ตอนที่ 147+148 เพ้อเจ้อ

ตอนที่ 147 เพ้อเจ้อ

“ก็ได้ ฉันถ่ายแล้วไง” จางซีชิงคว้าภาพนั้นกลับมา “ลูกพี่ลูกน้องมารับฉันตอนวันลงทะเบียน ครอบครัวฉันอยากรู้ว่าสถานการณ์เป็นยังไงบ้าง พวกเขาเลยให้เอากล้องมาถ่ายรูปด้วย ระหว่างทางกลับบ้าน ฉันเห็นเธอขึ้นรถไปกับผู้ชายที่หน้าประตู ฉันเลยถ่ายรูปเธอเก็บไว้!”

“คุณจาง สิ่งที่คุณทำช่างน่าขัน ถ้าเป็นฉันที่พกกล้องออกมาด้วย ฉันจะถ่ายรูปดอกไม้ ทิวทัศน์ หรือคนที่ฉันรู้จัก แต่ฉันไม่ถ่ายรูปคนแปลกหน้าอย่างแน่นอน” เจียงเหยายิ้มและถามว่า “คุณจางรู้จักผู้ชายที่คุยกับฉันในรูปหรือเปล่าคะ”

“ไม่รู้จัก! ทำไมฉันจะต้องตีสนิทกับคนที่น่ารังเกียจเช่นนั้นด้วย!” จางซีชิงโต้เถียงกลับอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอรู้สึกว่าเจียงเหยาเจ้าเล่ห์

“ถ้าคุณไม่รู้จักเขา ทำไมคุณถึงมั่นใจว่าเขาคือป๋าที่อุปถัมป์ฉันอยู่ล่ะค่ะ? ฉันคิดว่าคุณรู้จักเขาเสียอีก ถึงได้กล้าพูดอย่างมั่นใจ บางทีอาจจะรู้จักผู้หญิงที่เคยออกเดทกับผู้ชายในรูปด้วยซะอีก!” เจียงเหยายิ้ม เธอกำลังรอให้จางซีชิงบอกว่าเธอไม่รู้จักโจวเหวยฉี เธอคิดว่า ไม่ว่าจางเหวยฉีจะมีอิทธิพลมากขนาดไหน เธอก็ไม่มีทางรู้จักโจวเหวยฉีที่อยู่ในจินโดมาตลอดทั้งปี

“โอ้ ใช่แล้ว อาจจะเป็นไปได้ คุณจาง ถ้าคุณไม่รู้จักผู้ชายคนนั้น คุณมั่นใจได้อย่างไรว่าเจียงเหยามีความสัมพันธ์แบบนั้นกับผู้ชายในรูป” ผู้อำนวยการสำนักวิชาการกล่าวเสริม โดยเห็นว่าเหตุการณ์พลิกผันและคลี่คลายไปเกินกว่าที่เขาคาดไว้ เขาสรุปว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อย่างที่จางซีชิงกล่าวหา ในขณะที่เขาเห็นว่าเจียงเหงานิ่งสงบขนาดไหน “ถึงแม้เจียงเหยาจะเข้าไปในรถกับชายคนนั้น แต่พวกเขาก็ไม่ได้ทำพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมตรงไหน การกระทำของพวกเขาก็ไม่มีอะไรที่เกินเลย นี่เป็นวิธีที่คุณยืนยันความสัมพันธ์ของพวกเขางั้นหรือ?”

ในทันทีเจียงเหยาก็ตระหนักว่าผู้อำนวยการกำลังเข้าข้างเธอ

“คุณจางมีลูกพี่ลูกน้องมารับในวันลงทะเบียน แล้วทำไมฉันถึงจะมีเพื่อนหรือญาติมาส่งที่นี่ไม่ได้ล่ะคะ? ถ้าคุณไม่รู้จักผู้ชายที่อยู่กับฉัน แล้วคุณจะสรุปว่าเขาเป็นป๋าของฉันได้ยังไง? คุณแน่ใจได้ยังไงละคะ ถึงได้คาดการณ์ไปแบบนั้น? เป็นเพราะรถสปอร์ตนั่น? หรือคุณคิดไปเองกันแน่คะ?” เจียงเหยายิ้ม “ฉันจะบอกเป็นข้อมูลเพิ่มเติมนะคะ มีรถสวยงามตั้งมากมายบนโลกใบนี้ และนี่ก็ไม่ใช่รถคันที่แพงที่สุดที่ฉันเคยนั่ง!”

