ตอนที่ 201+202 จับตาดูพวกเขาไว้

ตอนที่ 201 จับตาดูพวกเขาไว้

เฉินจื่อบิ่นได้ให้คำตอบกับลู่ชิงสีอย่างแน่นอนแล้วว่าเขาจะไม่กลับเข้ากองทัพ หากเป็นเช่นนี้ ทหารจะไม่จัดหางานให้เขาหลังจากลาออก

เป็นการยากที่จะหางานที่มั่นคงในเมืองหนานเจียงด้วยประกาศนียบัตรมัธยมปลายและไม่มีทักษะที่เป็นประโยชน์

“ให้เขาเริ่มงานด้านความปลอดภัยไปก่อน” ลู่ชิงสีกล่าว หลังจากครุ่นคิด “ทหารผ่านศึกเหมาะกับงานรักษาความปลอดภัยที่สุด เพราะความสามารถทางกายของพวกเขานั้นแตกต่างไปจากเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั่วไป”

“เงินเดือนของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่สูงมาก ไม่ต้องพูดถึงเรื่องเงินที่ทางตระกูลจางชดเชยให้เขาหรอก เพราะงั้นตอนนี้เขาค่อนข้างที่จะลำบากไม่น้อย คุณคิดว่าเขาจะอยากทำงานเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไหม?”

เจียงเหยาไม่เคยเห็นสมุดบัญชีธนาคารที่ลู่ชิงสีมอบให้กับเฉินจื่อบิ่น แต่เธอรู้ว่ามันมีเงินจำนวนมากในนั้น ไม่อย่างนั้นเฉินซวีเหยาคงไม่แนะนำให้เฉินจื่อบิ่นส่งแม่ของเขาไปรักษาตัวที่จินโด และยังบอกว่าเงินจำนวนนั้นจะทำให้คุณภาพชีวิตของเขากับแม่ดีขึ้น

ถ้าเขาไม่ได้รับค่าตอบแทนและยังต้องดิ้นรนหาเงินค่ารักษาพยาบาลของแม่ เจียงเหยามั่นใจว่าเฉินจื่อบิ่นอาจจะรับงานนี้ แต่ในทางกลับกัน ตอนนี้เขาจะยังต้องการงานเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหรอ?

“เขาจะทำ” ลู่ชิงสีกล่าวอย่างหนักแน่น “ประการแรก เขาไม่ใช่คนที่จะเข้าถึงได้มากเกินไป ประการที่สอง เขาไม่สามารถอยู่เฉย ๆ โดยไม่ทำอะไรได้หรอก ยิ่งไปกว่านั้น เขาไม่ใช่คนประเภทนักธุรกิจ เขาระมัดระวังเรื่องเงินมาก และเขาจะไม่นำเงินไปลงทุนในธุรกิจอย่างแน่นอน ดังนั้นเขาจะเลือกหาเลี้ยงชีพด้วยเงินเดือนรายเดือน”

ลู่ชิงสีรู้จักเฉินจื่อบิ่นเป็นอย่างดี เฉินจื่อบิ่นเป็นคนหัวโบราณที่ขาดความกล้าที่จะท้าทายตัวเองและลงมือทำมัน นอกจากนี้ การเริ่มต้นธุรกิจยังต้องใช้เงินลงทุนควบคู่ไปกับความเสี่ยงที่ตามมาด้วย เขาอยากจะเก็บเงินนั้นไว้ใช้รักษาพยาบาลและให้แม่เขาไม่ต้องทำงานมากกว่าที่จะทำธุรกิจ

“อย่าเพิ่งพูดถึงเฉินจื่อบิ่นเลย ตอนนี้เรายังไม่รู้อาการของแม่เขาเลย ผมหวังว่าคุณจะแวะไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลแทนผมบ่อยหน่อย” แม้ว่าเฉินจื่อบิ่นจะลาออกแล้ว แต่ลู่ชิงสียังคงให้ความสำคัญกับอีกฝ่ายในฐานะรุ่นน้องที่มีเกียรติ

“พวกเขาญาติไม่มากหรอก หากแม่เขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมา ขอคุณยื่นมือเข้าช่วยและเฝ้าดูเธอแทนผมที ที่รัก ผมขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องลำบากใจ แต่เฉินจื่อบิ่นเขาเป็นผู้ชาย การเอาใจใส่ไม่เหมือนผู้หญิง”

