บทที่ 13  

ก่อนหน้านี้ ชารอนแค่เอ่ยปากชวนไซม่อนเต้นรำ แต่เธอไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะตอบตกลงเต้นกับเธอจริง ๆ

ใครจะไปรู้ล่ะว่าคนที่เอ่ยปากชวนกลับกลายเป็นฝ่ายเฉยชา? เธอขยับไปมาตามจังหวะเท้าของไซม่อน

ในตอนนี้ ผู้ชายตรงหน้าคือทั้งหมดที่ชารอนเห็นเท่านั้น ภายใต้แสงไฟคริสตัลระยิบระยับ ใบหน้าสุดผ่องใสของชายผู้นี้ทำให้เขาดูหล่อมากกว่าเดิมไปอีก

มันให้ความรู้สึกราวกับว่าดวงตาสีดำสุดลึกล้ำของไซม่อนมีพลังวิเศษที่สามารถดึงดูดชารอนได้

ตามด้วยโน้ตดนตรีตัวสุดท้าย ทั้งสองมาถึงขั้นตอนสุดท้ายในการเต้นรำ แขนของไซม่อนโอบกอดชารอนไว้ เธออยู่ภายในอ้อมแขนของหนุ่มรูปงาม ชารอนเงยหน้าขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาของไซม่อน ภายในเสี้ยววินาที ทั้งคู่ดูเหมือนจะหลงลืมทุกสิ่งอย่าง

ทว่า ทันทีที่ชารอนได้ยินเสียงปรบมือดังมาจากบริเวณรอบข้าง เธอจึงรีบสะบัดตัวออก ชารอนสลัดตัวออกจากอ้อมกอดของไซม่อนโดยไม่รู้ตัว

เธอก้มศีรษะลง "ฉันขอไปหาอะไรดื่มสักหน่อย" เธอเดินออกจากลานเต้นรำไป ท่าทีของชารอนค่อนข้างเร่งรีบ

ไซม่อนมองดูชารอนที่ดูเหมือนกำลังจะวิ่งหนี เขาพลันกัดริมฝีปาก 'ผู้หญิงคนนี้... เธอเขินอยู่หรือยังไงกัน?'

ท้ายที่สุด ชารอนก็มาถึงจุดวางเครื่องดื่ม แต่ทว่า ระหว่างที่ชารอนกำลังถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก ใครคนหนึ่งก็มาจับมือของเธอเอาไว้

วินาทีถัดมา เธอถูกชายคนนั้นกระชากออกไปอย่างรุนแรง

“โฮเวิร์ด คุณกำลังทำบ้าอะไรน่ะ?” ชารอนรู้สึกประหลาดใจทันทีที่เห็นโฮเวิร์ดปรากฎตัวออกมาอย่างกะทันหัน 'เขากำลังคิดทำบ้าอะไรอยู่กัน? ทำไมต้องทำตัวทุเรศแบบนี้ด้วย?'

โฮเวิร์ดไม่แม้แต่จะเปล่งเสียงของตัวเองออกมา เขาคว้าข้อมือชารอนแล้วลากเธอออกจากห้องโถงไป สุดท้าย ทั้งสองก็มาถึงทางเดินด้านนอก

ชารอนใช้พละกำลังทั้งหมดที่มีเพื่อสลัดตัวเองออก เธอกล่าวคำพูดออกมาอย่างไร้ความปรานี “คุณกำลังจะพาฉันไปไหนกันน่ะ?”

โฮเวิร์ดหันกลับมามองชารอนอย่างเย็นชา เขาตะโกนใส่ "ชารอน! ออกไปให้พ้นเลยนะ! อย่าหวังว่าจะได้เข้ามาทำลายงานเลี้ยงของผมกับแซลลี่!"

ชารอนเผยยิ้มทันทีที่เห็นว่าโฮเวิร์ดโกรธขนาดไหน “เป็นอะไรไปล่ะ? กลัวเหรอ?”

ชารอนมองกลับไปด้วยสายตาสุดเย็นชา เมื่อห้าปีที่แล้วในวันเดียวกัน เธอกลายเป็นหญิงสาวผู้ไร้วิญญาณที่สุดในงานวิวาห์ นั่นเป็นเพราะโฮเวิร์ดแต่งงานกับแซลลี่ในระหว่างที่เธอต้องรู้สึกทนทุกข์ทรมาน!

นั่นทำให้ชารอนเกิดความสงสัยขึ้นว่าโฮเวิร์ดเคยรักเธอจริงหรือเปล่า.

'เขาทำตัวทุเรศแบบนี้กับเราได้ยังไงกัน?'

