บทที่ 48 พัฒนาการของวายร้าย

เธอได้รู้จักกับเด็กผู้ชายคนอื่น และเธอก็ดีกับเด็กคนนั้นด้วยใช่ไหม?

เมื่อเห็นวายร้ายตัวน้อยเก็บขยะอีกครั้ง ซูจิ่วก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้ เธอจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดกับเชิ่งเทียนสื่อว่า “ลุง พี่ชายคนนั้นน่าสงสารมาก ตอนนี้แม่ของเขากำลังป่วยและต้องการใช้เงินเป็นจํานวนมาก แต่เขาไม่มีเงิน ลุงพอจะช่วยเขาได้บ้างไหม? หรือลุงจะให้เขายืมเงินบางส่วนก็ได้ แล้วเขาจะจ่ายคืนลุงเมื่อเขาโตขึ้นในอนาคต หรือถ้าลุงไม่แน่ใจว่าเขาจะคืน ก็ให้เขาเขียนสัญญายืม IOU แบบที่เขียนให้หนูกับป๊ะป๋าก็ได้”

เชิ่งเทียนสื่อ "..."

อย่างนั้นเหรอ?

ร่องรอยของความเห็นอกเห็นใจและสงสารผุดขึ้นในหัวใจของเขาทันที จากนั้น เชิ่งเทียนสื่อก็หันไปมองหรงซื่อ

เด็กคนนี้น่าจะอายุพอๆ กับเจ้าเด็กเหลือขอของเขา ซึ่งมีอายุเพียงห้าหรือหกขวบเท่านั้น และเขาควรจะอยู่ในวัยที่ไร้ความกังวล แต่เด็กชายตัวน้อยคนนี้กลับต้องมาเก็บขยะเพื่อประทังชีวิตไปวันๆ

เชิ่งเทียนสื่ออุ้มซูจิ่วแล้วเดินไปหาเด็กชายตัวน้อย และเมื่อเห็นว่าทั้งคู่กำลังเดินเข้ามาหา หรงซื่อก็เผลอก้าวถอยหลังทันที

เชิ่งเทียนสื่อถามว่า “นี่ เด็กน้อย เธอจะเก็บขยะทำไม แล้วพ่อของเธอล่ะอยู่ที่ไหน?”

แม่ของเขาป่วย แต่ทำไมคนเป็นพ่อถึงไม่สนใจ? หรือว่าเด็กคนนี้จะไม่มีพ่อ?

น่าจะเป็นอย่างหลังซะมากกว่า

เมื่อมีคนพูดถึงพ่อ หรงซื่อก็เม้มริมฝีปากจนแน่นแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออก ในขณะที่ใบหน้าเล็กๆ ที่ซีดเซียวของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา และดวงตาคู่นั้นก็กลับกลายเป็นดุร้ายขึ้นมาทันที

เชิ่งจื๋อเหยียนมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า และเมื่อเห็นเสื้อผ้าเก่าๆ ที่เขาใส่อยู่ เขาก็ร้อง ฮึ! ออกมา “เจ้าขอทานนี่ต้องไม่มีพ่อกับแม่แน่ๆ ไม่อย่างนั้น เขาคงไม่ออกมาเก็บขยะหรอก มันสกปรกจะตายไป!”

และประโยคนี้ทําให้หรงซื่อโกรธขึ้นมาทันที และทันใดนั้น เขาก็ยื่นมือออกไปผลักเชิ่งจื๋อเหยียนอย่างไร้ความปราณี “แกสิที่ไม่มีแม่!”

เชิ่งจื๋อเหยียนที่ไม่ทันตั้งตัว เขาจึงถูกอีกฝ่ายผลักจนล้มลงไปกับพื้น และฝ่ามือของเขาก็ขูดกับพื้นถนนจนเลือดไหลออกมา ซึ่งตอนแรกเขารู้สึกตกใจมาก แต่หลังจากที่ตั้งสติได้แล้ว เชิ่งจื๋อเหยียนก็พุ่งเข้าไปหาหรงซื่อด้วยความโกรธจัด “แกกล้าผลักฉันเหรอ? ฉันจะทุบตีแกให้ตายเลย!”

