ตอนที่ 191+192 อยู่ที่นี่

ตอนที่ 191 อยู่ที่นี่

ลู่ชิงสีกำลังพูดถึงตระกูลฉี ก่อนที่เขาจะก้มลงและถอดรองเท้าส้นสูงให้กับเธอเขา ๆ เขายกเท้าของเธอขึ้นเพื่อดูว่าเท้าของเธอไม่เจ็บปวด หลังจากที่สวมรองเท้าส้นสูงมาทั้งวัน

เจียงเหยากลับมายังความรู้สึกของเธอและเหลือบมองเขา

ด้วยความสูง 1.7 เมตรของเธอ ถือว่าค่อนข้างสูงในหมู่ผู้หญิงทางใต้เมื่อยืนอยู่ข้างชาย 1.85 เมตร เธอกลับดูคล้ายผู้หญิงตัวเล็กแทน

เขาผิดแล้วล่ะ เธอไม่ได้สวมส้นสูงเพียงเอาใจเขาสักหน่อย หากไม่บังเอิญเจอกัน เธอไม่คาดคิดเสียด้วยซ้ำว่าเขาจะอยู่ที่เมืองหนานเจียง ผู้ชายคนนี้พูดเองเออเองเสียจริง!

ลู่ชิงสีไม่ใช่คนที่จะอ่านใจหญิงสาวได้ แต่เขาก็สังเกตเห็นเจียงเหยาที่กำลังคิดอะไรเกี่ยวกับเขาอย่างเงียบ ๆ

“ต่อไป คุณต้องบอกผมให้รู้ทันที ถ้าเกิดอะไรขึ้น อย่าลืมสิ คุณเป็นของผมนะ ไม่ต้องกังวลว่าจะทำให้ไม่พอใจหรือมีปัญหา ถ้าคุณไม่พอใจใคร อยากทำอะไรก็ทำ ทำอย่างที่คุณต้องการ ผมจะเคียงข้างคุณเสมอ!” น้ำเสียงของลู่ชิงสีเริ่มจริงจัง “ผมไม่อาจสู้กับทุกคนบนโลกนี้ได้ แต่ส่วนใหญ่ผมก็พอสู้พวกเขาได้ ผมจะจัดการพวกนั้นทีละคน จนกว่าจะไม่มีใครหลงเหลือ”

เขาลูบหน้าเธออย่างเอ็นดู “สำหรับคุณ ผมไม่กลัวที่จะมีปัญหาอะไรเลย แม้ว่าคุณจะก่ออาชญากรรมที่น่ากลัวที่สุดในโลก ผมจะอยู่ที่นี่เพื่อคุณเสมอ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สมองของเธอเบลอไปหมด การหายใจของเธอก็ช้าลง

“เจียงเหยา จำไว้นะ คุณไม่ต้องอดทนอะไรอยู่เงียบ ๆ ในโลกนี้หรอก”

เขายอมให้เธอทำตามความปรารถนาของเธอโดยไม่ต้องสนใจอะไร วันที่พวกเขาแต่งงานกัน ลู่ชิงสีเคยสาบานว่าจะปกป้องเจียงเหยาตลอดไป

เขาไม่ใช่คนที่ร่ำรวยที่สุดในโลก แต่เขาก็มีเงินมากพอที่จะใช้จ่าย

เขาไม่ใช่คนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก แต่เขาก็พัฒนาตัวเองอยู่เสมอ

นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไม แม้ว่าเธอทำให้ฟ้าเป็นรูป เขาก็จะอยู่ตรงนี้เพื่อจัดการกับผลที่จะตามมาทั้งหมด เขาแค่อยากให้เธอมีความสุข เขาอยากให้คนที่เขารักที่สุดได้รับการทะนุถนอมที่สุดในโลก

