ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 14 เคล็ดเข้าสู่ความฝัน

ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 14 เคล็ดเข้าสู่ความฝัน

สมองของคงหนิงหมุนติ้ว คิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหมด และสิ่งใดบ้างที่เขาอาจจะละเลยไป

แต่ร่างของเขาก็ไม่หยุดนิ่ง รีบแบกหมาลิ่วที่กำลังหลับใหลไว้บนบ่าแล้ววิ่งออกไปด้านนอกพร้อมกับร่างของหมาลิ่ว

ในเวลานี้ หมาลิ่วได้อยู่ในช่วงที่อันตรายที่สุดแล้ว หากคงหนิงยังคงล่าช้า ผู้ฝึกยุทธลำดับที่สองของศาลาว่าการเขตชานหลานจะต้องตายด้วยน้ำมือของปีศาจเป็นแน่

คงหนิงไม่ยอมทนดูเรื่องน่าเศร้าเช่นนี้ให้เกิดขึ้นได้อย่างแน่นอน

เขาแบกหมาลิ่วที่บาดเจ็บออกไปด้านนอกศาลาว่าการ พยายามหนีออกจากขอบเขตมนตราของปีศาจ เขาต้องการจะพาหมาลิ่วออกไปให้พ้นขีดอันตรายก่อน แล้วค่อยกลับมาหาร่างของปีศาจต่อไป

ข้อเสียเปรียบใหญ่หลวงของเคล็ดเข้าฝันนั่นคือผู้ร่ายมนตร์ไม่สามารถอยู่ห่างจากเป้าหมายมากจนเกินไป ตราบใดที่คงหนิงพาร่างของหมาลิ่วออกไปสักระยะหนึ่ง ปีศาจก็ทำได้เพียงต้องหาเป้าหมายอื่นเพื่อเริ่มต้นเข้าฝันใหม่เท่านั้น ไม่สามารถเข้าไปในความฝันของหมาลิ่วได้อีกต่อไป

หรือไม่ก็อาจจะไล่ตามมาให้ทัน ไม่ยอมปล่อยหมาลิ่วไป

แต่ด้วยการรับรู้อันเฉียบแหลมที่เกิดจากพลังปีศาจสี่สิบปีของคงหนิง ตราบใดที่ปีศาจกล้าโผล่หัวออกมาไล่ตามคงหนิง เขาก็จะค้นหาร่องรอยของปีศาจตนนั้นได้อย่างรวดเร็ว

ดังนั้นอีกฝ่ายจึงทำได้เพียงละทิ้งหมาลิ่วไปชั่วคราวแล้วไปจัดการมือปราบคนอื่นก่อน!

คงหนิงคิดได้ดังนี้จึงพาหมาลิ่วออกจากศาลาว่าการเขตชานหลานและวิ่งเต็มกำลังไปตามถนน

ในเวลานี้ ภายในเขตชานหลานนั้นมืดมิด มืดมน และเปลี่ยวยิ่ง บ้านทุกหลังถูกปิดไว้อย่างดี ภายในเขตเมืองมืดสนิท

ในคืนที่สายลมพัดโชย มีเพียงแสงจันทร์เย็นเยียบเท่านั้นที่สาดส่องลงมากระทบคงหนิงซึ่งกำลังแบกร่างคนวิ่งไปตลอดทาง

เบื้องหลังของเขาไม่มีอะไรไล่ตามมา

ปีศาจตนนั้น เป็นอย่างที่คาดเดา มันไม่กล้าแสดงตัวออกมา

คงหนิงวิ่งตะบึงอย่างบ้าคลั่ง มีหมาลิ่วพาดไว้ที่หลัง เคลื่อนที่เร็วมากจนเกิดเป็นภาพติดตา

อย่างไรก็ตาม หมาลิ่วที่อยู่บนไหล่ก็ขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา สีหน้าดูเจ็บปวด รอยแผลบนร่างค่อยๆ หนักหนาขึ้นเรื่อยๆ

ตอนนี้หมาลิ่วไม่เพียงมีแต่บาดแผลที่แขนซ้ายเท่านั้น แต่ยังมีแผลที่แผ่นหลังด้วย!