โฮเวิร์ดเลิกคิ้วและพ่นลมหายใจ "กลัวงั้นเหรอ? ผมเนี่ยนะ? อ่า ใช่! ผมกลัว! ฉันกลัวว่าทุกคนจะรู้ว่าคุณเป็นแฟนเก่าของผมยังไงล่ะ! นั่นต้องทำให้ผมอับอายขายขี้หน้าแน่!"

แม้ว่าชารอนกับโฮเวิร์ดจะตัดขาดกันมานานแล้ว แต่การได้ยินคำพูดเช่นนั้นยังคงทำให้เธอรู้สึกเศร้าอยู่

ชารอนเผยเสียงหัวเราะเยาะและกล่าวคำพูดออกมา “ใช่สิ ผู้ชายคนอื่นคงไม่ปากมากบ่นให้ใครฟังหรอกว่าเขาถูกนอกใจ!”

โฮเวิร์ดหวนนึกถึงเหตุการณ์ระหว่างการแต่งงานของทั้งสอง ดวงตาของโฮเวิร์ดเริ่มถูกเผาไหม้ไปด้วยความโกรธ ทันใดนั้น โฮเวิร์ดก็ขยับเข้ามาใกล้ชารอนและคว้าไหล่ของเธอเอาไว้ “ชารอน! เธอจงใจทำแบบนี้ใช่ไหม?”

ชารอนรู้สึกเจ็บเพราะโฮเวิร์ดบีบไหล่ของเธอแรงเกินไป แต่ถึงอย่างไร เธอก็พลันรู้สึกชินชาและเงยหน้าขึ้นสู้เพื่อเผชิญหน้ากับโฮเวิร์ด ชารอนเผยยิ้มเย็นชาออกมา “อยากจะทำอะไรก็เรื่องของคุณเถอะ! เพราะท้ายที่สุดแล้ว ไซม่อนเองก็มีเสน่ห์และหล่อกว่าคุณตั้งเยอะ ไม่เพียงแค่นั้นนะ เขายังเป็นหัวหน้าตระกูลแซคคารี่อีกด้วย! แต่ดูคุณสิ! ไม่มีอะไรดีสักอย่าง!”

"ชารอน!" โฮเวิร์ดรู้สึกโมโหมาก ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยโทสะแห่งความโกรธเกรี้ยว โฮเวิร์ดยกมือขึ้นและพยายามตบชารอน

ถึงกระนั้น ชารอนก็จับข้อมือของโฮเวิร์ดเอาไว้ได้อย่างรวดเร็วและจ้องมองมาที่โฮเวิร์ดอย่างเย็นชา เธอเผยเสียงหัวเราะ “คิดจะตบฉันอีกแล้วเหรอ คุณโฮเวิร์ด? ใช้สมองคิดบ้างนะ ฉันไม่ใช่ชารอนคนเก่าที่เอาแต่ยอมก้มหัวให้คุณอีกต่อไปแล้ว!” เธอปัดมือของโฮเวิร์ดออกทันทีที่พูดเช่นนั้น

ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธจัด แต่โฮเวิร์ดพลันหรี่ตาและเผยยิ้มออกมา “ตลกชะมัดเลยนะ นี่ชารอน เมื่อห้าปีก่อนคุณเป็นคนนอกใจผมเองนะ เพราะถ้ามันเป็นเรื่องโกหก คุณจะคลอดไอ้เด็กเวรคนนั้นออกมาได้ยังไงกันล่ะ?”

โฮเวิร์ดยังคงจำได้ว่าเขาเห็นเด็กน้อยเซบาสเตียนที่โรงพยาบาล 'ตอนนี้เด็กคนนั้นก็โตแล้ว เธอนั้นแหละนอกใจฉัน!'

ชารอนเผยสีหน้าเคร่งขรึมออกมา “เมื่อครู่คุณพูดว่าอะไรนะ? ลองพูดออกมาอีกรอบสิ เราได้เห็นดีกันแน่!”

“ผมพูดอะไรผิดล่ะ? ก็คุณไปหลับนอนกับผู้ชายคนไหนก็ไม่รู้ แล้วหลังจากนั้นก็คลอดไอ้เด็กเวรนั่นออกมา ไม่ใช่หรือยังไงกัน?”

ผัวะ!

ทันทีที่โฮเวิร์ดพูดจบ ชารอนก็ตบหน้าเขาอย่างแรง

ชารอนรู้สึกไม่พอใจ เธอพลันจ้องมอง “คุณจะด่าจะว่าอะไรฉันก็ได้นะ แต่ลูกชายฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย!!”

