390 - ญาณวิเศษลึกลับทั้งเก้า
390 - ญาณวิเศษลึกลับทั้งเก้า
“เจ้าเกือบจะทุบตีจักรพรรดิคนนี้ให้กลายเป็นเถ้าลอยได้ แต่เจ้าพลาดโอกาสอันดีไปแล้วและครั้งนี้จะเป็นตาของข้าบ้าง” สุนัขสีดำตัวใหญ่กัดฟัน
มันโกรธเกรี้ยวอย่างถึงที่สุด ร่างกายของมันถูกทำลายและเมื่อร่างกายใหม่ปรากฏออกมามันก็มีลักษณะเหมือนลูกสุนัขเท่านั้น
ระฆังขนาดใหญ่ปรากฏออกมาจากความว่างเปล่าและลอยอยู่เหนือศีรษะจักรพรรดิดำ ทุกครั้งที่มันส่งเสียงดังคลื่นเสียงสีทองจะกระจายออกไปด้านนอกสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน
“เจ้าคิดว่าเพียงเจ้าผนึกอาวุธไว้ในจิตวิญญาณของตัวเองข้าจะทำอะไรเจ้าไม่ได้?” ผังป๋อเยาะเย้ย
"กริ่ง"
ดอกบัวสีเขียวปรากฏอยู่ในมือของผังป๋อ รูปร่างของมันงดงามสดใสราวกับหยกชั้นยอด มันส่องแสงระยิบระยับแต่ให้กลิ่นอายที่น่ากลัว
“ที่แท้ร่างกายของเจ้าก็เป็นดอกบัวนี่เอง!” สุนัขสีดำตัวใหญ่พูดอย่างเย็นชา
“ดวงตาของเจ้าไม่เลว”
"ในขณะที่ข้าฉีกช่องว่างด้วยระฆังทองพวกเราต้องออกไปตั้งหลักข้างนอกก่อน อสูรตัวนี้มีร่างกายที่สร้างขึ้นจากดอกบัวศักดิ์สิทธิ์ มันสามารถปกป้องการโจมตีด้วยจิตวิญญาณทุกชนิด" จักรพรรดิดำแอบส่งเสียงไปหาเย่ฟ่าน
"สิ่งที่เจ้าต้องทำเพียงแค่ถ่วงดอกบัวนั้นเอาไว้ ข้าจะฆ่าเขาเอง!" เย่ฟ่านไม่ยินยอมที่จะออกไปจากทะเลแห่งจิตสำนึกของฝ่ายตรงข้ามเช่นนี้
"เจ้าบ้าไปแล้ว เขามีคัมภีร์โบราณของจักรพรรดิอสูร ถ้าเจ้าไม่มีพลังมากกว่าเดิมถึงสิบเท่าเจ้าก็ไม่มีทางจะฆ่าเขาได้" จักรพรรดิดำมีสีหน้าร้อนรน
"ถ้าข้าแข็งแกร่งกว่าเดิมสิบเท่าแล้วมันจะเป็นยังไง?" เย่ฟ่านถาม
" ถ้าเจ้ามีความสามารถเช่นนั้นพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องหนีอีกต่อไป!” จักรพรรดิดังกล่าวด้วยความรำคาญ
“ถ้างั้นก็ลงมือเลย!”
“ไอ้เด็กบ้าเจ้ามีทักษะลึกลับทั้งเก้าที่ใช้เพิ่มพลังของตัวเองจริงๆ?”
“ใช่!”
เย่ฟ่านเรียกใช้ญาณวิเศษลึกลับที่เขาได้รับมาจากยอดเขารกร้างในนิกายไท่ซวนทันที
เย่ฟ่านไม่มีเวลาอีกต่อไปแล้ว ญาณวิเศษลึกลับชนิดนี้เขาจำเป็นต้องแสดงออกมามากกว่าร้อยครั้งถึงจะได้ผลลัพธ์เพียงครั้งเดียว ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องใช้เวลาทุกลมหายใจให้มีค่าแต่หากมันประสบผลสำเร็จ ไม่ว่าจะเป็นความเร็วหรือพละกำลังของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างจะเพิ่มขึ้นเป็นสิบเท่า
“ปัง”
ระฆังสีทองของจักรพรรดิดำพุ่งเข้าหาผังป๋ออย่างรุนแรง คลื่นเสียงของมันที่ปะทะกับดอกบัวสีเขียวของผังป๋อทำให้โลกแห่งจิตวิญญาณนี้สั่นสะเทือนราวกับว่าจะแตกออก
“แม้จะมีอาวุธนี้พวกเจ้าก็ยังต้องตายเช่นเดิม!” ผังป๋อถือดอกบัวสีเขียวในมือและกดมันเข้าหาจักรพรรดิดำในทันทีที่เสียงของระฆังหยุดลง
"แดง"
เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง จักรพรรดิดำเขย่าระฆังขนาดใหญ่ให้แสงสีทองปกคลุมไปทั่วโลกใบเล็กๆนี้
"มันไม่มีประโยชน์ที่จะดิ้นรน!"
