บทที่ 50 เธอน่ารัก และเธอก็พูดถูกทุกอย่าง

หัวใจของเชิ่งเทียนสื่อแทบจะหยุดเต้น เพราะเขาไม่อยากเห็นซูจิ่วร้องไห้ เขาจึงรีบพูดขึ้นว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ ดูสิ่งที่แกทําลงไปสิ!”

เชิ่งจื๋อเหยียนพยายามบิดร่างเล็กๆ ของตัวเอง เพื่อให้เชิ่งเทียนสื่อปล่อยเขาลง หลังจากที่ถูกผู้เป็นอาวางลงแล้ว เขาก็เดินเข้าไปจับมือของซูจิ่วไว้ด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด “น้องสาว ฉันไม่โกรธเธอแล้ว มันเป็นความผิดของฉันเอง”

“พี่ชายไม่โกรธก็ดีแล้ว” เมื่อซูจิ่วพูดจบประโยคนี้ เธอก็ลดเสียงลงและพูดขึ้นอีกว่า “แต่พี่ชาย…พี่ชายคนนั้นเขาก็ไม่อยากเก็บขยะหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าแม่ของเขากำลังป่วย และต้องการใช้เงินเป็นจํานวนมากในการรักษา เขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นก็เลยต้องมาเก็บขยะเพื่อหาเงิน และพวกเราก็ไม่ควรไปหัวเราะเยาะเขา แต่ต้องช่วยเหลือเขาใช่ไหม?”

เชิ่งจื๋อเหยียนมองไปที่ใบหน้าขาวเนียนของเธอที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม จากนั้น เขาก็พยักหน้าอย่างแรง “ใช่!”

เธอน่ารัก และเธอก็พูดถูกทุกอย่าง!

หรงซื่อยังยืนอยู่ที่เดิม และเมื่อเขาเห็นเชิ่งจื๋อเหยียนจับมือซูจิ่ว แววตาของเขาก็หม่นหมองลงทันที และรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก ซึ่งเธอสมควรจะเล่นกับเด็กผู้ชายแบบนั้นน่ะถูกแล้ว ไม่ใช่มาเล่นกับคนแบบเขา?

หรงซื่อจึงหันหลังและกําลังจะเดินจากไป แต่ซูจิ่วกลับเรียกเขาไว้อย่างรวดเร็ว “พี่ชาย!”

หรงซื่อหยุดเดินทันที

ซูจิ่ววิ่งเหยาะๆ ไปหาเขาและส่งยิ้มไปให้ทันที “พี่ชาย นายไม่ใช่ขอทานสักหน่อย นายไม่ได้สกปรกเลย ป๊ะป๋ายังบอกอีกว่านายเป็นเด็กดีมาก เพราะนายสามารถหาเงินเลี้ยงแม่ได้ ฉันก็อยากหาเงินมาเลี้ยงป๊ะป๋าเหมือนกัน ดังนั้น ฉันต้องเรียนรู้จากนาย”

“......” หรงซื่อมองดูรอยยิ้มที่สดใสของเธอที่ยืนอยู่ตรงหน้า และเขาก็รู้สึกตะลึงงันไปชั่วขณะ

เธอไม่รังเกียจเขาจริงๆ เหรอ?

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่จู่ๆ ซูจิ่วก็ดึงมือของเขาขึ้นมา แต่หรงซื่อต้องการที่จะดึงมือของตัวเองกลับ

มือเขาเพิ่งจะไปเก็บขยะมาและมันก็สกปรกมาก แต่เธอจะจับมันทั้งอย่างนี้เลยเหรอ?

