ตอนที่แล้วข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 1 คืนวิวาห์
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 3 ไหดินเผาสีดำ

ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 2 ความรักของคู่สมรส


ข้าถูกเลี้ยงในกรงมาร 2 ความรักของคู่สมรส

ยามเช้าตรู่ เสียงไก่ขันดังแว่วมา

“เอ้กอีเอ้กเอ้กกกกก!”

เสียงไก่ขันอัดแน่นไปด้วยพลัง ทำลายความเงียบงันยามเช้าตรู่ไปจนสิ้น

ภายในห้องหอ เพิ่งจะอยู่ในช่วงรุ่งสาง ท้องฟ้ายังไม่สว่างนัก คงหนิงลุกขึ้นนั่งในทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสยดสยอง

“ท้องข้า! ท้องของข้า!”

เขารีบก้มศีรษะลงไปมองที่หน้าท้องของตน

ในสายตาของคงหนิง หน้าท้องของเขาราบเรียบไม่มีบุบสลาย บาดแผลถูกกรีดที่หน้าท้องเมื่อคืนก็ไม่มีให้เห็นเลย

แม้ว่าผ้าปูที่นอนสีขาวจะเปื้อนเลือดเล็กน้อย แต่ก็ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นร่องรอยในคืนวิวาห์ของภรรยา

คงหนิงเอื้อมมือไปแตะหน้าท้องของตนเอง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงบาดแผล เขาชักนำจิตใจเดินลมปราณภายในจุดตันเถียนโคจรไปทั่วร่างกาย และหลังจากขจัดความหนาวเย็นเล็กๆ น้อยๆ ออกไปได้ ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติใด

ไม่มีอะไรแปลกๆ ถูกฉีดเข้าไปในท้องของเขา

ภาพอันน่ากลัวที่เห็นเมื่อคืนเป็นเพียงฝันร้าย?

แต่ฝันร้ายนั้นสมจริงเกินไป......ราวกับมันเกิดขึ้นจริงๆ

คงหนิงนอนอยู่เงียบๆ บนเตียง

ในขณะนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออก และมีคนเดินเข้ามา

“สามี ท่านตื่นแล้ว”

เสียงของหญิงสาวที่ก่อนหน้าเคยเป็นเด็กสาว แต่ยามนี้ได้กลายเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว มันฟังดูหวานใส ทว่าคงหนิงกลับตัวสั่นเทา

ทันใดนั้นเขาก็หันไปมอง เห็นซูหยาน หญิงสาวในชุดสีเขียว ผอมเพรียว งดงาม ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้ม ผมสีดำขลับราวกับหมึกถูกมัดเกล้าจนเป็นมวยผมทำให้ดูขี้เล่นหยอกเย้า น่ารักยิ่งขึ้นไปอีก

ในมือของนางมาพร้อมกับถาดใส่ชามโจ๊กข้าวฟ่างสองชามและผักดองครึ่งถ้วยเล็ก

ซูหยานวางโจ๊กและผักดองไว้บนโต๊ะ “ไปอาบน้ำแล้วค่อยมากินข้าวเถอะ แม้ว่าจะเป็นวันแรกของการแต่งงาน แต่คงจะไม่ดีแน่ที่จะลงชื่อเข้างานสาย”

“เมื่อวานนี้ท่านวางตัวยิ่งใหญ่มาก แม้แต่ผู้ว่าเขตก็มาแสดงความยินดีกับท่านด้วยตนเอง ตอนนี้สายตานับไม่ถ้วนจะต้องจับจ้องมาด้วยความริษยาเป็นแน่ ยิ่งเป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่อาจผ่อนคลายได้”

“ห้ามสายเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นใครจะไปรู้ว่าเหล่าคนชั่วกำลังจ้องจะเล่นงานอะไรท่านอยู่......”

“เอาล่ะ ได้เวลากินข้าวแล้ว จ้องข้าทำไมเล่า?” ซูหยานนั่งลง หยิบชามโจ๊กขึ้นมาชามหนึ่งแล้วเริ่มกินคู่กับผักดอง

เมื่อเห็นคงหนิงจ้องมาที่นางอยู่ตลอดเวลา หญิงสาวก็เอียงคอ รู้สึกสับสนเล็กน้อย “สามี? เกิดอะไรขึ้น?”