อาการบาดเจ็บเริ่มแย่ลง

แต่ในเวลานี้ คงหนิงได้พาหมาลิ่วออกมาไกลกว่าสองลี้แล้ว เขาอยู่ห่างจากศาลาว่าการเขตชานหลานมาก็มาก ตามเหตุผลแล้วก็ควรออกจากขอบเขตของมนตร์คาถาของปีศาจตนนั้นไปตั้งนานแล้ว แต่หมาลิ่วก็ยังคงตกอยู่ในฝันร้ายที่เกิดจากปีศาจนั่น อาการบาดเจ็บยังเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง

---เป็นไปได้อย่างไร!

เป็นไปได้ไหมว่าอีกฝ่ายจะคอยตามอยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดมา! คงหนิงวิ่งมาไกลขนาดนี้ก็ยังไร้ประโยชน์?

ฝีเท้าของคงหนิงหยุดลงทันที

ใต้แสงจันทร์เย็นยะเยือก สายน้ำจากแม่น้ำว่างเจียงไหลผ่านใต้สะพาน คงหนิงเหวี่ยงหมาลิ่วออกจากไหล่แล้ววางไว้บนสะพานหิน

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้าของหมาลิ่วซีดเซียว ดูเหมือนว่าเขาจะทนไม่ไหวอีกต่อไป ร่างทั้งร่างพิงไปที่ราวสะพานหินอย่างแผ่วเบา ดูเหมือนจะอ่อนแรงยิ่ง

คงหนิงไม่ได้พูดพล่ามไร้สาระ เขาเหยียดมือออกไปกดขมับหมาลิ่ว

กัดฟันแล้วพูดว่า “หมาลิ่ว! อดทนไว้อีกสักพัก!”

พลังปีศาจสี่สิบปีภายในร่างโคจรหมุนเวียนอย่างบ้าคลั่ง คงหนิงรีบเปิดใช้พลังพิเศษที่เพิ่งได้มาในวันนี้

เข้าสู่ฝัน!

ในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็คิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมา

นั่นคือเขาค้นหาไปทั่วศาลาว่าการแต่ก็ไม่พบร่างของปีศาจ ซึ่งมันไม่ได้หมายความว่าปีศาจตนนั้นไม่ได้อยู่ในศาลาว่าการ

บางทีร่างของปีศาจอาจไม่ได้อยู่ในโลกของความเป็นจริง?

เขาวิ่งแบกร่างหมาลิ่วมาตั้งนานแล้ว และควรออกจากระยะของอีกฝ่ายได้สักที แต่หมาลิ่วก็ยังคงอยู่ในฝันร้าย ยังคงต่อสู้ดิ้นรนไม่อาจหนีพ้น นั่นแปลความได้อย่างเดียว คือปีศาจได้ติดตามพวกเขามาด้วย

แต่คงหนิงสามารถยืนยันได้ว่าสิ่งนั้นไม่ได้อยู่รอบตัวเขาและหมาลิ่วอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะหลุดพ้นการรับรู้ของเขาไปได้

มีเพียงความเป็นไปได้สุดท้ายเท่านั้น

---ปีศาจตนนี้ซ่อนตัวอยู่ในฝันร้ายของหมาลิ่ว และใช้ร่างกายของมันเพื่อจัดการหมาลิ่วโดยตรง!