สิ่งที่ลู่ชิงสีคิดคือมีความเป็นไปได้ที่แม่ของเฉินจื่อบิ่นจะทนต่ออาการบาดเจ็บไม่ไหวและเสียชีวิต หากเกิดเรื่องนั้นขึ้นเฉินจื่อบิ่นคงเสียศูนย์อย่างหนักจนทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงต้องการให้เจียงเหยาช่วยจัดการเรื่องงานศพและเองอื่น ๆ ทว่าเขาไม่ได้พูดออกไปตรง ๆ เขาเชื่อว่าภรรยาของเขาจะเข้าใจความหมายแฝงของเขา สำหรับเฉินจื่อบิ่นทุกอย่างตอนนี้เขาจะยังไม่เป็นไรจนกว่าอาการของแม่เขาจะได้รับการยืนยัน

“มีอีกคนที่ฉันอยากให้คุณพบเช้าวันพรุ่งนี้ เราเคยทำภารกิจร่วมกัน แต่เขาถูกบังคับให้ออกจากตำแหน่งเพราะอาการบาดเจ็บของเขา” ลู่ชิงสีถอนหายใจด้วยความเสียใจ “เขาเองก็อยู่ที่หนานเจียงเช่นกัน แต่ผมไม่ได้เจอเขามาหลายปีแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าเขาจะยังอยู่ที่เดิมไหม?”

ครั้งที่แล้ว ที่มาส่งเจียงเหยา ชายหนุ่มไม่มีโอกาสได้พบกับอีกฝ่าย เพราะข้อจำกัดเรื่องของเวลา ครั้งนี้เพราะเรื่องของเฉินจื่อบิ่นจัดการเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เขายังมีเวลาเหลืออีกครึ่งวันในการทำเรื่องส่วนตัว

หากเขาต้องเจียดเวลาไปพบกับสหายเก่าในวันพรุ่งนี้ เวลาที่จะอยู่กับเจียงเหยาตามลำพังก็ต้องน้อยลงไปด้วย ทำให้เขารู้สึกแย่ไม่น้อย เขามองดูท่าทางของเจียงเหยาอย่างเขิน ๆ และสังเกตว่าเธอไม่ได้มีอาการกระวนกระวายใด ๆ

อาการนิ่งสงบของหญิงสาวทำให้ลู่ชิงสีสะดุดเข้ากับสถานการณ์ที่ขัดแย้งกันนี่ โดยไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือควรทำตัวไม่ถูกดี เขาหวังว่าเจียงเหยาจะหงุดหงิดเพราะเรื่องที่เขาบอก ในอีกด้าน เขาก็กลัวว่าเธอจะอารมณ์เสีย

__

ตอนที่ 202 โหยหา

ตลอดทั้งคืน ลู่ชิงสีและเจียงเหยาไม่ได้ออกจากห้องเลย

ไม่นานหลังจากที่ฉีเซียงจากไป พวกเขายังคงอยู่คุยกัน หลังจากที่บรรยากาศพาไป มารู้ตัวอีกทีลู่ชิงสีก็ไม่ให้โอกาสเจียงเหยาแม้แต่จะปฏิเสธ เขากดเธอลงกับเตียงและเริ่มลิ้มรสเธออย่างใกล้ชิด คราวนี้เขาไม่สนใจแม้แต่เสียงร้องและการยอมจำนนของเธอ เขายังคงบรรเลงบทรักของเขาต่อไปจนกว่าหญิงสาวที่บอบบางจะอ่อนแรงภายใต้ร่างของเขา จากนั้นก็กอดเธอไว้ในอ้อมอกที่แข็งแกร่งของเขาอย่างไม่เต็มใจที่จะปล่อยมือจากเธอ

‘อืม ฉันต้องปรับปรุงสมรรถนะทางร่างกายของสุดรักเพิ่มแล้วล่ะ หวังว่าสักวันเราจะบรรลุผลสำเร็จอย่างน่าพึงพอใจพร้อมกัน’

โชคดีที่เจียงเหยาหลับเร็วและเธอไม่สามารถอ่านความคิดของเขาได้ ไม่อย่างนั้น เธอคงกระโดดฉีกเขาเป็นชิ้น ๆ เป็นแน่

ต้องขอบคุณระบบการแพทย์ ร่างกายและความแข็งแกร่งของเธอถือว่าเป็นที่หนึ่งในบรรดาเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เมื่อเทียบกับลู่ชิงสี สัตว์ประหลาดที่แข็งแกร่งและบ้าคลั่งคนนี้ ยังไม่สามารถเทียบเขาได้เลยแม้แต่นิดเดียว

เช้าวันรุ่งขึ้นเจียงเหยาตื่นขึ้นพร้อมกับอาการหายใจไม่ออก ราวกับถูกบีบรัดอยู่ใต้ก้อนหินก้อนใหญ่ เธออ้าปากกว้างเพื่อสูดลมหายใจเข้าปอด รู้สึกราวกับว่าเธอตกลงไปอยู่ก้นทะเลสาบ ราวกับมีบางอย่างที่ดูเหมือนประหลาดเล็ดลอดเข้าไปในปากของเธอ แหวกว่ายและกระแทกไปมาอย่างงุ่มง่ามอยู่ข้างใน

“อืม~” เจียงเหยารู้สึกหมองหม่นจากความรู้สึกภายในที่กลั้นไว้จนเกือบจะร้องไห้ในความฝัน เธอลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว และตระหนักว่าไม่ใช่ทะเลสาบอะไรทั้งนั้น ไม่มีปลาหรือก้อนหิน แต่เป็นการกระทำของลู่ชิงสีเพียงคนเดียว!