บนเตียง คงหนิงจ้องตรงไปที่ภรรยาซึ่งอยู่เบื้องหน้า มองนางตั้งแต่หัวจรดเท้า

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าจะมองอย่างไร เขาก็ไม่สามารถซ้อนทับภาพของภรรยาที่น่ารักตรงหน้ากับสัตว์ประหลาดน่าสะพรึงกลัวเมื่อคืนนี้ได้เลย

หางแมงป่องขนาดใหญ่ และไข่ที่ถูกฉีดเข้าไปในท้องขณะที่มึนงง......ความทรงจำที่น่ากลัวเหล่านั้นดูเหมือนจะเป็นเพียงฝันร้ายจริงๆ

อย่างไรก็ตาม คงหนิงไม่กล้าที่จะผ่อนคลาย

เขาลุกจากเตียงอย่างระมัดระวัง อาบน้ำแต่งตัว สุดท้ายก็นั่งตรงข้ามภรรยาและหยิบชามโจ๊กขึ้นมา

เขาเริ่มกินทีละน้อยๆ

ภรรยาที่อยู่ตรงหน้ายังคงมีเสน่ห์ น่ารัก อ่อนโยน มีคุณธรรม ไม่ต่างไปจากซูหยานในความทรงจำของเขา

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังกินโจ๊กกันอยู่นั้น หญิงสาวก็ช่วยคงหนิงวางแผนว่าควรจะไปขอบคุณผู้ว่าการเขตอย่างไร ต้องให้ของขวัญประเภทใด จะต้องไม่เย่อหยิ่ง ใจร้อน อวดเบ่ง จะทำให้ผู้อื่นอิจฉาเอาได้

เป็นเหมือนผู้ใหญ่ตัวน้อย ที่คอยเป็นห่วงเรื่องเล็กๆ น้อยๆ จู้จี้จุกจิก แต่ในบางครั้งก็ปล่อยมุกตลกออกมาเหมือนกัน ทำให้คนอื่นรู้ว่านางไม่ได้หัวโบราณเลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าคงหนิงร่าเริงยิ่งกว่าก่อนแต่งงาน และมีแต่จะน่ารักขึ้นเรื่อยๆ คำพูดมากมายพรั่งพรูออกมาไม่หยุด ไม่มีช่องว่างให้แทรกแม้แต่น้อย

ใครเห็นฉากนี้ก็ต้องอิจฉาคู่บ่าวสาวที่เพิ่งแต่งงานใหม่คู่นี้ และคงอิจฉาคงหนิงมากกว่าที่ได้ตบแต่งกับภรรยาที่อ่อนโยนมีคุณธรรม แต่เปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ทั้งยังน่ารัก

หัวใจของคงหนิงค่อยๆ สงบลง

อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเงียบๆ

คงเพราะช่วงนี้กดดันมากเกินไปหน่อยถึงได้ฝันร้ายเช่นนั้น

เขาอยู่บนโลกนี้มากว่าสิบเอ็ดปี เป็นมือปราบมากว่าสามปี ทั้งยังได้ร่ำเรียนวิทยายุทธ แม้ว่าจะเคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับปีศาจท้องถิ่นมามากมาย แต่เขาก็ไม่เคยเห็นภูตอสูรปีศาจจริงๆ มาก่อน

โลกนี้ก็ควรจะเป็นเหมือนกับยุคโบราณในชาติก่อน แม้ว่าจะมีเรื่องการปกครองแบบศักดินาและไสยศาสตร์ แต่ก็ไม่น่าจะมีภูตผีปีศาจ

ภรรยาที่น่ารักขนาดนี้ จะกลายเป็นภูตอสูรปีศาจไปได้อย่างไร?

แม้ว่านางจะเป็นปีศาจจริงๆ แต่นางจะมานั่งพูดคุยกับเขาอย่างไร้เดียงสาได้อย่างไรหลังจากที่ทำร้ายตัวเขาไปขนาดนั้น

ข้านี้มันบ้าไปแล้วจริงๆ

คงหนิงทอดถอนใจ ส่ายศีรษะไป เงยหน้าขึ้นกระดกโจ๊กคำสุดท้ายในอึกเดียว พร้อมกับพึมพำว่า “คืนนี้พวกเหล่าจางจะต้องไปรับแขกที่ห้องอาหารเซียนเมามาย คงจะกลับมาดึกหน่อย เจ้าไม่ต้องรอกินข้าว”

