ตอนที่ 20: ทำไมไม่ให้ผมทำอะไรเพื่อคุณบ้าง

ขณะที่เธอยังมึนงง เขาก็ดึงเธอเข้าไปในร้าน “ไปลองพวกมันดูสิ”

“ไม่จำเป็นเลยค่ะ! ไม่จำเป็นจริงๆ!” เธอรีบส่ายหัว “ฉันไม่ควรขอในสิ่งที่ฉันไม่สมควรได้รับ!”

เขาสามารถใช้ชีวิตตามวิถีที่ฟุ่มเฟือยของเขาได้ แต่ฉันจะไม่ยอมรับสิ่งของที่มีราคาแพงขนาดนี้โดยที่ไม่ได้ทำงานอะไรเลยไม่ได้

“คุณเป็นภรรยาของผมและผมก็เป็นสามีของคุณ ผมขอใช้เหตุผลนี้ในการซื้อเสื้อผ้าให้คุณได้มั้ย? ฮืม?”

คำพูดสุดท้ายฟังดูอันตราย ซึ่งมันก็มาจากเขา

ด้วยความหวาดกลัว เธอจึงส่ายหัวอีกครั้งในทันที “ไม่จำเป็นจริงๆค่ะ ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องซื้อเลย!”

อันที่จริง. ลึกๆแล้ว

ชุดนี้เหมาะกับเธอมาก เธอจะดูน่าดึงดูดยิ่งขึ้นหลังจากเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ เมื่อเทียบกับชุดเดิมที่เธอกำลังสวมอยู่!เขาพยักหน้าอย่างพึงพอใจและบอกกับเธอว่า

“ลองดูชุดอื่นด้วยน่ะ”

ขณะที่เธอกำลังลองเสื้อผ้า เขาก็หยิบมาเพิ่มอีกสองสามชิ้น

“พอแล้วคะ แค่ชุดนี้ก็ดีพอแล้ว!” เธอพูดคัดค้านตามสัญชาตญาณ

“ไปลองดู!” เขาสั่ง มันเป็นคำสั่งโดยตรง

เนื่องจากพวกเขามาซื้อของที่นี่ เขาอาจจะเติมพื้นที่ในตู้เสื้อผ้าที่เขาทิ้งไว้ให้เธอก็ได้ ในฐานะภรรยาที่ว่านอนสอนง่าย เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากทำตามคำสั่งของเขา และชุดทั้งหมดที่เขาเลือกนั้นเหมาะกับเธอได้อย่างดีเลิศ เธอชอบมันทั้งหมดหลังจากลองใส่มัน และเธอก็ไม่รู้ว่าจะเลือกซื้อชุดไหนดีในช่วงสุดท้าย

ขณะที่เธอกำลังกังวลเรื่องนี้....

เขาก็โบกแขนและแจ้งว่าเขาจะซื้อมันทั้งหมดที่เธอลอง

มู่ ฮวน: “.....!”

ทั้งหกชุดนี้จะต้องมีราคามากกว่า 60,000 หยวนแน่ๆ!

เขาจะบ้าไปแล้ว !

เธอดึงข้อศอกของเขาและกระซิบเบา ๆ “ที่รัก...คุณไม่คิดว่าชุดพวกนี้มันดูคล้ายกันเหรอ? เราไม่จำเป็นต้องมีเสื้อผ้าที่คล้ายๆกันเยอะขนาดนี้ก็ได้เลือกไปสักชุดดีกว่าเนอะ…”

“ก็ใช่ ชุดพวกนี้ดูค่อนข้างจะคล้ายกัน”

“อือ อือ” เธอพูดพร้อมพยักหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อเธอคิดว่าเขาก็เห็นด้วยกับความคิดของเธอที่จะเลือกเพียงหนึ่งในชุดพวกนี้...

และทันใดนั้น เขาก็รูดบัตรของเขาในปรื๊ดเดียว

มู่ ฮวน: “˃ ̭ ˂ !!!”

“เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอว่าจะเลือกเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งเพราะมันคล้ายกันอ่ะ?” เธอพึมพำเบา ๆ

“ก็ทุกชุดนี้มันเข้ากับคุณนิ”

แม้ว่าสไตล์ของชุดพวกนี้จะคล้ายกัน แต่ก็ยังมีความแตกต่างของสี ดังนั้นภรรยาของเขาจึงเสนอความงามที่แตกต่างกันในขณะที่สวมใส่ในแต่ละชุด ซึ่งเขาพอใจกับชุดพวกนี้เอามากๆ

มู่ ฮวน: “    ̿    ̲    ̿  ǀǀǀ”

เธอถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว

ต่อจากนั้น เธอก็ไม่กล้าเหลียวมองเสื้อผ้าอื่น ๆ อีกเลย เพราะกังวลมากเกินไปว่าสามีของเธอจะให้ลองใส่เสื้อผ้าทุกชุดที่เธอมองดูอย่างฟุ่มเฟือยโดยเกินความจำเป็น เพราะในความเป็นจริงเธอวางแผนที่จะทิ้งเขาในสักวันหนึ่งนั้นจึงเป็นเหตุผลที่เธอไม่ควรใช้เงินของเขาในทางที่ฟุ่มเฟือยแบบนี้

“ไม่มีอะไรที่คุณอยากได้อีกหรอ” หลังจากที่เดินผ่านร้านค้าชั้นหนึ่งไปโดยไม่ซื้ออะไรเลย เขาก็รู้สึกเหมือนเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์

“อืม” เธอพูดพร้อมกับพยักหน้า

เขาขมวดคิ้ว

“ที่รักฉันหิว ไปกินข้าวกันเถอะค่ะ!” เธอเกาะข้อศอกของเขาเป็นสัญญาณว่าเธอต้องการออกจากห้าง

เขาเหลือบดูนาฬิกา “เพิ่งจะบ่ายสามเอง”

“ก็ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยง และตอนนี้ฉันก็หิวเอามากๆ”

เขาเอียงศีรษะมองขึ้นไปที่ชั้นบน แล้วพูด “ขึ้นไปชั้นบนกัน เราจะได้ไปซื้อของต่อจากท่านข้าวเสร็จด้วย”

มู่ฮวน: “ฉันไม่ชอบอาหารชั้นบน ฉันอยากทานอาหารที่ ร้านจินติ่งเชวียน”

เพื่อป้องกันไม่ให้เขาซื้อของอะไรเพิ่มเติม เธอเลือกร้านอาหารที่อยู่ห่างจากห้างสรรพสินค้าไม่กี่กิโลเมตร

“ทำไมไม่อยากให้ผมซื้อของให้” เขาถามเธอด้วยความสงสัย

เธอตกใจหันมองลงไปที่มือของเขาเพราะรู้สึกถึงฝ่ามืออันกว้างที่กำลังดึงเธอเอาไว้ นิ้วเรียวยาวของเขาบีบคางของเธอและบังคับให้เธอต้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา

“ฉัน.......” เธอไม่รู้จะพูดอะไร

ผู้ชายคนนี้ฉลาดเกินกว่าที่เธอจะรับมือได้ แต่ก่อนเธอไม่เคยถูกจับได้เพราะพวกเขาใช้เวลาร่วมกันน้อยเกินไปและพวกเขาก็พบกันแค่ในเวลาตอนกลางคืนเท่านั้น

ตอนนี้ เธอถูกเปิดเผยได้อย่างง่ายดายเพราะการที่ได้ใช้เวลาร่วมกันแบบนี้

เขาอดทนรอให้เธอพูด