ตอนที่ 232 ถนนของเก่า

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นเจียงเหยาแสดงความสนใจในบางสิ่งบางอย่าง

ดังนั้นหวงเฉิงจิ้งจึงอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องนี้มากขึ้น

“มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นมากมายที่นี่ ที่ถนนของเก่าแห่งนี้ สามารถเปลี่ยนคนยากจนให้กลายเป็นเศรษฐีภายในชั่วข้ามคืนหรือทำให้เศรษฐีล้มละลายในคืนเดียวได้” หวงเฉิงจิ้งยิ้มอย่างอ่อนโยน “ในเมื่อคุณเจียงมาถึงที่นี่แล้ว ทำไมไม่ไปช้อปปิ้งด้วยกันล่ะ ที่ถนนของเก่าตอนนี้ไม่มีกิจกรรมอะไรหรอก มันเลยเงียบกว่าปกติมาก แต่ก็ราคากับชื่อใหม่ที่ชื่อถนนอัญมณีนะครับ เพราะคุณสามารถเล่นการพนันโดยใช้อัญมณีได้ การพนันอัญมณีนั้นน่าตื่นเต้น เร้าใจกว่า เมื่อเทียบกับการพนันโดยทั่วไป”

“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ ฉันจะลองเดินดูรอบ ๆ” เจียงเหยาสังเกตว่าผู้ช่วยส่วนตัวของหวงเฉิงจิ้งยืนอยู่ข้างรถขณะที่ก้มดูนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า เธอคิดว่าคนอย่างหวงเฉิงจิ้งจะต้องถูกครอบครองด้วยหลายสิ่งหลายอย่างนอกเหนือจากตารางงานที่แน่นหนา ดังนั้นเธอจึงกล่าวว่า “ผู้จัดการหวง คุณมีอย่างอื่นที่ต้องดูแล ฉันไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ”

หลังจากที่หวงเฉิงจิ้งจากไปแล้ว เจียงเหยาก็เตะก้นอ้วน ๆ ที่ยังคงนั่งอยู่บนรองเท้าของเธอและเขย่าเท้าไปด้วย “กลับไปที่มหาวิทยาลัยกันเถอะ”

เมื่อมัวได้ยินเธอพูดเช่นนั้น มันก็เปลี่ยนตำแหน่งทันทีและคว้ากางเกงของเจียงเหยา พร้อมกับส่ายหน้าไปมา “ไหน ๆ ก็มาแล้ว แค่เดินดูรอบ ๆ จะเสียเงินที่ไหนกันเล่า”

เจียงเหยาตอบตกลง และเพราะพวกเขาไม่ได้อยู่ในที่ที่เป็นอันตราย จึงเดินไปรอบ ๆ เพื่อเปิดหูเปิดตา ดูสิ่งนั้นสิ่งนี้

เธออาศัยอยู่ที่หนานเจียงมาถึงสองสามปี แต่เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อนและแน่นอนว่าเธอไม่เคยได้ยินชื่อ ถนนของเก่า ที่คนวงในเป็นคนบอกว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี้

เธอคิดอยู่บ้าง แม้ว่าเธอจะอยู่ในเมืองเดียวกัน แต่สิ่งที่เธอเคยได้ยินและพบเจอในตอนนี้กลับดูเหมือนโลกใหม่ทั้งใบ

และชายผู้เปิดประตูสู่โลกใบใหม่สำหรับเธอคือลู่ชิงสี

เธอไม่รู้ว่าชายคนนั้นกำลังทำอะไรอยู่ และเธอก็คิดถึงเขามากจริง ๆ

เจียงเหยาอุ้มมัวไว้ในอ้อมแขนของเธอและเดินต่อไปตามถนน มันเหมือนกับที่หวงเฉิงจิ้งบอก ถนนเส้นนี้เงียบมาก ๆ ในตอนนี้ บางครั้งมีรถเพียงสองหรือสามคันที่ผ่านไปมา ไม่เพียงเท่านั้น ไฟทุกดวงในร้านค้าบนถนนก็สว่างไสวด้วย ดูเหมือนพวกเขาจะไม่ได้รกร้างเพราะถนนที่เงียบสงบเลย

ร้านค้าบนถนนสายนี้ดูแปลก ๆ ถ้าเริ่มเดินจากทางเข้าจะสังเกตได้ว่าร้านทุกร้านสองข้างทางเป็นร้านอัญมณี อย่างไรก็ตาม เริ่มจากส่วนตรงกลางเหมือนมีเส้นแบ่งเขตที่ชัดเจน ไกลออกไปทั้งหมดเป็นร้านขายของเก่า นอกจากนี้ การตกแต่งภายในร้านยังแตกต่างจากร้านอัญมณีที่ด้านหน้าอีกด้วย การตกแต่งในร้านขายของเก่าให้ความรู้สึกวินเทจมากกว่า

เมื่อเดินไปตามถนน จะรู้สึกเหมือนกำลังทะลุมาอีกโซน หนึ่งนาทีก่อน ยังเดินอยู่บนถนนปัจจุบัน ชั้นวางจอแสดงผลของร้านค้าทุกแห่งมีไฟที่พร่างพรายเป็นของตัวเอง วินาทีต่อมา จะเหมือนกันได้ย้อนกลับไปในสมัยโบราณ หน้าร้าน ร้านค้าจะตกแต่งเหมือนสมัยโบราณ ป้ายบางอันเขียนด้วยภาษาจีนดั้งเดิม

“ถนนสายนี้น่าสนใจจริง ๆ” เจียงเหยายิ้มอย่างอ่อนโยนและสุ่มเลือกร้านใดร้านหนึ่งเพื่อเข้าไปดูของข้างใน

ช่างโลกกลมเสียจริง เมื่อเจียงเหยาเข้าไปในร้าน เธอได้พบกับชายอีกคนที่เธอคุ้นเคย

“ผู้จัดการซุน บังเอิญจริง ๆ ค่ะ” เจียงเหยาเดินไปทักทายชายคนนั้นเมื่อเธอเห็นเขา ผู้จัดการซุนเป็นผู้จัดการร้านอาหารที่โจวเหวยฉีเคยพาเธอไปทานอาหาร

พวกเขาไม่ได้เจอหน้ากันเพียงไม่กี่วัน แต่ผู้จัดการซุนดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก เขามีสีหน้าเศร้าสร้อย

เมื่อเจียงเหยาเข้าไปในร้าน ผู้จัดการซุนกำลังดูสินค้าที่แสดงอยู่ในร้าน เขาให้ความสำคัญกับราคาของสินค้ามากกว่าตัวสินค้าเสียอีก

ผู้จัดการซุนรู้สึกว่าเป็นเรื่องบังเอิญที่ได้พบกับเจียงเหยาที่นี่ เขาหันกลับมาและยิ้มให้เจียงเหยา “คุณเจียง ช่างบังเอิญเสียจริงครับ”