ผังป๋อดูเฉยเมย ดอกบัวสีเขียวในมือของเขามีความสดใสมากยิ่งขึ้น ทุกครั้งที่แสงสีเขียวของมันปะทะกับคลื่นเสียงสีทองของระฆัง คลื่นเสียงสีทองจะถูกปราบปรามอย่างรุนแรง
“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้าจะทำลายระฆังเทพของข้าได้!” จักรพรรดิดำคำรามด้วยความโกรธก่อนจะหันไปมองเย่ฟ่าน
“เด็กน้อยยังไม่เสร็จอีกหรือ?”
“ตัง ตัง ตัง …………,…”
แสงสีเงินกระแทกระฆังศักดิ์สิทธิ์อย่างต่อเนื่อง แต่แม้จะเกิดการปะทะอยู่หลายครั้งอาวุธวิเศษทั้งสองก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย
“เจ้าคิดว่าระฆังนั่นจะปกป้องเจ้าได้ตลอดไปหรือ?” ผังป๋อเยาะเย้ย ทันใดนั้นเขาก็ชี้มือไปที่จักรพรรดิ์ดำและลำแสงสีเขียวก็พุ่งออกจากดอกบัวในทันที
"แดง" "แดง"
ดอกบัวศักดิ์สิทธิ์กระแทกระฆังขนาดใหญ่ด้วยพละกำลังอันมากมายมหาศาล แม้ให้เด็กสามขวบมาดูทุกคนก็พอมองออกว่าระฆังศักดิ์สิทธิ์กำลังจะพ่ายแพ้แล้ว
“ไอ้หนู ยังไม่เสร็จอีกหรือ!” จักรพรรดิดำตะโกนอย่างกังวลใจ
"เสร็จแล้ว!"
เย่ฟ่านที่กระตุ้นพลังศักดิ์สิทธิ์มากกว่าร้อยครั้งในที่สุดก็ประสบผลสำเร็จ ร่างของเขาทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า พลังศักดิ์สิทธิ์อันมากมายมหาศาลปะทุออกจากร่างกายของเขาราวกับภูเขาไฟระเบิด
จักรพรรดิดำให้ความร่วมมืออย่างแข็งขัน ระฆังทองขนาดใหญ่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง พยายามที่จะพัวพันดอกบัวสีเขียวไม่ให้ขยับไปไหน
“บูม”
ทะเลสีทองแห่งสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟ่านปะทุออกมาราวกับคลื่นยักษ์จากมหาสมุทรที่ซ้อนสิบครั้ง นี่เป็นพลังอันศักดิ์สิทธิ์ที่ไม่อาจจินตนาการได้!
“พวกเจ้าคิดจะทำอะไร!”
ผังป๋อตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขากระตุ้นทักษะศักดิ์สิทธิ์จักรพรรดิอสูรเก้าบาดแผลออกมาอย่างเต็มกำลังเช่นกัน!
อย่างไรก็ตามแม้ว่าทักษะของจักรพรรดิอสูรผู้ยิ่งใหญ่จะยอดเยี่ยมแต่มันก็ถูกจำกัดไว้ด้วยความสามารถของตัวคนใช้เอง ผังป๋อที่ฝึกฝนมาไม่กี่ปีจะมีความแข็งแกร่งได้เท่าไหร่!
ในขณะเดียวกันพลังของเย่ฟ่านถูกกระตุ้นขึ้นมาถึงสิบเท่า สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงพลังขนาดนี้ดูเหมือนจะไม่เป็นรองตัวประหลาดเฒ่าที่อยู่ในดินแดนศักดิ์สิทธิ์เลย
“บูม!!!”
แสงสีเงินแตกสลาย ร่างกายที่เกิดขึ้นจากสัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของของผังป๋อถูกแยกออกจากกันเป็นสี่ส่วน!
