ตอนที่ 203+204 ให้ขี่หลังอะ

ตอนที่ 203 ให้ขี่หลังอะ

พวกเขาลงมารับประทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารของโรงแรมในช่วงประมาณ 9 โมงเช้า ระหว่างทางพบเข้ากับเฉินซวีเหยาที่หน้าประตูของโรงแรม หลังจากที่ลู่ชิงสีขอให้ชายหนุ่มไปเยี่ยมเฉินจื่อบิ่นที่โรงพยาบาล เขาและเจียงเหยาก็พากันขับรถออกไป

“ไหน ๆ ก็สั่งให้ฉันไปโรงพยาบาล และจะให้ฉันติดรถไปด้วยไม่ได้รึไง!” เฉินซวีเหยากระทืบเท้าด้วยความไม่พอใจ

ลู่ชิงสีจอดรถของเขาในย่านคนยากจน การพัฒนาของพื้นที่ล้าสมัย ถนน ตรอกซอกซอยแคบและสกปรก ไม่สามารถนำรถเข้าไปในซอยแคบ ๆ เหล่านั้นได้ ดังนั้นลู่ชิงสีจึงจอดรถของเขาไว้ข้างนอกแล้วเดินจับมือเจียงเหยาแน่นเข้าไปในซอย

เจียงเหยาสวมรองเท้าส้นสูงสีดำที่เธอสวมเมื่อวาน ถนนในย่านเมืองเก่าไม่เหมือนถนนซีเมนต์ที่เรียบ ๆ ในเขตเมือง ถนนเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นโคลน เต็มไปด้วยหลุมบ่อและหินขนาดต่าง ๆ สสารมากมายบางชนิดไม่สามารถบอกได้ว่าคืออะไร ทว่าสามารถสันนิษฐานได้ว่าเป็นขยะ พวกมันปกคลุมไปทั่วผิวถนน ทำให้ถนนทั้งลื่น และส่งกลิ่นเหม็นเล็ดลอดออกมาแต่ไกล

“อุ๊ย!” เจียงเหยาทรงตัวได้ไม่ดีนักบนถนนนี้ แม้ว่าลู่ชิงสีจะจูงมือเธอไป เธอก้าวตกเข้าไปในหลุมและชนเข้ากับร่างของเขา

“หยุดโยนตัวเองมาหาผมได้แล้วน่า” ลู่ชิงสีดุเธอ

แม้จะเตือนเสียงดัง เจียงเหยาซึ่งยังไม่สามารถยืนนิ่งได้เองก็ล้มลงอีกครั้ง และคราวนี้เธอเกือบหน้าคะมำลงกับพื้นสกปรก โชคดีที่ลู่ชิงสีเร็วพอที่จะดึงเธอไว้ได้ก่อน

“ลู่ชิงสี! หุบปาก!” เจียงเหยาคำรามด้วยความตกใจ เขากล้าดียังไงมากล่าวหาเธอว่าโยนตัวเองไปหาเขา? นี่เขาคิดจริง ๆ เหรอว่าเธอกำลังว่านเสน่ห์เขาอยู่เนี่ย!?

หากเป็นอย่างนั้น เจียงเหยาพนันได้เลยว่าลู่ชิงสีจะไม่กล้าแกล้งเธอแบบนี้ เขาคงกลัวว่าเธอจะโกรธและจะเมินเขา

ช่วงเวลาที่ใกล้เคียงที่สุดที่เธอคิดได้คือช่วงวันหยุดฤดูร้อน

ในเวลานั้นเมื่อลู่ชิงสีอยู่กับเธอ เขาต้องคิดถึงสองรอบก่อนที่จะพูดหรือทำอะไรเผื่อไว้ว่าเขาจะทำให้เธอรำคาญ

ได้ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอไม่ได้โกรธง่ายขนาดนั้น เขาก็เริ่มลำพองใจสินะ!

เจียงเหยารู้สึกเสียใจที่เปลี่ยนทัศนคติต่อเขา หากเธอรู้ว่าลู่ชิงสีจะแปลงร่างเป็นตัวน่ารำคาญเช่นนี้ เธอจะคงความเย่อหยิ่งและเยือกเย็นของเธอจนกว่าจะหมดเวลา!

ฮึ่ม! เธอโกรธมากแล้วนะ!

