บทที่ 27 วายร้ายน้อย 1
รองเท้าคู่นั้นฟาดเต็มหน้าป้าจาง นางระเบิดอารมณ์ออกมาทันที เธอตะโกนด้วยเสียงแหลม "คนแซ่ซู แกดูลูกสาวแกสิ ดุร้ายเสียจริง! ดูสิอายุแค่นี้กล้าทุบตีคน ต่อไปในอนาคตไม่เอามีดฆ่าคนงั้นเหรอ?”
ซูจิ่วจ้องมองนางอย่างโกรธเคือง "คุณด่าป๊ะป๋าฉันก่อน!"
"เฮ้! ยัยเด็กเวรนี่ ทุบตีคนมันดีงั้นเหรอ? ถ้าพ่อเธอสอนไม่ดี งั้นฉันจะสอนให้เอง!" ป้าจางคําราม ทันใดนั้นเธอก็พุ่งเข้ามาตบหน้าซูจิ่วอย่างแรงแล้วหันหลังเดินจากไป
ซูเชิ่งจิ่งระเบิดทันที ไม่สนใจภาพลักษณ์ใดๆทั้งสิ้น เขาคำรามออกมา “อีแก่! ไสหัวไปแล้วอย่ากลับมาอีก!”
เขาอยากจะตามไปสู้กับป้าจาง แต่การอุ้มลูกไม่สะดวก ถ้าลงมือกับนางจริงๆ ไม่แน่ว่าอาจจะไปสถานีตํารวจก็ได้ อีกทั้งป้าจางอาจจะรู้สึกผิดอยู่บ้าง และนางก็เดินเร็วมาก ไม่นานก็หายลับไปในฝูงชน
ซูเชิ่งจิ่งได้แต่กลืนความโกรธนี้ลงไปชั่วคราว แต่อย่าให้เขามีโอกาสอีกครั้ง ไม่อย่างนั้นเขาจะทำให้นางได้เห็นดีแน่!
เขาก้มลงมองซูจิ่วในอ้อมแขนของเขา เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของเธอก็รู้ว่าป้าจางออกแรงมากน้อยเพียงใด จึงถามอย่างปวดใจว่า "เจ็บไหม?"
ซูจิ่วตกตะลึงเมื่อถูกตบ และแม้ว่ามันจะเจ็บมากแต่เธอก็ไม่ร้องไห้ ไม่ผิดที่เธอจะถูกตบเพราะเธอเตะหน้าป้าจางไป นั่นถือว่าไม่ขาดทุน
ยังไงก็ตาม ซูจิ่วบังเอิญเห็นใครบางคนกําลังถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์มือถือในฝูงชน และเมื่อคิดได้ดังนั้นวินาทีถัดมาปากเล็กๆก็เบะแล้วร้องไห้ออกมา คว่ำหน้าลงบนไหล่ของซูเชิ่งจิ่งอย่างน้อยเนื้อต่ำใจ "ป๊ะป๋า เจ็บ..."
ซูเชิ่งจิ่งยิ่งปวดใจ ในใจเต็มไปด้วยความโกรธอยากจะทุบตีป้าจางจริงๆ
ไม่มีทางอื่น เขาทําได้แค่กอดลูกสาวและปลอบเธอเบาๆ "เด็กดี อย่าร้องไห้เลยนะ ป๊ะป๋าจะดูแลลูกเอง”
เขาหยิบรองเท้าคู่เล็กของซูจิ่วที่ตกอยู่บนพื้น และจัดการแต่งตัวให้เธอ ก่อนจะกวาดสายตามองป้าที่เยาะเย้ยเมื่อครู่ด้วยสายตาเย็นชา แล้วหันหลังเดินจากไป
หรงซื่อยืนอยู่ข้างๆ เห็นดวงตากลมโตของซูจิ่วเต็มไปด้วยน้ำตา เขากําซาลาเปาในมือแน่น
เขาเดินตามหลังซูเชิ่งจิ่ง และก่อนจากไปก็เหลือบสายตาเย็นชาไปยังป้าพวกนั้น
เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นแค่เด็กอายุ 5-6 ขวบ แต่ป้าเหล่านั้นรู้สึกหนาวไปถึงสันหลังอย่างน่าประหลาดใจ ราวกับถูกบางสิ่งที่อันตรายกำลังจ้องพวกเธออยู่
เมื่อเขาจากไป ป้าหลายคนพูดด้วยความกลัวว่า "โอ้ย นี่เธอเห็นสายตาของเด็กใบ้ตัวน้อยนั่นไหม? เหมือนกับลูกหมาป่าเลย ราวกับว่ามันต้องการจะกินคน”
"ใช่ ไม่ใช่เขาที่โดนตีสักหน่อย จะจ้องมาทำไมกัน เด็กนั่นดูดุร้ายมาก ดีแล้วที่ไม่ได้เป็นญาติกัน ไม่ใช่เรื่องดี!”
ฝูงชนที่มองดูเหตุการณ์เร่าร้อนเมื่อกี้ค่อยๆหายไป หญิงสาวคนหนึ่งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายวีดีโอฉากเมื่อครู่ไว้ ใช้หน้าป้าจางและซูจิ่วเป็นภาพปกแล้วโพสต์คลิปลงเวยป๋อ เธอคิดจะทำลายความนิยมของซูเชิ่งจิ่งและเพิ่มแฟนคลับให้ตัวเอง
เธอจงใจตั้งชื่อเรื่องให้น่าสนใจมากที่สุด
## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ
[ข่าวใหญ่! ป้าคนหนึ่งสั่งสอนซูเชิ่งจิ่งและลูกสาวของเขาให้เป็นผู้เป็นคนเมื่อออนไลน์!]
…
หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ ซูเชิ่งจิ่งไม่มีอารมณ์ตัดผม เขาเลยกลับบ้านพร้อมกับซูจิ่ว
เห็นซูเชิ่งจิ่งหน้าบึ้งตึง ซูจิ่วกอดคอเขาและพูดว่า "ป๊ะป๋าไม่โกรธนะ"
ซูเชิ่งจิ่ง "..."
เด็กน้อยนี่ถูกตบดี แต่เธอกลับปลอบใจเขา?
ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกไร้ประโยชน์อีกครั้ง เขาลูบหัวเล็กๆ ของเธอแล้วพูดว่า "ป๊ะป๋าไม่โกรธแล้ว"
"ดีมากป๊ะป๋า" ซูจิ่วนอนบนไหล่เขาอีกครั้ง ทันใดนั้นเธอก็เห็นคนคนหนึ่งตามหลังมาด้วย
เป็นเขา วายร้ายน้อย