พูดจบคงหนิงก็วางชามแล้วลุกออกไป

ภรรยาในชุดสีเขียวก็พยักหน้า แล้วกล่าวว่า “สามี เดินระวังๆ”

หลังจากพูดออกมาแล้ว เมื่อเห็นว่าคงหนิงเดินออกจากประตูไป หญิงสาวก็กล่าวสำทับเพิ่มอีกประโยค

“สามี อีกอย่างหนึ่ง จำไว้ว่าอย่าดื่มให้มากจนเกินไป”

“ถ้าท่านดื่มมากเกินไปในช่วงฟักไข่ มันจะไม่ดีต่อสุขภาพ”

“......?!”

คงหนิงที่เพิ่งเดินพ้นประตูไปก็พลันสะดุ้ง หัวใจของเขาบีบตัวแน่นขึ้น ความหนาวเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างในทันที

เขาหันกลับมามองภรรยาที่อยู่ด้านหลังด้วยสีหน้าตกตะลึง

ในห้องหอแต่งงานที่เต็มไปด้วยตัวอักษรเขียนว่าสุขสม ภรรยาในชุดเขียวจ้องมองมาด้วยความประหลาดใจ เอียงศีรษะเล็กน้อย “สามี?”

มือของคงหนิงเคลื่อนไปวางที่เหนือด้ามมีดสั้นโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสัยและ

ระแวดระวัง

“เจ้า......เจ้าพูดว่าอะไรนะ?!” คงหนิงเปล่งเสียออกลอดไรฟันเพื่อถามคำถามนี้ ความรู้สึกอันแสนน่ากลัวเมื่อคืนที่หายไปแล้ว ดูเหมือนจะย้อนกลับมาอีกครั้ง ทำให้เขาตกใจสุดขีด

ภายในห้องหอที่มีแสงสลัวๆ เจ้าสาวแย้มยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับทวนคำตอบเมื่อครู่ “ถ้าท่านดื่มมากเกินไปในช่วงฟักไข่ มันจะไม่ดีต่อสุขภาพของท่าน......สามี ประโยคนี้มีปัญหาอะไรหรือ?”

มีปัญหาสิ! ปัญหาใหญ่มากด้วย!

คงหนิงรู้สึกว่ามือที่คว้าจับมีดสั้นนั้นสั่นสะท้าน

เกิดจากอารมณ์ที่ซับซ้อน ทั้งความโกรธ ความกลัว และความเศร้าโศก

เขาจ้องมองไปที่หญิงสาวเบื้องหน้า ไม่ต้องสงสัยอีกต่อไปแล้วว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเป็นฝันร้ายหรือไม่

เขาตบแต่งปีศาจเป็นภรรยา และปีศาจตนนั้นก็วางไข่ภายในท้องของเขาในคืนวันแต่งงาน!

“เจ้า......เจ้า......” คงหนิงกัดฟันแน่น จ้องไปที่หญิงสาวตรงหน้า พร้อมกับพูดว่า “ทำไมเจ้าต้องทำร้ายข้า?”

การคาดคั้นดังกล่าวทำให้หญิงสาวตกตะลึงไปครู่หนึ่ง แล้วนางก็ยิ้มออกมา “สามีพูดเรื่องอะไร......ก็แค่การสืบทอดลูกหลาน คงไม่เป็นอะไรกระมัง? แค่ให้สามีตั้งครรภ์แทนหยานเอ๋อไม่ได้ฆ่าสามีโดยตรงเสียหน่อย แค่นี้สามีรับไม่ได้หรือ?”

ใบหน้าของซูหยานเต็มไปด้วยรอยยิ้ม และรอยยิ้มของนางก็เต็มไปด้วยความหมาย

คงหนิงจ้องมองนางแล้วถามว่า “แล้วเมื่อลูกในท้องโตขึ้นจะเกิดอะไรขึ้น แค่ฉีกท้องแล้วปีนออกมา แล้วกัดกินเลือดเนื้อเพื่อให้เติบโต? อย่าบอกเลยว่าหลังจากคลอดลูกข้าจะไม่บาดเจ็บ!” คงหนิงกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ เต็มไปด้วยจิตสังหาร

หญิงในห้องส่ายศีรษะแล้วกล่าวว่า “สามีนี่น่าสนใจเสียจริงๆ......ย้อนกลับไปตอนที่ท่านนำคนมาเผาครอบครัวของข้า นึกดูสิว่าท่านมีความกระตือรือร้นมากเพียงใดในยามที่สังหารครอบครัวของข้า”

