้วจึงรีบไหวตัวจากออกไปในทันที
อาศัยโอสถไร้ชีพจร จึงหามีผู้ใดที่สามารถตรวจจับการมีอยู่ของนางได้เลยแม้แต่คนเดียว
“พรุ่งนี้เจ้าวางแผนจะทำเช่นใดอย่างนั้นรึ?”
เหยาอวี้เหลือบมองหลี่หวงด้วยแววตาเจือกังวล
หลี่หวงแค่นยิ้ม และเอาแต่จดจ่อใคร่ครวญอยู่กับแผนการของตนเองโดยมิได้กล่าววาจาใดตอบกลับไป
หลังจากกลับเข้าเรือนไปนอนห่มผ้าอุ่นๆบนฟูกได้ไม่นาน นางก็เผลอหลับไปในที่สุด
คืนนี้ฝันดีแน่นอน!
เช้าตรู่วันถัดมา หลี่หวงถูกเสียงอึกทึกครึกโครมปลุกตื่นตั้งแต่เช้าตรู่
ได้ยินรางๆเพียงว่า คุณหนูรองกับฮูหยินรองถูกวางยาพิษร้ายแรง เวลานี้นอนหลับไม่ได้สติทั้งคู่ ชีวิตของพวกนางสองคนกำลังตกอยู่ในอันตรายอย่างยิ่งยวด!
จวิ๋นจ้านเดินทางกลับถึงจวนตั้งแต่รุ่งสาง และทันทีที่ได้รับข่าวคราวเรื่องนี้ เขาก็ถึงกับโกรธเกรี้ยวอย่างที่สุด!
“สั่งให้แพทย์ที่เก่งที่สุดในเมืองมาตรวจวินิจฉัยอาการของฮูหยินรองกับจวิ๋นรั่วโดยเร็วที่สุด!”
ทุกคนในจวนต่างก็มารวมตัวกันอยู่ที่เรือนพิรุณร่วงโรยกันหมด เว้นเพียงแค่คนผู้เดียวเท่านั้นที่มิได้ปรากฏตัว
จวิ๋นจ้านสังเกตเห็นเช่นนั้นเข้า ก็ถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นพร้อมกับเอ่ยถามออกไปว่า
“คุณหนูใหญ่ล่ะ?!”
“เรียนท่านประมุข คุณหนูใหญ่ยังไม่ตื่นเจ้าค่ะ”
สาวใช้ที่เข้าไปรายงานข่าวเรื่องหลี่หวงให้สองแม่ลูกฟังเมื่อคืน คุกเข่าลงพร้อมกับเอ่ยตอบกลับไปทันที เวลานี้นางตกอกตกใจ และร้อนรนจนทำอะไรไม่ถูก และเมื่อไม่สามารถคิดอะไรได้ จึงได้โยนความผิดให้กับจวิ๋นหลี่หวงไปก่อน
นั่นเพราะบุคคลสุดท้ายที่พบหน้ากับฮูหยินรอง และคุณหนูรองก็คือนาง
“ไปเรียกนางมาเดี๋ยวนี้!”
จวิ๋นจ้านรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก เกิดเรื่องราวใหญ่โต และเสียงดังโวยวายอึกทึกคึกโครมถึงเพียงนี้ แต่นางกลับยังสามารถหลับไหลอยู่ได้อีกรึ? หรือว่าเรื่องนี้จะเกี่ยวข้องอะไรกับนาง?
“เจ้าค่ะ!”
สาวใช้นางนั้นรีบพยักหน้าและพาคนรับใช้กลุ่มหนึ่งตรงไปยังเรือนบุปผาโปรยปรายด้วยท่วงท่าอาจหาญทรงอำนาจ และเมื่อมาถึงเรือนก็รีบพาสาวใช้ที่เดินตามมาเปิดประตูบุกเข้าไปเรือนทันที แต่แล้วเสียงกรีดร้องก็ดังลั่นขึ้น!
“กรี๊ดดด!!!”
เสียงกรีดร้องนั้นดังมากจนแม้แต่จวิ๋นจ้านเองก็ได้ยิน เขารีบวิ่งตรงไปด้วยความกระวนกระวายใจ ทันทีที่ไปถึงเขาก็ผลักร่างของสาวใช้นางนั้นและคนอื่นๆที่ยืนขวางทางออกไป แล้ววิ่งตรงเข้าไปในห้องของหลี่หวงทันที
“!!”
เมื่อได้เห็นภาพฉากที่ปรากฏตรงหน้า จวิ๋นจ้านแทบอยากจะวิ่งหนีออกไปทันที แต่ท้ายที่สุดก็จำต้องสงบสติอารมณ์เอาไว้!