ยิ่งเสียงหัวเราะของฝั่งเจียงเหยาอึกทึกมากเท่าไหร่ จางซีชิงก็ยิ่งกลัวมากขึ้นเท่านั้น เธอรู้สึกอย่างช้า ๆ ว่าการกระทำของเธอในการกล่าวหาเจียงเหยาจากรูปถ่ายเป็นเรื่องที่ประมาทเกินไป

“แล้วไง? สงสัยเธอมีคนป๋าที่คอยอุปถัมป์สองสามคนเลยสินะ คิดว่ามันน่าเอาอวดไหมล่ะ” หูเอวียนเริ่มรู้สึกประหม่าขณะที่เธอเฝ้าดูการเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของจางซีชิง เธอกลัวว่าจางซีชิงจะระบายความคับข้องใจกับเธอ เมื่อเรื่องนี้ยุ่งเหยิง ดังนั้นเธอจึงเริ่มเยาะเย้ยเจียงเหยาอย่างรวดเร็วด้วยสุดความสามารถของตนเอง

“ฉันมีคนเลี้ยงเพียงเพราะฉันได้นั่งรถหรูเหรอคะ?” เจียงเหยารู้สึกสนุกนัก “รถแท็กซี่เองก็มีมูลค่าหลายหมื่นหยวนใช่ไหมล่ะ? แล้วรถบัสล่ะ? ฉันคิดว่าน่าจะแพงกว่าแท็กซี่เสียอีก ฉันขึ้นรถบัสตอนเรียนมัธยมทุกวัน ถ้าอย่างนั้นคนขับรถบัสต้องป๋าของฉันด้วยหรือเปล่า? ฉันมาที่หนานเจียงโดยรถไฟ คุณจะพูดว่าพนักงานรถไฟเป็นป๋าของฉันด้วยหรือเปล่า? น่าประทับใจมากเลยทีเดียว ถ้าครั้งหน้าฉันขึ้นเครื่องบินกลับบ้าน คุณจะหาว่าฉันเป็นเด็กของนักบินด้วยไหมคะ? หรือเป็นเด็กของสายการบินนั่นกันนะ?”

เสียงหัวเราะดังก้องไปทั่วทันทีที่เจียงเหยาพูดจบ แม้แต่ผู้อำนวยการสำนักวิชาการก็ยังหัวเราะออกมาด้วย “อืม ดูเหมือนว่าเช้านี้ ฉันก็เป็นเด็กของคนขับรถบัสด้วยสินะ”

__

ตอนที่ 148 คืนทุน

เวินเสวี่ยฮุ่ยเหวี่ยงแขนของเธอรอบแขนของเจียงเหยา แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่า โถ่เอ้ย! ส่วนฉันก็คงเป็นเด็กของพ่อล่ะสินะ? ก็ฉันนั่งรถเขาทุกวันเลยนี่!”

“มีคำที่ว่า ‘ดวงตาเปรียบเสมือนกระจกของจิตใจ’ สิ่งที่เห็นก็สะท้อนถึงความคิดและจิตใจของด้วย ถ้าใจขุ่นมัวก็จะมองไม่เห็นสิ่งดี ๆ” เจียงเหยายิ้มหวานและคิดว่า ‘จางซีชิง เธอคิดว่ามันจะจบแบบนี้น่ะเหรอ? ฉันไม่คิดอย่างนั้นหรอก’

“ยกตัวอย่าง ถ้าคนในรูปไม่ใช่ฉัน สิ่งแรกที่ฉันคิดเมื่อเห็นภาพนี้คือบางทีผู้ชายคนนั้นอาจเป็นพี่ของผู้หญิงคนนั้นก็ได้ เขาอาจมาส่งน้องสาวเพราะรักเธอ หรือเขาอาจจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ผู้ชายมาพบผู้หญิงและพาออกไปทานข้าวหรือหากาแฟดื่มก็ได้” จากนั้นเจียงเหยาเหยียดยิ้มเบา ๆ บนใบหน้าของเธอและหยุดพูด

ตอนนี้ในกลุ่มคนที่อยู่ตรงนั้นไม่มีใครสงสัยอะไรเจียงเหยาแล้ว

ด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม เธอไม่ได้แสดงท่าทีตื่นตระหนกหรือโกรธเลยตั้งแต่ที่มีภาพ เธอสงบเยือกเย็นราวกับบ่อน้ำเมื่อถูกกล่าวหา เธอไม่เพียงแต่ล้างข้อกล่าวหาอย่างมั่นใจ แต่เธอยังได้แก้แค้นให้กับผู้ที่ไม่ประสงค์ดีอย่างไร้ความปรานีอีกด้วย!

