ตอนที่ 31 บัดซบ!!

ชายแก่หน้าดำ และชายแก่ผมขาวถึงกับขมวดคิ้ว มีเพียงซูจ้าวเท่านั้นที่หน้าซีดเผือด พวกมันทั้งสามต่างเป็นผู้อาวุโสของพรรคป้อมอัคคี การถูกผู้เยาว์กล่าวคำพูดจาบจ้วง ย่อมสร้างความขุ่นเคืองเป็นอันมาก!!

"ไม่รู้จักที่ต่ำ ที่สูง!! อย่าคิดว่าแค่วางอุบายจนทำให้อาวุโสซูเสียท่าได้ แล้วจะถือดีว่ามีชัยต่อพรรคป้อมอัคคีอย่างนั้นหรือ!! อีก 1 ปีข้างหน้าที่เจ้ากล่าวถึง มันจะเป็นวันครบรอบวันตายของเจ้า!!"

ชายแก่หน้าดำ โคจรปราณอัคคีอย่างรวดเร็ว จนลุกโชนทั่วร่าง

"เพลิงคู่อสรพิษ!!"

ปราณอัคคีทั่วร่างชายแก่หน้าดำ หมุนวนรอบแขนทั้งสองข้างของมัน จากนั้นกลายร่างเป็นงูอัคคีขนาดใหญ่กว่าท่อนขา ยาวกว่า 10 เมตร สองตัวพุ่งออกจากฝ่ามือทั้งสองข้างโดยเป้าหมายของอสรพิษคู่นี้ ย่อมต้องเป็นเล้งซาน อสรพิษคู่พุ่งเข้าหาเล้งซานอย่างรวดเร็วพลางอ้าปากกว้างเผยคมเขี้ยวเปลวเพลิงให้เห็นในปาก

เล้งซานสีหน้ายังคงนิ่งสงบ แม้หางตาก็มิได้กระดิกแม้แต่น้อย แต่ทันทีที่อสรพิษคู่เข้ามาใกล้จนระยะห่างเหลือไม่ถึงครึ่งก้าว เล้งซานยกมือทั้งสองข้างของมันจับคว้าไปที่คอของอสรพิษทั้งสองตัว หยุดสภาวะการเคลื่อนที่ของอสรพิษทั้งสองไว้อย่างฉับพลัน!!

อสรพิษเปลวเพลิงสีแดง ดิ้นพร่านในมือเล้งซานราวกับว่ามีชีวิต จากนั้นค่อยๆเปลี่ยนสีจากสีแดงฉาน เป็นแดงอมฟ้า และบัดนี้อสรพิษทั้งสองเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิงอสรพิษสีฟ้าโดยสมบูรณ์

อาวุโสทั้งสาม ม่านตาเบิกกว้างในทันที มันไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีผู้ใดกล้าจับอสรพิษเปลวเพลิงได้ด้วยมือเปล่า!! อีกทั้งยังหยุดสภาวะการเคลื่อนที่โดนทันที ทั้งๆที่อสรพิษทั้งสอง แฝงไปด้วยพลังลมปราณชั้นสีเขียว!!

เล้งซานแสยะยิ้มเล็กน้อย

"พวกท่านชอบเล่นปาหี่กันนักใช่มั้ย?? ดี!! ข้าจะเล่นกับท่านด้วย"

เล้งซานตวัดมือทั้งสองข้าง อสรพิษคู่ในร่างอัคคีสีฟ้า พุ่งเข้าใส่ ชายแก่หน้าดำ และชายแก่ผมขาวในทันที

ชายแก่ผมขาวหรี่ตาเล็กน้อย จากนั้นก็สะบัดข้อมือปัดอสรพิษที่พุ่งมาทางมัน ลงพื้นอย่างง่ายดาย แต่มันกลับต้องขมวดคิ้วทันที เพราะแม้จะเห็นว่าปัดออกไปได้โดยง่ายแต่มือของมันกลับด้านชา อีกทั้งยังมีรอยไหม้บริเวณที่สัมผัสกับเพลิงสีฟ้าอีกด้วย!!

ชายแก่หน้าดำ กลับมิได้ปัดป้องแต่อย่างใด เพราะตอนมันปล่อยกระบวนท่านี้ไปมันถูกเล้งซานจับคว้าได้โดยง่าย และเหตุใดเมื่อเด็กน้อยผู้นั้นโจมตีด้วยกระบวนท่าเดิมกลับมา หากมันมิอาจจับคว้าได้โดยง่ายเช่นกัน จะมิกลายเป็นว่ามันพ่ายแพ้หรอก หรือ??

"อาวุโสหง!! อย่าทำเช่นนั้นเพลิงสีฟ้านี่ไม่ใช่ปราณอัคคีธรรมดา อย่าจับต้องมัน!!"

ชายแก่ผมขาวร้องตะโกนขึ้น แต่ช้าไปเสียแล้ว บัดนี้ชายแก่หน้าดำใช้มือขวา คว้าเข้าที่ลำคอเฉกเช่นเดียวกับที่เล้งซานทำเมื่อครู่

เล้งซานแสยะยิ้มเล็กน้อย

'ไอแก่นี่ช่างโง่งั่ง ดีแท้'

ทันทีที่มือขวาของมันสัมผัส ดวงตาทั้งสองข้างของมันเบิกกว้างจนถึงขีดสุด มือขวาของมันเปลี่ยนเป็นสีดำจากความร้อนของปราณอัคคีแห่งมังกร อีกทั้งยังไม่สามารถหยุดสภาวะการเคลื่อนไหวของอสรพิษสีฟ้าได้แม้แต่น้อย มันพุ่งเข้าใส่ทรงอกของชายแก่หน้าดำอย่างรวดเร็ว!!

