บทที่ 29 ยกลูกสาวให้ฉันเลี้ยง

ซูเชิ่งจิ่งหยุดไปครู่หนึ่งและถามขึ้นอีกครั้ง “ครอบครัวของนายชอบเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ด้วยหรือเปล่า?”

หือ?

เชิ่งเทียนสื่อรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ว่าทําไมจู่ๆ เขาถึงถามคำถามแบบนั้นออกมา?

“ก่อนหน้านี้ ฉันไม่ได้บอกเหรอว่าพ่อแม่อยากให้ฉันแต่งงานและมีลูกสาว? ซึ่งครอบครัวของฉันไม่มีผู้หญิงมาหลายชั่วอายุคนแล้ว และไม่ใช่แค่พ่อแม่เท่านั้น ปู่ย่า ตายายของฉันก็คลั่งไคล้เด็กผู้หญิงเหมือนกัน ทําไม…ที่นายถามแบบนี้ หรือว่านายจะยกลูกสาวของนายให้ฉันงั้นเหรอ?”

## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ

“......อือ”

ว่าไงนะ?!

เชิ่งเทียนสื่อสงสัยว่าตัวเองได้ยินผิด “ไม่ ไม่ นายตั้งใจจะยกลูกสาวให้ฉันจริงๆ เหรอ?”

ซูเชิ่งจิ่งหลับตาลง “ถ้านายสามารถปฏิบัติต่อเธอได้ดี ฉันก็จะรับไว้พิจารณา อย่างไรก็ตาม ในสถานการณ์ปัจจุบันของฉัน ฉันไม่สามารถดูแลเธอให้ดีได้จริงๆ”

“ตกลง!” เชิ่งเทียนสื่อพูดอย่างตื่นเต้น “ไม่ต้องกังวล ถ้าลูกสาวของนายยินดีที่จะให้ฉันเลี้ยงดูเธอ ครอบครัวของฉันจะเอาอกเอาใจและรักเธอ ฉันสัญญาว่าจะจ้างพี่เลี้ยงมืออาชีพมาดูแลเธอ และให้เธอใช้ชีวิตแบบเจ้าหญิงตัวน้อย แล้วลูกสาวของนายจะเห็นด้วยไหม?”

“เด็กอายุแค่ 3 ขวบกว่า มักจะถูกหลอกล่อได้ง่าย อีกอย่างเธอเพิ่งจะพบฉันได้ไม่นานเท่าไร ถึงแม้เธอจะไม่เต็มใจในตอนแรก แต่พอไปถึงบ้านนาย เธอก็จะสัมผัสกับชีวิตที่ดีกว่านี้ และสุดท้ายเธอก็คงไม่อยากกลับมาหาฉันแล้ว”

“...โอเค ถ้าอย่างนั้น นายก็คุยกับลูกสาวของนายก่อน เพื่อให้เธอเตรียมใจให้พร้อม และฉันจะไปหาในอีกสักพัก”

หลังจากที่วางสายแล้ว ซูเชิ่งจิ่งก็มองหน้าจอโทรศัพท์ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขารู้สึกเหมือนเป็นคนสารเลว เมื่อคิดว่าจะต้องยกลูกสาวให้คนอื่นเลี้ยงดู

อย่างไรก็ตาม มันเป็นความจริงที่เกี๊ยวน้อยจะไม่มีชีวิตที่ดีอย่างแน่นอน ถ้าเธอยังอยู่กับเขา เธอจะต้องเหมือนถูกทิ่มแทงที่กระดูกสันหลังอยู่ตลอดเวลา ซึ่งค่อนข้างเป็นอันตรายต่อสุขภาพจิตของเด็ก

บางที เขาอาจจะไม่คู่ควรที่จะเป็นป๊ะป๋า...

ซูเชิ่งจิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ เพื่อทำให้อารมณ์ของตัวเองสงบลง และคิดที่จะไปดูว่าซูจิ่วตื่นขึ้นมาหรือยัง และทันทีที่เขาหันหลังกลับ เขาก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยยืนอยู่ที่หน้าประตูระเบียง ซึ่งเธอกําลังเงยหน้ามองเขาด้วยดวงตาที่แดงก่่ำ

หัวใจของซูเชิ่งจิ่ง "กระตุก" จากนั้น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ

ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่?

เธอมาตั้งแต่เมื่อไร และเมื่อกี้เธอได้ยินสิ่งที่เขาพูดทั้งหมดหรือเปล่า?

เธอคงได้ยินหมดแล้ว ไม่อย่างนั้น เด็กน้อยตรงหน้าคงไม่มีท่าทีที่อยากจะร้องไห้แบบนั้น

จริงๆ แล้วซูจิ่วไม่ได้ผล็อยหลับไป แต่ซูเชิ่งจิ่งเกลี้ยกล่อมให้เธองีบหลับ แล้วเธอก็แกล้งหลับเท่านั้น ดังนั้น เธอจึงได้ยินสิ่งที่เขาพูดแบบคลุมเครือตอนที่อยู่ในห้องเมื่อกี้นี้

พอเธอลุกขึ้นไปที่ระเบียง เธอก็ได้ยินอย่างชัดเจน

ผู้ชายคนนี้ เขาต้องการยกเธอให้คนอื่นเลี้ยงจริงๆ!

ถึงแม้ว่าชีวิตของเขาจะไม่ดีในตอนนี้ แต่เขาก็สามารถทำงานหนัก เพื่อเปลี่ยนแปลงสถานะที่เป็นอยู่ได้ แล้วทำไมเขาถึงยกลูกของตัวเองให้กับคนอื่น?

ไม่…เพื่อรักษาชีวิตน้อยๆ ของตัวเอง เธอไม่สามารถเป็นบุตรบุญธรรมตามที่เขียนในนิยายได้ ยิ่งไปกว่านั้น เธอไม่ต้องการทิ้งป๊ะป๋าของเธอ

แต่ก่อนที่ซูเชิ่งจิ่งจะได้พูดอะไรออกมา ซูจิ่วก็รีบวิ่งเข้าไปโผกอดขาของเขา แล้วสะอึกสะอื้นว่า “ป๊ะป๋า เสี่ยวจิ่วจะเป็นเด็กดี อย่าให้หนูไปอยู่กับคนอื่นเลยนะ หนูไม่ต้องการให้คนอื่นมาเป็นป๊ะป๋าของหนู!”

เธอมองดูเขาด้วยสายตาปริบๆ ดวงตาสีแดงของเธอเต็มไปด้วยคําขอร้อง และดูเหมือนเด็กน้อยที่น่าสงสาร ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกว่าการพูดอะไรรุนแรงกับเธอ ก็ยังสู้สัตว์เดรัจฉานไม่ได้

ซูเชิ่งจิ่ง "......"

จะทำอย่างไรได้ เขาก็ใจอ่อนอีกครั้ง

เขาพบว่าตัวเองไม่สามารถเห็นเกี๊ยวน้อยร้องไห้ได้จริงๆ

ทันทีที่เธอร้องไห้ หัวใจของเขาก็รู้สึกเปรี้ยวและเหมือนถูกบีบอย่างแรง

“ป๊ะป๋า ไม่ต้องการเสี่ยวจิ่วแล้วเหรอ ป๊ะป๋าจะทิ้งเสี่ยวจิ่วแล้วใช่ไหม?” เด็กหญิงตัวน้อยเม้มริมฝีปากแน่น แก้มของเธอแดงระเรื่อ และดวงตาของเธอเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ราวกับว่ามันกําลังจะร่วงหล่นลงมาได้ในชั่วพริบตา