ตอนที่ 243+244 ฉันต้องการซื้อ

ตอนที่ 243 ฉันต้องการซื้อ

ขณะที่เด็กหญิงสองคนกำลังเดินอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยที่คนพลุกพล่าน เหวินเสวี่ยฮุ่ยหันกลับมาพูดกับเจียงเหยา เมื่อเธอเห็นใครบางคนเดินมาไกล ๆ “ฉันขอให้พ่อจองตั๋วรถไฟให้เราสำหรับสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้แล้ว ฉันจะบอกเขาว่าฉันจะไปเที่ยวกับเธอ โอเคไหม?”

“ฉันจะขอให้ใครสักคนจัดการให้ อย่าบอกพ่อของเธอล่ะ” เจียงเหยาตอบ “ช่วงนี้หลี่หรงฮุ่ยติดต่อกับพ่อของเธอบ่อย ๆ ถ้าเธอขอให้พ่อของเธอซื้อตั๋วให้ ฉันเกรงว่าเขา อาจจะบอกเรื่องการเดินทางของเธอกับฉันให้เขารู้ ฉันเดาว่าหลี่หรงฮุ่ยคงจะรู้ว่าพวกเราต้องการทำอะไรและทำไมเราถึงไปที่นั่น”

“ได้” เมื่อเห็นว่าเจียงเหยาค่อนข้างมั่นใจเกี่ยวกับการจัดการจองตั๋ว เหวินเสวี่ยฮุ่ยจึงทำตามคำแนะนำของเธอ

ตั๋วรถไฟในช่วงเวลานี้ของปีหมดเร็วมาก แต่เนื่องจากเธอบอกบอกว่าจะจัดการ เธอจึงมีวิธีที่จะทำให้สำเร็จได้อย่างแน่นอน

อันที่จริง เจียงเหยามีวิธีและวิธีของเธอก็คือ การมอบหมายงานนี้ให้กับฉีเซียง

เธอส่งข้อความหาเขาเกี่ยวกับตั๋ว โดยบอกเขาว่าอย่าไปบอกคนอื่นว่าเธอจะไปหรือจุดหมายปลายทางของเธอคือที่ไหน เธอจะเดาว่าเขาไม่กล้าพูดอย่างแน่นอน

มันเป็นงานง่าย ๆ สำหรับตระกูลฉีที่จะจัดการเรื่องนี้ เธอไม่จำเป็นต้องระมัดระวังมากเกินไปเกี่ยวกับเรื่องนี้

มันเหมือนกับที่ลู่ชิงสีได้สอนเธอว่า ‘ระวังให้ดีว่ากำลังใช้ใคร ใช้เมื่อไหร่ และควรใช้พวกเขาตอนไหนเพื่อให้เขาได้ใช้ความสามารถอย่างเต็มที่’

ด้วยเครือข่ายของตระกูลฉีในหนานเจียง พวกเขาเหมาะสมที่สุดที่จะทำงานเล็ก ๆ เหล่านี้ ท้ายที่สุด การจองตั๋วเป็นเพียงแค่การออกคำสั่งของพวกเขาก็เท่านั้น

ในช่วงพักกลางวัน เจียงเหยาและเหวินเสวี่ยฮุ่ย ซึ่งพยายามหลีกเลี่ยงหลี่หรงฮุ่ยได้กลับมาที่ห้องพักของพวกเขา จ้าวเสี่ยวเซี่ยก็อยู่ในห้องด้วย ทว่าหลี่อี้และหลินเสียวอยู่ไม่ได้อยู่ที่นั่น

เสียงของหวงเฉิงจิ้งแวบเข้ามาในความคิดของเจียงเหยา

เขาบอกกับเธอว่าเธอสามารถซื้อหุ้นของคุณฉินและแม้แต่ผู้ถือหุ้นรายอื่นได้ภายในสองวัน แต่ข้อกังวลแรกของเธอในตอนนี้คือเรื่องเงิน

เธอยังคงไม่แน่ใจเกี่ยวกับมูลค่าการขายต่อของกระโถนฉี่ มันไม่ใช่สิ่งที่สามารถขายได้ในทันที

เจียงเหยาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตัดสินใจโทรหาลู่ชิงสี

เธอยิ้มเล็กน้อย ขณะที่เธออยู่ที่นั่นโดยคิดว่ามันวิเศษมากที่มีสามีร่ำรวย

เธอพยายามโทรหาเขาหลายสาย ทว่าเขาไม่ได้รับ กระทั่งมีเสียงแจ้งว่าโทรศัพท์ปิด

เธอคิดว่าเธอน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้แบตเตอรี่โทรศัพท์ของลู่ชิงสีหมด ดังนั้นเธอจึงเริ่มพิมพ์ข้อความบอกเขาอย่างตรงไปตรงมาเกี่ยวกับเงินที่เธอต้องใช้เพื่อซื้อหุ้นจากคุณฉิน และผู้ถือหุ้นรายย่อย เขาอาจจะโทรกลับมาทันทีที่เขาเห็นข้อความ

