ตอนที่192 หมาสามหัว-เซอร์เบอรัส

ตอนที่192 หมาสามหัว-เซอร์เบอรัส

เมื่อไม่กี่วันก่อน ฝนตกและถนนในป่าต้องห้ามเป็นโคลน และอัลเบิร์ตซึ่งอยู่ด้านหลังแฮกริด เกือบล้มหลายครั้ง

"แฮกริด รอสักครู่" หลังจากที่เกือบล้มลงอีกครั้ง ในที่สุด อัลเบิร์ตก็เรียกแฮกริดให้หยุด และภายใต้สายตาที่สับสนของอีกฝ่าย เขาเดินไปด้านข้างและเล็มกิ่งไม้ให้ตัวเอง

"เธอจะทำอะไรกับสิ่งนี้" แฮกริดถาม หลังจากนั้น เขาเข้าใจว่าอัลเบิร์ตต้องการทำอะไร ภายใต้อิทธิพลของการเปลี่ยนแปลง กิ่งไม้ก็กลายเป็นไม้เท้าสำหรับผู้เดินทาง

“ตอนนี้ ผมเข้าใจนักผจญภัยแล้ว ทำไมทุกคนถึงมีไม้เท้า” อัลเบิร์ตพูดกับแฮกริดด้วยรอยยิ้ม

“เธอดูเหมือนคนแก่ๆ เลยแบบนี้” แฮกริดอดไม่ได้ที่จะล้อเล่น

“ไม่ ไม่ นี่เป็นรสชาติของการผจญภัย” อัลเบิร์ตไม่สนใจเรื่องตลกของแฮกริดเลย และเดินตามหลังเขาต่อไป ส่วนเขี้ยววิ่งไปรอบๆ

ทั้งสองเดินไปข้างหน้าอีกครั้ง พวกเขาอยู่ไกลจากโรงเรียน แต่อัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขาไม่ได้เข้าไปในป่าต้องห้ามลึก แต่แค่เดินไปรอบๆ ป่าต้องห้าม

ในที่สุด ทั้งสองก็หยุดอยู่หน้าต้นโอ๊กใหญ่ อัลเบิร์ตเห็นว่ามีคอกสุนัขสำหรับหลบฝนบนที่สูง ถ้ามันเป็นคอกสุนัขจริงๆ

“ปุกปุย” แฮกริดวางถังเหล็กลง ป้องมือที่ปากแล้วตะโกนไปข้างหน้า

เมื่อแฮกริดเรียกปุกปุย อัลเบิร์ตรู้สึกว่าเขากำลังถูกจ้องมองโดยบางสิ่ง และทันใดนั้นก็มีเสียงเห่าที่แผ่วเบามาจากทางขวา

“เหมือน ปุกปุยรู้สึกกลัวนิดหน่อย” แฮกริดโบกมือให้อัลเบิร์ตถอยกลับก่อน แล้วเขาก็เอื้อมมือไปจับเงาดำที่กำลังมา

มันคือหมา ถ้าพูดตรงๆ คือหมาที่มีสามหัว หมาสามหัว ปุกปุยนี่เป็นหมาสามหัวที่ดัมเบิลดอร์ใช้ปกป้องศิลาอาถรรพ์ตอนปี1ใช่หรือไม่

อย่างไรก็ตาม ปุกปุยยังเล็กมากในตอนนี้ อาจเป็นขนาดเท่าสุนัขบูลด็อก เขาถูกแฮกริดจับไว้ราวกับเด็กทารก ดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อหนีจากอ้อมกอดของแฮกริด

ปุกปุยดูเหมือนจะระวังคนแปลกหน้าอย่างอัลเบิร์ต หัว3หัวและหกตาจ้องมาที่เขา ถ้าไม่ใช่เพราะขนาดที่เล็ก อัลเบิร์ต รู้สึกว่าเขาอาจจะไม่สามารถยืนที่นี่ได้อย่างสงบ

“ไม่ต้องห่วง เขาคืออัลเบิร์ต เพื่อนของฉัน” แฮกริดพูดด้วยน้ำเสียงที่เกลี้ยกล่อม

อัลเบิร์ตจ้องที่ปุกปุยในมือของแฮกริด และถามด้วยมุมปากกระตุก: "แฮกริด นี่คือ...หมาของคุณเหรอ"

“ปุกปุยแค่ระวังกลิ่นที่ไม่คุ้นเคยมากกว่า” แฮกริดกอดสุนัขสามหัวไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่นหนาด้วยมือที่เหมือนพัด จับไว้แน่นเพื่อป้องกันไม่ให้มันหลุดจากแขนของเขา

"ผมรู้." อัลเบิร์ตถอยหลังไปสองสามก้าว เอื้อมมือไปแตะหัวของเขี้ยว แล้วพึมพำ “แต่เขี้ยวยังน่ารักกว่า”

“ไม่ ไม่ เด็กน้อยคนนี้ก็น่ารักมากเช่นกัน” แฮกริดกอดลู่เหว่ยให้ใกล้ชิดอัลเบิร์ตมากขึ้นเพื่อให้ได้กลิ่นอัลเบิร์ต

"เด็กน้อย?" อัลเบิร์ตรู้สึกว่าใบหน้าของเขากระตุก "มันอายุเท่าไหร่?"