ชารอนพลันตัวสั่นเล็กน้อย ไม่มีใครรู้ว่าเธอต้องทนทุกข์ทรมานขนาดไหนตลอดหลายปีที่ผ่านมา ชารอนต้องเลี้ยงดูเซบาสเตียนด้วยตัวเองมาตลอด ทั้งหมดก็เป็นเพราะโฮเวิร์ดกับแซลลี่

โฮเวิร์ดพูดถึงลูกชายของเธอเช่นนั้น เธอจะทนยืนเฉย ๆ อยู่ได้ยังไงกัน?

โฮเวิร์ดพลันตกตะลึงทันทีที่ถูกชารอนตบหน้า เขาจ้องมองชารอนด้วยท่าทางสุดโกรธเคือง โฮเวิร์ดแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง

ทว่า ชารอนไม่ต้องเสียเวลากับเขาอีกต่อไปแล้ว ดังนั้น เธอจึงหมุนตัวและหันกลับพร้อมกับเดินเข้าไปข้างใน

ท้ายที่สุด โฮเวิร์ดตะโกนออกมา “อย่าแม้แต่จะก้าวเท้าเข้าไปในห้องนั้นเด็ดขาดเลยนะ!”

เสียงฝีเท้าของชารอนหยุดชะงัก เธอสงบสติอารมณ์และหันกลับมาพร้อมกับเผยรอยยิ้ม “ฉันเป็นคู่เต้นรำของไซม่อน ถ้าฉันหายไป เขาต้องเป็นกังวลแน่ค่ะ” ทันทีที่พูดจบ เธอก็ไม่ได้มองโฮเวิร์ดอีกเลย ชารอนเดินตรงไปข้างหน้าอย่างไม่รู้สึกกังวลใจอะไร

ทว่า แซลลี่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดจากอีกฝั่งหนึ่ง เธอกำหมัดแน่น เธอไม่คาดคิดเลยว่าชารอนคนปัจจุบันจะหยิ่งผยองได้ถึงขนาดนี้

'อยากได้ลุงไซม่อนนักใช่ไหม? ฝันไปเถอะน่า!”

ชารอนกลับไปที่ห้องโถง แต่เธอไม่เห็นไซมอนแล้ว ไม่ว่าจะมองซ้ายหรือมองขวา เธอก็ไม่พบเขาเลย  'เขาอาจมีธุระจนออกจากงานไปแล้วก็ได้มั้ง'

ชารอนหยิบน้ำผลไม้หนึ่งแก้วขึ้นมาแล้วดื่มเ เธอรู้สึกกระหายน้ำไม่น้อย

ทันใดนั้น แซลลี่ก็ขึ้นไปบนเวที เธอเดินตรงไปและกล่าวคำพูดใส่ไมโครโฟน

“สวัสดีค่ะทุกคน ดิฉันดีใจมากที่ได้เห็นพวกคุณมาร่วมงานของพวกเขาทั้งสองในวันนี้ พอดีดิฉันมีเกมมาให้พวกคุณเล่น แต่ยังไงเสีย ฉันต้องการความร่วมมือจากพวกคุณทุกคน”

แซลลี่ชำเลืองมองดูฝูงชน ท้ายที่สุด เธอก็จ้องมองไปยังร่างของชารอน รอยยิ้มเย็นชาปรากฏบนใบหน้าของแซลลี่ “คุณผู้หญิงคนนั้น ช่วยขึ้นมาบนเวทีหน่อยได้ไหมคะ?”

ภายในเสี้ยววินาทีนั้น ทุกคนหันมามองชารอน

ชารอนรู้สึกตกใจและมองไปยังแซลลี่ที่กำลังยืนอยู่ไปบนเวที ชารอนรู้สึกได้เลยว่าแซลลี่ต้องมีเจตนาร้ายอะไรแอบแฝงแน่

'เราต้องสยบเธอด้วยทุกอย่างที่มีให้ตาย! มาดูกันหน่อยเถอะว่าเธอจะทำอะไรเราได้บ้าง...'

ระหว่างที่ทุกคนจ้องมองมาที่ชารอน เธอก็เดินขึ้นเวทีไปพร้อมกับเชิดหน้าขึ้น

ไซม่อนที่ออกไปรับโทรศัพท์เพิ่งจะกลับเข้ามาข้างใน เขาบังเอิญเห็นชารอนเดินขึ้นไปบนเวทีพอดี ทันใดนั้น ฝีเท้าของไซม่อนก็หยุดลง ดูเหมือนว่าเขาจะพยายามไม่เดินเข้าไปข้างใน