ตอนที่ 255+256 ค้นหาความจริง

ตอนที่ 255 ค้นหาความจริง

ไม่ว่าข่าวลือจะแพร่สะพัดไปอย่างไร ที่โรงพยาบาล ผู้อำนวยการก็มีความสามารถไม่น้อย พนักงานที่ได้ยินข่าวลือต่างไม่สามารถรอที่จะลาออกได้

หลังจากออกจากบ้านของคุณฉินแล้ว เจียงเหยายังอารมณ์ดีอย่างผิดปกติ หลังจากขึ้นรถ คนขับรถก็ส่งเธอกลับไปที่มหาวิทยาลัยก่อนที่จะส่งอู๋จงกลับไปที่โรงพยาบาล

บางทีอาจมีคนจำนวนมากเกินไปกังวลเกี่ยวกับโรงพยาบาลเฉิงอ้าย ดังนั้นเหวินเสวี่ยฮุ่ยจึงบอกกับสาว ๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อเธอกลับมาที่หอพักในคืนนั้น

เมื่อโจวเสี่ยวเซีย หลี่อี้ และคนอื่น ๆ ได้ยินว่าโรงพยาบาลเฉิงอ้ายกำลังจะกลายเป็นโรงแรมขนาดใหญ่ ทุกคนดูเศร้าหมองราวกับว่าพวกเขาได้กินอึเข้าไป

ในสายตาของพวกเขา พวกเขาเพิ่งสูญเสียโอกาสในการได้งานที่ดี หากเป็นโรงพยาบาลอื่นในอนาคต พวกเขาก็ไม่ได้แน่ใจว่าจะได้รับค่าจ้างดี ๆ เช่นเดียวกับที่นี่หรือไม่

พวกเขาถึงกับกังวลว่าจะไม่สามารถอยู่ในเมืองหนานเจียงได้และกลายเป็นคนที่เมืองหนานเจียง

เจียงเหยาไม่ได้เข้าร่วมการวิพากษ์วิจารณ์ผู้ถือหุ้นรายใหม่ของโรงพยาบาลเฉิงอ้ายกับทุกคน

ฉีเซียงได้ส่งตั๋วรถไฟให้กับเธอแล้ว ดังนั้น ในเช้าวันเสาร์ เจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ยจึงออกจากเมืองหนานเจียง

ใช้เวลาเดินทางโดยรถไฟถึง 3 ชั่วโมงจากเมืองหนานเจียงไปยังบ้านเกิดของหลี่หรงฮุ่ย เมื่อพวกเขามาถึง ก็ขึ้นรถบัสไปยังในเมืองต่อ

เจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ยเจอที่พักในคืนแรกที่เขามาถึงเขตเล็ก ๆ ที่การพัฒนาทางเศรษฐกิจอย่างช้า ๆ ไม่มีโรงแรมที่ดี ๆ เลย มีเพียงห้องพักเล็กเพียงที่เดียวที่พวกเขาจะพักได้

หลังจากวางสัมภาระที่แบกไว้ข้างหลังลง เจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ยก็รีบไปที่ป้ายรถเมล์โดยไม่พักรับประทานอาหารกลางวันและขึ้นรถบัสทันที

คนส่วนใหญ่ที่นั่งอยู่บนรถบัสกำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองเดียวกัน ดังนั้นทุกคนจึงรู้จักกันทั้งหมด นั่นคือเหตุผลที่เจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ยดึงดูดความสนใจของผู้คนที่อยู่บนรถบัส

“เธอสองคนเป็นคนต่างเมืองเหรอ” หญิงชราคนหนึ่งถือตะกร้าใบใหญ่ในมือถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ขณะที่เธอมองดูเสื้อผ้าของเจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ย เธอยื่นมือออกมาและลูบเสื้อผ้าของเจียงเหยา พลางอุทานออกมา “ว้าว ผ้าเนื้อดี นุ่มจริง ๆ ผ้าแบบนี้คงใส่เฉพาะสาว ๆ ในเมืองใหญ่อย่างพวกเธอสินะ เสื้อผ้าประเภทนี้บอบบางและขาดง่าย ใส่แล้วจะสบายจริง ๆ หรือเปล่า?”

เจียงเหยาขมวดคิ้วอย่างไม่มีความสุข เธอไม่ชอบที่จะติดต่อพูดคุยกับคนแปลกหน้า ท้ายที่สุด มีหมอสักกี่คนที่จะไม่ได้เจอกับคนประหลาดบ้าง?

