ตอนที่ 179+180 ผมจะลงโทษคุณภายหลัง

ตอนที่ 179 ผมจะลงโทษคุณภายหลัง

เขาต้องโกรธมากแน่ ๆ เพราะเธอไม่ได้รอเขาที่โรงแรมตามที่ได้ตกลงกันไว้ และที่แย่กว่านั้นคือเธอมาอยู่ที่สถานีตำรวจ! เหตุการณ์นั้นคลี่คลายไปในทางที่เหนือการควบคุมของเธอ!

“มานี่สิ!” ลู่ชิงสีคำรามออกมาอย่างใจร้อนอีกครั้ง

ครั้งนี้ ก่อนที่เจียงเหยาจะทันได้เคลื่อนไหว เฉินซวีเหยาคนทรยศนั้นก็ผลักเธอไปข้างหน้า และพูดด้วยรอยยิ้มเขิน ๆ ว่า “เจียงเหยาตื่นเต้นมากที่ได้พบพี่ จนก้าวขาไม่ออก!”

ลู่ชิงสีและเจียงเหยากลอกตาไปที่เฉินซวีเหยา

แม้ว่าเจียงเหยาจะถูกเฉินซวีเหยาผลักไปด้านข้าง แต่ลู่ชิงสีก็มีความสุขที่ภรรยาของเขามายืนอยู่ข้าง ๆ เขา เขาลูบผมของเธอเบา ๆ และดุ “เด็กซน ไว้ผมจะลงโทษคุณทีหลัง”

“ร้อยเอกลู่ คุณรู้จักพวกเขาเหรอ?” เจ้าหน้าที่ตำรวจไม่ทราบว่าชายในเครื่องแบบทหารที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาแค่รู้ว่าเขามาจากจินโดและเขาต้องเป็นคนตำแหน่งระดับสูง เพราะแม้แต่หัวหน้าของพวกเขายังต้องทักทายอีกฝ่ายด้วยความเคารพ

“ใช่” ลู่ชิงสีตอบด้วยคำสั้น ๆ และเรียบง่าย เห็นได้ชัดว่าเขาคิดว่ามันซ้ำซากและไม่จำเป็นต้องอธิบายความสัมพันธ์ของเขากับเจียงเหยาและเฉินซวีเหยา ให้กับเจ้าหน้าที่เพียงคนเดียวฟัง อย่างไรก็ตาม การตอบว่า ‘ใช่’ นั้นก็มากเกินพอที่จะทำให้เจ้าหน้าที่ประหม่าแล้ว

“เกิดอะไรขึ้น?” ลู่ชิงสีมองไปที่เฉินซวีเหยา “ทำไมนายถึงมาที่เมืองหนานเจียง”

การปรากฏตัวของลู่ชิงสีนั้นเกินความคาดหมายของเฉินซวีเหยา เขาไม่รู้ว่าวันนี้ลู่ชิงสีจะมาที่เมืองหนานเจียง และเขาไม่คิดว่าจะพบอีกฝ่ายที่สถานีตำรวจนี้ ดังนั้นเขาจึงต้องบอกเรื่องเกี่ยวกับฉีเซียง

นั่นก็แค่ผลไม้อย่างแอปเปิลและส้มก็เท่านั้น เฉินซวีเหยาไม่ต้องการพูดถึงฉีเซียงต่อหน้าคนจำนวนมากที่สถานีตำรวจเรื่องจากผู้กระทำผิดไม่อยู่ ปัญหาที่พวกเขาต้องแก้ไขในตอนนี้คือเด็กเหลือขอจากตระกูลจาง

เฉินซวีเหยาลุกขึ้นยืน เอนตัวแนบหูของลู่ชิงสีและกระซิบ เขาเล่าถึงเหตุการณ์ดังกล่าว โดยสรุปอย่างตรงไปตรงมาว่าจางซีชิงและจางซีหนานดูถูกว่าร้ายเจียงเหยา และจางซีหนานยังคิดมิดีมิร้ายกับเจียงเหยา เมื่อเขาพูดจบ เขาก็หมอบอยู่ข้างหลังเจียงเหยาอย่างรวดเร็วและลอบสังเกตปฏิกิริยาของลู่ชิงสี ไม่แปลกใจเลยที่ใบหน้าของอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไปจนน่าขนลุกขนพอง

