ตอนที่ 215+216 เปิดเผย

ตอนที่ 215 เปิดเผย

คำพูดของเจียงเหยาเหมือนมีดสั้นที่แทงเข้าไปในหัวใจของเหวินเสวี่ยฮุ่ย ทำร้ายเธออย่างสุดซึ้ง

“เธอไม่จำเป็นต้องไปบ้านเกิดของหลี่หรงฮุ่ยกับฉันก็ได้นะ ครั้งหน้าถ้าเธอเจอเขาอีกครั้ง บอกเขาไปว่าพ่อของเธอกำลังจะเกษียณอายุก่อนกำหนดและไม่รับนักศึกษาอีกแล้ว มาดูกันว่าเขาจะพูดว่าอะไร” เจียงเหยาดึงเสื้อของเหวินเสวี่ยฮุ่ยเบา ๆ “หลี่หรงฮุ่ยเป็นคนไร้หัวใจและคิดถึงแต่ตัวเอง เขาไม่สมควรได้รับอะไรจากเธอเลย เธออาจรู้สึกเสียใจในตอนนี้ แต่เชื่อฉันเถอะ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ เราไม่ได้รู้จักกันมานานก็จริง แต่ฉันต้องการให้เธอรู้ว่าเธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันและฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องทนทุกข์!”

น้ำตาไหลอาบแก้มของเหวินเสวี่ยฮุ่ย เธอกัดริมฝีปาก พูดออกมาด้วยเสียงเบา ๆ

“ฉันจะทำอย่างไรดี เจียงเหยา? ฉันมันน่าสมเพชมากเลยใช่ไหม” เหวินเสวี่ยฮุ่ยกำเสื้อที่หน้าอกของเธอ “ฉันรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแตกสลาย”

เธอชเอเจียงเหยาอย่างสมบูรณ์ ถึงกระนั้น เธอก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ารุ่นพี่ที่เธอแอบชอบอยู่จะเป็นผู้ชายที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้

ในความคิดของเธอ หลี่หรงฮุ่ยเป็นชายหนุ่มที่มีรอยยิ้มอันอบอุ่นและหัวใจที่ห่วงใย เขาเป็นคนพูดจาไพเราะและมีมารยาทดี และถึงจะมาจากพื้นเพที่ยากจน เขาก็ทำงานหนักและตั้งใจแน่วแน่ท่ะจพัฒนาตนเองต่อไป

หลี่หรงฮุ่ยเป็นเทพบุตรสำหรับเธอในช่วงเวลานี้ที่เธอมีความรู้สึกรักต่อเขา

เจียงเหยาประคองเหวินเสวี่ยฮุ่ยอย่างอ่อนโยน เธอเห็นอกเห็นใจเหวินเสวี่ยฮุ่ย เพราะเธอรู้ดีว่าการเสียคนที่รักไปนั้นรู้สึกอย่างไร

“เมื่อเวลาผ่านไป เธอจะรู้สึกดีขึ้น” เจียงเหยากล่าว “ยังมีผู้ชายดี ๆ อีกมากมายที่คู่ควรกับเธอ นี่ เธออยากให้ฉันแนะนำให้เธอสักสองสามคนไหม? เธอคิดว่าผู้ชายที่เอาโทรศัพท์มาให้ฉันวันนั้นเป็นยังไงบ้างล่ะ ที่ชื่อโจวเหวยฉีน่ะ เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของสามีฉัน เขาเป็นคนตลก เรียนจบจากวิทยาลัยทหารจินโด และตอนนี้เขาก็ทำงานที่สำนักงานข่าวที่จินโด”

“ไม่ล่ะ เขาดูเป็นคนเจ้าชู้ออก!” เหวินเสวี่ยฮุ่ยยิ้มออกมา

“เจ้าชู้เหรอ?” คำพูดของเธอทำให้เจียงเหยาตกใจ ดูเหมือนว่าเธอต้องใช้ความพยายามมากขึ้นและค้นหาว่าโจวเหวยฉีปฏิบัติต่อผู้หญิงของเขาอย่างไร “แล้วเฉินซวีเหยาล่ะ? เขาเป็นสถาปนิก เป็นคนซื่อสัตย์ด้วยนะ”

“ทั้งสองคนอายุมากกว่าสามีเธอหรือเปล่า?” เหวินเสวี่ยฮุ่ยถามหลังจากนิ่งเงียบไปเล็กน้อย

