ตอนที่ 73 เลือดหยดที่สอง

แปะ! แปะ! แปะ! แปะแปะ...

ลูกปิงปองที่แตกตกลงบนโต๊ะ

ต้าหม่าสูดหายใจเข้าลึก

ในฐานะนักปิงปองชั้นนำของโลก เขาแพ้ให้กับคนนิรนาม...

ไม่!

ยังไม่แพ้!

ต้าหม่าจ้องไปเย่เทียน เขารู้ดีว่าถ้าลูกปิงปองไม่แตกและยังเล่นต่อไปเขาจะต้องแพ้แน่!

โค้ชพูดถูก!

เหนือฟ้ายังมีฟ้า!

“คุณครับ ขอแลกวีแชทกับคุณหน่อยได้ไหม?” ต้าหม่าถอดการปลอมตัวกลับสู่รูปลักษณ์เดิม

หลิวหรูเยียนที่อยู่ข้างๆ “คุณ...คุณคือต้าหม่า! คุณคือแชมป์โลก!”

ต้าหม่าถอนหายใจ “ก่อนที่ได้เจอกับผู้ชายคนนี้ฉันคงภูมิใจที่ได้เป็นแชมป์โลก แต่ตอนนี้...เฮ้อ!”

เย่เทียนยิ้มและจับมือกับต้าหม่า “ในโลกนี้ไม่มีใครที่เล่นกับฉันแล้วชนะหรอกนะ อันที่จริงฉันชอบดูคุณเล่นเหมือนกัน”

ช่องแชทระเบิดทันที

“???”

“????”

“?????”

ต้าหม่ายิ้มอย่างขมขื่น “เพื่อน นายชื่ออะไรหรอ?”

“เย่เทียน”

เย่เทียนชี้ไปที่อั้ยเจี้ยง “ถ้าเดาไม่ผิด นี่คงจะเป็นอั้ยเจี้ยง”

“ใช่”

แม้ว่าอั้ยเจี้ยงจะเป็นคนจากประเทศเกาะแต่เธอก็ได้รับการฝึกที่จีนตั้งแต่เด็ก เธอพูดภาษาจีนได้อย่างคล่องแคล่วและยังมีหน้าตาที่น่ารักซึ่งทำให้เธอเป็นที่รักของคนจีน เธอโค้งคำนับ “คุณเย่เทียนเล่นเก่งมาก คุณน่าจะไปเล่นเป็นมืออาชีพเลยนะ”

เย่เทียนโบกมือปฎิเสธ “ลืมเรื่องเป็นมืออาชีพไปเลย ข้อแรกคือฉันไม่สนใจ ข้อสองคือฉันมีเรื่องต้องทำเยอะแยะไปหมด พวกเราขอตัวก่อนนะ — ไปกันเถอะหรูเยียน”

หลิวหรูเยียนตามเย่เทียนไปด้วยใบหน้าที่สับสน ขณะที่ออกจากห้องกิจกรรมก็มีเสียง[ติ๊ง]ขึ้นในหัวของเขา

[คะแนนบูชาถึง 10,000 ได้รับรางวัล ที่ดิน 20 เฮกตาร์ในเขตพัฒนาภาคเหนือของไห่จิง...]

รางวัลของภารกิจครั้งนี้คือที่ดิน?

เดี๋ยวนะ...คะแนนบูชามาจากไหน?

เย่เทียนตะลึง เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคนดูหลายล้านคนดูเขาเล่นกับต้าหม่า

เย่เทียนไม่ใช่คนที่ชอบโดนขุดคุ้ยเรื่องของเขาแต่ถึงอย่างนั้นภารกิจก็เสร็จแล้ว เขาถามหลิวหรูเยียนอย่างเป็นกันเอง “หรูเยียน คุณรู้ไหมว่าเขตพัฒนาภาคเหนืออยู่ที่ไหน?”

