บทที่ 39 ภาษาชา 2
เมื่อเห็นเธอดื่มนมจนหมดแก้วโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา เชิ่งจื๋อเหยียนก็รู้สึกละอายใจอยู่เล็กน้อย
น้องสาวเก่งกว่าเขาจริงๆ ถึงแม้ว่าเขาจะมีอายุมากกว่าเธอ แต่เขากลับไม่สามารถดื่มนมได้!
สองสามีภรรยาตระกูลเชิ่งเดิมทีกําลังเดินเล่นอยู่ริมทะเลสาบเทียม แต่พอได้ยินผู้ช่วยบอกว่าเชิ่งเทียนสื่อกลับมาแล้ว แถมยังพาเด็กหญิงตัวน้อยน่ารักมาอีกด้วย จึงทำให้ดวงตาของพวกเขาเป็นประกายขึ้นมาทันที
หรือว่าในที่สุด เล่าซานก็สามารถเติมเต็มความฝันที่พวกเขาต้องการหลานสาวตัวน้อยได้สำเร็จแล้ว?!
สองสามีภรรยารู้สึกตื่นเต้นมาก พวกเขาจึงรีบเดินกลับมาราวกับบินได้เลยทีเดียว และเมื่อเดินเข้ามา ทั้งคู่ก็เห็นเกี๊ยวน้อยผมเปียสองข้างที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ส่วนเชิ่งเทียนสื่อก็นั่งอยู่ทางซ้ายมือของเธอ ซึ่งดวงตาของเขาอ่อนโยนและเอ็นดูอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ส่วนปิศาจน้อยของบ้านเชิ่งจื๋อเหยียนก็กำลังนั่งอยู่ด้านขวามือ ซึ่งเขากำลังยื่นช็อคโกแลตให้เธอ แล้วพูดอย่างกระตือรือร้นว่า “น้องสาว ฉันให้เธอ”
น้องสาว!
เมื่อได้ยินดังนั้น สองสามีภรรยาก็หันมามองหน้ากัน ซึ่งพวกเขารู้สึกตื่นเต้นยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า จากนั้น นายหญิงผู้เฒ่าก็เดินเข้าไปหาทันที เธอทำท่าทางเหมือนจะตําหนิลูกชาย แต่กลับพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “เล่าซาน! ไอ้สารเลว แกยังไม่ได้แต่งงานเลย ทําไมแกถึงมีลูกได้? แล้วทำไมแกถึงไม่ยอมบอกฉัน!”
นายท่านผู้เฒ่าจงใจตําหนิลูกชายด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง “ใช่! ดีจริงๆ เลยเล่าซาน มันเป็นเรื่องที่เลวร้ายมากจริงๆ และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้มีลูกชายที่ไร้ค่าอย่างแก!”
นายหญิงผู้เฒ่าถลึงตาใส่ผู้เป็นลูกชาย “แกดูสิ เด็กโตขนาดนี้แล้วถึงได้พากลับมาที่บ้าน แกไปทำอะไรอยู่งั้นเหรอ? ซึ่งทุกวันนี้ฉันก็ไม่เห็นแกจะทำอะไรเลย แต่ที่ฉันรู้แกมีแต่จะทำให้คนอื่นโกรธ!”
เชิ่งเทียนสื่อตกตะลึงไปครู่หนึ่ง เมื่อรู้ว่าพ่อแม่ของเขากำลังเข้าใจผิด เขาจึงรีบอธิบายให้พวกเขาฟังอย่างรวดเร็ว “พ่อ แม่ เด็กคนนี้…”
แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็เห็นผู้เป็นแม่มองไปที่ซูจิ่ว ซึ่งดวงตาของเธอสดใสและเป็นประกาย อีกทั้งใบหน้ายังยิ้มแย้มแจ่มใส “โอ้ หลานรักน่ารักจริงๆ มาเถอะ มาให้ย่ากอดหนูหน่อย!”
ในขณะที่เธอพูด เธอก็ตบหัวของเชิ่งเทียนสื่อไปด้วย “เจ้าคนบัดซบ! ในเมื่อแกมีลูกสาวแล้ว ทำไมแกถึงไม่พาเธอกลับมาตั้งแต่แรกเกิด? แกจะปล่อยให้เธออยู่ข้างนอกได้ยังไง! แกนี่มันเป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง! และฉันก็ไม่รู้ว่าหลานสาวตัวน้อยอาศัยอยู่ข้างนอก วันนี้แกทำให้ฉันคนนี้โกรธมากจริงๆ”
เชิ่งเทียนสื่อ "..."
“หลานรัก หนูต้องระวังตัวนะ รีบเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของย่าเร็ว โอ๊ย…ในที่สุดสิ่งที่ฉันตั้งตารอก็เป็นจริงแล้ว!” นายหญิงผู้เฒ่ากําลังจมอยู่ในความตื่นเต้นจนถอนตัวไม่ขึ้น เธอเอื้อมมือออกไปอุ้มซูจิ่วขึ้นมาจากโซฟา แล้วกอดเอาไว้แน่น รักจนไม่อาจปล่อยมือได้
## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ
เมื่อมองไปที่ใบหน้าขาวเนียนของเด็กหญิงตัวน้อย อีกทั้งดวงตาที่ชุ่มฉ่ำคู่นั้นช่างงดงามมาก ซึ่งเธอชอบมันมากจริงๆ และอยากจะโอบกอดเด็กน้อยไม่ยอมปล่อย
นายหญิงผู้เฒ่าถามด้วยความรัก “ที่รัก หนูชื่อว่าอะไร และปีนี้อายุเท่าไร? แล้วแม่ของหนูเป็นใคร?”
ซูจิ่วรู้ว่าหญิงชราตรงหน้ากำลังเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นลูกสาวของเชิ่งเทียนสื่อ ซูจิ่วจึงกล่าวออกมาอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะคุณย่า หนูมีชื่อว่าซูจิ่ว ส่วนป๊ะป๋าของหนูชื่อว่าซูเชิ่งจิ่ง”
“เสี่ยวจิ่ว…อ่า…ชื่อนี้มันคืออะไรกันเล่าซาน แกตั้งชื่อแบบนี้ได้ยังไงกัน!?” นายหญิงผู้เฒ่าบ่นทันทีเมื่อได้ยินชื่อของเด็กหญิงตัวน้อย แต่ทันใดนั้น ดวงตาของเธอก็เบิกกว้าง “เดี๋ยวก่อนที่รัก หนูเพิ่งจะพูดว่าป๊ะป๋าของหนูเป็นใครนะ?”
ซูจิ่วมองหญิงชราอย่างไร้เดียงสา และพูดย้ำอีกครั้ง “ป๊ะป๋าของหนูคือซูเชิ่งจิ่ง”
“อะไรนะ? เล่าซาน! นี่ไม่ใช่ลูกสาวของแกเหรอ?”
เชิ่งเทียนสื่อทำอะไรไม่ถูก นอกจากนั่งกุมขมับตัวเองอย่างช่วยไม่ได้ “ถึงผมจะทำตัวไม่ได้เรื่องและไร้สาระมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่ถึงกับทําผู้หญิงสักคนท้องใหญ่ขึ้นมาหรอก แถมยังมีลูกสาวนอกสมรสอีกด้วย”
เมื่อรู้ความจริง นายหญิงผู้เฒ่าก็เอ่ยขึ้นอย่างรังเกียจ “แกนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ แม้แต่ซูเชิ่งจิ่งก็ยังสู้ไม่ได้! ถึงเขาจะอยู่อย่างยากลําบาก แต่อย่างน้อยเขาก็มีลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้ แล้วแกล่ะ? ไม่มีอะไรสําเร็จสักอย่าง!”
เชิ่งเทียนสื่อ "..."