“พวกคุณ ออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้” ลู่ชิงสีสั่งเจ้าหน้าที่ตำรวจทุกคนที่อยู่ที่นั่น

พวกเขาไม่เข้าใจเหตุผลของเขาสำหรับคำสั่งดังกล่าว แต่เมื่อพิจารณาถึงการแสดงออกที่น่าสะพรึงกลัวและตัวตนของเขา พวกเขาจึงรีบออกจากห้องโดยไม่ถามอะไรสักคำ

ในห้องเหลือคนเพียงห้าคน จางซีชิงรู้สึกได้ถึงรัศมีอันตรายที่เปล่งออกมาจากร่างกายของชายคนนั้น แม้จะเวียนหัวเล็กน้อย

“คุณคิดจะทำอะไร?” จางซีชิงตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว ขณะที่ลู่ชิงสีกำลังเดินไปหาเธอและจางซีหนาน ดวงตาของเขาบ่งบอกว่าเขากำลังจะฆ่าคนได้ “นี่ ถอยออกไปนะ นี่สถานีตำรวจนะ แกจะทำอะไรน่ะ!”

จางซีชิงไม่สงสัยเลยสักนิดว่าชายคนนั้นจะทำอะไรเธอ ด้วยความหวาดกลัว เธอเข้าไปซ่อนข้างหลังจางซีหนานและตะโกน ร่างกายสั่นเทา “แกกล้าดียังไง! ไปให้พ้นจากเรานะ! พ่อแม่และทนายของฉันกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่นิดเดียวแล้วล่ะก็ ฉันสาบานได้ว่าแกเดินออกจากที่นี่ไม่ได้แน่!”

จางซีหนานเป็นคนขี้ขลาด เขากลัวมากจนดึงจางซีชิงมาไว้ข้างหน้าและป้องกันตัวเองจากชายที่เหมือนสัตว์ประหลาดคนนี้ เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร แต่เขามั่นใจว่าชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาเพราะเจ้าหน้าที่ตำรวจต่างให้เกียรติและรับฟังเขาเป็นอย่างมาก

ครอบครัวจางเป็นเพียงนักธุรกิจเท่านั้น จางซีหนานตระหนักว่าเขาต้องไปทำให้คนที่เขาไม่ควรเข้าไปยุ่งขุ่นเคืองเสียแล้ว ขณะที่เขาจ้องชายในชุดเครื่องแบบทหารที่อยู่ข้าง ๆ อย่างขี้ขลาด

__

ตอนที่ 180 ร้องขอความเมตตา

เฉินซวีเหยาไม่เคยทำร้ายผู้หญิงเลย แต่จางซีชิงเป็นข้อเว้น ซึ่งแตกต่างไปจากลู่ชิงสี

มีคนเพียงสองประเภทบนโลกนี้เท่านั้น คนที่อยู่เคียงข้างเขาและคนนอก คนนอกต่างก็เหมือนกันหมด ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย

ลู่ชิงสีเป็นทหาร จากการปฏิบัติหน้าที่ในสถานการณ์ต่าง ๆ เขาฆ่าผู้หญิงมานับไม่ถ้วน หากเขาแสดงความเมตตาต่อผู้หญิงทุกคนในการปฏิบัติภารกิจของเขา เขาคงได้ตายไปนานแล้ว

นอกจากความเมตตาของเขาที่มีต่อคนของเขาแล้ว ลู่ชิงสีไม่มีวันทำร้ายผู้บริสุทธิ์ ตอนนี้เด็กเหลือของสองคนนี้กลับรังควานเจียงเหยาไปเสียทุกอย่าง ถือเป็นผู้บริสุทธิ์ที่ได้รับการยกเว้น

เธอเป็นคนที่เขารักและหวงแหนจากก้นบึ้งของหัวใจ แล้วไอ้บ้าสองคนนี้กล้าดีอย่างไรมาดูถูกเธอและคิดจะขื่นใจเธอ!

