ตอนที่ 187+188 ไม่มีวันหมด

ตอนที่ 187 ไม่มีวันหมด

หลังจากที่พวกเขาออกจากร้านอาหาร ตอนแรกลู่ชิงสีคิดจะไปส่งเจียงเหยากลับโรงแรม แต่เมื่อคิดขึ้นได้ว่าตระกูลฉีน่าจะยังรออยู่ที่นั่น เขากลัวว่าเจียงเหยาจะถูกตระกูลฉีรบกวน หากเขาทิ้งเธอไว้เพียงลำพังที่โรงแรม

“เอางี้ดีกว่า ผมไปส่งคุณที่โรงพยาบาล คุณช่วยอยู่ที่นั่นกับเฉินจื่อบิ่นได้ไหม?”

หลังจากที่ลู่ชิงสีคิดบางอย่างแล้ว เขาก็กับเธอว่า “ซวีเหยากับผมจะกลับไปหาคุณที่โรงพยาบาลไม่เกินครึ่งชั่วโมง”

เจียงเหยาพยักหน้า เธอรู้ว่าลู่ชิงสีมีเรื่องที่อยากจะพูดกับเฉินจื่อบิ่น หลังจากที่เขากลับจากสถานีตำรวจ ดังนั้นเขาจึงต้องแวะไปที่โรงพยาบาล ดังนั้นเจียงเหยาจึงไม่ปฏิเสธที่จะรอเขาที่นั่น

เมื่อเฉินซวีเหยาอยู่ที่จินโด เขาไปเยี่ยมลู่ชิงสีที่กองทัพอยู่บ่อย ๆ ทำให้เมื่อเฉินจื่อบิ่นเจอเขาเพียงแค่ชำเลืองมองก็จำได้ เขาทักทาย ลู่ชิงสีว่า จ่า เจียงเหยา และทักทายเฉินซวีเหยาว่า นายน้อยเหยา

ลู่ชิงสีบอกกับเฉินจื่อบิ่นสั้น ๆ เกี่ยวกับคดีของแม่เขาก่อนจะรีบไปที่สถานีตำรวจพร้อมกับเฉินซวีเหยา

“เจียงเหยา นั่งก่อนสิครับ กินผลไม้ไหมหน่อยไหม?” เฉินจื่อบิ่นอายุมากกว่าเจียงเหยาสองปี เขาไม่รู้วิธีเข้าหาผู้หญิง ทำให้ไม่ชายหนุ่มไม่รู้จะพูดคุยอะไรกับเจียงเหยา เขาทำได้แค่หาเก้าอี้มาให้เธอนั่งและหยิบผลไม้ออกมาให้เธอ

ในช่วงบ่ายของห้องพักผู้ป่วย ห้องพักของแม่เฉินถูกเปลี่ยนเป็นห้องส่วนตัวบนชั้นหกเหมือนกับประธานหวง

รอบ ๆ ห้องพักดีกว่าที่ชั้นสามอย่างมาก ทั้งกว้าง ทั้งสว่างสดใส ทว่าแม่เฉินยังนอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียงผู้ป่วย

“ขอบคุณค่ะ” เจียงเหยานั่งลงบนพร้อมกับกล่าวของคุณอีกฝ่าย แต่เธอไม่รับแอปเปิลที่เขาส่งให้

ลู่ชิงสีได้มาเยี่ยมพวกเขาอย่างเร่งรีบเมื่อเช้าวันนี้ ไม่น่าจะใช่เขาที่นำผลไม้มาด้วย ครอบครัวเฉินไม่มีญาติพี่น้องในเมืองหนานเจียง ดังนั้นจึงไม่มีใครมาเยี่ยมแม่เฉินพร้อมกับผลไม้แน่ ผลไม้เหล่านี้คงเป็นเฉินจื่อบิ่นที่ซื้อเตรียมให้แม่ของเขาได้ทาน เมื่อเธอฟื้น

เจียงเหยานั่งอยู่ปลายเตียง เธอพบสมุดบันทึกเล่มเล็ก ๆ ถูกแขวนไว้ที่ปลายเตียง เหมือนจะเป็นข้อมูลการตรวจเยี่ยมของแพทย์ในแต่ละรอบ

เจียงเหยาเหลือบมองไปที่แม่เฉินที่กำลังนอนไม่ได้สติและพลิกดูประวัติการรักษา

บางทีคนทั่วไปอาจจะไม่เข้าใจลายมือของหมด แต่เจียงเหยากลับเข้าใจมันทั้งหมดได้อย่างรวดเร็ว สภาพของแม่เฉินถูกระบุไว้ในสมุดอย่างชัดเจน ในฐานะแพทย์ เจียงเหยาเห็นว่าอาการของแม่เฉินนั้นห่างไกลจากคำว่าหายดี