'อ๊ะ' ลู่ชิงสีคิดกับตัวเองขณะที่เขาลูบจมูกอย่างเขินอาย ภรรยาของเขาตะโกนชื่อเต็มของเขา หมายความว่าตอนนี้เธอคงโกรธมาก เขารู้ว่าตอนนี้ต้องเลิกแกล้งเธอแล้ว ไม่อย่างนั้น ลูกแมวแนวจะกลายเป็นแม่เสือเอาได้!

เมื่อมองไปที่ถนนโคลนเลน มีแต่หลุมแต่บ่อข้างหน้า ลู่ชิงสีนั่งยอง ๆ ลงแล้วพูดว่า “มา ให้สามีแบกคุณขึ้นหลังดีกว่า”

เจียงเหยาตัวแข็งด้วยความประหลาดใจ ความโกรธเมื่อกี้หายไปจนหมดสิ้นทันที หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความยินดีเมื่อเธอจ้องไปที่ชายที่โน้มตัวไปข้างหน้าเธอ

ลู่ชิงสีหันหน้ามาพร้อมกับกระตุ้นเธอ เพราะเห็นว่าเจียงเหยาไม่ได้ขยับตัวเลย “เร็วเข้า! ทำอะไรอยู่? หรือจะให้ผมอุ้มแทน?”

“ได้! ได้! ฉันไปแล้ว!” เจียงเหยาตอบอย่างรวดเร็วและกระโดดขึ้นบนหลังของเขาโดยกังวลว่าถ้าเธอช้าเขาคงหันกลับมาอุ้มเธอเหมือนอุ้มเจ้าสาวในงานแต่งเป็นแน่ บนถนนมีคนตั้งมากมาย ถ้าหากโดนอุ้มแบบนั้น ก็น่าอายออก

ขณะที่เจียงเหยาเอนตัวไปกับแผ่นหลังของเขา ลู่ชิงสีเดินด้วยความเร็วคงที่แม้ว่าจะแบกคนไว้บนหลัง ในบางครั้ง เธอรู้สึกว่าร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย แต่เขาจะรีบกลับมาที่ตำแหน่งเดิมและเดินต่อไป

__

ตอนที่ 204 ผมจะไม่แบกคุณ

แผ่นหลังของเขากว้างและมีกล้ามเนื้อเต็มไปหมด เขาใช้ไหล่พยุงเธอโดยไม่เอ่ยคำตำหนิอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว

“ลู่ชิงสี ถ้าฉันแก่จนเดินไม่ไหว คุณต้องอุ้มฉันเดินไปแบบนี้นะ”

เจียงเหยาอดไม่ได้ที่จะพูดอย่างร่าเริง

ลู่ชิงสีกล่าวสั้น ๆ โดยไม่คิดอะไร “ผมไม่ทำอย่างนั้นหรอก”

เจียงเหยาทุบเขาด้วยหมัดเล็ก ๆ ของเธอเพื่อตอบโต้และเขาก็หัวเราะเบา ๆ “ที่รัก ผมแก่กว่าคุณตั้งหลายปีนะ ถ้าคุณเดินไม่ไหว ผมก็คงอุ้มคุณไม่ได้เช่นกัน เมื่อถึงตอนนั้น คุณก็นั่งรถเข็นแล้วผมจะเข็นให้เอง เราจะไปทุกที่ที่คุณต้องการ ถ้าคุณอยากไปทางตะวันออก ผมจะไม่เข็นคุณไปทางตะวันตกอย่างแน่นอน”

เจียงเหยาที่อยู่บนหลังเขายิ้มเงียบ ๆ เธอประทับใจกับความคิดนั้น

ในเขตเมืองเก่าแทบไม่มีบ้านที่เป็นอิฐอยู่เลย ส่วนใหญ่เป็นบ้านเก่าที่ทำจากไม้ บ่งบอกถึงวัฒนธรรมที่เข้มแข็ง บ้านไม้มีขนาดความสูงเท่ากันหมด ทว่าดูค่อนข้างโทรม

ลู่ชิงสีที่มีเจียงเหยาอยู่บนหลัง หยุดอยู่ที่หน้าบ้านโบราณหลังหนึ่ง คล้ายกับบ้านของเจียงเหยาที่บ้านเกิดของเธอ บ้านหลังนี้มีกำแพงดินเหลืองล้อมรอบ หากลู่ชิงสีไม่ได้พาเธอมาที่นี่ คงเป็นเรื่องยากสำหรับเจียงเหยาที่จะเชื่อว่ามีสถานที่แบบนี้ในเมืองหนานเจียงด้วย

