AC 549: การแหกคุก ฟรี

AC 549: การแหกคุก

มืดแล้ว งานเลี้ยงก็ใกล้จะสิ้นสุด ขณะที่แขกกำลังร่ำลากันและกัน แสงสีขาวพร่างพรายพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า มันระเบิด ฝนตกลงมาเบา ๆ เวทมนตร์อันทรงพลังพุ่งไปทั่วเมือง อันเฟย์, ซูซานนา และ อลิซ หน้าซีดและแขกก็กระซิบกัน เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัญญาณเวทมนตร์

“ใจเย็นก่อน” อลิซกล่าวเสียงดัง ทั้งนางและ ยอนลาธี ต้องการความมั่นคง นางไม่ต้องการให้สิ่งใดมารบกวนบรรยากาศที่เป็นกันเอง

“ซูซานนา เจ้าอยู่กับอลิซและปกป้องนาง” อันเฟย์กล่าวด้วยเสียงต่ำ จากนั้นเขาก็เดินออกไปทันที ดูท่าทางสงบ

ซูซานนากำลังจะกล่าวอะไรบางอย่าง แต่อันเฟย์ออกไปแล้ว นางถอนหายใจ มีข้อจำกัดในการส่งข้อความโดยใช้สัญญาณเวทมนตร์ มีสัญญาณเวทมนตร์บางอย่างใน สหพันธ์ทหารรับจ้าง สีแดงหมายถึงเหตุฉุกเฉิน และสีขาวหมายถึงการตรวจพบศัตรู และบุคคลที่ถูกฆ่า

เมื่อผู้คุ้มกันที่ประตูเห็น อันเฟย์ พวกเขายืนตัวตรง ร่างกายของ อันเฟย์ กลายเป็นเงาที่หลงเหลืออยู่หลายเงาและพุ่งผ่านพวกเขา ทำให้เกิดลมแรงซึ่งทำให้พวกเขาเสียการทรงตัว พวกเขาต้องปลดปล่อย พลังต่อสู้เพื่อสร้างสมดุลให้กับตัวเองอีกครั้ง

กลิ่นเลือดแรงมีอยู่ทุกที่ ทหารรับจ้างมากกว่า 30 คนในลานบ้านถูกสังหาร อย่างไรก็ตาม ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ จนกระทั่ง เยอร์ นำคนบางคนมาดำเนินคดีกับนักโทษ

หลังจากที่เยอร์ส่งสัญญาณออกไป คนแรกที่มาถึงที่เกิดเหตุคือแอนโทนี่ ถึงคราวที่เขาต้องลาดตระเวน ทั้งสองคนดูซีดเซียว

ได้ยินเสียงฟ้าร้องมาแต่ไกล และพวกเขาเห็น อันเฟย์ กำลังบินต่ำในอากาศ มุ่งหน้ามาทางพวกเขา ขณะที่ อันเฟย์ กำลังเข้าใกล้พวกเขา เขายกมือขึ้นและสร้างกำแพงเวทมนตร์ เขาเหยียบกำแพงและมันทลายลง อันเฟย์ ชะลอตัวลงและตีลังกาลงบนพื้นอย่างนุ่มนวลในลานบ้าน

อันเฟย์ กวาดสายตาไปรอบ ๆ แล้วกล่าวด้วยเสียงต่ำ

"มีคนถูกฆ่าตายไปกี่คน"

เขาไม่ได้ถามถึงศัตรู เมื่อเขาออกจากงานเลี้ยง เขาได้ปลดปล่อยพลังจิตเพื่อสัมผัสเมือง เขาสัมผัสได้ถึงเยอร์ที่กำลังตรวจสอบศพ และแอนโทนี่ที่กำลังรีบไปที่เกิดเหตุ เขาไม่พบสิ่งผิดปกติ เยอร์อยู่ในที่เกิดเหตุ และเขาก็ไม่พบสิ่งผิดปกติเช่นกัน

“33 คน” เยอร์ไม่ใช่คนที่จะแสดงอารมณ์ออกมาได้ง่ายๆ แต่ตอนนี้เขากำลังเศร้าโศกอย่างสุดซึ้ง คนที่เสียชีวิตนั้นเป็นมือขวาของเขา

“เจ้ามาถึงเป็นคนแรกไหม”

"ใช่ ข้ามาเพื่อจัดการจูลี่ ข้าได้กลิ่นเลือดจากที่ไกลๆ แล้ว…” เยอร์หยุดครู่หนึ่ง

“นายท่าน จูลี่หนีไปแล้ว!”