แม้ว่าเธอจะสวมเสื้อสีเข้ม แต่เธอก็สามารถเห็นรอยยับและคราบเหงื่อไว้ตรงส่วนที่เธอสัมผัส

เธอเพิ่งสัมผัสเสื้อผ้าของเธอไปครู่เดียวโดยไม่ได้ทำอะไร ในที่สุดเจียงเหยาก็ระงับความรู้สึกของเธอไว้โดยพยายามไม่ตื่นตระหนก เธอเพียงขยับตัวไปด้านข้างอย่างเงียบ ๆ และหลีกเลี่ยงการสัมผัสของผู้หญิงคนนั้น

ดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะไม่ได้สังเกตเห็นความไม่ชอบใจของเจียงเหยา เธอยิ้มและถามว่า “สาว ๆ ทั้งสองคนมาจากเมืองไหนเล่า? ทำไมถึงได้มาชนบทที่นี่?”

“เราเป็นนักศึกษาค่ะ วันหยุดเลยมาเที่ยวพักผ่อน” เจียงเหยาตอบอย่างเป็นกันเอง

“นักศึกษาเหรอ? นักศึกษามหาวิทยาลัยเหรอ?” หญิงชราขึ้นเสียงของเธอทันที “หายากจริง ๆ ที่เห็นนักศึกษามหาวิทยาลัยมาที่นี่!” จากนั้นเธอก็หันไปนั่งข้างหลังเธอออกไปสองสามแถวแล้วร้องว่า “ฟางฟาง ฉันจำได้ว่าสามีของเธอก็เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยด้วยใช่ไหม ชื่ออะไรนะ หลี่หรงฮุ่ยใช่ไหม? อืม ดีนะที่ได้เป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย ต่อไปจะได้ใช้ชีวิตหลังแต่งงานอย่างมีความสุขเสียที”

เมื่อได้ยินหญิงชราพูดถึงหลี่หรงฮุ่ย เจียงเหยารู้ได้อย่างชัดเจนว่าเหวินเสวี่ยฮุ่ยกำลังตัวสั่นอยู่ข้าง ๆ เธอ

__

ตอนที่ 256 เนรคุณ

อย่างคำกล่าวที่ว่าบางครั้ง มันใช้เวลานานและต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการค้นหาบางสิ่ง ในขณะที่บางครั้งก็ได้คำตอบทุกอย่างโดยโชคช่วย คู่หมั้นของหลี่หรงฮุ่ยที่อยู่ในชนบทก็อยู่บนรถบัสคันเดียวกับพวกเขาด้วยความบังเอิญอย่างน่าประหลาด

บางทีหญิงชรารู้สึกว่านักศึกษามหาวิทยาลัยจากเมือง ไม่สะดวกที่เธอมีตะกร้าไม้ไผ่สานใบใหญ่ เธอจึงถอยกลับไปหาหญิงสาวที่เธอเรียกว่า ฟางฟาง

อาจเป็นเพราะหญิงชราคนนี้เคยเป็นคนพูดมาก เมื่อเธออ้าปากพูด ทุกคนบนรถบัสก็ได้ยินเธออย่างชัดเจน

“ฟาง แฟนของเธอใกล้จะเรียนจบแล้วใช่ไหม ฉันได้ยินว่าแม่เธอบอกว่าครอบครัวของเธอสองคนสัญญาว่าจะให้เธอแต่งงานกับเขา หลังจากที่เขาเรียนจบใช่ไหม? เธอโชคดีจริง ๆ! ไม่นานก็คงได้สนุกกับชีวิตแล้วล่ะ เมื่อเขาประสบความสำเร็จและแต่งงานกับเธอ ก็ปล่อยให้เขาหางานดี ๆ ทำ เธอจะได้ไม่ต้องทำงานหนักที่โรงงานอีกต่อไป! ฟางฟาง เรามาจากหมู่บ้านเดียวกัน ถ้าเธอสองคนประสบความสำเร็จในอนาคตก็อย่าลืมชาวนาอย่างฉันล่ะ...”

