บทที่ 15  

ชารอนถูกไซม่อนอุ้มออกไป มันเป็นค่ำคืนที่มีลมหนาวพัดผ่าน ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงตัวสั่นเทาและรู้สึกหนาวเหน็บ

ไวน์ของแซลลี่ทำให้เสื้อผ้ารอบหน้าอกของชารอนเปียกโชก ผมของชารอนเองก็เปียกไปหมดเลยเช่นกัน นอกจากนี้ เสื้อของชารอนยังเปื้อนเนยอีกด้วย เมื่อเห็นตัวเองอยู่ในสภาพเช่นนี้ ชารอนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอับอายขึ้นมา

“ขอบคุณนะคะ แต่ช่วยปล่อยฉันเดินเถอะค่ะ” เธอกล่าวเบา ๆ กับไซม่อน

ในตอนนั้นเอง รถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดตรงหน้าทั้งสอง

ไซม่อนปล่อยให้เธอเดิน ทว่า ชารอนเหลือบไปเห็นว่าชุดสูททรงตะวันตกของไซม่อนในตอนนี้ก็เลอะเนยค่อนข้างเยอะเช่นกัน เธอรู้สึกแย่กับสิ่งที่เกิดขึ้น “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ฉันทำเสื้อคุณเปื้อนอีกแล้ว คุณช่วยถอดเสื้อออกมาก่อนได้ไหม? เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้”

ไซม่อนยังคงยืนนิ่งและมองชารอน ในตอนแรก ไซม่อนเพียงแค่สงสัยเท่านั้นว่าทำไมเธอถึงยืนกรานที่จะเป็นคู่ควงของตนก่อนเข้าไปในโรงแรม ไซม่อนคิดว่าเธอมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ถึงกระนั้น ดูจากสถานการ์ในตอนนี้แล้ว ดูเหมือนว่าชารอนคงตั้งใจจะมาทำลายงานเลี้ยงจริง ๆ แต่ท้ายที่สุด ชารอนก็ต้องมารู้สึกอับอายด้วยเช่นกัน

ไซม่อนไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เขาเพียงแค่จ้องมองชารอนอยู่แบบนั้น ทว่า สายตาของไซม่อนทำให้ชารอนรู้สึกว่าตัวเองน่าขยะแขยง เธอเผยยิ้มและกล่าวคำพูดขึ้น “ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันดูแย่มาก แต่ทำไมคุณต้องมองฉันแบบนั้นด้วยล่ะ?”

“เอ่อ...” ทันทีที่ชารอนพูดจบ ไซม่อนก็ยื่นมือออกไปแล้วประคองชารอนมายืนที่หน้ารถ ไซม่อนเริ่มขยับตัวเข้าใกล้ชารอนอย่างช้า ๆ นอกจากนี้ เขายังโอบเธอเอาไว้ในอ้อมแขนอีกด้วย

“ผมไม่สนหรอกว่าคุณจะโกรธอะไรหลานชายของผม ผมไม่อยากยุ่งเรื่องพวกนั้น” ชารอนเข้าใจคำพูดของไซม่อนทันที

สำหรับคืนนี้ ชารอนได้ใช้ไซม่อนเป็นหุ่นเชิดเพื่อที่เข้าไปในงานเลี้ยง บางทีไซม่อนอาจลืมเรื่องนั้นไป แต่ทว่า ถ้าชารอนวางแผนที่จะหลอกใช้เขาเพื่อแก้แค้นโฮเวิร์ด เธอคิดผิดมหันต์

ออร่าเย็นยะเยือกที่เล็ดลอดออกมาจากร่างของไซม่อนทำให้ชารอนตัวสั่น 'ดูเหมือนว่าเขาจะช่วยเราเพราะต้องการปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเองสินะ'

ท้ายที่สุด ชารอนเผยยิ้มออกมา 'มันก็ไม่คงไม่แปลกเท่าไหร่หรอกที่เขาจะโกรธ'

ชารอนหลับตาลง เธอดึงอารมณ์ทั้งหมดภายในใจกลับมา หลังจากนั้น ชารอนก็กล่าวคำพูดออกมาอย่างแผ่วเบา “คุณมั่นใจได้เลยนะคะ เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นเพียงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น มันจะไม่เกิดขึ้นอีก”

อันที่จริง ชารอนไม่เคยคิดที่จะใช้ไซม่อนเพื่อแก้แค้นโฮเวิร์ดเลย เพราะมันเป็นปัญหาของเธอเอง

ไซม่อนเหลือบมองยังใบหน้าที่เปื้อนเนยของชารอน ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกตลกไม่น้อย สำหรับคนที่ไม่รู้เรื่อง พวกเขาอาจคิดว่าชารอนต้องเพิ่งเข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดมาแน่

ท่าทีที่แข็งกร้าวของไซม่อนเริ่มบรรเทาลง เขาปล่อยมือชารอนและเดินไปเปิดประตูรถพร้อมกับกล่าวคำพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ขึ้นรถก่อนสิ”

ชารอนมองมาที่ไซม่อนอย่างงุนงง ทันใดนั้น ไซม่อนก็พูดโพล่งออกมาด้วยใบหน้าที่เฉยเมย “เดี๋ยวผมไปส่งคุณที่บ้านเอง”

“เอ่อ... อันที่จริง ฉันก็ไม่อยากรบกวนคุณเท่าไหร่หรอกค่ะ”