มีข้อมูลเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับวิญญาณฝันร้ายในเศษเสี้ยวชิ้นส่วนความทรงจำของตัวกินวิญญาณ และคงหนิงไม่ทราบความสามารถปลีกย่อยของวิญญาณฝันร้าย แต่นี่เป็นสิ่งที่มีความเป็นไปได้มากที่สุดตามที่เขาคาดการณ์ไว้

เหนือแม่น้ำว่างเจียง คงหนิงสูดลมหายใจเข้า พลังปีศาจโคจรอยู่ภายในร่าง ใช้เคล็ดเข้าฝันของเขาเข้าสู่ฝันร้ายของหมาลิ่ว

บูม!

ฟ้าร้องดังก้อง สายฟ้าสีซีดจางวาบผ่านไปทั่วผืนฟ้า

หมาลิ่วกำลังวิ่งลากมีดสั้นโบราณในมือไปอย่างสิ้นหวัง เลือดอาบท่วมชโลมร่าง เจ็บปวดแต่ไม่กล้าหยุด

เสียงหัวเราะน่าสะพรึงกลัวตามหลังเขามาสร้างความน่าหวาดหวั่น ราวกับเป็นพลังเหนือธรรมชาติที่คุกคามชีวิต ทำให้หมาลิ่วขนลุกชันไปทั่วร่าง

“เหอเหอเหอเหอ......ลิ่วเอ๋อตัวน้อย.......สมาชิกระดับสูงแห่งหอนางโลม เจ้าจะวิ่งหนีทำไมเล่า?

“มันมีอะไรในดินแดนอันรกร้างแห่งนี้หรือ กลับเข้าเมือง กลับเข้าหอสายลมใบไม้ผลิเถอะ!”

ภายใต้ลมกระโชก เงาน่าสะพรึงกลัวไล่ติดตามหมาลิ่วที่วิ่งอยู่ในป่าอย่างดุเดือด

ร่างของมันซีดขาว เป็นผีทารกที่น่าสะพรึงกลัว หัวโต อ้วนใหญ่ แขนขาแข็งแกร่งกำยำ คลานมาตามพื้นด้วยมือและเท้าของมัน รีบวิ่งตรงพุ่งเข้าหาหมาลิ่ว ริมฝีปากที่แยกออก มีเขี้ยวแหลมคมซึ่งเต็มไปด้วยเลือด

หมาลิ่วหันหลังกลับ วิ่งไปทางอื่นโดยไม่พูดอะไรสักคำ รู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งตัว

ผีเด็กที่ปรากฏขึ้นบ่อยๆ ในตำนานเรื่องราวภายในหอนางโลม ไม่รู้ว่าทำไมถึงจ้องเล่นงานเขา ไล่ตามเขามาตั้งแต่ในเมืองจนมาถึงถิ่นทุรกันดาร ไม่ยอมปล่อยเขาไปแม้แต่น้อย

เมื่อไหร่กันที่เขาไปล่วงเกินผีร้ายประเภทนี้?

ผีเด็กตนนี้อาจจะเป็นลูกของเขาที่ถูกโสเภณีทุบตีหรือไม่?

นี่อาจจะเป็นลูกของเขาจริงๆ อย่างที่พวกโสเภณีชอบหยอกเย้ากัน มันกลายเป็นปีศาจมาตามหาเขางั้นหรือ?

เหลือเชื่อเลย! ให้ตายเถอะ! ทำไมต้องมาเจอเรื่องน่าขยะแขยงเช่นนี้ด้วย!

หมาลิ่วทั้งหวาดกลัวและหงุดหงิด ผีเด็กที่อยู่ข้างหลังยังคงไล่ตามมาอย่างไม่หยุดยั้ง ทิ้งบาดแผลน่ากลัวเอาไว้บนร่างของเขามากมาย แต่เขาไม่มีความกล้าแม้แต่จะเข้าต่อต้านมัน

ทำได้อย่างเดียวคือทนความทรมานที่เกิดจากผีคลั่งตนนี้

เมื่อเห็นว่าวิ่งหนีต่อไปไม่ไหวแล้ว หมาลิ่วผู้สิ้นหวังก็คุกเข่าลงร้องไห้

“อย่าฆ่าข้า! ลูกรัก......ไม่! อาเตี่ย! ท่านปู่! ท่านบรรพชน! อย่าฆ่าข้าเลย!”