“ไม่ ทั้งคู่อายุน้อยกว่าสามีฉัน เขาเป็นคนที่สามในกลุ่มห้าคนของเขา” เจียงเหยาตอบ

“และเธอก็แนะนำใครที่อายุน้อยกว่านี่นะ? แล้วคนที่โตกว่าหรือเป็นผู้ใหญ่กว่าล่ะ?” เหวินเสวี่ยฮุ่ยตอบอย่างสนุกสนาน

เจียงเหยาโต้กลับว่า “พี่ใหญ่จะแต่งงานในวันชาติ พี่คนรองไม่ค่อยอยู่ที่นี่เพราะเขาอยู่ที่ต่างประเทศ แต่ในวันชาติเขาอาจจะกลับมาร่วมงานแต่งงานก็ได้ ทำไมเธอไม่ไปจินโดกับฉันล่ะ มีผู้ชายอีกมากมายที่เธอสามารถเลือกได้โดยเฉพาะในกองทัพที่สามีฉันทำงานอยู่!”

“ฉันไม่ต้องการ! ฉันอยู่ที่นี่ล่ะดีแล้ว” เหวินเสวี่ยฮุ่ยส่ายหน้า “ฉันทนเห็นเธอกับสามีแสดงความรักต่อกันอย่างเปิดเผยไม่ได้อีกแล้ว! พวกเธอนี่ไม่ให้ความเคารพกับคนโสดอย่างพวกเราบ้างเลย”

เจียงเหยารู้ว่าเหวินเสวี่ยอุ่ยกำลังพูดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันแรกของเข้าเรียน

อย่างไรก็ตามเจียงเหยาก็ประสบความสำเร็จในการทำให้เหวินเสวี่ยฮุ่ยหัวเราะได้แล้ว แม้ว่าจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ แต่เธอก็อยากเห็นเหวินเสวี่ยฮุ่ยลืมความเศร้าของเธอไป

ทั้งสองกลับมาที่ห้องพัก ที่นี่ว่างเปล่า มีเพียงมัวที่เงียบหลับอยู่บนเตียงของเจียงเหยา

เหวินเสวี่ยฮุ่ยเข้าห้องน้ำทันทีที่มาถึง โดยปล่อยให้เจียงเหยาอยู่คนเดียวในห้อง เธอเดินไปที่เตียงโดยเหยียดแขนออก อยากจะอุ้มมัวกลับไปที่เตียงของแมว ทันใดนั้นมันก็สะดุ้งตื่น หลังโค้งและหางพองขึ้น ดูตื่นตัว

__

ตอนที่ 216 กลิ่นอันตราย

“เกิดอะไรขึ้น?” เจียงเหยาถามอย่างระมัดระวัง ดึงมือของเธอออกจากตัวมัว

“ฉันได้กลิ่นอันตรายมาจากตัวเธอ” มัวมองไปที่เจียงเหยาอย่างเคร่งขรึม หลังจากสำรวจบริเวณโดยรอบอย่างรวดเร็วและพบว่าไม่มีอันตรายอยู่ใกล้ ๆ เขาก็ผ่อนคลายและกระโดดลงจากเตียงของเธอ มันเข้ามาใกล้และดมเธอต่อไป

“โอ้พรจ้า เธอมีกลิ่นเหมือนผู้ชายคนนั้น! กลิ่นของเธอปนเปกัน สองสามวันที่ผ่านมา เธออยู่กับเขาใช่ไหม” มัวรีบกลับไปที่เตียงแมว “อย่าเข้ามาใกล้ ฉันไม่ชอบกลิ่นของเขา”

“ผู้ชายคนนั้นเป็นสามีของฉัน ใช่แล้วล่ะ ก่อนหน้านี้ฉันอยู่กับเขา” เจียงเหยาได้ตอบกลับ

เธอไม่คิดว่าแมวอย่างมัวจะได้รับกลิ่นได้แรงเช่นนี้

มัวเหลือบไปที่เจียงเหยา และตอบอย่างไม่ใส่ใจ “ใช่ล่ะสิ! นั่นกลิ่นของสามีเธอ ฉันได้กลิ่นนั้นตอนอยู่บ้านเธอด้วย”

“แล้วกลิ่นเขาเป็นยังไงเหรอ?” มีเพียงเจียงเหยาเท่านั้นที่สามารถวิพากษ์วิจารณ์สามีของเธอได้ คนอื่นไม่สามารถทำได้!