ก่อนที่ชารอนจะพูดจบ ไซม่อนก็ดันเธอเข้าไปในรถเสียแล้ว หลังจากนั้น ไซม่อนก็เข้าไปในรถและสั่งให้คนขับสตาร์ทเครื่องยนต์ทันที

ชารอนในตอนนี้กลัวว่าเธอจะทำให้รถของไซม่อนเลอะเทอะ เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเลยสักนิดเดียว

“เอ่อ... แล้วคุณพ่อของคุณล่ะคะ?” ชารอนจำได้ว่าไซม่อนมากับดักลาส

“เดี๋ยวก็มีรถอีกคันมารับเขากลับบ้านเองแหละ”

ชารอนมองมาที่ไซม่อน 'อ่า ใช่ ตระกูลของเขารวยขนาดนี้ คงไม่ได้มีรถเพียงแค่คันเดียวหรอก'

ในตอนนี้ คนขับก็มาจอดรถอยู่ที่คอนโดที่ชารอนพักอยู่

ตลอดการเดินทาง ทั้งสองไม่ได้พูดคุยกันเลยแม้แต่คำเดียว ชารอนเอียงศีรษะและมองไปยังชายที่กำลังหลับตา ดูเหมือนว่าไซม่อนอยากพักผ่อน “ท่านประธานแซคคารี่คะ ฉันถึงบ้านแล้วค่ะ ขอบคุณที่มาส่งฉันนะคะ”

“อ่า” ไซม่อนตอบ ถึงกระนั้น เขาก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมาเลย

ทว่า ถ้ายังลีลา บรรยากาศในตอนนี้จะทำให้ทั้งสองรู้สึกไม่สบายใจ ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงรีบเปิดประตูรถและลงไปอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ชารอนลงจากรถ ชายในรถก็พูดขึ้น "เดี๋ยวก่อน"

ทันใดนั้น ไซม่อนก็พลันโยนเสื้อสูททรงตะวันตกออกมา ชารอนคว้ามันเอาไว้ได้ทันที!

“ไหนคุณบอกว่าจะเอาไปซักให้ผมไง?” ไซม่อนเลิกคิ้วและมองดูชารอนจากในรถ

“หือ? ใช่แล้ว... เดี๋ยวฉันเอาไปซักให้คุณเอง...” ชารอนตอบกลับอย่างรวดเร็ว ในตอนแรก ชารอนคิดว่าไซม่อนไม่ต่างอะไรกับคนที่หยิ่งในศักดิ์ศรี เขาจะต้องทิ้งเสื้อสูทตัวนี้และไม่ยอมให้เธอเอาไปซักอย่างแน่นอน

“ซักเองด้วยล่ะ” ชายคนนั้นกล่าวเสริม

“โอเคคะ ฉันจะซักให้สะอาดเลย” ชารอนพลันเดาว่าไซม่อนคงคิดว่าเธอจะเอาเสื้อตัวนี้ไปส่งให้กับร้านซักรีด

หลังจากนั้น รถของไซม่อนก็ขับออกไป ชารอนก้มศีรษะลงและมองยังเสื้อสูทในมือก่อนที่จะถอนหายใจ

เธอรู้สึกปวดหัว เพราะเสื้อที่ตนสวมอยู่นั้นถูกเช่ามา แถมตอนนี้มันก็สกปรกมากเสียจนดูไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

กว่าชารอนจะกลับมาถึงห้อง มันก็ดึกมากแล้ว ทว่า โชคดีที่เธอโทรหาไรลีย์และแจ้งว่าตัวเองจะทำงานล่วงเวลา เพราะฉะนั้น ชารอนจึงขอให้ไรลีย์ดูแลเซบาสเตียนให้หน่อย

เซบาสเตียนและไรลี่ย์ในตอนนี้กำลังเตรียมเข้านอนแล้ว 'ดีแล้วแหละ ทั้งสองจะได้ไม่ต้องมาเห็นเราในสภาพแบบนี้'

ชารอนรีบเข้าไปอาบน้ำและกลับไปที่ห้องนอน เธอมองไปยังลูกชาย เด็กน้อยกำลังกอดตุ๊กตาไดโนเสาร์และนอนหลับในท่าทีสบายอยู่

ชารอนสัมผัสศีรษะของลูกชายเบา ๆ พร้อมกับมองยังใบหน้าที่กำลังหลับใหลของเซบาสเตียน นั่นทำให้ชารอนเผยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่อยากปลุกลูกชาย ด้วยเหตุนั้น ชารอนจึงย่องเดินไปทางอีกด้านหนึ่งของห้องแล้วนอนลงบนเตียง

แต่ทว่า เธอยังไม่รู้สึกง่วงนอนเลยสักนิด เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงแรมและใบหน้าของแซลลี่ที่ดูตกตะลึง ดูเหมือนว่าชารอนจะเดาถูก 'แซลลี่ไม่ได้ตั้งท้องลูกของโฮเวิร์ด!'

เธอต้องมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับคุณหมอที่โรงพยาบาลคนนั้นแน่นอน

ชารอนต้องตามหาชายคนนั้น เธอต้องสืบหาความจริงที่อยู่เบื้องหลังรูปถ่ายเมื่อห้าปีที่แล้วให้ได้!

...

หลังจากส่งชารอนกลับบ้าน ไซม่อนก็กลับไปยังบ้านของตัวเอง

ทันทีที่เข้าไปในประตู ไซม่อนก็เห็นคุณพ่อ พี่สะใภ้ โฮเวิร์ดและภรรยาของโฮเวิร์ดอยู่ในห้องโถง ดูเหมือนว่าทุกคนกำลังรอไซม่อนอยู่