เธอโยนเรื่องนี้ออกจากสมอง หลังจากส่งข้อความถึงเขา จากที่มองทัศนคติที่ดูถูกโรงพยาบาลแห่งนี้ของเขาเมื่อวันก่อน เธอมั่นใจว่าลู่ชิงสีมีเงินตามที่เธอต้องการ

หลังเลิกเรียนในตอนบ่าย เจียงเหยานั่งแท็กซี่กลับมาที่ถนนของเก่าและเดินไปที่แผงลอยที่เธอมาเมื่อวาน เธอเห็นว่ามันยังวางอยู่อย่างนั้นอย่างน่าสมเพชที่มุมแผงลอย เธอจึงสอบถามเจ้าของร้านและถามราคากระโถนฉี่ใบนั้น

เจ้าของร้านมองมาที่ทิศทางเสียงและพบว่าเป็นเด็กสาวคนเมื่อวาน เขาถึงกับตกตะลึงเมื่อเธอยืนกรานที่จะซื้อกระโถนฉี่ใบนั้น “คุณหนู แน่ใจแล้วใช่ไหมว่าจะซื้อไอ้นั่นนะ”

“ค่ะ ฉันอยากได้มัน มีผู้หญิงที่ฉันเกลียดอยู่คนหนึ่ง ฉันจะซื้อให้เป็นของขวัญกับเธอ คุณไม่คิดว่ามันเป็นความคิดที่เจ๋งหรอกเหรอ?” เจียงเหยาพองแก้มของเธอเหมือนเด็กสาวที่เป็นอันตราย ด้วยการแสดงออกที่ฉลาดแกมโกง

“เฒ่าแก่ ช่วยขายให้ฉันหน่อยเถอะ คุณพูดเองไม่ใช่เหรอ ว่ามันก็แค่เศษขยะที่ไร้ค่า ถ้าต้องเก็บมันไว้ในร้าน คุณไม่เหนื่อยหรือไงที่ต้องย้ายมันเข้า ๆ ออก ๆ ทุกวัน”

เจ้าของร้านไม่สามารถหาข้ออ้างอื่นใดที่จะปฏิเสธเธอได้หลังจากได้ยินเธอพูดเช่นนั้น

มีคนไม่มากที่นึกถึงของอย่างกระโถนฉี่ เขาเห็นด้วยกับความตั้งใจของหญิงสาวที่จะมอบมันให้กับคนที่เธอเกลียด เป็นทางเลือกที่ค่อนข้างคลุมเครือในการตอบโต้ เขาคิดได้เพียงว่าบางครั้งพวกอันธพาลที่ร่ำรวยพวกนี้ก็ซุกซนใช่เล่น

__

ตอนที่ 244  เป้าหมาย

หม้อขนาดใหญ่เป็นของขวัญที่ไม่เหมาะสมและไร้รสนิยม เหมือนกับให้ผ้าอ้อมเปื้อนคราบกับใครสักคน แต่ความเป็นจริงที่ว่ารูปลักษณ์ของหม้อใบนั้นเหมือนของโบราณ อาจทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นแจกันโบราณที่มีด้ามจับ เหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาและซื้อของขวัญชิ้นนี้

เธอยังเด็กเกินไปที่จะรู้ดีกว่านี้ แม้ว่าผู้ที่ได้รับของขวัญจะรู้ว่าจริง ๆ แล้วมันคืออะไร เขาหรือเธอจะตำหนิความไร้เดียงสาของเธอได้หรือไม่

“ได้สิ ฉันขาย 50 หยวน” เฒ่าแก่ไม่ต้องการอะไรมาก อย่างไรก็ได้แถมมาฟรี ๆ ตราบใดที่สามารถขายได้ เขาอยากจะลดให้เธอมากกว่านี้เสียด้วยซ้ำ

50 หยวนเป็นเงินจำนวนมากในยุคนี้ ค่าเบี้ยเลี้ยงรายเดือนของโจวเสี่ยวเซี่ยและเพื่อนหญิงคนอื่น ๆ ในห้องพักเพียง 10 หยวน อย่างไรก็ตามเจียงเหยาไม่ได้ต่อรองราคากับเจ้าของร้านเลย

หลังจากที่เจียงเหยาจ่ายเงินแล้ว แทนที่จะเอาของไปด้วยและจากไป เธอโทรไปที่บ้านของผู้จัดการซุน แจ้งตำแหน่งปัจจุบันของเธอให้เขาทราบ และขอให้เขานั่งแท็กซี่มาที่นี่

เจ้าของร้านบ่นด้วยความตกใจทันทีที่เห็นเจียงเหยาหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของเธอออกมา เขาควรทำตั้งราคาให้สูงกว่านี้สิน่า