กระดูกที่อยู่เหนือเข่าหัก แม้ว่าเธอจะได้รับการผ่าตัดแล้ว แต่เพราะอายุมากและอาการหนัก ทำให้มีโอกาสหายน้อยมาก

อีกอย่าง หญิงสูงวัยนอกจากจะกระดูกหักแล้ว ยังมีอาการเลือดคั่งในสมองและม้ามเสียหาย ต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกนาน

เจียงเหยาวางเวชระเบียนกลับที่เดิมและเรียกผู้ดูแลระบบการแพทย์ของเธอภายใต้จิตสำนึกออกมา

“ฉันเห็นใบสั่งแพทย์แผนจีนในหมวดสมุนไพรวิทยาที่ช่วยฟื้นฟูอวัยวะภายใน มีสมุนไพรอยู่สองตัวที่ฉันคิดว่าไม่เคยเห็นมาก่อน” เจียงเหยาถาม “ฉันสามารถหาได้จากที่ไหน?”

“คุณสามารถหาพวกมันได้ที่ห้องแล็บของเรา” เนื่องจากการเรียกของเจียงเหยา ผู้ดูแลระบบจึงเปลี่ยนชุดปกติออกมา ทว่าสิ่งที่เรียกว่า ‘ปกติ’ นั้นมีความธรรมดาเพียงเล็กน้อย เมื่อเทียบกับเสื้อผ้าอื่น ๆ

บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องยากที่เจียงเหยาเป็นฝ่ายเรียกหาก่อน ทำให้ผู้ดูแลระบบค่อนข้างพูดมากขึ้นมาในทันใด “ข้อมูลสมุนไพรทั้งหมดอยู่ในหมวดสมุนไพรวิทยาและหมวดที่เกี่ยวกับยา สามารถหาได้จากห้องแล็บ อีกอย่างยาพวกนี้นะไม่มีวันหมด หากนำมาใช้ในชีวิตจริง ยิ่งเจ้านายใช้มากเท่าไหร่ มันก็จะยิ่งเพิ่งจำนวนมากขึ้นเท่านั้น”

__

ตอนที่ 188 ระบบสแกนอัตโนมัติ

“ดีทีเดียว” เจียงเหยาเปลี่ยนมุมมองของเธอเกี่ยวกับระบบการแพทย์อีกครั้ง ข้อมูลในหมวดสมุนไพรวิทยาและหมวดยานั้นสมบูรณ์มาก เจียงเหยาคิดว่าสิ่งเหล่านี้ส่วนไร้ไม่มีประโยชน์และไม่สามารถหาได้ในโลกนี้ น่าแปลกที่สมุนไพรที่ระบุไว้ในสมุนไพรวิทยาและหมวดยาจะหาได้จากห้องทดลอง และเธอสามารถนำมาใช้ได้เต็มที่

ทำให้ ยาที่เธอผลิตในห้องแล็บของระบบ สามารถนำมาใช้ได้ในชีวิตจริง เจียงเหยารู้สึกตื่นเต้นที่ได้รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้

“เจ้านาย เชื่อแล้วหรือยังว่าระบบการแพทย์นั้นอยู่ยงคงกระพัน สามารถนำมาใช้ประโยชน์ให้กับคุณได้ไม่รู้จบ” ผู้ดูแลระบบยินดีอย่างมาก หากมีหาง คงจะกระดิกหางด้วยความยินดีไปแล้ว

ผู้ดูแลระบบหยุดชั่วคราวหลังจากพูดจบ เมื่อเห็นว่าเจียงเหยากำลังจะออกจากระบบ เขาจึงพูดเสริมออกมาทันทีว่า “น่าเสียดาย อุปกรณ์การแพทย์ที่โรงพยาบาลนี้ล้าสมัยเกินไป หากผู้ป่วยรายนี้อยู่ในดาวแห่งอนาคต ขาของเธอได้หายดีแล้วล่ะ และภายในครึ่งปีเธอก็จะสามารถเดินได้ตามปกติ เราสามารถรักษาอาการเลือดคลั่งในสมองได้ด้วยเทคโนโลยีนาโนเลเซอร์ขั้นสูง ไม่เจ็บและทำได้ภายในไม่กี่วินาที ยิ่งการรักษาอวัยวะภายในนั้นก็ง่ายมาก เธอเพียงกินยาสองสามวัน ก็ฟื้นแล้วล่ะ!”

หลังจากพูดจบก็กลัวว่าจะทำให้เจียงเหยารู้สึกยอมแพ้ ดังนั้นผู้ดูแลระบบจึงรีบปลอบโยนเธออย่างรวดเร็วว่า “ไม่เป็นไรหรอกน่าเจ้านาย อย่าเพิ่งยอมแพ้สิคร๊าบ ในเมื่อเข้าใจระบบของเราเป็นอย่างดีแล้ว คุณเองก็สามารถรักษาผู้ป่วยได้เช่นเดียวกัน ถึงตอนนั้น คุณจะกลายเป็นตำนานแห่งวงการแพทย์!”

