ตอนที่ 237+238 กระโถนฉี่

ตอนที่ 237 กระโถนฉี่

เจียงเหยาไม่รู้ถึงประโยชน์ที่ได้รับจากการเพิ่มค่าการมองเห็นให้กับตัวเองมาก่อน ช่างเป็นการค้นพบที่ไม่คาดคิดในตรอกร้างนี่

น่าเสียดายที่เธอใช้แต้มทั้งหมดไปกับค่าความแข็งแกร่งทางกายภาพ อีกอย่างดูเหมือนค่าความชอบของเธอก็หยุดนิ่งด้วย

“เจียงเหยา ซื้อแจกันใบนั่นแล้วขายมันทิ้งซะ! จากนั้นก็ซื้อแหวนที่เราเห็นเมื่อกี้มาให้ฉัน!” มัวกระดิกหางอย่างโกรธจัด พยายามเกลี้ยกล่อมให้เจียงเหยาซื้อ

ด้วยความรำคาญ เธอจึงตบก้นของมัวอย่างแรง และเงียบระหว่างนั้น

“เฒ่าแก่คะ แจกกันข้างหลังคุณราคาเท่าไหร่?” เจียงเหยามองดูกองสิ่งของที่กระจัดกระจายอยู่ด้านหลังคนขาย หากไม่มองให้ดู ใครต่อใครก็คงคิดว่าพวกมันเป็นขยะ

พ่อค้าตกใจ หันกลับไปมองแจกันที่อยู่ข้างหลัง หญิงสาวตรงหน้าเขาไม่สนใจดาบแต่ขอสิ่งที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง เขาพูดว่า “คุณหนู สิ่งนั้นไม่มีราคาหรอก ฟังผม ดาบนี่ดีกว่า จำได้ไหมว่าผมขายภาพวาดเมื่อสองสามวันก่อน มันกลับมีมูลค่าเพิ่มถึง 20เท่า ผมเชื่อว่าคุณสามารถทำแบบนั้นกับดาบนี้ได้เช่นกัน!”

“นั่นแจกันดอกไม้เหรอคะ?” เจียงเหยาไม่สนใจดาบสนิมเกาะนั่นเลย แต่กลับแสดงความสนใจต่อแจกกันอายุนับพันปี เธอต้องการเงินและคิดว่าหากขายและได้เงินมาก นั่นไม่ถือเป็นเรื่องที่ดีหรอกเหรอ

“แจกันดอกไม้อะไร นั่นไม่ใช่แจกันดอกไม้หรอกคุณหนู” คนขายส่ายหน้า “นี่คือกระโถนฉี่ คุณรู้ไหมว่ามีไว้ทำอะไร?”

ใบหน้าของเจียงเหยาเปลี่ยนเป็นสีแดง

แน่นอนว่าเธอรู้ว่ากระโถนฉี่หมายถึงอะไร ผู้ชายสมัยก่อนใช้เป็นโถส้วมแบบพกพา!

คนขายถีบแจกันไปรอบ ๆ ก็ปรากฏด้ามจับ เขาพูดต่อด้วยหน้าตารังเกียจ “ฉันได้มันมาฟรี ๆ แถมมาจากการซื้อของชิ้นอื่น ของแถม! คุณคาดหวังอะไรอีกอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่คิดว่มันจะเหมาะ ที่ผู้หญิงอย่างคุณจะซื้อกระโถนฉี่หรอก คุณว่าไหม”

เจียงเหยาหมดความสนใจในการซื้อแจกกันนั้นเมื่อเธอได้ยินว่ามันเป็นกระโถนฉี่

ไม่ว่สิ่งนั้นจะเก่าแก่และมีประวัติศาสตร์เพียงใด เธอไม่ต้องการทำอะไรกับมันเลย!

เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็วและเดินจากไป มองไปที่มัวด้วยใบหน้าบูดบึ้ง เธอดุ “เป็นอะไร!”

มัวเสียอารมณ์เมื่อได้ยินเช่นนั้น “นั่นเป็นคำถามของฉันต่างหาก เกิดอะไรกับเธอ ซื้อสิ ทำไมถึงได้เดินออกมา นั่นคือสิ่งที่มนุษย์อย่างเธอเรียกว่าโบราณวัตถุที่แท้จริงนะ”

“นั่นมันโถฉี่! แบบที่ผู้ชายเคยใช้ฉี่เมื่อหลายศตวรรษก่อน แล้วยังอยากให้ฉันซื้ออยู่หรือไง เอามันกลับไปที่หอพักอย่างนั้นเหรอ แล้วเฝ้าดูมันทุกคืนก่อนนอนเหรอ อุจาดตา!”

เจียงเหยาโกรธจัด เธอโยนมัวลงบนพื้นแล้วพูดว่า “เดินเองเลย!”