“อา...นี่คือเก้าญาณวิเศษลึกลับ” เขากรีดร้องออกมาด้วยความกลัว
"บูม"
เย่ฟ่านแสดงเก้าญาณวิเศษลึกลับที่สอง “ทักษะโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุด” ออกมาด้วยพลังดีมากกว่าปกติถึงสิบเท่า
"บูม"
สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ของเย่ฟ่านกวาดไปทุกทิศทางบดขยี้ร่างกายวิญญาณของผังป๋อจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ เหลือเพียงศีรษะที่พยายามพาตัวเองหนีออกจากสนามรบให้ได้
"บูม"
หม้อวิเศษของเย่ฟ่านตกลงมาจากท้องฟ้าและกระแทกศีรษะของผังป๋อลงไปที่พื้นดินด้านล่าง
เมื่อเห็นสถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปดังนั้น จักรพรรดิดำก็ใช้ระฆังศักดิ์สิทธิ์ของมันครอบผังป๋อไว้ด้านในทันที
ไม่ว่าผังป๋อจะแข็งแกร่งเพียงใดเขาก็ไม่สามารถทนการโจมตีทั้งสองครั้งนี้ได้ ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความแค้นแต่ในขณะเดียวกันศีรษะของเขาก็สลายกลายเป็นฝุ่นผงอย่างรวดเร็ว
เก้าญาณวิเศษลึกลับคือญาณวิเศษที่แข็งแกร่งที่สุดของดินแดนรกร้างตะวันออก ไม่มีใครรู้ว่าใครสร้างมันขึ้นมา พวกเขาเพียงรู้ว่าทักษะทั้งเก้านั้นล้วนมีความแข็งแกร่งในแบบฉบับของตัวเอง
เก้าญาณวิเศษลึกลับหมายถึงที่สุดของความลึกลับ พวกมันอยู่ในจุดสูงสุดของแต่ละสาขา ไม่ว่าจะเป็นความเร็ว พลังการต่อสู้ หรือการเพิ่มพลังให้กับตัวเองมากถึงสิบเท่า
นี่คือญาณวิเศษลึกลับที่ดีที่สุดของดินแดนรกร้างตะวันออกอย่างไม่ต้องสงสัย
“แดง แดง แดง!”
"เมื่อเจ้าสามารถบังคับให้ข้าเอาจริง เจ้าก็ต้องยอมรับผลที่ตามมา!" จักรพรรดิดำมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
แม้ว่าร่างวิญญาณของผังป๋อจะแหลกสลายไปแล้วแต่มันยังคงลั่นระฆังอย่างต่อเนื่อง
"พอก่อน ไม่อย่างนั้นเขาจะตายจริงๆ!" เย่ฟ่านตะโกนออกมา
"แดง!"
จักรพรรดิดำลั่นระฆังครั้งสุดท้ายด้วยความไม่ยินยอมพร้อมใจ จากนั้นมันก็ถอนระฆังออกไปด้านข้างเพื่อเปิดโอกาสให้ผังป๋อรอดชีวิต
“อา...,…”
ร่างกายที่กระจัดกระจายไปแล้วของผังป๋อกลับมารวมกันอีกครั้ง แต่ถึงจะอย่างนั้นเขาก็ยังนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นโดยไม่สามารถขยับตัวได้
“เก้าญาณวิเศษลึกลับ...เจ้ามีพวกมันได้อย่างไร” ผังป๋อขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ดวงตาของเขาเบิกกว้างกลายเป็นแดงก่ำด้วยความแค้น
“ญาณวิเศษพวกนี้สูญหายไปหลายหมื่นปีแล้ว เจ้ารวบรวมพวกมันกลับมาได้อย่างไร?”
ผังป๋อเต็มไปด้วยความคับแค้นและไม่ยินยอมพร้อมใจอย่างยิ่ง
ในทันใดนั้นดอกบัวสีเขียวที่หล่นร่วงอยู่ด้านข้างก็ฉวยโอกาสห่อหุ้มร่างกายของเขาไว้อย่างรวดเร็ว
“เจ้ายังคิดว่าจะหนีไปได้!” จักรพรรดิดำแค่นเสียงอย่างเย็นชา และระฆังสีทองของมันก็ตกลงมาครอบร่างกายของผังป๋อกี่ครั้ง
"เจ้าจะไปไหนไม่ได้"
เย่ฟ่านตะโกนและเจดีย์โบราณเก้าชั้นก็ปรากฏออกมาจากด้านหลังของเขาพร้อมกับกดเข้าหาดอกบัวสีเขียวในทันที
"บูม"
“พวกเจ้ารังแกกันเกินไปแล้ว!”
ผังป๋อคำรามออกมาด้วยความโกรธ ในช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายเขาไม่ลังเลที่จะเผาผลาญวิญญาณของตัวเองเพื่อเพิ่มความเร็วการหลบหนี
“เจ้าต่างหากที่รังแกกันเกินไปแล้ว เจ้าเอาผังป๋อไปไว้ไหน!” เย่ฟ่านดูเหมือนจะเริ่มคุ้มคลั่งขึ้นมาเช่นกัน
“อย่าได้สนใจเรื่องนี้ ฆ่ามันก่อนแล้วผนึกจะปลดออกเอง!” จักรพรรดิดำดูเหมือนจะมีความเข้าใจในทักษะการฝึกฝนของผังป๋อเช่นกัน ดังนั้นมันจึงโจมตีออกด้วยความแข็งแกร่งที่มีทั้งหมด