“น่าจะ… ห้าเดือนหรือมากกว่านั้น” แฮกริดพูดอย่างไม่แน่ใจ "ฉันซื้อมาจากชาวกรีกที่ ร้านหัวหมู ในฮอกมี้ดส์ เมื่อเดือนที่แล้ว"

"ผมจำได้ว่าหมาสามหัวเป็นสัตว์วิเศษที่หายากมาก" อัลเบิร์ตเลิกคิ้วถาม

“นั่นมันพวกลักลอบขน” แฮกริดโกรธเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ “ในตอนนั้น ปุกปุยดูแย่และอาจตายได้ทุกเมื่อ ดังนั้นชาวกรีกจึงไม่อยากมีปัญหา เขาจึงขายมันในราคาที่ถูกกว่าให้ฉัน”

กระทรวงเวทมนตร์ยังวางใจไม่ได้เช่นเคย

“กระทรวงเวทย์มนตร์ไม่มีอะไรนอกจากความไร้ประโยชน์” แฮกริดพูดอย่างไม่พอใจ “ต่อให้จับคนลักลอบขนของเข้ามาได้ พวกเขาจะกำจัดพวกมันให้ได้”

อัลเบิร์ตถามทันที “ดัมเบิลดอร์รู้ไหม?”

ในขณะนั้น อัลเบิร์ตสังเกตเห็นว่าจู่ๆ แฮกริดก็ตื่นตระหนก

อ้อ ลืมไปเถอะ ค่อยว่ากันทีหลัง!

อัลเบิร์ตถอนหายใจ เขาเห็นคำตอบจากสีหน้าของแฮกริดแล้ว

“ผมให้อาหารปุกปุยได้ไหม” เขาเปลี่ยนเรื่อง

"อือ แน่นอน" แฮกริดวางหลู่เว่ยและสงบลงอย่างสงบ: “อย่ากังวลไปเลย ปุกปุยแค่จะดมร่างกายของเธอ”

“ถึงคุณจะพูดอย่างนั้น…” อัลเบิร์ตเอื้อมมือไปคว้าไม้กายสิทธิ์ เขายังกังวลว่าปุกปุยจะกัดตัวเองทันที แม้ว่ามันจะยังเล็ก แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายใจที่โดนสุนัขตัวใหญ่ขนาดนี้กัด

ปุกปุยนำโดยแฮกริดและล้อมอัลเบิร์ตเพื่อดมกลิ่น บางครั้ง หัวข้างหนึ่งก็เห่าเขี้ยว แต่แฮกริดตบหัวเขาก่อนที่จะนั่งลงอีกครั้ง

“โอเค นั่งลง นั่งลง” แฮกริดบอกกับลู่เหว่ย

“เขี้ยวไม่กลัวปุกปุยเหรอ?” อัลเบิร์ตถามด้วยความสงสัย เขาให้อาหารหมาสามหัว เจ้าตัวนี้ดูเหมือนจะปลอดภัยเมื่อกินอาหาร มันกินเนื้อสามส่วนในแต่ละหัวทั้งสาม แต่ไม่รู้เลยว่าจะรู้สึกอย่างไรที่มีสามหัวในร่างกายของคุณ?

"พวกมันเข้ากันได้ดี" แฮกริดอธิบายว่า "ฉันเก็บปุกปุยไว้ในกระท่อมจนถึงช่วงเปิดเทอม ฉันไม่ได้เอามาไว้ที่นี่จนกว่าร่างกายของมันจะฟื้นตัวเต็มที่"

แม้ว่าแฮกริดจะใช้เถาวัลย์ยาวมากมัดปุกปุยไว้ก็เถอะ

“แฮกริด ขอผมจับมันได้ไหม” อัลเบิร์ตหันไปถาม

“นี่ มันควรจะ... โอเค!” แฮกริดพูดอย่างไม่แน่ใจ

“คุณทำให้ผมมั่นใจแบบนี้ไม่ได้จริงๆ” อัลเบิร์ตขัดขืนความปรารถนาที่จะบ่น และในที่สุดก็ล้มเลิกความคิดที่จะแตะต้องสุนัขสามหัว

เขาเพิ่งใช้ไม้เท้าเพื่อหยอกล้อเจ้าตัวเล็ก หลังดูรอยกัดบนตัวไม้แล้ว เขาก็เลิกคิดที่จะลูบหัวของสุนัขสามหัวโดยสิ้นเชิง

"น่ารักมั้ย" แฮกริดหัวเราะคิกคัก

"สัตว์ส่วนใหญ่น่ารักเมื่อยังเด็ก" อัลเบิร์ตไม่ได้ปฏิเสธว่าสุนัขสามหัวอายุน้อยนั้นน่ารักจริง ๆ หากมันไม่กัดคน แต่...