อันเฟย์ตกตะลึง

“ให้ข้าดูรอบ ๆ!”

กรงที่จูลี่ถูกขังไว้ถูกทำลาย มันว่างเปล่า ทหารรับจ้างหกคนถูกสังหาร แม้ว่าพวกเขาจะล้มลงในตำแหน่งต่างๆ แต่พวกเขาก็ถูกฟันที่คอ!

มีคราบเลือดอยู่บนพื้นและผนัง อันเฟย์สัมผัสคราบ หมุนนิ้วไปมา แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญทางนิติเวช แต่เขามีความรู้เกี่ยวกับการคาดเดาจังหวะเวลาของความตาย โดยอาศัยความหนืดของเลือด

“สิบเอ็ดคนที่นอนอยู่ในสวนหลังบ้านก็ถูกฆ่าตายเช่นกัน” เยอร์กล่าวด้วยเสียงต่ำ

“ไอ้พวกนี้มันโหดเหี้ยม!”

อันเฟย์ เดินไปที่กรงและแตะเบา ๆ ที่รอย ประสานด้วยปลายนิ้วของเขา เขาชักดาบยาวออกมาจากทหารรับจ้างที่ตายไปแล้ว ซึ่งตอนนี้อยู่ข้างหน้าเขา จากนั้นเขาก็วางใบมีดลงบนแผลอย่างระมัดระวัง ค่อยๆ ดันเข้าไป แผลเปิดขึ้นเมื่อใบมีดเอียงไปข้างหนึ่ง

หลังจากตรวจสอบบาดแผลอย่างละเอียดแล้ว อันเฟย์ก็ไปยังศพอีกหกศพและทำเช่นเดียวกัน เขาส่ายหัวและกล่าวว่า

“คนๆ นี้ต้องเป็นคนเดียวกันแน่ๆ”

"คนเดียวกัน?" เยอร์อึ้งไปเลย

“นายท่าน มันเป็นไปไม่ได้! มีคนมากกว่า 30 คนที่นี่ หากมีศัตรูเพียงตัวเดียว ที่เหลือคงส่งสัญญาณเวทมนตร์ไปแล้ว!”

“ส่วนที่เหลือถูกตัดคอด้วยหรือเปล่า” แทนที่จะตอบกลับ อันเฟย์ ถามคำถาม

"ใช่"

อันเฟย์ก้มศีรษะลงและเข้าไปในกรง เขามองไปรอบๆ และเห็นโซ่และเชือกขาดอยู่บนพื้น มีคราบเลือดติดอยู่ แต่ดูจากสีแล้ว คราบเลือดมีมานานแล้ว

“นี่เลือดใคร” อันเฟย์ถามอย่างแผ่วเบา

“มันคือของจูลี่”

“นางบาดเจ็บหนักหรือเปล่า”

“ข้าจะกล่าวยังไงดี…” เยอร์ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า

“ใช่ แย่มาก”

"นี่มีไว้เพื่ออะไร?" อันเฟย์พบภาชนะเหล็กมีคมสองชิ้นอยู่ใต้โซ่ พวกมันดูเหมือนเล็บยักษ์ และคราบเลือดบนพวกมันกลายเป็นสีดำ

“สิ่งนี้ถูกใช้กับ จูลี่ โดยเฉพาะหรือเปล่า”

“ใช้เฉพาะ?”

“นายท่าน นี่เป็น…แค่เครื่องมือทรมาน” เยอร์กล่าวด้วยรอยยิ้มบิดเบี้ยว

“เข้าใจแล้ว” อันเฟย์พยักหน้าและกล่าวว่า

“บอกข้าที จูลี่จะขยับได้อย่างอิสระไหม?”

“เป็นไปไม่ได้” เยอร์กล่าวอย่างมั่นใจ

“ขาทั้งสองของนางพิการ แม้ว่านางจะใช้เวลาพักฟื้นหลายสิบปี แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่นางจะลุกขึ้นยืน เว้นแต่…นางจะได้รับความช่วยเหลือจากนักบวชชั้นสูง”

“เจ้าไม่รีบทรมานจูลี่หรือ? ผ่านมาหลายวันแล้ว เจ้ายังไม่ได้รวบรวมข้อมูลที่เป็นประโยชน์ใดๆ เลยหรือ?”