หลิวหรูเยียนไม่หายจากอาการตกใจและตอบโดยอัตโนมัติ “รู้ แต่ที่นั่นถูกเศรษฐีลึกลับซื้อไปเมื่อหลายปีก่อน เขาบอกจะอยากใช้ที่ตรงนั้นสร้างหมู่บ้านแต่ไม่รู้ว่าทำไมตรงนั้นยังว่างจนมาถึงตอนนี้ คุณ...ทำไมคุณถึงเล่นปิงปองได้เก่งขนาดนั้น?”

“ก็ทั่วๆไปนะ” เย่เทียนพูดอย่างถ่อมตน

“คุณชนะแชมป์โลกแบบนั้นยังเรียกว่าทั่วไปอีกเหรอ?” หลิวหรูเยียนพูดไม่ออก

เย่เทียนสงบใจลงแล้วพูดถึงหัวข้อที่ดิน “ช่วยพาฉันไปที่เขตพัฒนาภาคเหนือทีสิ”

หลิวหรูเยียนถามด้วยความสงสัย “คุณจะไปที่นั่นทำไม?”

“ฉันลืมว่าตัวเองซื้อเขตพัฒนาภาคเหนือไว้เมื่อสองสามปีก่อน ฉันว่าฉันควรไปสร้างอะไรสักอย่างที่นั่น”

หลิวหรูเยียน : Σ(⊙▽⊙

“เหนือ...คุณเป็นคนซื้อเขตพัฒนาภาคเหนือ?”

“อืม”

เย่เทียนหยิบใบรับรองที่ดินจากกล่องเก็บของในรถโยนให้หลิวหรูเยียน

หลิวหรูเยียนอึ้ง “2...20 เฮกตาร์! นี่มันเท่ากับสเตเดียมขนาดใหญ่ของไห่จิงเลยนะ!”

เย่เทียนยิ้ม “อย่าทำตัวเหมือนคนไม่เคยเห็นโลกสิ ถ้ามีเวลาคุณก็ไปคุยกับเซียวหรงแล้วสร้างอะไรสักอย่างเถอะ ปล่อยที่ดินไว้ว่างๆแบบนี้มันสิ้นเปลืองเกินไป”

หลิวหรูเยียนเกือบจะน้ำตาไหล “หมายความว่าคุณจะให้โครงการนี้กับฉัน”

“เซียวหรงด้วย พวกคุณสองคน.

หลิวหรูเยียนสูดหายใจเข้าลึก เธอจับหน้าอกพยายามสงบสติอารมณ์

เธอรู้ดีว่าการตัดสินใจของเย่เทียนจะนำอะไรมาให้เธอ

สุดยอดแห่งความรุ่งโรจน์และเงินทองที่ใช้ไม่หมดไปหลายชั่วอายุคน!

“ฉันจะทำให้ดีที่สุดและขะไม่ทำให้คุณผิดหวัง” หลิวหรูเยียนลดเสียงลง

หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็มาถึงเขตพัฒนาภาคเหนือซึ่งยังเป็นที่รกร้างว่างเปล่า

“เป็นที่ที่เหมาะกับการสร้างชุมชนจริงๆ...”

สัญชาตญาณด้านธุรกิจของหลิวหรูเยียนบอกเธอว่าการสร้างชุมชนที่นี่ต้องเป็นธุรกิจที่ดีแน่นอน

เย่เทียน “ไม่เอาอาคารพาณิชย์”

“เอ่อ...ว่าไงนะ?” หลิวหรูเยียนตะลึง “ถ้าคุณไม่สร้างอาคารพาณิชย์แล้คุณจะสร้างอะไร? สร้างสวนสาธารณะเหรอ?”

“คุณคิดยังไงกับการสร้างสเตเดียม?”

เย่เทียนเตะดินใต้ฝ่าเท้าของเขา “เอาสนามบาสเก็ตบอล สนามฟุตบอล สระว่ายน้ำ สนามแบดมินตัน ฯลฯ มามอบให้ชาวไห่จิงเพื่อออกกำลังกายฟรี”

“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนนะ!”