มีหรือที่ซูจิ่วจะยอมแพ้ เธอจึงพยายามดึงเขาไปหาเชิ่งเทียนสื่ออีกครั้ง และหลังจากดึงเขามาได้สำเร็จ เธอก็เงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ลุง ได้โปรดช่วยพี่ชายคนนี้ด้วย”

เชิ่งเทียนสื่อมองไปที่หรงซื่อ และทันใดนั้น เขาก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้ถึงจะสวมแค่เสื้อแขนสั้นสีขาว กางเกงขายาวสีน้ำเงิน และมีรูปร่างที่ผอมมาก แต่รูปร่างของเขาค่อนข้างประณีตและสง่างาม ไม่ใช่เด็กทั่วไปที่จะสามารถเทียบได้ และเมื่อเขาโตขึ้น เด็กคนนี้จะต้องล่อลวงหญิงสาวนับพันได้อย่างง่ายดาย?

แค่เขาอาศัยอยู่ในที่แบบนี้ โดยเก็บขยะเพื่อเอาชีวิตรอดไปวันๆ ก็น่าสงสารมากพอแล้ว และมันคงจะเป็นเป็นไม่ได้เลยที่เด็กน้อยคนนี้จะไปโรงเรียนอนุบาล?

## เรื่องใหม่มาแล้ว รับรองสนุกไม่แพ้ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ

เชิ่งเทียนสื่อก้มลงและถามว่า “เด็กน้อย เธอต้องการเงินเท่าไร? ฉันคนนี้สามารถช่วยเธอได้นะ”

หรงซื่อมองไปที่ผู้ชายตรงหน้าอย่างระมัดระวัง จากนั้น ความสนใจของเขาก็ไปอยู่ที่มือเล็กๆ ของซูจื่ว ที่ยังคงจับมือของเขาอยู่

นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่มีเด็กเต็มใจที่จะจับมือเขา และเขาก็ไม่สามารถอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาได้ เขารู้เพียงว่าตัวเองไม่รังเกียจสัมผัสนี้แต่อย่างใด

และก็...มีความสุขอยู่บ้างเล็กน้อย

ซูจิ่วคิดว่าหรงซื่อรู้สึกอายที่จะขอยืมเงินจากเชิ่งเทียนสื่อ ดังนั้น เธอจึงขยับเข้าไปกระซิบข้างหูของเขาว่า “พี่ชาย ลุงคนนี้เป็นคนดีมาก ถ้าหากนายต้องการเงินจริงๆ นายสามารถขอความช่วยเหลือจากเขาได้นะ เชื่อฉันสิ”

ในขณะที่เธอพูด ลมหายใจอุ่นๆ ของเธอก็กระทบลงมาที่ข้างหูของหรงซื่อ พร้อมกับกลิ่นหอมหวานของนม

และเพียงพริบตาเดียว หรงซื่อก็รู้สึกว่าหูของเขาร้อนขึ้นเล็กน้อย เขาจึงรีบขยับออกไปด้านข้างสองก้าว แล้วเงยหน้ามองเชิ่งเทียนสื่อ “คุณจะให้ผมยืมเงินจริงๆ ใช่ไหม?”

เมื่อเห็นว่าเด็กชายตัวน้อยตรงหน้ามองมาที่เขาอย่างไม่เกรงกลัว เชิ่งเทียนสื่อก็ยิ่งรู้สึกว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา เขาจึงเลิกคิ้วแล้วพูดว่า “แน่นอน เพราะฉันรวยมาก แล้วเธอจะยืมเงินฉันเท่าไรล่ะ?”

หรงซื่อขยับริมฝีปาก และพูดตัวเลขออกมาอย่างยากลําบาก “สองหมื่น”

นี่คือสิ่งที่หมอบอกกับเขามา หมอบอกว่าแม่เป็นโรคกระเพาะอย่างรุนแรง และยังเป็นโรคโลหิตจาง อีกทั้งยังขาดสารอาหาร และถ้าไม่ได้ทำการผ่าตัดอาจจะมีผลกระทบที่ร้ายแรงได้

ค่าใช้จ่ายในการผ่าตัดบวกกับค่ารักษาพยาบาลอย่างน้อยก็สองหมื่นหยวน แต่ตอนนี้ครอบครัวของเขาไม่มีแม้แต่สองร้อยหยวนด้วยซ้ำ แล้วนับประสาอะไรกับเงินจำนวนที่มากถึงสองหมื่นหยวนนั่น