ตอนที่ 183+184 ขอจูบหน่อย

ตอนที่ 183 ขอจูบหน่อย

ลู่ชิงสีคิดว่าจางซีชิงใช้แค่คำพูดในการทำร้ายเจียงเหยา ไม่ได้ลงไม้ลงมือ ดังนั้นเขาจึงเพียงแค่เตะเธอเพื่อสอนบทเรียนเพียงเท่านั้น

ถ้าเขารู้ว่าจางซีและฉีเซียงร่วมมือกัน เขาจะไม่ยอมปล่อยจางซีชิงไปอย่างง่าย ๆ แน่

เขาไม่สนใจว่าทำไมจางซีชิงถึงได้ร่วมมือกับฉีเซียง แต่ชื่อของฉีเซียงเป็นที่รู้จักกันดีในเมืองจินโด ถ้าตอนนั้นภรรยาของเขาไม่รีบหนีและจบลงด้วยน้ำมือของฉีเซียง ผลที่ตามมาก็คือ...

นั่นคือเหตุผลที่ลู่ชิงสีรู้สึกว่าเขาไม่ควรสงสารตระกูลจางเลยแม้แต่นิดเดียว

จางซีหนานพี่คนโตของตระกูลเจียง จางซีหยวนพี่ชายคนรองของตระกูลจาง และจางซีชิงน้องคนสุดท้องของตระกูลจาง.. ดี ดีมาก..

พวกเขาทำได้ดีมาก!

“เจียงเหยา” ชายหนุ่มก้มมองเจียงเหยาที่กำลังก้มศีรษะถือแก้วน้ำ ไม่รู้ว่าเธอกำลังมองดูอะไรอยู่ เขาเอื้อมมือออกไปจับแก้วน้ำในมือเธอไว้ ก่อนจะยกน้ำที่เหลือขึ้นดื่ม จากนั้นเขาก็วางแก้วลงบนโต๊ะ พร้อมกับก้มศีรษะลงมองไปยังหญิงสาวที่พูดตอบว่า “อ่า?”

จากนั้นเขาก็ทำการร้องขอ “กอดผมหน่อย”

เจียงเหยาตกตะลึง “กอด....?” เธอไม่รู้ว่าทำไมลู่ชิงสีถึงได้พูดอะไรออกมาแบบนั้น

“ไม่อยากทำเหรอ? ไม่เต็มใจเหรอ? หรือไม่กล้า?” สายตาของลู่ชิงสีเปลี่ยนไป “คุณกลัวผมหรือเปล่า?”

เจียงเหยามึนงงไม่กี่วินาที ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าเฉินซวีเหยาได้ถามเธอเมื่อกี้ว่าเธอเริ่มกลัวลู่ชิงสีแล้วหรือเปล่า

เขาคงต้องการให้เธอกอดเขาตอนนี้เพื่อทดสอบว่าเธอกลัวเขาเพราะได้เห็นอารมณ์ของเขาหรือไม่?

เมื่อเห็นว่าเจียงเหยาไม่ขยับเขยื้อน หัวใจของลู่ชิงสีก็จมลง เขาเกือบจะพูดพล่อย ๆ ออกไปว่า ‘ช่างมันเถอะ’ แต่ทันใดนั้น เธอก็โผล่เข้ามาในอ้อมแขนของเขาและกอดเขาอย่างแผ่วเบา เธอวางใบหน้าแนบหน้าอกของเขา และเอนตัวเทน้ำหนักไปที่ตัวเขาอย่างแนบแน่น

“เมื่อกี้ที่สถานีตำรวจคุณยังโกรธพวกเราอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ยังอยากให้ฉันกอดอยู่อีก?” หัวใจของเจียงเหยาเจ็บปวดเมื่อคิดถึงเขา เธอกลัวสัตว์ร้ายและตัวประหลาดในโลกใบนี้ แต่เธอไม่เคยกลัวลู่ชิงสีของเธอเลย

“รู้ด้วยเหรอว่าผมโกรธ?” ลู่ชิงสีเลิกคิ้วและดึงเธอเข้ามาใกล้ มือข้างหนึ่งของเขาวางไว้บนเอวของหญิงสาว เขาใช้มันขยับให้เธอเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ในขณะที่มืออีกข้างลูบเส้นผมของเธอเบา ๆ “ลองจูบผมดูสิ บางทีผมอาจจะไม่โกรธแล้วก็ได้”

ฟึ่บ!