‘จางซีชิง เธอตราหน้าว่าเป็นหญิงสำส่อน อย่าคิดว่าฉันจะปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้หลังจากที่ฉันแก้ข่าวของตัวเองได้แล้ว! ฉันจะให้เธอได้ชิมยาของตัวเองเสียบ้าง’

“เอาล่ะ พอแล้ว! พวกคุณยังเป็นนักศึกษา อายุยังน้อยกันอยู่เลย การพูดคุยเกี่ยวกับเสี่ย เกี่ยวกับป๋า เหล่านี้ให้ขัดต่อความเหมาะสมของมหาวิทยาลัยของเราไปทำไมกัน!” ผู้อำนวยการเหลือบมองจางซีชิงซึ่งโกรธจนหน้าของเธอเปลี่ยนสี ตอนนี้เขาชื่นชอบเจียงเหยามากขึ้นสำหรับความสามารถพิเศษของเธอในครั้งนี้!

“คุณเจียง คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า? ในการพูดอธิบายของคุณ คุณยังไม่ได้อธิบายเลยนะว่าโทรศัพท์มือถือของคุณมีที่มาได้ยังไง และความสัมพันธ์ของคุณกับคนในรูปคืออะไร” อาจารย์เฉินผู้ซึ่งเฝ้ามองสถานการณ์อยู่ตลอดกล่าวแทรกขึ้นอย่างกะทันหัน

“น่าเสียดายที่คุณไม่ใช่นักเรียนจากภาควิชาศิลปศาสตร์ คุณพลาดในจุดที่สำคัญของการอธิบายตั้งยืดยาวนั้น ฉันประทับใจนะกับวิธีพูดที่สามารถหลอกทุกคนในที่นี้ได้ แต่ไม่ใช่กับฉัน ฉันอยากรู้ว่าคุณได้โทรศัพท์มาจากไหน และความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับผู้ชายคนนั้นคืออะไร? คุณกล้าบอกไหมว่าโทรศัพท์นั้นไม่ใช่ของขวัญจากผู้ชายคนนั้น?”

อาจารย์เฉินเตรียมพร้อมเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเขาได้เห็นชายคนนั้นยื่นโทรศัพท์ให้กับเธอเมื่อวานนี้ ในตอนนี้ แม้ว่าเขาจะคาดเดาความสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเขาไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร

แต่เพราะคุณจางที่ได้จัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว และยังอยู่ในภาวะเสียเปรียบ เขาซึ่งได้รับความช่วยเหลือมากมายจากตระกูลจาง จึงต้องเข้าข้างคุณจางและหนุนหลังเธอ

“โอ้ ฉันไม่รู้ว่าคุณจะสนใจเรื่องนี้ด้วยนะคะอาจารย์เฉิน ฉันล่ะสงสัยว่าทำไมคุณถึงอยากรู้ความสัมพันธ์ของฉันกับผู้ชายคนนั้นจัง? เป็นไปได้ไหมคะว่าคุณคงคิดว่าผู้ชายคนนั้นเป็นเสี่ยที่อุปถัมป์ฉันอยู่” เจียงเหยาจำชายคนนั้นได้ทันที เมื่อเขาพูด

เธอรู้ว่าอาจารย์เฉินกำลังเข้าข้างตระกูลจางเหมือนที่เขาเคยทำในชาติก่อน ในชีวิตก่อนหน้านี้จางซีชิงได้กลายเป็นนักศึกษาปริญญาโทในการดูแลของเขาทันทีที่เธอเรียนจบ เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเธอและเพิ่มชื่อเสียงให้กับเธอ ทั้งการยกย่องจางซีชิงให้เป็นเทพธิดาในภาควิชาศิลปศาสตร์ก็เป็นฝีมือของเขา

อย่างไรเสีย คนที่คิดจะเป็นศัตรูกับเธอ เธอก็จะตอบโต้จนถึงที่สุดเช่นกัน อีกอย่างอาจารย์เฉินไม่สามารถมีอำนาจมายังคณะแพทย์ได้