“กลิ่นของเขาแข็งแกร่ง” มัวมองไปที่เจียงเหยาอย่างมีความหมาย “กลิ่นของเขาบอกกับฉันว่าเขาเป็นตัวอันตราย มีศักยภาพมหาศาลในร่างกายของเขา ฉันต้องขอชมเลยนะเจียงเหยา เธอมีสายตาในการเลือกผู้ชายดีนี่”

มัวหมุนไปรอบ ๆ และหันก้นของมันไปที่ใบหน้าของเจียงเหยา

เจียงเหยาแหย่ไปที่ด้านหลังของมันเล็กน้อย เมื่อเห็นว่ามันไม่ชอบ เธอจึงนอนลงบนเตียงของตัวเอง

“นี่จะบอกว่าสัตว์มักไวต่อกลิ่นอันตรายใช่ไหม” เจียงเหยาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“พวกเราน่ะ อ่อนไหวต่อกลิ่นที่แข็งแรงกว่า” มัวแก้ไขเธอและพูดว่า “ความรู้สึกที่เฉียบแหลมของเราช่วยให้เราสามารถหลบเลี่ยงอันตรายได้อย่าง่ายดายไม่เหมือนมนุษย์ที่โง่เง่าหรอกนะ”

“ขอบคุณสำหรับคำชม” เจียงเหยาตอบกลับ เธอถือว่านี่เป็นคำชมเชยลู่ชิงสี

ในเวลานี้เองที่เจียงเหยาตระหนักว่าเหตุใด มัวจึงหายตัวไปหลังจากที่ช่วยเธอไว้ แต่มาปรากฏตัวที่มหาวิทยาลัยของเธอแทน เขารอจนกว่าลู่ชิงสีจะจากไปก่อนที่จะปรากฏตัว

มัวได้กลิ่นของลู่ชิงสี ดังนั้นเขาจึงหลีกเลี่ยงอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว

บ้านของตระกูลลู่ เป็นที่ที่ลู่ชิงสีเติบโตมา เป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของเขา นั่นคือเหตุผลที่มัวไม่เคยปรากฏตัวที่นั่นเลย

มัวได้ติดตามเจียงเหยามาที่มหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง และรอกระทั่งลู่ชิงสีจากไปแล้ว ถึงออกมาพบเธอ

อาจจะบอกได้ว่ามัวพยายามหลีกเลี่ยงกลิ่นอันตราย แต่ในความเป็นจริง มันกลัวลู่ชิงสีและกำหลบเลี่ยงเขาโดยสัญชาตญาณ

เจียงเหยาไมเคยเข้าใจว่าสัตว์ต่าง ๆ แม้แต่พ่อบ้านผู้สูงศักดิ์อย่างมัวก็สามารถสัมผัสได้ถึงกลิ่นของสิ่งมีชีวิตที่ต่างออกไปและตัดสินว่าเป็นอันตรายหรือไม่ นี่อาจคล้ายกับสิ่งที่มนุษย์เรียกว่าสัมผัสที่หก

ในที่สุด เหวินเสวี่ยฮุ่ยก็ออกมาจากห้องน้ำ แม้ว่าตาจะบวม เห็นได้ชัดว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มา

เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เธอจมปลักอยู่ในห้องน้ำ เพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าเธออ่อนแอเพียงใด

เจียงเหยาแสร้งทำเป็นไม่สังเกตเห็นการแสดงออกทางสีหน้าของเหวินเสวี่ยฮุ่ย ทันใดนั้นโจวเสี่ยวเซียและคนอื่น ๆ ก็กลับเข้ามา

โจวเสี่ยวเซียวิ่งไปทางเจียงเหยาด้วยความตื่นเต้น “ในที่สุดเธอก็กลับมา เจียงเหยา! เธอต้องไม่เชื่อแน่ ว่ามีอะไรเกิดขึ้นที่มหาวิทยาลัยตอนที่เธอไม่อยู่!”

หลี่อี้กล่าวเสริม “ใช่! ใช่ เราได้ยินมาว่าตระกูลจางมีปัญหากับใครสักคน ทั้งครอบครัวยกเว้นจางซีชิงตอนนี้ถูกคุมขังอยู่! ใครจะไปคิด!?”