“ท่านไม่รู้หรอกว่าจูลี่ดื้อแค่ไหน” เยอร์กล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“เมื่อนางรับการทรมานไม่ได้ นางจะเปิดเผยเล็กน้อย และเมื่อข้าหยุดสอบปากคำนาง นางปฏิเสธที่จะกล่าวอะไรอีก วัฏจักรนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และข้าไม่ได้ผลักนางแรงเกินไป เพราะข้ากลัวว่าข้าจะฆ่านางโดยไม่ได้ตั้งใจ”

“อย่างน้อยเจ้าควรมีข้อมูลบางอย่าง แสดงให้ข้าดู”

เยอร์หยิบกระดาษม้วนหนึ่งจากแหวนมิติและส่งให้อันเฟย์ ไม่มีอะไรเขียนบนกระดาษมาก ข้อความนั้นกระจัดกระจายและไร้ความหมาย อันเฟย์ ชำเลืองมองแล้วส่งมันคืนให้ เยอร์

“พรุ่งนี้ส่งคนไปเฝ้าประตูเมือง จูลี่เป็นง่อย จึงไม่สะดวกที่จะเคลื่อนย้ายนางไปรอบๆ พวกเขาอาจใช้รถขนส่ง เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับผู้ที่เข้ามาในเมือง อย่างไรก็ตามสำหรับผู้ที่จะออกไปจะต้องดำเนินการตรวจสอบอย่างละเอียด”

“นายท่าน ถ้าการคาดเดาของท่านถูกต้อง และคนของเราถูกฆ่าโดยบุคคลเดียว เขาจะต้องมีพลังมาก แม้ว่าจูลี่จะขยับตัวไม่ได้ แต่ก็ไม่ยากที่จะพานางออกจากเมือง”

“เขาจะพานางออกจากเมืองในเวลากลางวันหรือไม่”

“ไม่ใช่ตอนกลางวัน แต่เป็นตอนกลางคืน”

“ปิดไฟที่ประตูเมืองและกำแพงเมืองในตอนกลางคืน ถอนตัวคนทั้งหมด ไม่มีใครควรอยู่ที่นั่น”

“นายท่าน ท่านตั้งใจปล่อยให้พวกเขาหนีไปหรือ? หลังจากนั้น พวกเรา…”

“ไม่ เขาไม่กล้าหนีหรอก” อันเฟย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ซูซานนา แอนโทนี่ และข้าจะอยู่ในเมือง ท่านอาจารย์ แบร์รี่, สเตเจอร์ และ บรูซูเรียโน ยังอยู่นอกเมือง ไม่ว่าเขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถต่อสู้กับพวกเราได้ เขาจะระวังตัวให้มาก แม้ว่าจะดูปลอดภัยกว่าในตอนกลางคืน แต่เขาก็ยังไม่กล้าที่จะหลบหนี”

“นายท่าน เขาระวังตัวอยู่จริงหรือ? เขาได้ฆ่าคนของเราไปมากแล้ว!” เยอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย

“เขาฆ่าคนของเราไปหลายคน…ข้าสามารถให้เหตุผลอื่นกับเจ้าได้” อันเฟย์ กล่าวอย่างราบเรียบ

“เป็นไปได้ว่าเขาเกลียดเรา และเขาก็สนิทกับจูลี่มาก”

“ท่านหมายถึง…” เยอร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า

“เพิกเฉยต่อความปลอดภัยของเขาเอง เพื่อรักษาจูลี่พวกเขาต้องอยู่ใกล้ๆนี้”

“ถูกต้อง” อันเฟย์กล่าวเบาๆ

“ยิ่งกว่านั้น…มีแต่คนของเราและจูลี่เท่านั้นที่อยู่ที่นี่ เป้าหมายของเขาชัดเจนมาก เขามาที่นี่เพื่อช่วยจูลี่!”