หมาลิ่วซึ่งเต็มไปด้วยเลือดก้มหน้างุดพร้อมกับร้องไห้ออกมา “ข้าก็ไม่ได้อยากจะจัดการเจ้าเช่นกัน! เมื่อข้ากลับไป ข้าจะทำบุญต่ออายุให้เจ้าทันที จะจุดธูปเผากระดาษให้เจ้าทุกวัน ดีหรือไม่? ได้โปรดปล่อยข้าไป! ข้ายังไม่อยากตาย!”

หมาลิ่วร้องไห้กรีดร้อง ไม่มีเรี่ยวแรงจะวิ่งหนีอีกต่อไป

ร่างของเขาโคลงเคลง มีแต่ความสิ้นหวัง ทำได้เพียงเฝ้ามองผีเด็กร่างซีดน่าสะพรึงกลัวคลานมาเบื้องหน้า

ผีเด็กฉีกยิ้มอ้าปากและหัวเราะออกมา

“ไม่ฆ่าเจ้า? จะให้ไม่ฆ่าเจ้าได้อย่างไร ให้ไม่ฆ่าเจ้า......เอ๊ะ?!”

เมื่อพูดไปได้ครึ่งทาง ผีทารกก็สังเกตเห็นบางอย่าง และมองเข้าไปในป่าอันมืดสนิทเบื้องหน้าของมัน

ท่ามกลางลมหนาวจากภูเขา ร่างแปลกๆ ที่เต็มไปด้วยพลังปีศาจก็โผล่ออกมา และจ้องมองมันอย่างเย็นชา

ทันทีที่เห็นร่างประหลาดนี้ ผีทารกก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ตกใจเล็กน้อย

“หลานเอ๋อ? เจ้ายังไม่ตายหรือ?!”

อย่างไรก็ตาม ในวินาทีต่อมา ผีทารกก็สังเกตเห็นความผิดปกติได้อย่างรวดเร็ว

มันจำหน้าผู้ชายคนนี้ได้!

“ไม่ใช่! เจ้าไม่ใช่หลานเอ๋อ เจ้าคือ......มือปราบจากศาลาว่าการ!” ผีทารกจ้องไปที่คงหนิงด้วยใบหน้าอันดุร้ายแล้วพูดว่า “ทำไมเจ้าถึงมีไอปีศาจของหลานเอ๋ออยู่บนตัวเจ้า?”

ผีทารกแสดงใบหน้าดุร้ายแต่เต็มไปด้วยความตกใจ

คงหนิงที่เต็มไปด้วยพลังงานปีศาจ ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระกับมัน รีบวิ่งตรงเข้าไป

แสงจากใบมีดเย็นเฉียบพุ่งฝ่าความมืด และฟันเข้าใส่ผีทารกที่อยู่เบื้องหน้า

เหมือนกับที่คงหนิงเคยกล่าวเอาไว้ ปีศาจประเภทที่ใช้ภาพลวงตาสร้างความสับสนให้ผู้คนนั้นบอบบางมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ปีศาจตนนี้กำลังใช้พลังสะกดจิตคนทั้งศาลาว่าการ และต้องสร้างฝันร้ายเพื่อดักฆ่าหมาลิ่ว พลังของมันย่อมลดลงมาก

ตอนนี้คงหนิงเป็นคนนอกเหมือนกับอีกฝ่าย ไม่ได้รับผลกระทบจากฝันร้ายที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น

ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ ความแข็งแกร่งของทั้งสองฝ่ายพลิกกลับทันที!

เสียงกรีดร้องโหยหวนที่มาพร้อมกับร่างผีทารกซึ่งถูกแยกออกจากกัน ลั่นสะท้านทิวเขาป่าไม้ในแถบนี้