ตอนที่ 39 คำขอ 2 ข้อ
มังกรสุริยันชะงักขาค้างไว้ทันที มันจ้องมองมาที่เล้งซานเล็กน้อยด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"มนุษย์นั้นมักโป้ปด เพียงเพื่อเอาชีวิตรอด ข้าหรือจะเชื่อคำเจ้า"
"ภะ...ภรรยาของท่าน ตั้งครรภ์ ตะ...แต่ว่าไม่สามารถ คลอดบุตรได้ นะ...เนื่องจาก......"
ไม่ทันได้กล่าวจบสติของเล้งซานก็ดับวูบลงทันที เนื่องด้วยอาการบาดเจ็บที่สาหัสอย่างรุนแรง หากเป็นคนธรรมดาอาการบาดเจ็บขนาดนี้เพียงพอให้ตายได้ถึง 3 รอบ แต่ด้วยความแข็งแกร่งของร่างสถิตมังกรฟ้า จึงมีการฟื้นสภาพอย่างต่อเนื่อง เล้งซานจึงสามารถรอดชีวิตจากสภาพเช่นนี้ได้
มังกรสุริยัน ยังคงลังเลเล็กน้อย การที่เล้งซานบอกมันว่า ภรรยาของมันตั้งครรภ์ ทำให้จิตใจที่มั่นคงของมังกรนั้นถึงกับสั่นคลอน มันทราบดีอยู่แล้วว่าภรรยาของมันตั้งครรภ์ แต่ไม่ทราบว่าเพราะอะไรจึง ไม่ยอมคลอดออกมาทั้งทีเลยกำหนดมาหลายปีแล้ว อีกทั้งร่างกายยังอ่อนแอลงเรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ด้วยซ้ำ
หากเล้งซานรู้สาเหตุอย่างที่พูดจริง การสังหารเล้งซาน จะเปรียบดังการทำลายความหวังที่จะรักษาชีวิตของภรรยามัน มันค่อยๆเดินมายังร่างที่หมดสติของเล้งซาน จากนั่นจู่ๆ ดวงตาของมันก็เบิกกว้างขึ้น สิ่งที่ฉายออกมาจากแววตานั้นเห็นได้ชัดว่าคือความหวาดหวั่นอย่างที่สุด
'พลังในร่างของเจ้าเด็กนี่มัน....มังกรฟ้า ราชันย์แห่งมังกรทั้งปวง'
..............
เวลาร่วงเลยมาถึง 7 วันเล้งซาน จึงค่อยๆได้สติขึ้นมา อาการบาดเจ็บทุเลาลงมาได้ราวๆ สามในสิบส่วน แม้จะพอเคลื่อนไหวได้ แต่ยังห่างไกลจากการที่จะใช้พลัง เล้งซานพยายามที่จะลืมตาขึ้น แต่มีเสียงของเฟรย่าดังขึ้นมาก่อน
"อย่าพึ่งลุกขึ้นมา แกล้งหมดสติไปก่อนตอนนี้เจ้ามังกรยังจับสัมผัสไม่ได้ว่าเจ้าฟื้นขึ้นมาแล้ว"
เล้งซานเชื่อคำเตือนของเฟรย่า จึงแกล้งว่ายังไม่ได้สติต่อไปพลางพูดคุย กับเฟรย่าผ่านจิตใต้สำนึก
"เจ้าเด็กน้อย เจ้ารู้แล้วหรือว่าเจ้ามังกรตัวเมียนั่นมันมีอาการของอะไร?"