สิ่งที่ลู่ชิงสีเพิ่งจะพูดออกมา แม้อาจจะฟังดูไร้สาระกับคนอื่น ๆ ฟังดูเหมือนสิ่งที่เขาพูดเพียงเพื่อทำให้คนรักของเขามีความสุข

แต่เจียงเหยารู้ว่าลึก ๆ แล้ว ชายหนุ่มหมายความอย่างที่เขาพูด นั่นคือคำพูดจากก้นบึ้งของหัวใจของเขา เขาต้องการเอาใจเธอเหมือนกับเธอเป็นเจ้าหญิงของเขา

โดยไม่มีความสงสัย หากเจียงเหยาอยากให้ฉีเซียงตาย ไม่ว่าจะยังไง ลู่ชิงสีจะต้องทำให้มันเกิดขึ้นให้ได้ ผลที่ตามมานั้นไร้ความหมายตราบใดที่มันเป็นความปรารถนาของหญิงสาวที่เขารัก

ผู้ชายอย่างเขาอาจเป็นผู้ชายที่มีอำนาจมากที่สุด ทว่า เธอเป็นจุดอ่อนเดียวของเขาเสมอ

เมื่อเขา คือชายหนุ่มเพียงคนเดียวที่ก้าวเข้ามาในชีวิตของเธอ เขาจะไม่มีวันจากไป ความรักที่เขามีต่อเธอนั้นท่วมท้น จนอาจจะทำให้เธอกลายเป็นเด็กนิสัยเสียไปเลยก็ว่าได้

__

ตอนที่ 192 ปรนเปรอคุณ

นี่ไม่ใช่รูปแบบของความรักที่บริสุทธิ์หรือ? จะอยู่เคียงข้างเธอเสมอแม้ว่าคนอื่นจะพูดอย่างไรก็ตาม?

เขาไม่ต้องการให้เธอเป็นผู้ใหญ่และเข้าใจอะไรมากมาย เขาเข้าใจดีว่าการเดินทางสู่วัยผู้ใหญ่เต็มไปด้วยความผิดหวังและความกังวลใจ เขาต้องการให้เธอเติบโตขึ้นโดยไม่ต้องมีประสบการณ์อะไร

เจียงเหยาโผเข้าไปในอ้อมแขนของลู่ชิงสี เธอถูไถและกระซิบกระซาบกับเขาเบา ๆ เหมือนลูกแมวตัวน้อย “ลู่ชิงสี ถ้าคุณยังคิดจะทำแบบนี้ ต่อไปฉันต้องกลายเป็นเด็กเสียนิสัยน่ะสิ”

“ต่อให้คุณเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่สนใจหรอก!” การกระทำอันน่ากอดของหญิงสาวมีผลอย่างมากต่อชายหนุ่ม “ไม่มีทางที่คุณจะกลายเป็นเด็กเสียนิสัยไปได้หรอก แต่ถ้าเป็นแบบนั้น เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

เขาพูดอย่างเงียบ ๆ ทำให้คำเหล่านี้สว่างขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจ

ลู่ชิงสีไม่ได้บิดปังความตั้งใจของเขาเอาเสียเลย เขาอยากให้เธอไม่ทิ้งเขาไป

มันเป็นจินตนาการเล็ก ๆ ของเขา และเขาก็สวดอ้อนวอนให้วันหนึ่งมันได้กลายเป็นความจริง

เจียงเหยายิ้มออกมา ขณะที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา “ฉันจะไปไหนได้เล่า? หลังจากที่ฉันเรียนจบ ฉันจะท่องโลกไปพร้อมกับคุณ ทำยังไงได้ล่ะ ถ้าแต่งงานกับขอทาน ก็ต้องเป็นขอทานด้วยนั่นล่ะ ถ้าแต่งงานกับอาชญากร ก็ต้องเป็นอาชญากรด้วยเหมือนกัน อย่าทำให้ฉันต้องรำคาญเลยน่า!”