เจียงเหยาต้องการจะตอบผู้ดูแลระบบออกไปว่า : เจ้าคนขี้โม้

ทว่าเธอรู้สึกว่าผู้ดูแลระบบน่าจะพูดความจริง อย่างไรเสียมัวได้บอกก่อนหน้านี้ว่าคนในกาแล็กซีอนาคตมีอายุยืนยาวและมีเทคโนโลยีขั้นสูง มาตรฐานวงการแพทย์ในกาแล็กซีอนาคตอาจมหัศจรรย์พอ ๆ กับที่ผู้ดูแลระบบได้อธิบายไว้ก็เป็นได้

เมื่อมองไปยังผู้ดูแลระบบที่ทำท่าเบิกบาน เจียงเหยาตัดสินใจผลิตยาอยู่ในห้องปฏิบัติการในตอนที่เธอมีเวลาว่าง อย่างน้อย ๆ ก็รักษาม้ามของแม่เฉินก่อนก็ยังดี

หลังจากครุ่นคิด เจียงเหยาก็เตรียมที่จะออกจากระบบ ทันใดนั้นความคิดหนึ่งก็พุ่งเข้าหาเธอ เธอหยุดทันที ออกจะประหลาดใจไม่น้อย

“นี่ นายรู้อาการป่วยของคุณเฉินด้วยเหรอ?”

เจียงเหยาไม่เพียงแต่ประหลาดใจ แต่เธอยังตกใจจนอ้างปากค้าง

เธอไม่ได้พูดถึงอาการของแม่เฉินให้กับผู้ดูแลระบบฟังเลย แม้แต่เรื่องของแม่เฉินด้วยเธอก็ไม่ได้เล่าให้เขาฟัง! แต่ผู้ดูแลระบบกลับรู้อาการของแม่เฉินและอธิบายอาการของเธอได้อย่างชัดเจน

“เจ้านาย ระบบของเรามีฟังก์ชันสแกนอัตโนมัติ!” ผู้ดูแลระบบบิดตัวอย่างเชื่องช้า “โรงพยาบาลในกาแล็กซีอนาคตไม่ระบบตรวจที่ยุ่งยากหรอก เมื่อผู้ป่วยมาถึงโรงพยาบาลของเรา พวกเขาจะต้องผ่านการสแกนโดยระบบสแกนเพียงเท่านั้น ระบบนี้สามารถสแกนสภาพอาการของผู้ป่วยได้อย่างถูกต้อง ระบบของเราล้ำหน้ากว่าอุปกรณ์ของโรงพยาบาลเสียอีก เจ้านาย คุณสามารถใช้ฟังก์ชันการสแกนอัตโนมัติของระบบผ่านทางสายตาของคุณได้เมื่อที่คุณต้องการ”

“ดูเหมือนว่ามัวจะมอบสมบัติให้กับฉันล่ะสินะ” เจียงเหยาพูดไม่ออกเพราะความประหลาดใจของเธอ ด้วยระบบที่ล้ำหน้าเช่นนี้ เธอสามารถประหยัดเวลาได้มากในการตรวจคนไข้ระหว่างที่เกิดอุบัติเหตุ

บางครั้งตอนที่เธอช่วยเหลือคนไข้ น่าจะพอแข่งกับมัจจุราชได้ทุก ๆ วินาทีที่กำลังช่วยชีวิตผู้คนจากเงื้อมมือของมัจจุราช

“เจ้านาย ห้องปฏิบัติการของเรานะมีอุปกรณ์ที่ทันสมัยที่สุด คุณสามารถใช้งานมันได้ทั้งหมด ตราบใดที่คุณมั่นใจในความปลอดภัยและความลับของทุกสิ่งที่นี่ คุณสามารถใช้สิ่งอำนวยความสะดวกของห้องแล็บของเราในชีวิตจริงได้ด้วย ด้วยการอัพเกรดการเปิดใช้งานของระบบ คุณสามารถพาคนจริง ๆ เข้าไปรักษาในห้องแล็บได้ด้วย เจ้านายไม่ต้องกังวลไป ผู้ป่วยที่รับการรักษาในห้องแล็บจะสูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับการรักษาในห้องแล็บเมื่อเขาออกจากห้องแล็บแล้ว” ผู้ดูแลระบบรู้สึกตื่นเต้นมากขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากพูดจบ มันมองไปที่เจียงเหยาด้วยท่าทางอย่างคนที่กำลังชนะ ราวกับว่าต้องการคำชมจากเธอ