“เอาล่ะ ป้าคะ! ตอนนี้อาฮุ่ยยังไม่ได้ทำงานเลย ฉันไม่รู้ว่าเชาจะจัดการเรื่องการเรียนเป็นยังไงบ้าง ตาที่อาฮุ่ยเขียนจดหมายมาบอกล่าสุด เขาต้องการจะเรียนต่ออีกค่ะ เขาบอกว่าอยากเรียนให้สูงขึ้น ยิ่งเรียนสูงก็ยิ่งมีอนาคตที่ดีขึ้นเท่านั้น” เด็กสาวตอบ

เจียงเหยาไม่ได้หันไปมองหญิงสาวที่ชื่อฟางฟาง ที่นั่งอยู่ข้างหลังเธอ เมื่อพิจารณาจากเสียงของเธอ เธอยังดูเด็กอยู่เลย

เธอรู้สึกว่าแขนเสื้อของเธอถูกดึงโดยใครบางคน เจียงเหยาหันไปมองเหวินเสวี่ยฮุ่ย

“เมื่อเราไปถึงสถานีแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ” เหวินเสวี่ยฮุ่ยน้ำตาคลอ แต่เธอก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว เธอกัดฟันแน่นและพยายามอย่างหนักที่จะไม่ร้องไห้บนรถบัส “ฉันไม่ควรจะมาเลย”

เจียงเหยาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้และเอื้อมมือไปกอดเหวินเสวี่ยฮุ่ย “ถ้าเราไม่มาที่นี่ เธอก็จะไม่มีวันยอมแพ้ ตอนนี้เธอเศร้าใช่ไหมล่ะ แต่มันดีมากเลยนะที่ได้รู้ความจริง เธอเห็นแล้วใช่ไหม แม้แต่พระเจ้าก็กำลังให้คำตอบกับเธอ เรายังไม่ได้เริ่มมองหาอีกฝ่ายเลย แต่เราก็ได้พบกับเธอแล้ว”

เจียงเหยาไม่รู้วิธีปลอบโยนผู้คนจริง ๆ แม้ว่าเธอพูดแทงใจดำของเหวินเสวี่ยฮุ่ย แต่ความจริงก็คือความจริง เธอยังต้องพูดเพราะเธอควรพูด

บทสนทนาระหว่างหญิงสาวกับหญิงชรายังคงดังเล็ดเข้ามาให้ได้ยิน รถบัสเล็ก ๆ เสียงจากด้านหลังก็ดังมาก ไม่ว่าพวกเขาจะอยากฟังหรือไม่อยากฟังก็ได้ยินอยู่ดี

“เขายังอยากเรียนอยู่อีกเหรอ ถ้าอย่างนั้น เธอสองคนจะได้แต่งงานกันเมื่อไหร่?” เมื่อได้ยินว่าฟางฟางบอกว่าแฟนของเธอวางแผนที่จะเรียนต่อ หัวใจของหญิงชราก็เต้นแรง “ฟางฟาง ถ้าฉันเป็นเธอนะ ฉันจะไม่ปล่อยให้เขาทำแบบนั้นต่อ เธอเห็นไหมล่ะ ตระกูลหลี่มีเพียงเขาและแม่ของเขาก็จากไปแล้ว ครอบครัวของเธอดูแลครอบครัวของเขามาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เขาเรียนมหาวิทยาลัย เธอต้องคอยดูแลแม่ของเขาเพียงลำพังทั้งหมดก็เพราะเงินของเธอ ถ้าเขาประสบความสำเร็จและไม่หันกลับมามองเธอเล่า นักศึกษามหาวิทยาลัยทุกคนในเมืองน่ะมีเสน่ห์ ถ้าแฟนของเธอเปลี่ยนใจ ไปรับคนที่เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันและไม่ยอมแต่งงานกับเธอเล่า?”

“ป้าคะ อย่าพูดจาไม่เป็นมงคลแบบนั้นสิคะ อาฮุ่ยเขาไม่ใช่คนแบบนั้น เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กและโตมาด้วยกัน พวกผู้ใหญ่ในครอบครัวของเขาต่างก็เห็นเราโตมาด้วยกัน เขาไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ เขาเป็นคนกตัญญู เป็ฯเรื่องที่ดีที่เขามีแรงจูงใจในตัวเอง ตราบใดที่เขาอยากจะเรียนต่อ ฉันจะไปว่าอะไรเขาได้ล่ะคะ ถ้าฉันต้องทำงานหาเงินยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันก็เถอะ ฉันยินดีที่จะสนับสนุนการเรียนของเขาค่ะ”

หลังจากฟังคำพูดของเธอ เจียงเหยาอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งผู้ชายคนนั้น

บังเอิญรถบัสมาถึงป้ายระหว่างทาง เหวินเสวี่ยฮุ่ยกำลังรีบลงจากรถบัส เจียงเหยารีบตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่รถบัสออกไปแล้ว เหวินเสวี่ยฮุ่ยก็ไม่สามารถอดกลั้นได้อีก เธอนั่งยอง ๆ ลงข้างถนนโดยมีศีรษะวางอยู่ระหว่างเข่าของเธอพร้อมกับมองรถบัสที่วิ่งจากไป