เขาขยับเธอเข้ามาขึ้นไปอีก ทำให้ระยะห่างระหว่างตัวเขาและเธอเพียงคืบ

หญิงสาวไม่อาจทนต่อการปฏิเสธเขาได้ เธอเงยหน้าขึ้นและจุมพิตที่ริมฝีปากของชายตรงหน้า ตามที่เขาปรารถนา “มีความสุขแล้วรึยัง?”

“มีบางอย่างหายไปนะ”

เขาตอบอย่างเสแสร้งก่อนจะขยับหญิงสาวในอ้อมแขน พร้อมกับใช้ขาดันขึ้นระหว่างขาของเขา

เจียงเหยากรีดร้องในขณะที่ใช้มือกดกระโปรงของเธอลง เธอตัวโตถึงเพียงนี้แล้ว แต่เขากลับอุ้มเธอได้อย่างสบาย ๆ ราวกับว่าเขากำลังแบกก้อนสำลีเพียงก้อนเดียว ไม่เพียงแค่นั้น ยังบังคับให้เธอนั่งอ้าขากว้างอยู่บนตักของเขา

ลู่ชิงสีโค้งมุมริมฝีปากขึ้นและเอื้อมมือไปยกกระโปรงของเจียงเหยา เธอจ้องไปที่เขาและตีมือที่ซุกซนนั่น ทว่าชายหนุ่มกลับยิ้มกว่าขึ้นและหัวเราะออกมา “จูบผมอีกครั้งสิ แล้วผมจะมีความสุข”

เจียงเหยาคิดว่าเขาน่ารำคาญ แต่ก็ขบขันในเวลาเดียวกัน “ถ้ายังมีความสุขไม่พอ ก็ทำต่อสิ!”

แม้ว่าชายหนุ่มจะไม่ได้รับจูบจากเธอเป็นครั้งที่สอง แต่เขาก็ไม่คิดว่ามันน่าเสียดาย เขาจั๊กจี้เอวของเจียงเหยาอย่างเบามือ ยิ่งทำให้หญิงสาวจั๊กจี้จนใบหน้ายู่ยี่

ชายหนุ่มแกล้งเธออยู่พักหนึ่งกระทั่งเขาพอใจ “อย่างที่คนแก่เขาบอกไว้ จั๊กจี้ภรรยา จะทำให้เธอรักสามีมากขึ้น”

เขาหยุดไปชั่วขณะแล้วยกเธอขึ้น “วันนี้คุณสวยมาก! ชุดนี้เหมาะกับคุณ”

เขาจำได้ว่าชุดนี้เป็นชุดที่เขาซื้อกับเธอในเมือง ผู้หญิงของเขาสวมชุดนี้แล้วสวยมากจริง ๆ”

__

ตอนที่ 184 อย่ากลัวผม

“ฉันหิวแล้ว ไปทานข้าวกันเถอะ” เจียงเหยาขยับตัวเล็กน้อยและเตรียมที่จะลงจากขาของชายหนุ่ม เธอไม่คุ้นชินกับคำหวานของเขา และไม่คุ้นกับการนั่งบนตักอย่างสองแง่สองง่ามแบบนี้

“ให้ผมกอดคุณให้มากอีกสักหน่อย คงไม่ถึงกับหิวตายหรอก?” ลู่ชิงสีดึงเธอกลับ พร้อมกับดึงขาเธอให้แนบชิดมากกว่าเดิม พร้อมกับโอบแขนรอบเอวของเธอ ตำแหน่งนี้เย้ายวนกว่าเมื่อสักครู่เสียอีก เขาไม่ได้ทำอะไรนอกจากโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน เพียงแค่กอดตามที่เขาพูดเท่านั้น

เจียงเหยาไม่ได้ขัดขืน เธอพิงที่หน้าอกของเขาไปพร้อมกับฟังเสียงหัวใจเต้นอย่างสงบของเขา

“เจียงเหยา อย่ากลัวผมในสิ่งที่ผมเป็นเลยนะ ทุกคนในโลกนี้ล้วนแต่กลัวผม ยกเว้นคุณ”

เสียงพึมพำของเขาเบามาก แต่เธอได้ยินชุดทุกคำ แต่ละคำส่งผลต่อหัวใจของเธอ

“ค่ะ” เจียงเหยาพิงหน้าอกของเขาและตอบเขาเบา ๆ มือของเธอโอบรอบเอวของเขาเบา ๆ

เธอไม่กลัวเขา

แม้เขาทำลายโลกนี้ เธอก็ไม่มีวันกลัวเขา เพราะเธอรู้ว่าแม้เขาจะทำร้ายทุกคนบนโลกใบนี้ แต่เขาจะไม่มีวันทำร้ายเธอ