ลู่ชิงสียกขาของเขาขึ้นและเล็งไปที่ขาของจางซีชิงโดยตรง จางซีชิงคุกเข่าลงกับพื้น ใบหน้าของเธอบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวด จากนั้นก็เตะจางซีหนานเข้าที่หน้าอกและส่งเขาไปกองบนพื้น เขาเดินไปจ้องชายที่นอนไอด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น พร้อมกับเหยียบหน้าอกของเขาและถามอย่างเย็นชา

จางซีชิงกรีดร้องและร้องไห้ด้วยความกลัว ถึงขนาดลุกยืนไม่ไหว เธอไม่กล้าแม้แต่จะต่อสู้ดิ้นรน ขณะที่เธอจ้องเขม็งไปที่ชายร่างสูงและน่ากลัวราวกับปีศาจ กลัวว่าเขาจะเตะเธออีกครั้งถ้าเธอเคลื่อนไหว

เธอไม่พบความเห็นอกเห็นใจหรือความรวนเรบนใบหน้าของชายคนนั้น เขาเยือกเย็นและเคร่งขรึมราวกับว่าเขาเป็นผู้ชายที่ไม่มีทางอื่นใดนอกจากลักษณ์ที่เย็นชาเหมือนก้อนหิน เธอไม่กล้าแม้แต่จะมองเขาเป็นครั้งที่สอง

ลู่ชิงสีลากเท้าของเขาจากหน้าอกของจางซีหนานไปที่มือขวาของเขา จากนั้นก็เยียบลงอย่างแรง ได้ยินเสียงกระดูกและเสียงกรีดร้องของจางซีหนานดังก้องไปทั่วห้อง

“แกอยากให้มือข้างนี้สัมผัสผู้หญิงของฉันใช่ไหม?” ลู่ชิงสียิ้ม ขณะที่เยียบลงบนฝ่ามือไว้ใต้ฝ่าเท้าของเขา เขาหันข้อเท้าและตรึงฝ่ามือนั้นลงไปอีก “ใครคือจางซีหยวน?”

“ลูกพี่ลูกน้องของฉัน! เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของฉัน!” จางซีหนานตะโกน

“ขอโทษ ขอโทษ! เป็นความผิดของฉันเอง ทั้งหมดเลย! ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว ฉันสัญญา ได้โปรดปล่อยฉันเถอะ! เจียงเหยา ฉันขอร้อง ได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะ”

“จางซีหยวน ทะเลาะวิวาท ชนแล้วหนี พยายามฆ่า แม้แต่กล่าวหาเหยื่อผู้บริสุทธิ์ว่าก่อเหตุเพื่อเงิน! ตระกูลจางของพวกแกมันเป็นอะไรหะ ช่างน่าประทับใจจริง ๆ!”

ลู่ชิงสีสงสัยว่าพวกเขาต้องมีความเกี่ยวข้องกับจางซีหนาน ในนาทีที่เขาเข้ามาในห้องเพราะพวกเขาไม่หยุดพูดเกี่ยวกับตระกูลของตัวเองได้ เขาเห็นความคล้ายคลึงของใบหน้าแม้ว่าอายุจะห่างกันมาก แต่แน่นอนว่าลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้น

“เราไม่เกี่ยวข้องกันนะ! ลุงฉัน เขาติดสินบนใครก็ไม่รู้ให้ช่วยแก้ปัญหาให้!” จางซีหนานพูดโยงไปอย่างสิ้นหวัง “ลุงของฉันไม่เพียงแต่ติดสินบนพยานด้วยเงินก้อนโต ยังข่มขู่พวกเขาด้วย เลยทำให้พยานเปลี่ยนคำให้การ!”

จางซีหนานล้วงเอาความลับออกมาพูดจนหมดเปลือก ตระกูลจางไม่คู่ควรกับคนกล้าหาญในสถานีตำรวจโดยปราศจากการหยุดยั้ง เขาต้องการมีชีวิตอยู่ – เขายังไม่อยากตาย ไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่ตอนนี้

ในขณะที่มีความโกลาหลอยู่นอกประตู พ่อแม่ของจางซีชิงและทนายความของพวกเขาถูกเจ้าหน้าที่ห้ามไม่ให้เข้ามาในห้อง คุณนายจางตื่นเต้นมากจนตะโกนด่าทอและทุบตีผู้ที่ขวางทางเธอ “ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ของซีชิง! ให้เราเข้าไปนะ! พวกหมาเฝ้าบ้าน รู้ไหมว่าพวกเราเป็นใคร? กล้าดียังไง! พวกแกทุกคนต้องถูกไล่ออก! ให้เราเข้าไปเดี๋ยวนี้!”