“ตอนนี้แค่วางไข่ในท้องของท่าน กลับโกรธเกรี้ยวมากขนาดนี้.....ท่านไม่คิดเลยหรอว่าตอนที่เผาครอบครัวของข้าให้ตาย จะมีปลาตัวหนึ่งเล็ดลอดผ่านอวนไปเพื่อกลับมาทำให้ท่านต้องชดใช้ในสักวันหนึ่ง”

คำกล่าวของหญิงสาวทำให้คงหนิงหายใจไม่ออกด้วยความโกรธ จู่ๆ ก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อสองปีก่อน

ในเวลานั้น ภายในภูเขาใกล้กับเขตชานหลาง มีรังแมงป่องยักษ์ที่มักทำร้ายผู้คนในป่าและแถบภูเขา พวกมันได้ฆ่าคนไปหลายชีวิตแล้ว ผู้ว่าการเขตเห็นว่าคงหนิงมีฝีมือจึงส่งคงหนิงให้นำทีมไปจัดการเรื่องนี้

คงหนิงพามือปราบไปสิบคน ใช้เวลาสิบวันสิบคืนอยู่บนภูเขา ก่อนที่จะซุ่มโจมตีกลุ่มแมงป่องยักษ์ในที่สุด

มันเป็นแมงป่องดำที่ขนาดเท่าแท่นโม่หิน ใหญ่โตจนน่ากลัว ซ่อนตัวอยู่ในป่าและใช้หนามพิษเพื่อลอบสังหารผู้คนที่ผ่านไปผ่านมา

คงหนิงตามแมงป่องไปและพบรังของมัน จากนั้นจึงใช้ไฟเผาหลุมแมงป่องทั้งหมด และแมงป่องทั้งสิบสามตัวก็ถูกเผาจนตาย

แมงป่องตัวที่ใหญ่ที่สุดในเวลานั้นมีขนาดใหญ่เท่าลูกวัว

คงหนิงยังเคยพูดติดตลกกับเพื่อนร่วมงานของเขาอยู่เลยว่า หากปล่อยให้แมงป่องเหล่านี้เติบโตต่อไป ไม่แน่ว่ามันอาจจะบ่มเพาะจนมีพลังก็ได้

แต่เขาไม่คาดคิดจริงๆ ว่าแมงป่องที่ฝึกตนได้จะมาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว และยังวางไข่ในท้องของเขาอีกด้วย......

ใบหน้าของคงหนิงซีดเผือด

มีดสั้นที่ข้างเอวถูกกำแน่น แล้วก็คลายออก กำแน่นแล้วก็คลายออก เป็นแบบนี้อยู่นับสิบครั้ง

แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าที่จะดึงมันออกมา

คงหนิงฝึกฝนวิทยายุทธกับพ่อมาสิบเอ็ดปี พอจะมีความสำเร็จอยู่บ้าง ความรู้สึกถึงกลิ่นอายของเขาเฉียบคมอย่างยิ่ง

แม้ว่าหญิงที่อยู่ตรงหน้าจะมีรอยยิ้มที่อ่อนหวาน ดูอ่อนแอและอ่อนโยน แต่ก็มีจิตสังหารแฝงเร้นซ่อนอยู่ใต้ใบหน้าที่แย้มยิ้มนี้

เมื่อใดที่เขาชักมีดสั้นออกมา เขาจะต้องตายในทันที

นี่เป็นสัญชาตญาณอันเฉียบแหลมของผู้ฝึกยุทธ และไม่ควรคิดเป็นเรื่องล้อเล่น

ยิ่งไปกว่านั้น ในลานบ้านเล็กๆ แห่งนี้ นอกจากคงหนิงแล้ว ยังมีพ่อแม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเกี่ยวกับปีศาจตนนี้อยู่

ถ้าเขาชักมีดออกมาอย่างรีบร้อนเพราะโกรธปีศาจสาวที่มาแก้แค้นตน เขาจะต้องตายแล้วตายอีกเป็นร้อยครั้ง นั่นยังไม่เป็นไร แต่ถ้าพ่อแม่ต้องมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้......