สำหรับผู้จัดการซุน เขานั่งแท็กซี่มาทันทีหลังจากได้รับโทรศัพท์จากเจียงเหยา เมื่อเขาพบเธอ เขาถึงกับตกตะลึง เมื่อเจียงเหยาชี้ไปที่หม้อขนาดใหญ่นั่นและขอให้เขาเอามันกลับไปเก็บไว้ที่บ้านเขา

ผู้จัดการซุนเป็นคนฉลาด เขารู้ว่าเขาไม่ควรถามคำถามที่ไม่เกี่ยวข้อง เพราะเจียงเหยาไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดังนั้นเขาจึงถือถุงที่มีหม้อใบนั้นจากไป

ผู้จัดการซุนรู้เรื่องหนึ่งหรือสองเรื่องเกี่ยวกับถนนโบราณ แต่มันเกินจินตนาการของเขาที่เจียงเหยามาซื้อของแบบนี้ นอกจากนี้ เขาไม่มีความรู้เกี่ยวกับของโบราณวัตถุมากนัก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถบอกได้ว่าสิ่งที่เธอซ้อ เป็นของแท้หรือของปลอม

แม้ว่าสิ่งของที่นี่ส่วนใหญ่จะเป็นของปลอม แต่ก็มีเรื่องราวในตำนานมากมายเกี่ยวกับผู้คนที่ร่ำรวยจากการหยิบจับของโบราณอันล้ำค่า

เจียงเหยาหยุดเมื่อพวกเขามาถึงริมถนน ขณะรอถร เธอเหลือบมองผู้จัดการซุน ที่ดูสงบนิ่ง ที่จริงแล้ว ความคิดของเขาเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมื่อรู้ว่าเขามีคำถามมากมายอยู่ในใจ เจียงเหยาจึงกล่าวว่า

“กระโถนฉี่ใบนี้เป็นของโบราณค่ะ มันค่อนข้างไม่สะดวกสำหรับฉันที่จะเก็บมันไว้ในหอพัก ฉันเลยต้องขอให้คุณช่วยเก็บมันไว้ที่บ้านของคุณ อันดับแรก เรามองหาว่าใครที่ชอบสะสมของแบบนี้น้าง และจะขายทำกำไร”

เจียงเหยาไม่ได้คิดผิดว่าผู้จัดการซุนจะมีแผนการอันชาญฉลาดหลังจากรู้ว่ามันเป็นของเก่า เนื่องจากเธอตัดสินใจจ้างเขา เธอจึงมั่นใจในตัวเขา นอกจากนี้ ในอนาคตอันใกล้นี้ จำนวนเงิน เธอต้องการให้เขาจัดการแทนเธอได้มากกว่านี้อีกมาก

ผู้จัดการซุนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “ผมคิดว่าคุณไม่รู้ว่ามันคืออะไรเสียอีก” เขาคิดว่าเจียงเหยายังเด็กเกินไปที่จะรู้ว่าการใช้งานที่แท้จริงของเจ้าสิ่งนี้คืออะไร

เขาไม่มีทางรู้ได้เลยว่าเจียงเหยาบอกได้อย่างไรว่ามันเป็นของโบราณ แต่เมื่อเจียงเหยากล่าวว่ามันเป็นของโบราณ เขาเชื่อเธออย่างสมบูรณ์และมั่นใจว่ากระโถนฉี่ต้องเป็นสมบัติล้ำค่า เขาไม่สามารถอธิบายความมั่นใจที่เขามีในตัวเธอได้ แต่มันโผล่ออกมาจากภายในใจของเขาทันที

นอกจากนี้ยังพิสูจน์ให้เห็นถึงความไว้วางใจสูงสุดของเจียงเหยาในตัวเขา ด้วยการขอให้เขาเก็บของโบราณวัตถุได้ เขาแอบสาบานว่าเขาจะทำหน้าที่นี้อย่างสมบูรณ์

บริเวณนี้รถแท็กซี่หายาก ระหว่างรอ พวกเขาเริ่มพูดคุยถึงการย้ายลูกสาวของผู้จัดการซุนไปยังโรงพยาบาลของเธอ

“ฉันได้คุยกับผู้อำนวยการโรงพยาบาลเฉิงอ้ายเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้วค่ะ หลังจากจัดการเรื่องอื่นได้แล้ว คุณสามารถติดต่อโรงพยาบาลได้โดยตรงและจัดเตรียมย้ายลูกสาวของคุณเข้ามารักษาได้ทันที โอ้ใช่ ฉันมีบางอย่างที่ต้องบอกคุณไว้ล่วงหน้า ฉันตอนนี้ เป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ของโรงพยาบาลเฉิงอ้าย ในไม่กี่วันข้างหน้า ฉันต้องการให้คุณแกล้งเป็นคู่แข่งของฉันและช่วยฉันซื้อหุ้นอีก 10% ในมือของคุณฉินในราคาต่ำที่สุดค่ะ”