ลู่ชิงสีจับมือเจียงเหยา ส่วนมืออีกข้างเคาะประตู ประตูไม่ได้ล็อก จึงเปิดออกอัตโนมัติเมื่อเขาเคาะประตู ทั้งสองยืนอยู่ที่ทางเข้า เห็นหญิงชราวัยห้าสิบถืออ่างเก่า กำลังให้อาหารไก่ที่ลานบ้าน

เมื่อหญิงชราได้ยินเสียงดังมาจากประตู นางหน้าบึ้งด้วยความไม่พอใจและมองไปทางประตู เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยของพวกเขา เธอถามด้วยน้ำเสียงไม่ต้อนรับ “มาหาคนเหรอ? ใครล่ะ”

ห้องพักของที่นี่แบ่งเช่าให้กับบุคคลภายนอกหลากคนที่ทำงานในเมืองหนานเจียง เกือบทุกห้องถูกครอบครองโดยคนคนเดียว และค่าเช่ารายเดือนราคาถูกเพียงไม่เท่าไรเท่านั้น หญิงชราคนนี้คือเจ้าของบ้าน เธอยังจำผู้เช่าทั้งหมดได้อีกด้วย

“อู๋จงยังอยู่ที่นี่ไหมครับ” เมื่อมองไปที่มูลไก่ที่กระจัดกระจายไปทั่วพื้นดิน ลู่ชิงสีไม่ได้คิดจะพาเจียงเหยาเข้าไปข้างใน จึงตะโกนถามที่ด้านนอกประตู

“โอ้..อู๋จงเหรอ.. เขายังอยู่ที่นี่แหละ อยู่มาสองสามปีแล้ว” หญิงชราคนนั้นดูเหมือนจะมีความประทับใจที่ดีต่ออู๋จง ดังนั้นเมื่อเธอได้ยินว่าพวกเขามาหาอู๋จง เธอก็ดูเป็นมิตรมากขึ้น “ตอนนี้อู๋จงไม่อยู่บ้านหรอก เขาไปทำงานที่ตลาดข้างหน้านี่แหนะ”

ผู้เช่าที่นี่ดูจะวุ่นวายมากน่าดูเพราะบางห้องก็เช่าเพียงไม่กี่เดือน หญิงชราอายุมากขึ้น และหลังจากเห็นผู้เช่าสามวันดีสี่วันไข้มานานกว่าสิบปี เธอจึงได้พัฒนานิสัยไม่ชอบคนแปลกหน้า

“อู๋จงเขาอยู่ที่นี่มาสองสามปีแล้ว แต่ฉันไม่ยักเห็นใครมาหาเขา ทำไมพวกคุณถึงมาหาเขาล่ะ” หญิงชราถาม

“ผมเป็นเพื่อนของเขา แวะมาเยี่ยม” ลู่ชิงสียังคงถามต่อไป “ผมขอทราบได้ไหมว่าเขาอยู่ส่วนไหนของตลอดและทำอะไรอยู่ ผมจะแวะไปหาเขาตอนนี้ ผมจะไปหาเขาที่นั่นได้ไหมครับ”

“ที่ด้านหน้าตลาด มีแผงรองเท้าอยู่ เขาอยู่ที่นั่นแหละ ถาม ๆ คนแถวนั้นดู” หลังจากเธอพูดจบ เธอพึมพำ “อู๋จงดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่มีเพื่อนที่ดีขนาดนี้นะ...” จากนั้นเธอก็เพิกเฉยต่อลู่ชิงสีและเจียงเหยา เธอหันไปให้อาหารไก่และเป็ดของเธอต่อไป

ลู่ชิงสีขอบคุณเธอ ให้เจียงเหยาขี่หลังอีกครั้งและเดินไปยังที่ที่เขาเดินจากมา

เจียงเหยาจำได้ว่าเมื่อพวกเขามาถึงครั้งแรก มีที่ที่ดูเหมือนตลาด อยู่ตรงข้ามกับลานจอดรถที่พวกเขาจอดอยู่ คนที่ชื่ออู๋จงที่ลู่ชิงสีกำลังมองหาคงจะอยู่ที่นั่นล่ะมั้ง?