“พอได้แล้ว!” เจียงเหยาพยายามผลักเขาออกห่างจากตัวเธอ แม้ว่าเธอจะมีพละกำลังกลับคืนมาจากการได้หลับไปครึ่งคืน ขาของเธอก็ปวดและเจ็บ บริเวณที่ลับของเธอคงจะบวมและแสบร้อนไปหมดแล้ว ทำให้เธอเกิดความสงสัยว่านี่ลู่ชิงสีตั้งใจจะทำลายมันหรืออย่างไร

“ยังไม่พอ” ลู่ชิงสีบ่นพึมพำ เขารู้ว่าภรรยาของเขาน่าสงสารเพราะความปรารถนาไม่รู้จบของตัวเขา แต่เมื่อเขาตื่นขึ้นในตอนเช้า พร้อมกับภาพภรรยาที่รักนอนอยู่ใต้อ้อมแขนของเขา ความเป็นชายก็ลุกตั้งอย่างอยากที่จะต้านทานกับสิ่งล่อใจตรงหน้า แต่เพราะเจียงเหยายังคงอยู่ในห้วงนิทรา เขาจึงต้องพยายามระงับแรงกระตุ้นของตนเองและดับความกระหายนั้นลง

ลู่ชิงสีขมวดคิ้วอย่างไร้เดียงสาและคร่ำครวญเมื่อดูท่าทางโกรธเกรี้ยวของหญิงสาวอย่างเขิน ๆ “คุณจะโทษผมไม่ได้นะ ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวคุณเองที่น่ากินไปเกิน”

จากนั้นเขาก็ดึงมือของเธอและลากไปตามร่างกายของเขาอย่างช้า ๆ จนกระทั่งไปหยุดอยู่ตรงความเป็นชายที่ตั้งตระหง่านอยู่ใต้ผ้าห่ม “ดูสิ...มันกระหายคุณแล้ว”

เจียงเหยารู้สึกราวกับว่าหัวของเธอจะระเบิดด้วยความงุนงง! คนไร้ยางอายและเจ้าเล่ห์เช่นนี้ก็มีด้วย

“ไม่... ไม่มีทาง... ฉันจะตายอยู่แล้ว~” น้ำตาจะไหลออกมาอยู่แล้ว หากเธอยังยอมจำนนต่อคำขอของเขาอีก พวกเขาต้องใช้เวลาทั้งวันในห้องอีกเป็นแน่

ลู่ชิงสีรู้สึกว่าเจียงเหยายอมจำนนแล้วจริง ๆ เธอไม่อยากทำต่ออีกแล้ว

“นะ....” ลู่ชิงสีเอนตัวลงไปกระซิบเบา ๆ ที่หูของเจียงเหยา ส่งผลให้ใบหน้าของหญิงสาวแดงระเรื่อราวกับผลมะเขือเทศ ทว่าในดวงตาของเธอสลักคำว่าไม่อยู่ในนั้น

เขาถอนหายใจออกมา แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดที่อยากจะทำ “ครั้งเดียว! แค่ครั้งเดียว แล้วผมจะปล่อยให้คุณลงจากเตียง!”

เธอวางมือไว้บนแท่งความเป็นชายของเขา ทำตามที่เขาสั่ง แทนที่จะบอกว่าเธอขยับมือของตัวเอง คำอธิบายที่ดีที่สุดคือบังคับให้เธอขยับน่าจะถูก

เสียงหอบหนักของเขาสะท้อนเข้าหูของเธอเป็นระลอก

ไม่นานหลังจากนั้น มือของเธอก็เป็นอิสระ แต่ต้องแลกมากับอาการปวดแทน มือของเธอสั่นไม่หยุดพร้อมกับอาการปวดร้าว

ลู่ชิงสียิ้มอย่างพอใจและเอนกายลงที่ด้านของเขาเจียงเหยา

ในทางกลับกัน เจียงเหยาเตะเขาด้วยความโกรธก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงและเข้าไปในห้องน้ำ

“นี่~” ลู่ชิงสีที่นอนอยู่บนเตียง ถอนหายใจขณะที่เขามองไปที่ประตูห้องน้ำที่ปิดสนิท ภรรยาสุดที่รักของเขายังขี้อายอยู่เหลือเกิน เขาต้องทำอย่างไรกับเรื่องนี้ดี