เวลาผ่านไปได้พักหนึ่ง ลู่ชิงสีหรี่ตาลงและมองไปที่ใบหน้าเสี้ยวหนึ่งของหญิงสาว สายตาของคนทั้งคู่ประสานเข้าหากัน เธอไม่ขัดขืนและยังโอบกอดเขาด้วย เธอนิ่งสงบราวกับเธอเอนกายอยู่บนโลกทั้งใบ

เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว

ริมฝีปากของลู่ชิงสีม้วนขึ้นขณะที่เขาก้มศีรษะลงจูบเลือนผมของหญิงสาว “ลุกขึ้นเถอะ ผมจะพาคุณไปทานข้าว” เขาทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้ภรรยาของเขาหิว

จากนั้นเจียงเหยาก็ผละตัวออกจากอ้อมกอดของลู่ชิงสี ทันใดนั้นเธอได้ยินเสียงถอนหายใจ เธอหันกลับมา สายตาสบเข้ากับหว่างขาที่กำลังโหยหาของเขา

เจียงเหยาหันกลับอย่างรวดเร็ว แสร้งทำเป็นไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ห่างออกไปสองก้าว เสียงชายหนึ่งหัวเราะอย่างแผ่วเบา

หลังจากที่เจียงเหยายืนขึ้น ยืนขึ้น ลู่ชิงสีก็ยังคงที่เดิมไม่ขยับตัวไปไหนสักพัก หลังจากนั้นไม่นาน เขาถึงลุกขึ้นแล้วเดินไปจับมือเธอ

“ไปกันเถอะ”

ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไปข้างนอก เฉินซวีเหยากำลังจะเคาะประตู โดยมีฉีเซียงและพ่อแม่ของเขายืนอยู่ข้างหลัง

“นายน้อยลู่!” ฉีเซียงรู้จักลู่ชิงสี หลังจากที่อาศัยอยู่จินโดถึงสองสามปี ทำให้เขาจำนายน้อยลู่แห่งเมืองจินโดได้ เขาตกตะลึงเมื่อเห็นว่าลู่ชิงสีจับมือเจียงเหยา

ฉีเซียงได้ยินข่าวว่านายน้อยลู่และนายน้อยเหยามาที่เมืองหนานเจียงจากคนที่สถานีตำรวจ แม้ว่าคนที่บอกข่าวนี้กับเขาจะไม่รู้จักทั้งสองคน แต่เขาได้ยินผู้กำกับเย่เรียกคนที่สวมเครื่องแบบทหารว่านายน้อยลู่ และชายอีกคนชื่อว่าเฉินซวีเหยา ซึ่งชายหนุ่มคนนี้รู้จักกับนายน้อยลู่ด้วย

หลังจากที่ฉีเซียงได้ยินเรื่องนี้ เขารู้ว่านายน้อยลู่ที่พูดถึงน่าจะเป็นลู่ชิงสี และเฉินซวีเหยาที่เขาพูดถึง น่าจะเป็นน้องคนเล็กของเขา นายน้อยเหยา

นอกจากนี้เขาได้ยินว่านายน้อยลู่กับนายน้อยเหยาใกล้ชิดกับเจียงเหยา ฉีเซียงตระหนักว่าเขาได้สร้างปัญหาร้ายแรงเข้าให้แล้ว จึงรีบแจ้งพ่อแม่ของเขาทันที พวกเขาถามที่อยู่ของพวกเขา และรีบตรงมาทันที

ทว่าฉีเซียงไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นคนที่ขึ้นรถหน้ามหาวิทยาลัยกับโจวเหวยฉี จับมือกับนายน้อยลู่ และยังเดินออกมาจากห้องเดียวกัน

ฉีเซียงไม่ได้โง่ เขาเดาได้ว่า เจียงเหยาคนนี้ต้องเกี่ยวข้องกับนายน้อยลู่ การที่โจวเหวยฉีมาหาเธอก็น่าจะเพราะนายน้อยลู่

“ชิงสี เจียงเหยา” เฉินซวีเหยาทักทายทั้งสองคน ทำลายบรรยากาศเงียบ ๆ นั่น ก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “คนจากตระกูลฉีมาน่ะ”