หลิวหรูเยียน “นี่คุณจริงจังหรือเปล่า!? คุณรู้ไหมว่าจะต้องเสียค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ คุณที่ตั้งใจทำสวัสดิการสาธารณะแน่นอนว่าฉันสนับสนุน100% แต่เรากำลังพูดถึงโครงการหลายพันล้านนะ! หรืออาจเป็นหลายหมื่นล้าน! คุณจะมาล้อเล่นแบบนี้ไม่ได้”

เย่เทียนมองตาเธอแล้วยิ้ม “อะไรทำให้เธอคิดว่าฉันพูดเล่นล่ะ?”

เย่เทียนนั่งลงแบบสุ่มๆ “คุณค่าของเงินสำหรับฉันคือทำให้ฉันมีความสุขมากขึ้น และความสุขนั้นคือรอยยิ้มของคนรอบตัวฉัน เงินมันไม่มีวันหมดหรอกนะหรูเยียน ความสุขต่างหากคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”

“ฉันเข้าใจที่คุณพูด! แต่ฉันไม่เข้าใจ...!” หลิวหรูเยียนส่ายหัว เธอไม่เข้าใจจริงๆ

“แล้วเธอจะเข้าใจในอนาคต ทำในสิ่งที่ฉันต้องการเลย เดี๋ยวฉันโอนเงินให้ทีหลัง”

“เย่เทียน”

หลิวหรูเยียนมาทางเย่เทียนแล้วนั่งลง เธอมองผู้ชายที่อายุน้อยกว่าเธอสองสามปีด้วยสายตาอันร้อนแรง “คุณเป็นคนที่แปลกที่สุดในบรรดาคนที่ฉันเจอมา และเป็นคนที่น่าดึงดูดมากด้วย”

เย่เทียนหัวเราะเสียงดัง “หรูเยียน เธอทนไว้ก่อนนะ...เดี๋ยวว!”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ หลิวหรูเยียนกลายเป็นแม่เสือสาวที่ผลักเย่เทียนลงพื้น

เย่เทียน : ฉันกลัววววว!

...

ต่อมาในห้องประชุมของบริษัทต้าเฟิง บริษัทได้รับเงินทุนก่อสร้าง 10,000 ล้านเต็มจำนวน

เซียวหรงเดินตรงเข้าไปในห้องประชุม “คุณหลิวมีอะไรหรือเปล่าถึงเรียกให้ฉันรีบมาแบบนี้?”

หลิวหรูเยียนเข้าตรงประเด็นทันที “คุณเซียว วางโครงการทั้งหมดที่คุณทำอยู่แล้วมาทำเขตพัฒนาภาคเหนือกัน”

หน้าของเซียวหรงดูงงไปหมด “เขตพัฒนาภาคเหนือหรือมันถูกทิ้งร้างไว้หลายปีแล้วไม่ใช่หรอ คุณหลิว นี่คุณ...”

หลิวหรูเยียนขมวดคิ้ว “ไม่ใช่ฉันแต่เป็นคุณเย่ เขาซื้อที่ดินตรงนั้นและวางแผนจะสร้างศูนย์กีฬาสวัสดิการสาธารณะที่ครอบคลุมพื้นที่ 20 เฮกตาร์”

ขาของเซียวหรงอ่อนแรง เธอนั่งลงบนเก้าอี้ “ว่า..ว่าไงนะ?”

อีกด้านหนึ่ง วิลล่าA1อ่าวอิมพีเรียล

ขาของเย่เทียนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เขานั่งลงบนโซฟา

หลิวหรูเยียนดุร้ายเกินไป...รสนิยมของเธอเป็นคนละขั้วกับโหยวฉินเสี่ยวเหยาเลย เธอเกือบจะทำให้เขาแห้งตายในวัยยี่สิบต้นๆ

“ยังมีเงินในธนาคารอีก 31,300 ล้าน...”

เย่เทียนพึมพำกับตัวเอง “ถ้าไม่ทำงานหนักเพื่อใช้เงินก็ใช้มันไม่หมดสักที…”