มัวจะเข้าใจได้อย่างไรว่าโถฉี่คืออะไร รู้แค่ว่าชิ้นส่วนของโบราณนั้นมีค่ามหาศาลและเงินนั้นก็สามารถนำไปซื้อของเล่นใหม่ให้เขาได้ เมื่อมองไปที่เจียงเหยาที่โกรธจัด เขาคิดว่าสิ่งที่เธอเป็นอยู่ มันไม่สมเหตุสมผลเกินไป

เธอรู้ว่าเธอทำไม่ได้ เพราะเธอเป็นโรคกลัวของสกปรก นอกจากนี้เธอสามารถเข้าใจได้ว่า ลู่ชิงสีจะมีปฏิกิริยาอย่างไร หากเขารู้ว่าเธอซื้อโถฉี่ให้ตัวเอง

เว้นแต่เธอจะจ่ายเงินซื้อและขายทิ้งก่อนที่มันจะถึงมือเธอ ไม่มีทาง ที่เธอจะซื้อมัน เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจเสียด้วยซ้ำ

__

ตอนที่ 238 วายร้าย

มัวกระโดดออกจากกระเป๋าของเจียงเหยา อย่างโกรธจัดเมื่อพวกเขากลับมาถึงหอพัก ระหว่างทางกลับ พวกเขาให้เงียบกันตลอดทาง มันยังคงเสียใจ มันกระโดดขึ้นไปบนเตียงของเธอและโจมตีที่นอนของเธออย่างรุนแรงด้วยอุ้งเท้าสีดำเล็ก ๆ ของมัน

“มัว!” เจียงเหยาตะโกนอย่างโกรธจัด เธอคว้าหนังสืออยากจะตีมัว

มัวไม่ได้รอให้สิ่งนั้น มันมองไปที่เจียงเหยา พร้อมกับเปิดกรงเล็บ

“เจ้ามนุษย์โง่งม! เธอมันไม่คู่ควรกับฉันเลย ฉันจะทำให้เธอกลายเป็นคนพิการด้วยอุ้งเท้าของฉัน!” มัวจ้องไปที่เจียงเหยา

เป็นเวลานานแล้วที่เจียงเหยาไม่ได้เห็นกรงเล็บของมัว เธอจำได้ว่ามันยังคงเป็นพ่อบ้านสัตว์เลี้ยงที่ทรงพลังและมีพลังโจมตีมาก

“ทำไมถึงพยายามจะฆ่าฉันล่ะ เป็นไปได้ไหมล่ะ ว่าทั้งนายและฉันต่างก็เหมือนกัน เราไม่สามารถฆ่าคนอื่นได้?” เจียงเหยาหัวเราเบา ๆ เธอหยิบความกล้าหาญของเธอและเดินเข้าไปใกล้อุ้งเท้าของมัว “อยากทำก็ทำเลย แต่จำไว้เลยนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน ก็คอยดูว่าลู่ชิงสีจะจัดการนายยังไง?”

ร่างกายของมัวหยุดนิ่งเมื่อได้ยินชื่อลู่ชิงสี ไม่กี่วินาทีต่อมา มันถอนกรงเล็บของมันออกและมองไปที่เจียงเหยาด้วยสายตาดูถูก

“ร้ายนักนะ! คราวหน้าเรามาตัวต่อตัวกันโดยไม่มีใครช่วยดีไหมล่ะ” มัวส่ายอุ้งเท้าและทำเครื่องหมายด้วยความโกรธไว้บนเตียงของเจียงเหยา มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วและกลิ้งกระโดดลงจากเตียงของเธอ

เจียงเหยาถอนหายใจ เธอพูดถูก มัวกลัวลู่ชิงสีจริง ๆ

เธอจำได้ว่าเมื่อใดก็ตามที่ลู่ชิงสีอยู่ที่นี่ มัวจะหายไปจากสายตา นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเจียงเหยา เธอสามารถเอาชื่อของเขามาอ้างกับเจ้าตัวเล็กที่ชื่อว่ามัวได้

“ในฐานะสามีและภรรยา เราถือเป็นคนคนเดียวกัน ถ้านายกล้า ก็ไปสู้กับลู่ชิงสีเลย!” เจียงเหยาหัวเราะอย่างเต็มที่และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนอย่างอารมณ์ดี

มัวรีบไปที่ห้องน้ำและล้างอุ้งเท้าของมัน มันหันก้นมาทางเจียงเหยาเพื่อเป็นการประท้วงที่เจียงเหยาไม่ยอมซื้อของเล่นใหม่ให้กับมัน

เจียงเหยาออกไปซักผ้าปูที่นอนของเธอ เมื่อกลับมา เธอเห็นมัวยังอารมณ์ไม่ดี เจียงเหยาร้องบอก “มัว ฉันจะซื้อของเก่าชิ้นต่อไปที่ฉันพบ แล้วซื้อแหวนเพชรให้นาย นายคิดว่าไง”

มัวเพิกเฉยต่อเจียงเหยาและคิดกับตัวเองว่า ‘เจ้านายพูดถูก! ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่หลอกลวง!’

เธอยังคงทำความสะอาดห้องต่อ เมื่อเหวินเสวี่ยฮุ่ยกลับมาพร้อมกับคนอื่น ๆ ดูมีความสุขมาก เธอมีโทรศัพท์มือถือรุ่นเดียวกับเจียงเหยา

“กลับมาแล้วเหรอ!” เหวินเสวี่ยฮุ่ยไม่รู้ว่าเจียงเหยาไปที่ไหนหลังเลิกเรียน เธออยากรู้ แต่ไม่อยากถามมากเกินไป เธอโบกโทรศัพท์มือถือในมือแล้วพูดว่า “พ่อซื้อให้ ขอเบอร์เธอหน่อย จะได้ติดต่อกันง่ายขึ้น!”

เจียงเหยามองไปที่เหวินเสวี่ยฮุ่ย ไม่พบความปวดร้าวของเมื่อวานที่ตัวเธอแล้ว อาจเป็นเพราะเธอเก็บซ่อนมันไว้เป็นอย่างดีก็ได้