ส่วนหรงซื่อก็ไม่ยอมอ่อนข้อ และสุดท้ายพวกเขาก็ทะเลาะกันแบบนี้

จู่ๆ เด็กชายตัวน้อยทั้งสองก็เริ่มทะเลาะกันอย่างกระทันหัน ดังนั้น เชิ่งเทียนสื่อจึงรีบยื่นมือออกไปแล้วดึงเชิ่งจื๋อเหยียนออกจากหรงซื่อทันที “เฮ้! พวกแกกำลังทำอะไรกันน่ะ? อย่าทะเลาะกันสิ!”

แต่เชิ่งจื๋อเหยียนไม่เชื่อฟังแม้แต่น้อย เขาพยายามสลัดมือของเชิ่งเทียนสื่อออก แล้วพุ่งเข้าใส่อีกฝ่ายจนล้มลงไปกับพื้น จากนั้น เชิ่งจื๋อเหยียนก็ชกไปที่ใบหน้าของหรงซื่อทันที

ถึงแม้จะอายุเท่ากัน แต่เชิ่งจื๋อเหยียนที่ถูกเลี้ยงดูมาเป็นอย่างดี จึงทำให้เขามีร่างเล็กๆ ที่แข็งแรงมาก แต่เมื่อเทียบกับหรงซื่อที่มีรูปร่างผอมบางและไม่แข็งแรงเท่ากับอีกฝ่าย หรงซื่อจึงถูกเชิ่งจื๋อเหยียนที่ตัวใหญ่กว่ากดลงกับพื้นจนไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ และเพียงไม่กี่วินาทีเชิ่งจื๋อเหยียนก็ต่อยไปที่หรงซื่อสองถึงสามหมัดแล้ว

เชิ่งเทียนสื่อรีบเข้าไปดึงหลานชายตัวเองออกทันที แล้วพูดด้วยความโกรธว่า “เจ้าเด็กเหลือขอ! อาบอกให้แกหยุด ไม่ได้ยินหรือไง?!”

“แต่มันผลักผมก่อน! ผมจะตีมัน ผมจะฆ่ามันซะ!” ตอนนี้ นายน้อยเชิ่งจื๋อเหยียนรู้สึกโกรธมาก และไม่มีใครที่จะหยุดเขาได้ ราวกับสิงโตตัวน้อยที่ไม่สามารถควบคุมได้อีกต่อไป

เชิ่งเทียนสื่อวางซูจิ่วลง และใช้สองมืออุ้มเชิ่งจื๋อเหยียนขึ้นมา แล้วตีไปที่ก้นของเขาอย่างแรง “แต่แกไปด่าเขาก่อน แกนั่นล่ะที่ผิด! ครูอนุบาลไม่ได้สอนแกเรื่องมารยาทงั้นเหรอ?”

“ทำไมผมจะด่ามันไม่ได้ มันเป็นแค่ขอทานเท่านั้น! ปล่อยผม ปล่อยผมลงไปเดี๋ยวนี้!” เชิ่งจื๋อเหยียนดิ้นรนอย่างเกรี้ยวกราด

หรงซื่อยกมือขึ้นเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก จากนั้น เขาก็ลุกขึ้นนั่งเงียบๆ และปล่อยกลิ่นอายที่น่ากลัวออกมา

ซูจิ่วรู้สึกตกใจเล็กน้อย เพราะเรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้นกับเด็ก หรือว่านี่จะเป็นวิธีที่ทำให้วายร้ายพัฒนาขึ้นมาอย่างนั้นเหรอ?

เธอจึงรีบเดินไปหาหรงซื่อทันที และเอื้อมมือออกไปเพื่อพยุงเขาขึ้นมา “พี่ชาย นายไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? นายได้รับบาดเจ็บอีกแล้ว!”

หรงซื่อลุกขึ้นยืน และดึงแขนของตัวเองออกจากซูจิ่วทันที ราวกับว่าเขาไม่ต้องการให้เธอสัมผัสตัวของเขาแม้แต่น้อย