“ผมไม่ใช่ขอทานหรืออาชญากรสักหน่อย” หน้าอกของลู่ชิงสีสั่นไหวเล็กน้อย เธอไม่ได้ยินเสียงใด แต่ก็พอจะรู้ว่าเขากำลังหัวเราะ

“ใช่ ใช่! คุณไม่ใช่ขอทาน แต่เป็นเผด็จการ” เจียงเหยาล้อเลียนเขา “ฉันเกือบลืมไปเลยว่าคุณมีสิทธิ์ที่จะมาที่นี่ในเมืองนี้”

เธอพูดต่อ “คุณอายุมากกว่าฉันหกปี เท่ากับเราช่องว่างระหว่างวัย ซึ่งก็หมายความว่าเราห่างกันถึงสองรุ่นเชียวนะ! ฉันเรียนชั้นประถม คุณก็เรียน ม.ปลายแล้ว!”

ลู่ชิงสีไม่ได้ปฏิเสธอะไร เพราะสิ่งที่เธอพูดล้วนเป็นความจริง การได้ยินเกี่ยวกับช่องว่างระหว่างวัยทำให้จิตใจของเขาขุ่นเคือง

เขารู้ด้วยว่ามีหลายสิ่งหลายอย่างที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ในยุคของเจียงเหยา อย่างเช่นการติดโปสเตอร์ในห้องนอนของเธอ การพับกระดาษเป็นรูปนกหรือรูปดาวใส่ขวดโหล

อย่างไรก็ตาม เขาเต็มใจที่จะปกป้องความบริสุทธิ์ของเธอ

“เมื่อเราไปที่เมืองจินโด หากคุณต้องการพบกับดาราที่คุณชื่นชอบ คุณจะขอลายเซ็นก็ได้ แต่ห้ามจับมือและกอดเขา!” ลู่ชิงสีกล่าว “ผมสามารถจัดการให้คุณได้พบกับคนดังที่คุณชอบได้ ดังนั้นเราก็ไม่มีช่องว่างระหว่างวัยกันแล้ว”

“ทำไมฉันถึงจับมือพวกเขาไม่ได้ล่ะ” เจียงเหยาถาม

“เพราะผมไม่อยากให้เป็นแบบนั้น” ลู่ชิงสีไม่ต้องการบอกเหตุผลที่แท้จริงกับเธอว่าเพราะอะไร เขากลัวว่าเธอจะกลายเป็นเหมือนหลัวเหลาหรุน ที่หลังจากได้จับมือกับดาราคนโปรดของเธอแล้ว เธอไม่ยอมล้างมือถือสามวัน และไม่อนุญาตให้เหลียงเยวี่ยจือจับมือเธอเพราะกลัวว่าเขาจะทำกลิ่นของดาราคนนั้นเลือนหายไป

หากเจียงเหยากลายเป็นเหมือนหลัวเหลาหรุน ลู่ชิงสีไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเขาจะอดทนได้เหมือนกันเหลียงเยวี่ยจือหรือไม่ เขาจำได้ว่าตอนนั้น เหลียงเยวี่ยจือเสียใจที่ยอมให้หลัวเหลาหรุนได้เจอและทักทายกับคนดังคนนั้น

กริ่งหน้าห้องดังขึ้น “ใครกัน” เจียงเหยาถาม

ไม่น่าจะใช่เฉินซวีเหยา เพราะเขาจะเคาะประตูเสียงดังกว่านี้

อีกอย่างลู่ชิงสีได้บอกเฉินซวีเหยาได้บอกให้อีกฝ่ายออกไปทานอาหารเย็นเอง เขาน่าจะออกไปแล้ว

ลู่ชิงสียืนขึ้นช้า ๆ และพูดว่า “คงเป็นหวงเฉินจิ้ง”

เขาไม่แปลกใจเลยที่มีผู้มาเยือนในเวลานี้ “นั่งก่อนสิ ผมจะไปเปิดประตูเอง”