“นายท่าน เราควรทำอย่างไรต่อไป”

“เนื่องจากเขาเป็นห่วงจูลี่มาก มันจึงเป็นเรื่องง่าย” อันเฟย์หยุดครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า

“ก่อนอื่น เราอยู่ในเมือง จูลี่จะต้องได้รับการรักษา และเรารู้ว่าในเมืองนี้มีแพทย์ เภสัชกร และนักบวชกี่คน”

“นายท่าน ข้าจะส่งคนออกไปเดี๋ยวนี้”

"ไม่ ทหารรับจ้างของผู้ตรวจการนั้นดื้อรั้นอย่างยิ่ง พวกเขาจะทำพลาด” อันเฟย์ ส่ายหัวและกล่าวว่า

“ข้ามีคนอยู่ในใจ”

ร่างหนึ่งแวบเข้ามาในจิตใจของเย่ อันเฟย์ ต้องเลือก โรเบิร์ต

“ใช่ จัดการสถานที่แล้ว…ฝังพวกเขา” อันเฟย์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า

“ไปหาเงินช่วยเหลือที่ฮุ่ยเหว่ย จำไว้ว่าอย่าทำให้คนของเราผิดหวัง”

แม้ว่า อันเฟย์ จะไม่ค่อยจัดการกับเรื่องดังกล่าว และมอบหมายภารกิจนี้ออกไป เขามีหลักการของตัวเอง: อย่าปล่อยให้คนของเขาหลั่งเลือดหรือน้ำตา เมื่อใดก็ตามที่ทหารของเขาได้รับบาดเจ็บหรือเสียชีวิต เขาต้องกล่าวซ้ำ

“ขอรับท่าน” เยอร์ตอบพร้อมพยักหน้า

แอนโทนี่ยังคงมองดูศพนั้นอยู่ และกำลังครุ่นคิดอยู่เมื่ออันเฟย์เดินเข้ามาหาเขา

“ท่านแอนโทนี่ เจ้าพบเบาะแสอะไรบ้างไหม”

“ข้าเคยเห็นศพที่คล้ายกันมาก่อน” แอนโทนี่มองไปที่อันเฟย์

"ที่ไหน? ในประเทศของทหารรับจ้าง?”

"ใช่" แอนโทนี่พยักหน้า

“แต่ตอนนั้นข้ายังเด็กมาก”

“เกิดอะไรขึ้นตั้งแต่นั้นมา”

“มันเป็นเวลานาน ข้าจำได้แค่ว่าข้าอยู่กับชานเทเลอร์และเดวิดสัน เรากำลังเดินทางกลับจากทุ่งหญ้าป่าและผ่านจุดตั้งค่ายของทหารรับจ้าง ตอนนั้นเรายังเด็กมาก และชอบหาสหาย เราเคยคิดจะไปสนทนากับทหารรับจ้าง อย่างไรก็ตาม เราพบศพในที่ตั้งค่าย” แอนโทนี่กล่าวช้าๆ

“บาดแผลของทหารรับจ้างก็เหมือนกันหมด พวกเขาถูกตัดคอ เราพบว่ามันแปลกเพราะสมบัติของทหารรับจ้างยังคงไม่บุบสลาย เราพบผลึกเวทมนตร์ถึงเก้าชิ้น ปกติจะฆ่าเพื่อเงินในทุ่งกว้าง ถ้าไม่ใช่เพื่อเงิน…ก็ต้องเป็นเพราะความเกลียดชัง ความเกลียดชังต้องลึกซึ้งมากที่จะสังหารทหารรับจ้างในที่ตั้งค่ายทั้งหมด”

อันเฟย์ขมวดคิ้ว ในทุกสังคมจะมีคนที่ไม่สามารถกลมกลืนกับอารยธรรมปัจจุบันได้ พวกเขาจะเลือกอยู่อย่างสันโดษ ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว มนุษย์ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดจะเข้าไปในที่ที่มีเสียงดังที่สุด และคนตัวเล็กจะซ่อนตัวอยู่ในภูเขา

ไม่ว่าจะฝ่ายแรกหรือฝ่ายหลัง หลายคนมีความสามารถที่ยอดเยี่ยม พวกเขาเป็นตัวแทนที่น่ากลัว แม้กระทั่งหลังจากการตายของพวกเขา พวกเขาได้ถือว่าโลกน่ารังเกียจ และทำให้ผู้คนในทวีปนี้มีชีวิตอยู่ด้วยความหวาดกลัว ตามการคาดเดาของแอนโทนี่ ฝ่ายตรงข้ามอาจเป็นคนที่น่ากลัว คนเหล่านี้จะสร้างปัญหาได้ เนื่องจากไม่มีข้อมูลมากนักเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับบุคคลนี้ แต่เขาจะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา