ตอนที่ 167+168 การพบปะ

ตอนที่ 167 การพบปะ

ลู่ชิงสีเอื้อมมือไปจับมือเจียงเหยาก่อน จากนั้นเขาก็เอื้อมมือขวาไปจับมืออธิการบดีเวินและหวงเฉินจิ้ง

หวงเฉินจิ้งตกใจมาก อย่างแรก เขาเห็นเด็กสาวที่ดูเหมือนเงียบ ๆ เก็บตัว กำลังพุ่งเข้าไปชายคนหนึ่งและโผล่เข้าสู่อ้อมแขนของเขา จากนั้นเขาก็ได้ยินอธิการบดีเวินบอกว่าชายคนนั้นเป็นสามีของเจียงเหยา หวงเฉินจิ้งประหลาดใจจนอ้าปากค้าง

เด็กสาวที่เพิ่งจะเข้าเรียนปีหนึ่งในมหาวิทยาลัยแต่งงานแล้ว? ทว่าหวงเฉินจิ้งก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทางของเจียงเหยาระหว่างสนทนากับสามีของเธอ นั่นคือพลังที่เด็กสาวอายุสิบแปดปีควรจะที เมื่อมองแวบเดียวเขาก็บอกได้ว่าเจียงเหยาห่วงใยสามีของเธออย่างสุดหัวใจ

ทั้งสามคนทักทายกันและลู่ชิงสีเพียงปล่อยมือเจียงเหยา หลังจากที่เขาได้ยินเธอบอกว่าเธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อเยี่ยมประธานไห่หรุนกรุ๊ป

“ผมจะรอคุณอยู่ที่ชั้นสาม เสร็จธุระแล้วลงมาหาผมนะ ผมจะพาคุณไปเยี่ยมเพื่อนของผม” ลู่ชิงสีพูดในขณะที่เขาตบเบา ๆ ที่ศีรษะของเจียงเหยา

“พรุ่งนี้วันเสาร์ ผมจะอยู่ที่หนานเจียงทั้งวัน อย่าลืมลาและออกมาตอนกลางคืนด้วยล่ะ”

“ได้ค่ะ...” เจียงเหยาพยักหน้าแล้วเอื้อมมือไปจับศีรษะของตนเอง เธอกำลังจะไปเยี่ยมคนป่วยหากปล่อยให้เขาทำผมเธอยุ่ง คงจะดูไม่ดีที่เธอจะได้พบกับประธานของไห่หรุนกรุ๊ปโดยที่ผมยุ่งเป็นรังนกเช่นนั้น?

ลู่ชิงสีขอตัวแยกออกไป เขาเดินตามทั้งสามขึ้นบันไดและแยกกันตรงทางเดินชั้นสาม เขากลับไปหาเพื่อนของเขา เฉินจื่อบิ่นและรอเจียงเหยาในห้องพักผู้ป่วยของแม่อีกฝ่าย

หลังจากที่ลู่ชิงสีออกไปแล้ว หวงเฉินจิ้งก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขามองไปที่อธิการบดีเวินและตระหนักว่าเขารู้สึกผ่อนคลายอย่างเห็นได้ชัด หวงเฉินจิ้งอดไม่ได้ที่จะส่ายหน้าและหัวเราะออกมา

ทั้งเขาและอธิการบดีเวินเหมือนกับเห็นช้างตัวใหญ่ พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะได้รับความกดดันจากชายหนุ่มที่เพิ่งเจอในวันนี้

ทั้งสี่คนเดินขึ้นบันไดไปด้วยกัน ในช่วงเวลาสั้น ๆ นั้น ลู่ชิงสีและเจียงเหยาไม่ได้พูดคุยกัน แต่เขาจับมือเธอไว้ตลอดเวลา

แม้ว่าเขาจะไม่พูดอะไรและเดินตามพวกเขาไป ในขณะที่จับมือของเจียงเหยาไว้ ทว่าหวงเฉินจิ้งและอธิการบดีเวินก็สามารถสัมผัสได้ถึงแรงกดดันมหาศาล สิ่งที่แปลกคือออร่าที่ส่งผ่านมาจากชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังของพวกเขา

ออร่านั้นสามารถทำให้ใครก็ตามรู้สึกเป็นกังวลและทำให้พวกเขามุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่ลู่ชิงสี

เมื่อลู่ชิงสีจากไป หวงเฉินจิ้งเหมือนได้อิสระในการหายใจ เขาหายใจเข้าลึกและออกยาว

“เจียงเหยา สามีของคุณมาจากหน่วยไหนเหรอ?” หวงเฉินจิ้งสามารถสัมผัสได้ว่าสามีของเจียงเหยาไม่ใช่ทหารธรรมดา

ใบหน้าของสามีเจียงเหยาไม่สะดุ้งเลย เมื่อเขาได้ยินชื่อของไห่หรุนกรุ๊ป เขาไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับไห่หรุนกรุ๊ปมาก่อน หรือว่าไห่หรุนกรุ๊ปไม่คู่ควรที่จะได้รับความสนใจจากเขากันแน่

หวงเฉิงจิ้งเชื่อว่าน่าจะเป็นอย่างหลังเสียมากกว่า เพราะแม้ว่าเขาไม่เคยได้ยินชื่อของไห่หรุนกรุ๊ปมากก่อน แต่คำว่ากลุ่มบริษัท ก็น่าจะดึงดูดความสนใจของคนทั่วไปได้ ท้ายที่สุดแล้ว บริษัทไหนที่สามารถตั้งชื่อว่า กรุ๊ป ถือว่าไม่ใช่บริษัทขนาดเล็กของเมืองอย่างแน่นอน

“เขาไม่ได้มาจากหนานเจียงค่ะ” คำตอบของเจียงเหยานั้นธรรมดา เธอไม่คิดว่าหวงเฉิงจิ้งเป็นคนใกล้ชิดกับเธอ และไม่จำเป็นที่เธอต้องอธิบายรายละเอียดของลู่ชิงสีอย่างละเอียดให้เขาฟัง

หวงเฉิงจิ้งเองก็ไม่ใช่คนโง่เขลา เมื่อเขาได้ยินคำตอบจากเจียงเหยา เขาก็เข้าใจและไม่ถามอะไรเธอต่อ

ห้องพักผู้ป่วยของประธานไห่หรุนกรุ๊ปอยู่ที่ชั้น 5 เมื่อหวงเฉิงจิ้งพาพวกเขาเข้าไปในห้อง ประธานหวงกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ เช่นเดียวกับที่หวงเฉิงจิ้งพูด เขาดูมีกำลังวังชามากแล้ว

ประธานหวงสวมชุดผู้ป่วย หากไม่มีรังสีเย็น ๆ จากตัวเขา เขาก็ดูเป็นมิตรมากกว่าครั้งแรกที่เจียงเหยาพบกับเขา

“เจียงเหยา เข้ามาสิ...” แม้ว่าในวันนั้นเขาจะไม่ทันได้เห็นเจียงเหยาที่ร้านอาหาร แต่ประธานหวงเคยเห็นรูปเจียงเหยาในหนังสือพิมพ์ และนั่นทำให้เขาจำหน้าเธอได้เมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย

__

ตอนที่ 168 ถามอุลตร้าแมน

คุณหวงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านอาหารจากเหอเหมาหมิงและผู้จัดการซุนแล้ว หลังจากที่เขาฟื้น คุณหมอเจ้าของไข้บอกกับเขาว่า หากไม่ได้เจียงเหยา เขาคงเสียชีวิตที่ร้านอาหารนั่นแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณหวง ดีขึ้นแล้วใช่ไหม?” เจียงเหยาเดินเข้าไปในห้องพักผู้ป่วยอย่างสง่างามและทักทายเขา จากนั้นเธอก็ยืนอยู่ที่นั่น ขณะที่คุณหวงมองดูเธอราวกับว่าเขาดูของมีค่าในงานนิทรรศการ

เธอไม่สนใจการจ้องมองของเขา หากเขาต้องการจะมอง ก็ปล่อยให้เขามอง

“สวัสดี! ฉันดีขึ้นแล้ว อันที่จริงดูขึ้นมากเลยล่ะ!”

คุณหวงถอนสายตาออกและเริ่มหัวเราะ ความประทับใจแรกของเขาที่มีต่อเธอนั้นยอดเยี่ยมมาก และเขาเริ่มชื่นชมเด็กสาวที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจคนนี้ เป็นเรื่องยากที่เด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอจะมีอารมณ์สงบและผ่อนคลายเช่นนี้ได้

“ขอบใจเธอมาก ที่ช่วยชีวิตฉันไว้!”

ตอนที่เจียงเหยากำลังช่วยชีวิตเขานั้น เธอไม่ได้คิดว่าตัวตนของผู้ป่วยนั้นจะเป็นใคร เธอคิดแต่ว่าเธอต้องช่วยเขา ไม่คิดเลยว่าชายคนนั้นจริง ๆ แล้วคือประธานของไห่หรุนกรุ๊ป และเขาก็ใจดี เป็นมิตรมากด้วย

ก่อนเกิดใหม่ ชีวิตของเธอไม่ได้หมุนรอบสังคมชั้นสูงเช่นนี้ เธอไม่รู้จักแม้แต่คนที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียงในเมืองหนานเจียง ทว่าตอนนี้เธอได้ช่วยชีวิตชายคนหนึ่งในเมืองหนานเจียง

“พ่อครับ ผมได้สนับสนุนกองทุนก่อสรางอาคารทางเขตตะวันตกของมหาวิทยาลัยแพทย์หนานเจียง และตั้งชื่ออาคารว่าอาคารแทนคำขอบคุณ” หวงเฉิงจิ้งกล่าว

“ยอดเยี่ยม! ทำได้ดีมาก!” คุณหวงพยักหน้าอย่างยินดี เขาคิดกับตัวเองว่าลูกชายคนโตของเขาระมัดระวังและรอบคอบในการกระทำการสิ่งต่าง ๆ มาโดยตลอด แม้ว่าหวงเฉิงจิ้งจะไม่ได้แจ้งเขาเกี่ยวกับแผนนี้ล่วงหน้า แต่เขาเชื่อว่าลูกชายของเขามีเหตุผลในการทำเช่นนั้น

เจียงเหยาหันไปมองหวงเฉิงจิ้งจากด้านข้างและมองออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้เขาสังเกตเห็น

เธอสันนิษฐานว่าการบริจาคสร้างอาคารแทนคำขอบคุณเป็นการตัดสินใจของคุณหวงและหวงเฉิงจิ้งเสียอีก ทว่านั้นกลับเป็นความคิดของหวงเฉิงจิ้งที่เพิ่งคิดในช่วงเช้าของวันนี้ ไม่แปลกใจเลยที่อธิการบดีเวินจะดูเคอะเขินและแปลกใจเมื่อหวงเฉิงจิ้งกล่าวสุนทรพจน์เมื่อเช้านี้

อะไรคือเหตุผลที่อยู่เบื้องหลังการตัดสินใจของหวงเฉิงจิ้ง ในการจ่ายเงินจำนวนมากก่อสร้างอาคารในเขตตะวันตกของมหาวิทยาลัย?

“เจียงเหยา เธอช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันควรตอบแทนอะไรเธอดี? ฉันสามารถให้เธอได้ทุกอย่างเท่าที่ไห่หรุนกรุ๊ปจะหามาได้” คุณหวงจริงใจและจริงจังในคำพูดของเขา ท้ายที่สุดเขาสามารถมีชีวิตรอดมาได้ก็ต้องขอบคุณเจียงเหยา หากเธอไม่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือได้ทันเวลาและพยายามในการช่วยเขา เขาก็ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขาจะเป็นยังไงต่อไป

อธิการบดีเวินคาดการณ์ว่าคุณหวงจะมอบบางอย่างให้กับเจียงเหยาเพื่อเป็นการแสดงความขอบคุณ ซึ่งส่วนใหญ่ก็น่าจะเป็นเงิน ของกำนัลที่เป็นเงินแม้จะตื้นเขิน แต่มันสามารถซื้อของได้หลายอย่าง เช่นของที่เธอชอบ

แต่เขากลับยอมให้เจียงเหยาเป็นฝ่ายตั้งขอเสนอเอง เป็นไปได้ว่าเขาคงจะชื่นชอบเธอมากแน่ ๆ

“คุณหวง ไม่กลัวว่าฉันจะขอเรียกร้องอะไรที่ไร้สาระเหรอคะ?” เจียงเหยาหัวเราะอย่างร่าเริง จริง ๆ แล้ว ถ้าเธอขอหุ้นจากไห่หรุ่นกรุ๊ปเล่า? นอกจากเรื่องตลกแล้ว เจียงเหยาก็เข้าใจว่านี่คือความไว้วางใจจากคุณหวงที่มีต่อเธอ

อาจเป็นเพราะคำพูดที่ตรงไปตรงมาของเจียงเหยา ทำให้คุณหวงหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างร่าเริง เขาตบเก้าอี้ข้างเตียงของเขา ชี้ไปที่เจียงเหยาให้มานั่ง “มา ไหนบอกว่าสิ ว่าคำเรียกร้องไร้สาระของเธอนั่นคืออะไร เธออยากได้ดาวบนฟ้า? หรือพระจันทร์กันเล่า?”

“อืม~” เจียงเหยาบีบคางของเธอ แสร้งทำเป็นคิดหนัก แล้วตอบด้วยสีหน้าจริงจัง “ฉันต้องการทั้งจักรวาลเลยค่ะ”

“ฮ่า ฮ่า ต้องไปถามอุลตร้าแมน แล้วล่ะ!” คุณหวงหัวเราะออกมากับคำขอของเธอ

เจียงเหยาไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้เช่นกัน เธอหัวเราะคิกคักและชื่นชมเขา “คุณหวง คุณเป็นคนตลกมากเลยค่ะ!”