ใบหน้าของคงหนิงมืดมนและไม่แน่ใจ หลังจากกัดฟันแน่นอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ปล่อยมือจากมีดสั้นที่เอวแล้วกล่าวออกช้าๆ ว่า “เจ้าจะทำอะไร ถ้าแค่แก้แค้น ฆ่าข้าก็พอแล้วนี่......”

ในช่วงเวลาที่คงหนิงสงบนิ่ง หญิงสาวในห้องหอก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงจ้องมองเขาด้วยรอยยิ้ม

เมื่อคงหนิงเลิกต่อต้าน หญิงสาวก็หัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานแล้วพูดว่า “ท่านว่าอะไรนะ......สามี ท่านสังหารครอบครัวข้าไปนับสิบ แต่ตอนนี้กลับต้องการจะชดใช้ด้วยชีวิตเดียว มันจะง่ายดายปานนั้นได้อย่างไร”

“ถ้าเจ้าตายไป มันจะคุ้มค่าหรือ?”

“ไม่ว่าอย่างไร เจ้าก็ต้องใช้เลือดเนื้อหล่อเลี้ยงทายาท เพียงไม่กี่คนเอง มันก็ถือเป็นการชดใช้กลับคืนไม่ใช่หรือ?”

หญิงสาวหัวเราะ มองไปที่คงหนิงแล้วกล่าวว่า “สามี......ยอมรับความจริงแต่โดยดีเถิด ไข่ที่ข้าทิ้งเอาไว้ในท้องของท่านจะใช้เวลาฟักตัวประมาณหกเดือน”

“ในหกเดือนนี้ เราก็ยังคงเป็นสามีภรรยากันต่อไป~”

หญิงสาวยิ้มหวาน แต่คงหนิงกลับหม่นหมอง อดไม่ได้ที่จะเย้ยหยันตนเอง

“งั้นเจ้าจะทรมานข้าไปอีกหกเดือนงั้นสินะ......”

เริ่มแรกทรมานจิตใจ เล่นกับเหยื่อเพื่อให้สิ้นหวัง แล้วฆ่ามันอย่างช้าๆ

ปีศาจที่อยู่ตรงหน้าของเขาช่างโหดร้ายและน่ากลัวจริงๆ

คงหนิงใช้ชีวิตอย่างมั่นคงในโลกนี้มาสิบเอ็ดปี ไม่เคยคิดเลยว่าตนจะได้มาสัมผัสภูตอสูรปีศาจตัวจริงในรูปแบบนี้

หลังจากเงียบไปชั่วครู่ เขาก็เอ่ยออกมาช้าๆ “ถ้าข้าร่วมมือกับเจ้าในช่วงหกเดือนนี้ และช่วยเจ้าฟักไข่ตามที่เจ้าต้องการ แล้ว...... อย่างน้อยที่สุด เจ้าช่วยปล่อยพ่อแม่ของข้าให้มีชีวิตอยู่รอดต่อไปได้หรือไม่? พวกท่านสูงวัยมากแล้ว ถึงจะไม่ฆ่าทิ้งก็คงอยู่ได้ไม่นาน ให้คนผมขาวส่งคนผมดำ พวกเขาจะต้องเจ็บปวดยิ่งกว่า และมันจะทำให้เจ้ารู้สึกดีกว่าการฆ่าพวกเขาเป็นไหนๆ”

พ่อแม่ที่คอยดูแลตัวเขาหลังจากการข้ามมิติมานั้นเป็นความกังวลที่คงหนิงไม่อาจปล่อยวางได้

ยามนี้เขารู้ว่าไม่มีทางออก ดังนั้นจึงทำได้เพียงร้องขอให้ปีศาจที่อยู่ตรงหน้าปล่อยเฒ่าทั้งสองไป

อย่างไรก็ตาม คำขอของคงหนิงครั้งนี้กลับทำให้หญิงสาวตกใจเล็กน้อย

รอยยิ้มบนหน้าพลันหายไป

“พ่อแม่ของท่าน?” ซูหยานขมวดคิ้ว จ้องไปยังชายที่อยู่เบื้องหน้าแล้วกล่าวว่า “ท่านขอให้ข้าปล่อยพ่อแม่ของท่านไปอย่างนั้นหรือ?”

ร่องรอยความประหลาดใจวาบผ่านเข้ามาในดวงตาของหญิงสาว

สามีของนาง เป็นเด็กกำพร้ามิใช่หรือ.......

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด