บทที่ 29: ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะอ่อนแอขนาดนี้

บทที่ 29: ฉันไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะอ่อนแอขนาดนี้

"ฉันต้องเรียนให้หนัก ถึงฉันจะไม่มีรากฐาน ฉันก็ยอมแพ้ไม่ได้ ฉันต้องเป็นเภสัชกรให้ได้จะได้มีคนเก็บซื้อสมุนไพรสําหรับแมว"

ฉินหยูกล่าวอย่างแน่วแน่ ในใจเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและเธอจะจําชื่อสมุนไพรนี้ไว้

หลังจากจำดอกไม้ยักษ์ในใจของเธอ เธอก็หยิบหนังสือยาสมุนไพรที่หนามาศึกษาอย่างหนักและพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อจำให้ได้ทั้งหมด

เนื่องจากไม่มีรากฐานฉินหยู จึงต้องเริ่มเรียนรู้จากหน้าแรก มันไม่ง่ายเลยที่จะจำหนังสือยาสมุนไพรหนาเช่นนี้ในระยะเวลาอันสั้น

ในทางกลับกันเด็กฝึกงานอีกเก้าคนที่เหลือมีพื้นฐานทั้งหมดได้ศึกษาเนื้อหาส่วนใหญ่แล้ว และได้ไปเรียนรู้สิ่งอื่น ๆ

แม้แต่ซ่งเสี่ยวเหม่ยก็หยิบสมุนไพรขึ้นมาแล้วและพยายามเตรียมทำยารักษาโรคฮีโมสแตต

ช่องว่างดังกล่าวทําให้ ฉินหยูรู้สึกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และความเร็วในการเรียนรู้ก็ได้รับผลกระทบจากสิ่งนี้

"ไม่ต้องกังวลทุกอย่างไม่ได้เป็นปัญหาสำหรับฉัน ฉันจะช่วยคุณด้วย"

หลี่ซวนพิงไหล่ของฉินหยูและพูดอย่างอบอุ่นปลอบโยนเธออย่างนุ่มนวล

คำพูดของหลี่ซวนทําให้ฉินหยูถอนหายใจโล่งอกและศึกษาอย่างรอบคอบ

หนึ่งคนและแมวหนึ่งตัวตกอยู่ในกระบวนการเรียนรู้ บางครั้งพวกเขาไปที่ตู้ยาเพื่อเปรียบเทียบทีละอันสังเกตวัสดุยาและแยกแยะรสชาติของวัสดุยา

เวลาผ่านไปอย่างช้าๆและในไม่ช้าสามวันผ่านไป

บ่ายนี้

มีแมวนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์อ่านหนังสือ ส่วนฉินหยูรู้สึกง่วงนอนหลังจากอ่านหนังสือมาระยะหนึ่งแล้วหลับไป

มีเพียงลูกแมวเท่านั้นที่นั่งยอง ๆ อยู่หน้าหนังสือภาพและอุ้งเท้าเล็ก ๆ ก็พลิกหนังสือภาพเป็นครั้งคราวอ่านเนื้อหาอย่างระมัดระวัง

ตอก ตอก ต๊อก!

เสียงรองเท้าส้นสูงที่เหยียบบนพื้นส่งเสียงเป็นจังหวะ

เจ้าของเสียงเท้านี้คือเภสัชกรหญิงสวมชุดสีแดงบิดเอวของเธอและค่อยๆเดินจากห้องทำยาไปยังห้องโถง

เมื่อเธอเห็นฉินหยูนอนหลับเธอก็ขมวดคิ้วไม่พอใจเล็กน้อย

อย่างไรก็ตามเมื่อเธอเห็นลูกแมวสีขาวดูหนังสือภาพอย่างเอาจริงเอาจังเธอก็แสดงความประหลาดใจ

ต้องรู้ก่อนว่าการเรียนรู้นั้นน่าเบื่อมากหลังจากศึกษามาระยะหนึ่ง

แต่ลูกแมวสีขาวตัวนี้ดูมองด้วยความสนใจอย่างมากซึ่งน่าแปลกใจเล็กน้อย

"น่าสนใจ น่าสนใจจริงๆ"

เธอค่อยๆเดินมายืนอยู่ข้างลูกแมวและดูอย่างเงียบ ๆ

การอ่านนี้กินเวลานานกว่าสิบนาที ในระหว่างกระบวนการนี้ลูกแมวมักจะอ่านหนังสืออย่างจริงจัง

การอ่านเช่นนี้ทําให้เธออยากรู้อยากเห็นและรู้สึกว่าลูกแมวตัวนี้ผิดปกติมาก

ท า ทา!

เสียงเท้าดังขึ้นและในไม่ช้าเด็กฝึกงานคนอื่น ๆ ที่หมดช่วงพักกลางวันก็ออกมาจากเลานจ์

เมื่อพวกเขาเห็นเภสัชกรหญิงพวกเขารีบทักทายด้วยความเคารพ"สวัสดีพี่สาวฉี"

ผู้คนจํานวนมากทักทายพร้อมกันและซ่งเสี่ยวเหม่ยทักทายเสียงดังที่สุดโดยมีจุดประสงค์เพื่อปลุกฉินหยูฉินหยูที่ตื่นจากการนอนหลับก็รีบลุกขึ้นยืน

"ฉี... สวัสดีค่ะ พี่ฉี"

"งั้นก็ไปล้างหน้าแล้วทําแบบทดสอบรอบแรกถ้าคุณได้น้อยกว่า 6 คะแนน คุณก็ออกไปได้" พี่ฉีกล่าวด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าไม่พอใจเล็กน้อย

เธออายุแค่ยี่สิบหกปีและเธอไม่ชอบถูกเรียกว่าเจ้านายมากที่สุด เธอชอบถูกเรียกว่าพี่สาวมากที่สุด

นั่นเป็นเหตุผลที่ทุกคนในร้านเรียกเธอแบบนั้น แต่วันนี้เธอทำยาล้มเหลวและฉินหยูที่กําลังนอนหลับทำให้เธอขมวดคิ้วด้วยอารมณ์เสีย

ทุกคนค้นพบว่าเธอขมวดคิ้วและทุกคนก็ระมัดระวังกังวลว่าจะทำอะไรไม่ถูกใจและถูกไล่ออก

5 นาทีต่อมา

ทุกคนยืนอยู่ในห้องโถง รอให้พี่ฉีถามคําถาม

"คะแนนรวมคือ 10 คะแนน และจะถูกเพิ่มหนึ่งคะแนนสําหรับคําตอบที่ถูกต้องแต่ละข้อ ตอนนี้ฉันมีคําถามสิบข้อและคุณจะต้องเขียนสรรพคุณทางยาสภาพแวดล้อมการเจริญเติบโตและวัสดุยาต้องห้ามบนกระดาษ"

พี่ฉีหยิบกระดานดําขนาดเล็กออกมาเขียนคําถามสิบข้ออย่างรวดเร็วจากนั้นเดินตรวจรอบ ๆ ผู้สอบเป็นวงกลม

ในไม่ช้าเสียงของการเขียนก็เริ่มและทุกคนก้มหัวลงและพยายามอย่างหนักเพื่อตอบคําถาม แต่คราวนี้คําถามการสอบยากเกินไปและคําถามมากมายไม่ได้อยู่ในหนังสือยาสมุนไพร

ในหมู่พวกเขา เฉินหยูเป็นคนที่กังวลมากที่สุดเพราะเธอพบว่าเธอรู้จักแค่วัสดุยาชนิดเดียวและนอกนั้นเธอก็ไม่รู้จักสมุนไพรอื่น ๆเลย

ฉินหยูตื่นตระหนกทันทีเมื่อเธอคิดว่าเธอกําลังจะต้องออกไปเมื่อคะแนนน้อยกว่าหก และยิ่งพี่ฉียืนอยู่ถัดจากเธอฝ่ามือของเธอก็เหงื่อออกมากยิ่งขึ้น

"ไม่ต้องกังวลเพียงแค่เขียนตามที่ฉันบอก" หลี่ซวนอ้าปากและเริ่มสื่อสารกับฉินหยู

"ขอบคุณพี่หลี่ซวน"

เมื่อได้ยินคําพูดของหลี่ซวนฉินหยูสงบลงและเริ่มตอบคําถามตามสิ่งที่หลี่ซวนพูด

เดิมทีพี่ฉีเห็นว่าฉินหยูรู้สึกประหม่าแต่ตอนนี้อยู่ๆฉินหยูก็ฟื้นความสงบและตอบคำถามทีละข้อซึ่งทําให้เธอประหลาดใจมาก

ต้องรู้ก่อนว่าคําถามเหล่านี้ยากมากเพราะเธออารมณ์ไม่ดี จึงจงใจถามคําถามดังกล่าวเพื่อจะได้ไล่เด็กฝึกงานหลายๆคนในคราวเดียว

อย่างไรก็ตามมันน่าแปลกใจที่ ฉินหยูตอบคําถามหนึ่งและตอบคําถามอีกข้อหนึ่งอย่างรวดเร็ว

"ฉันคิดผิดเหรอ? ผู้หญิงคนนี้ฉลาดมาก? ไม่ เธอดูไม่เหมือนคนที่ฉลาดขนาดนี้เลย มันอาจเกี่ยวข้องกับแมวตัวนี้หรือเปล่า"

ท่ามกลางข้อสงสัยดังกล่าวเมื่อถึงเวลาสิ้นสุดการสอบในที่สุดเธอก็รับกระดาษและเริ่มตรวจให้คะแนน

เป็นอย่างที่คิด

มีคําถามน้อยมากที่ทุกคนสามารถตอบถูกได้ มีคนผ่านแค่ 7 คน ยกเว้นฉินหยูที่คะแนนสูงสุดสําหรับคนอื่น ๆ ได้เพียง 8 คะแนน

มีเพียงคะแนนของ ฉินหยูที่ถึง 9 คะแนนผลลัพธ์นี้น่าแปลกใจจริงๆ

ตรงกันข้าม

เด็กฝึกงานยืนอย่างประหม่าดูพี่ฉีตรวจข้อสอบพวกเขาทั้งหมดรู้สึกไม่สบายใจ

ส่วนใหญ่เป็นเพราะข้อสอบยากเกินไปทำให้พวกเขาทั้งหมดกังวล

"พี่หลี่ซวน ทําไมคุณไม่ตอบคําถามสุดท้ายล่ะ? มันยากเกินไปหรอ?" ฉินหยูถามในโทรจิตของเธอ

"ไม่มันเป็นคําถามที่ง่ายมากฉันเคยเห็นสมุนไพรในคําถามเหล่านี้ในโลกอสูรอัญเชิญมันจึงง่ายมากๆ

เหตุผลที่ฉันไม่ตอบคําถามสุดท้ายคือฉันไม่ต้องการให้คุณเด่นเกินไปซึ่งอาจจะกระตุ้นความอิจฉาของผู้อื่น

"อย่างนี้นี่เอง ขอบคุณพี่หลี่ซวน" ฉินหยูพยักหน้า

"โอเค ตอนนี้จะทำการประกาศคะแนนแล้ว"

พี่ฉียืนขึ้นและเหลือบไปรอบ ๆ และในที่สุดดวงตาของเธอก็ตกลงมาที่ฉินหยู

"เจาเม้งเม้งได้ 8 คะแนน ซ่งเสี่ยวเหม่ย 7 คะแนน เยฟาน 6 คะแนน หนุ่ยยานัน 6 คะแนน... คนท้ายที่สุด ฉินหยู่ ทําคะแนนสูงสุดด้วย 9 คะแนน"

"อะไร? 9 คะแนน? เธอได้ 9 คะแนนจริงๆเหรอ? มันเป็นไปได้ยังไง? มันเป็นคําถามที่ยากมาก" มีคนถามด้วยความประหลาดใจ

"ใช่แล้ว เธอไม่มีรากฐานไม่ใช่เหรอ? เธอจะได้ 9 แต้มได้ยังไง แม้แต่เม้งเม้งก็ได้แค่ 8 คะแนน ทั้งๆที่เธอได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก"

ทุกคนมองไปที่ฉินหยูและไม่อยากจะเชื่อว่าฉินหยูได้ 9 คะแนน

"นี่คือคําถามที่ฉินหยูตอบ คุณสามารถดูมัน มันเป็นคําตอบมาตรฐานมาก เธอไม่ได้ตอบเลยสําหรับคําถามที่สิบเธอไม่รู้จริงๆหรือเธอขี้เกียจเกินไปที่จะทํา"

พี่ฉีแจกกระดาษสอบให้ทุกคนได้ดู

หลังจากทุกคนดูใบข้อสอบพวกเขาทั้งหมดมองไปที่ฉินหยูด้วยความไม่เชื่อ

พวกเขารู้สึกว่า ฉินหยู นั้นน่าทึ่งมากและเธอตอบได้ดีเธอเขียนแม้กระทั้งสภาพแวดล้อมการเจริญเติบโตของสมุนไพรอย่างละเอียด

คราวนี้ทุกคนเชื่ออย่างสมบูรณ์และสายตาของพวกเขาที่มองไปที่ฉินหยูก็เปลี่ยนไปอย่างสมบูรณ์

พอได้เป็นจุดสนใจของทุกคน

ฉินหยูก็กลืนน้ำลายอย่างประหม่าและสื่อสารในใจของเธอ

"พี่หลี่ซวน ท่านไม่ได้บอกว่าท่านไม่ต้องการให้ฉันเด่นไม่ใช่เหรอ? ทําไมมันถึงเป็นแบบนี้"

"ฉันไม่ได้คาดหวังให้พวกเขาอ่อนแอขอโทษที" หลี่ซวนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

"เอ๊ะ?"

ฉินหยูตกตะลึงไปพักหนึ่ง แม้ว่าสิ่งที่พี่หลี่ซวนพูดเป็นเรื่องจริง แต่ทําไมเธอถึงรู้สึกว่าสิ่งที่พี่หลี่ซวนพูดนั้นกวนส้น..ีนมาก

หากซ่งเสี่ยวเหม่ยได้ยินสิ่งนี้เธออาจจะบิดหูแมว