บทที่ 26 อย่าด่าป๊ะป๋าของหนูนะ!

เมื่อซูเชิ่งจิ่งได้ยินป้าจางพูด เขาก็โกรธขึ้นมาทันที “คุณพูดบ้าอะไรกับเด็ก!”

ซูจิ่วก็โกรธเหมือนกัน อย่าคิดว่าเด็กยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจอะไร และบางคำพูดก็ไม่ควรพูดเป็นเรื่องไร้สาระ

## เรื่องใหม่มาแล้ว รับรองสนุกไม่แพ้ เธอเปลี่ยนไปเป็นเจ้าพ่อ

เธอจําตัวเองในวัยเด็กได้อย่างชัดเจน มีคนบอกเธอว่าเด็กๆ ในสถานเลี้ยงเด็กกําพร้าถูกทอดทิ้งโดยพ่อและแม่ พวกเขาไม่ต้องการเธออีกต่อไป และจะไม่กลับมาอีก ทั้งยังบอกว่าไม่มีใครรักเธอ

เธอจำคําพูดพวกนั้นได้เสมอ หลังจากนั้นก็จะรู้สึกหดหู่อยู่นาน มักจะแอบร้องไห้ และค่อยๆ อ่อนไหว รู้สึกว่าตัวเองต่ำต้อย

ป้าจางแค่นเสียง “โอ้ เป็นเรื่องที่ตัวเองทำขึ้นมา แต่ไม่อยากให้ใครพูดถึง? มีคํากล่าวไว้ว่า เรื่องชั่วที่เคยทำไว้ ยังไงก็ปรากฏขึ้นในสักวัน ถ้านายมีความสามารถก็อย่าทําเรื่องน่าละอายแบบนั้น!”

เธอพูดอย่างมั่นใจ ดึงดูดผู้ชมจำนวนมากให้หันไปสนใจซูเชิ่งจิ่ง

ผู้คนในฝูงชนเข้ามาพูดคุยกับป้าจางได้ ปกติแล้วพวกเขามักจะมารวมตัวเพื่อซุบซิบกันบ่อยๆ แล้วมองซูเชิ่งจิ่งอย่างดูแคลน “เขาคือซูเชิ่งจิ่ง สองวันมานี้มีคนมากมายในอินเทอร์เน็ตด่าเขา ที่แท้เขาก็เป็นผู้ชายสวะ ที่เคยมีผู้หญิงมาหลายคน คนแบบนี้ยังเป็นดาราอยู่อีก ถุย!”

"ใช่แล้ว สมควรแล้วที่เขาจะโดนด่า ไม่อย่างนั้นจะสั่งสอนคนรุ่นหลังไม่ได้"

"เหมือนเขาเลย ก่อนหน้านี้เขาเรียกว่าอะไรนะ… หนุ่มหล่อในโรงเรียนแห่งชาติ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแฟนๆ พวกนั้น ช่างไร้สมองและสิ้นหวังจริงๆ"

"คนแบบนี้จะเลี้ยงลูกได้ดีเหรอ? อย่างที่กล่าวกันว่า มังกรก็เกิดเป็นมังกร หงส์ก็เกิดเป็นหงส์ ลูกหนูก็ต้องขุดหลุมเป็นเหมือนพ่อหนู ลูกสาวเขาอาจจะเหมือนเขาเมื่อโตขึ้น และอาจจะทําตัวเหมือนเขาก็ได้..."

เมื่อมองไปที่ป้าปากเสียพวกนั้น หรงซื่อกำมือแน่น

น้องสาวใจดี น่ารัก ดีกว่าป้าพวกนั้น ทำไมพวกป้าๆ ถึงพูดไม่ดีกับน้องสาว?

เขาโกรธมาก เหมือนกับตอนที่ได้ยินพวกเธอพูดไม่ดีเกี่ยวกับแม่ ถ้าเขาไม่ใช่เพราะเขายังเด็กเกินไปและไม่แข็งแรงพอ แถมแม่ของเขายังเตือนเสมอว่าอย่าสร้างปัญหาข้างนอก เขาอยากจะตีคนพวกนั้นจริงๆ

ป้าจางยังคิดว่าเรื่องไม่ใหญ่พอ เธอมั่นใจว่าซูเชิ่งจิ่งไม่กล้าทำอะไรเธอ ต่อหน้าคนจํานวนมาก แล้วจึงพูดกับซูจิ่วว่า "สาวน้อย เธอรู้ไหมว่าแม่เป็นใคร ผู้หญิงคนนั้นต้องการเธอรึเปล่าล่ะ?"

ซูเชิ่งจิ่งโกรธมาก เขากําลังจะตะโกนขึ้น แต่ก็ได้ยินซูจิ่วพูดขึ้นแผ่วเบาว่า "คุณป้า หนูรู้ว่าแม่เป็นใคร หนูจะกระซิบบอกคุณป้าเอง"

พอได้ยินว่ามีซุบซิบ ป้าจางเหมือนแมวที่ขโมย ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา เธอยื่นใบหน้าคางยาวเข้าใกล้ซูจิ่ว “เธอรีบพูดมาเลย ใครเป็นแม่ของเธอเหรอ?”

แต่พอเธอเข้ามาใกล้ ซูจิ่วยกเท้าขึ้นเตะหน้าเธออย่างไร้ความปรานี!

“อ๊าาา!” ป้าจางร้องเสียงหลง เธอเอามือปิดหน้าแล้วถอยหลังไปหลายก้าว

เธอไม่คิดว่าซูจิ่วจะเตะหน้าตัวเอง ต่อหน้าผู้คนมากมายแบบนี้ เป็นเรื่องที่น่าอายมาก!

ป้าจางพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ซูเชิ่งจิ่ง นายดูแลลูกสาวตัวเองไม่ดีเหมือนตัวเองจริงๆ! นายสอนเธอยังไง? เป็นแบบนี้ตั้งแต่อายุยังน้อย แล้วพอโตมาจะเป็นยังไง?”

"พอได้แล้ว!" ซูเชิ่งจิ่งกอดซูจิ่วในอ้อมแขนแน่น “ยัยพวกสารเลวนี่ ด่าฉันได้แต่อย่ามาว่าลูกสาวฉัน! ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่ใช่คนดีอีกและไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังไงซะ ตอนนี้ก็เป็นคนจนจะตายอยู่แล้ว ถ้าฉันโมโหขึ้นมาก็ไม่กล้ารับรองว่าตัวเองจะทําเรื่องบ้าๆ อะไรบ้าง!”

“เจ้าคนแซ่ซู! นี่นายกําลังพวกเราเหรอ? ไม่มีทาง สมควรแล้วที่นายถูกด่าว่าเป็นหมาบนอินเทอร์เน็ต!”

ป้าจางพูด ซูจิ่วถอดรองเท้าแล้วปาใส่หน้าเธอ!

"อย่าด่าป๊ะป๋าของหนูนะ!"