"บอกตามตรงว่า ข้าทราบแค่ว่ามันตั้งครรภ์เท่านั้น ยังไม่ทราบสาเหตุหลักที่มีอาการเช่นนี้ แต่จำต้องบอกไปแบบนั้นเพื่อยื้อเวลารักษาชีวิต"
"เหอะ!! เจ้าเด็กกะล่อน เอาเถอะอย่างน้อยมันก็ทำให้เจ้ารอดมาได้ ด้วยวิชาแพทย์ครึ่งๆกลางๆของเจ้า กลับดูออกว่ามันตั้งครรภ์ก่อนเรา ก็นับว่ายอดเยี่ยมแล้ว จากสัมผัสของเรา และการเฝ้าดูอาการมันอยู่หลายวัน เราก็พอจะทราบสาเหตุหลักๆของการอาการมันแล้ว หากเจ้ามังกรมันถาม ขอให้เจ้าบอกมันไปตามที่เราบอกก็พอ"
"เยี่ยมมากเฟรย่า!! ข้านี่รักท่านมากกว่าสาวคนไหน ๆ เลยรู้มั้ย"
"เหอะ!! ไปตายซะ"
จากนั้นเล้งซานก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น พลางประคองร่างลุกขึ้นมานั่ง เล้งซานหรี่ตาจ้องมองมังกรสุริยันคงกระพัน ที่อยู่ด้านหน้าของมัน พลางถอนหายใจเล็กน้อย รับรู้ได้ทันทีว่าความหวังที่จะหนีของมันไม่มีอีกแล้ว
"ฟื้นแล้วสินะ" เสียงที่กังวานของมังกรดังเข้าสู่โสตประสาทของเล้งซาน
"ขอบคุณท่าน ที่ไว้ชีวิตข้า"
"ข้ามีคำถามจะถามเจ้าสองข้อ การจะไว้ชีวิตเจ้าหรือไม่นั้น ขึ้นอยู่กับคำตอบของเจ้า เจ้ารู้ว่าภรรยาของข้าตั้งครรภ์แล้วเหตุใดนางจึงไม่คลอด"
"เรียนท่านมังกรสุริยันคงกระพัน บุตรของท่านนั้นเกิดการกลายพันธุ์ภายในครรภ์ ทำให้แข็งแกร่งกว่าการเกิดใหม่ของมังกรปรกติมากนัก และยังใช้ระยะเวลาที่อยู่ในครรภ์มากกว่าปรกติอีกด้วย แต่ด้วยพลังที่ทรงอำนาจบุตรของท่านจึงดูดซับพลังลมปราณของภรรยาท่านเป็นจำนวนมากด้วยเช่นกัน ทำให้ภรรยาของท่านสูญเสียพลังลมปราณอย่างต่อเนื่องหลายต่อหลายปี จึงได้มีสภาพเช่นนี้"
มังกรสุริยันแสดงสีหน้าปั้นยากทันที แววตาที่แฝงซึ่งความตกตะลึง ความปิติ ความกังวล หล่อหลอมรวมกันจนมิอาจอธิบายได้ เล้งซานสังเกตถึงสิ่งนั้นก็พลางแสยะยิ้มทันที
"ข้าสามารถช่วยภรรยาท่านได้ แต่ข้า...ขอแลกด้วยคำขอสองข้อจากข้า"
"ว่ามา!!" มังกรสุริยันจ้องมองเล้งซานพลางหรี่ตาเล็กน้อย
"ข้อแรกข้าขอเพียงให้ท่านปล่อยข้าไป หลังจากภรรยาและบุตรของท่านปลอดภัย"
"ตกลง!! ว่าต่อไป"
"ข้อสอง เปลือกคราบที่ท่านทั้งสองลอกคราบทิ้งไว้หลายร้อยปี หากปล่อยไว้เช่นนั้นรังแต่จะทำให้ถ้ำของท่านคับแคบลงเรื่อยๆ ข้าขอเปลือกคราบพวกนี้ได้หรือไม่??"
เล้งซานประสานมือ โค้งตัวเล็กน้อย และเหลือบตามองอย่างระแวดระวัง เพราะมันไม่ทราบว่ามังกรสุริยันจะหวงเศษซากเปลือกคราบของมันหรือไม่ หากมันไม่ยินยอมเล้งซานคงต้องได้แต่ถอดใจ ไม่สามารถแตะต้องได้
"หืม...? เปลือกคราบนั่น ก็เอาไปสิ ข้ากำลังจะเอาไปทิ้งอยู่พอดี"
เล้งซานเบิกตากว้างกลมโต 'กำลังจะเอาไปทิ้ง' ประโยคนี้สะกิดใจมันอย่างมาก เพราะนั้นหมายความว่า...
"เอ่อ...ท่านมังกรสุริยันคงกระพัน ข้าขอทราบข้อแคลงใจเล็กน้อย การที่ท่านบอกว่ากำลังจะเอาไปทิ้ง แปลว่าก่อนหน้านี้ท่านทิ้งไปมากมายแล้วอย่างนั้นหรือ??"
"ก็ใช่หน่ะสิ ข้าจะเก็บมันไว้เพื่อการใดกัน ข้าก็ต้องเอามันไปทิ้งทุกๆสิบปีนั่นแหละ เจ้าก็ลองดูขนาดตัวข้าและภรรยาสิ หากปล่อยเปลือกคราบไว้ยี่สิบปีข้าก็คงมิอาจเดินเข้ามาในถ้ำได้แล้วกระมัง"
กายของเล้งซานนั้นสั่นเทา มันพยายามอย่างมากเพื่อที่จะมิให้แสดงอาการตื่นเต้นออกมา แม้สูดลมหายใจเข้าออก สามสี่รอบ ก็ยังมิอาจหยุดอาการตื่นเต้นนี้ไว้ได้ เพราะแร่โลหะคงกระพันที่มันเห็นว่ามากมายมหาศาลนั้น ความจริงแล้วมันกลับกลายเป็นเพียงส่วนน้อยเท่านั้น!!
"ไม่ทราบว่า ท่านทิ้งไว้ ณ ที่ใดข้าสามารถขอเปลือกคราบพวกนั้นด้วยได้หรือไม่"
"เจ้าอยากได้ก็เอาไปสิ ข้าก็ปัดๆมันลงไปจากถ้ำเท่านั้น ก็คงจะกองอยู่ด้านล่างหุบเหวนี่แหละ ถึงมันจะเป็นเขตมหาสมุทรแต่ใต้หุบเหวนี้ น้ำด้านล่างเป็นเพียงชายฝั่งความลึกนั้นไม่เกินสองร้อยเมตร หากเจ้าอยากได้ก็ดำลงไปเอาเองแล้วกัน"
"ขอบคุณ ท่านมังกรสุริยันคงกระพัน ถ้าเช่นนั้นข้าก็ตกลง รักษาให้ภรรยาท่านตามนี้ แล้ว...คำถามข้อที่สองของท่านคืออะไร?"
"เอาไว้ภรรยาข้าหายดีแล้ว ก่อนเจ้าจะจากไปข้าค่อยถามคำถามนี้กับเจ้า ตอนนี้รีบไปดูอาการภรรยาข้าได้แล้ว หากต้องการสิ่งใดให้มาบอกข้า"
เล้งซานเดินไปใกล้ๆมังกรตัวเมียที่นอนซมอยู่ เดินไปเดินมารอบๆพอเป็นพิธี และภายในจิตใต้สำนึก ก็พลางไต่ถามเฟรย่าเรื่องวิธีรักษา
"เฟรย่า เอาไงต่อดี"
"ก็ในเมื่อมันสูญเสียพลังลมปราณในร่าง เราก็เอายาเพิ่มพลังลมปราณอัดเข้าไปให้มันกินไปซะก็จบ เรื่องนั้นไม่ยากหรอกขอเพียงมีสมุนไพรเพียงพอ"
"ก็จริงของท่าน แล้วเราจะอัดยาไปเรื่อยๆจนกว่ามันจะคลอดบุตรหรือ??"
"หากเจ้ารอได้อีกหลายสิบปี ก็ทำเช่นนั้นไปสิ หึหึ" เฟรย่า ขบขันเล็กน้อย
"จะบ้าหรือ!! อีก 4 เดือนก็จะครบกำหนดการ หนึ่งปีของข้าแล้ว ไหนจะต้องเดินทางจากที่นี้ไปเมืองเมฆครามอีกร่วม 2 เดือน ไม่ว่ายังไงก็แล้วแต่ ข้าต้องทำให้มันคลอดภายใน 1 เดือนเท่านั้น!!"
"ไม่ว่าด้วยวิธีไหนอย่างนั้นหรือ??" เฟรย่าถามย้ำอีกครั้ง
"หากท่านมีวิธี ไม่ว่ายากลำบากแค่ไหน ขอเพียงสำเร็จได้ใน 1 เดือนข้ายอมทำทุกอย่าง" เล้งซานตอบพร้อมกับยืดอก และนำกำปั้นทุบที่หน้าอกตัวเอง แสดงถึงความแนวแน่
"ถ้าเช่นนั้นไม่ต้องถึงเดือนหรอก ด้วยวิธีนี้ย่อมจะสำเร็จภายใน 7 วันเท่านั้น"
เล้งซานฉีกยิ้มด้วยความดีใจ "เยี่ยมมาก!! บอกวิธีมาได้เลย"
"เจ้าต้องมุดเข้าไปในช่องคลอดมังกร และนำบุตรมันออกมา"
...........................................................