“แฮกริด คุณเคยคิดเกี่ยวกับมันไหม ผมหมายถึงสิ่งที่ปุกปุยควรทำเมื่อเขาโตขึ้น” อัลเบิร์ตหยิบอาหารสุนัขที่เหลืออยู่ในกระเป๋าออกมาแล้วป้อนให้เจ้าหมาสามหัว เจ้าหมาน้อยตัวนี้ ดูเหมือนจะชอบรูปลักษณ์ของบิสกิตชิ้นเล็กๆ เหล่านี้มาก หลังจากที่อัลเบิร์ตให้อาหาร ดวงตาของมันดูเป็นมิตรมาก อย่างน้อยก็ไม่มีความเป็นศัตรูมากเกินไป

"นี่……"

“เท่าที่ผมรู้ หมาสามหัวสามารถเติบโตได้อย่างน้อยก็สูงพอๆ กับผู้ใหญ่ทั่วไป เมื่อมันโตเต็มที่ มันจะตบผมลงบนพื้นและกัดคอของผมได้” อัลเบิร์ตเตือนอย่างใจดีว่า “มันต้องการเพียงสิ่งเดียว ถ้าผ่านไปหลายปี ขนาดของมันไม่ใช่สิ่งที่เถาวัลย์จะหยุดอยู่ได้”

“อย่ากังวล ฉันจะไม่ปล่อยให้มันปรากฏในฮอกวอตส์ และฉันมีวิธีปลอบใจมันได้ง่ายๆ” แฮกริดตบหน้าอกอย่างมั่นใจ หยิบคลาริเน็ตหยาบๆ ออกมาจากกระเป๋าแล้วใส่เข้าไป พร้อมกับทำนองเพลงบนริมฝีปากของเขา ลู่เหว่ยที่ยังคงกินอยู่ เริ่มง่วง และในไม่ช้าก็ผล็อยหลับไป

"คุณทำได้อย่างไร." แม้ว่าเขารู้ว่าดนตรีสามารถนำมาใช้เพื่อทำให้ปุกปุยหลับได้ แต่อัลเบิร์ตที่ได้เห็นฉากนี้ด้วยตาของเขาเองก็ยังรู้สึกเหลือเชื่อ

“นี่คือความลับของฉัน” แฮกริดยิ้มอย่างมีชัย: "ฉันใช้เวลาครึ่งเดือนกว่าจะหาทางออกที่ดีนี้ได้"

"ตกลง!" อัลเบิร์ตเลิกคิ้วขึ้นแล้วพูดต่อ "แต่เท่าที่ผมรู้ ในตำนานเทพเจ้ามักเกิ้ลกรีก มีหมาสามหัวชื่อเซอร์เบอรัส ถ้าจะผ่านมันไป ต้องใช้ดนตรีเพื่อทำให้มันหลับไป"

แฮกริดถูกกลืนกินโดยคำพูดของอัลเบิร์ต และเขาไม่คิดว่าอัลเบิร์ตจะพูดคำเหล่านี้

อันที่จริง วิธีการควบคุมสุนัขสามหัวนั้นเรียนรู้มาจากภาษากรีกอย่างแท้จริง

"มีบันทึกดังกล่าวในเรื่องมักเกิ้ลหรอ?"

"ใช่." อัลเบิร์ตกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า “อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่สำคัญ คุณยังคงต้องระวัง และผมไม่คิดว่าดัมเบิลดอร์จะอนุญาตให้คุณยกเรื่องนี้ขึ้นมาอ้างได้”

“คำแนะนำของผมสำหรับคุณ คือ หลังจากที่คุณเลี้ยงปุกปุยจนโตแล้วส่งมันกลับไปที่กรีซหรือให้มันเข้าไปในป่าต้องห้าม”

“นี่…” ใบหน้าของแฮกริดเต็มไปด้วยความพัวพัน

“แฮกริด ผมอยากสัมผัสมัน” อัลเบิร์ตขัดจังหวะแฮกริด “เป่าขลุ่ยแล้วทำให้มันหลับได้ไหม”

"โอเค!" แฮกริดพยักหน้าเห็นด้วยและเล่นคลาริเน็ตต่อไป ปุกปุยที่เพิ่งตื่น หลับไปอีกครั้ง

อัลเบิร์ตก้าวไปข้างหน้าทันที ยกมือขึ้นและลูบหัวสุนัขสามตัว แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้นำกล้องมาด้วย ไม่เช่นนั้นก็ควรถ่ายรูปเก็บไว้

"ขนสีน้ำตาลของหมาสามหัวให้ความรู้สึกสบายเมื่อสัมผัส" อัลเบิร์ตยกมือขึ้นและลูบหัวสุนัขทั้งสามกลับ

“อัลเบิร์ตก็ชอบปุกปุยเหมือนกัน” แฮกริดคิดในใจเมื่อเห็นฉากนี้

เมื่ออัลเบิร์ตพอใจ แฮกริดก็หยุดเป่าขลุ่ย เมื่อปุกปุยยังกินอยู่ พวกเขาก็แอบออกไป หลังมองดูปุกปุยอีกครั้ง เขาก็วิ่งตามหลังหลังแฮกริดที่จากไปอย่างรวดเร็ว