ตูม!!

"อ๊ากกกก"

ร่างของชายแก่หน้าดำถอยกรูดไปเป็นทางยาวหลายสิบก้าว กระอักเลือดคำโตออกจากปาก มันสัมผัสได้ถึงความร้อนแรงที่มากล้นจากมือขวาและทรวงอก มันรีบเร่งโคจรปราณคุ้มกันไปที่สองตำแหน่งนี้ในทันที เหตุผลเพราะเปลวเพลิงสีฟ้ายังมิได้ถูกดับลง เพลิงคงลุกโชนมันร่างของมัน!!

ผ่านไป 3 ลมหายใจเปลวเพลิงก็มอดดับลงด้วยปราณคุ้มกันอัคคีชั้นสูง แต่สิ่งที่เหลือทิ้งไว้ด้านหลังเปลวเพลิงสีฟ้านี้ คือมือขวาที่ไหม้เกรียมจนไม่สามารถขยับนิ้วทั้งห้าได้ อวัยวะภายในบาดเจ็บสาหัสจากพลังลมปราณและการถูกเผาไหม้ทรงอก ค่าตอบแทนที่มันต้องจ่ายในการจับต้องเพลิงสีฟ้าของเล้งซานนั้นนับว่าสาหัสอย่างมาก!!

"บัดซบ!! เพลิงสีฟ้านี่มันคือวิชาอะไรกัน พวกเราที่ใช้ลมปราณสายอัคคีเช่นกัน ยังมิอาจทนความร้อนของมันได้!!"

ชายแก่หน้าดำ เปลี่ยนเป็นหน้าแดงด้วยโทสะ มันทั้งโกรธแค้น และตกใจอย่างมาก อารมณ์ของมันในตอนนี้ผสมปนเป ยุ่งเหยิงไปหมด!! จิตสังหารของมันพุ่งพร่านในทันที มันในตอนนี้ได้รับความอัปยศมิต่างจากซูจ้าวแม้แต่น้อย

"ใจเย็นก่อน อาวุโสหง วิชาเปลวเพลิงสีฟ้าของมันนั้นน่ากลัวมาก และคงเป็นเพราะครอบครองวิชาอัคคีที่น่ากลัวเช่นนี้ ทำให้วิชาสายอัคคีของพรรคเรามิอาจทำอันตรายมันได้ พวกเราจำเป็นต้องเอาชัยมันด้วยพลังลมปราณชั้นสีเขียวของพวกเรา ถึงมันจะมีวิชาอัคคีที่น่าหวาดหวั่นเพียงใด แต่สุดท้ายแล้วมันก็เป็นเพียงผู้เยาว์ ชั้นลมปราณสีครามเท่านั้น!!"

ชายแก่ผมขาวกล่าวพลางเร่งโคจรพลังลมปราณชั้นสีเขียวทั่วร่าง ออร่าสีเขียวเปล่งประกายออกจากร่างน่าหวาดหวั่น แรงกดดันกระจายโดยรอบพื้นที่

สิ่งที่เล้งซานกลัวที่สุดปรากฏขึ้นแล้ว!! เล้งซานไม่กลัววิชาสายอัคคีแม้แต่น้อย แต่ที่มันกลัวที่สุดคือพลังลมปราณชั้นสีเขียวขั้นกลางของชายแก่ทั้งคู่ เพราะแต่ละคนเหนือกว่ามันถึง 2 ระดับชั้นลมปราณ เป็นช่องว่างของพลังที่ไม่ว่าจะใช้วิชาใดๆเข้าช่วยก็มิอาจถมให้เต็มได้โดยง่าย!!

เล้งซานขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นยกมือทั้งสองข้างขึ้น รวมรวบปราณอัคคีแห่งมังกรทั่วร่างมารวมไว้ที่ฝ่ามือ เปลวเพลิงสีฟ้าค่อยหมุนวนบนฝ่ามือของเล้งซาน จากนั้นก็ค่อยขยายขนาดขึ้นเรื่อยๆ

อาวุโสทั้งสาม เบิกตากว้างแสดงสีหน้าโง่งมในทันที

"นะ..นั่น มันคิดจะทำอะไร!!"

"ไม่ได้การแล้ว อาวุโสหง พวกเราไป!! ต้องหยุดมันไว้ให้ได้!!"

ชายแก่ผมขาวกล่าว พลางทะยานร่างเข้าหาเล้งซาน ชายแก่หน้าดำก็พุ่งติดตามเข้าไปทันที

เล้งซานแสยะยิ้มเล็กน้อย ที่ทุกอย่างเป็นไปตามคาดการณ์ มันสะบัดมือทั้งสองร่าง และเป้าหมายของมันคือ ซูจ้าว!!

"วายุเพลิงมังกร!!"

วายุเพลิงสีฟ้าถูกเหวี่ยงลอยขึ้นข้ามศีรษะของ ชายแก่ทั้งสองที่พุ่งเข้ามา พวกมันเบิกตากว้างขึ้นด้วยความตื่นตะลึง

"บัดซบ!! มันมีเป้าหมายที่อาวุโสซู!!"

พวกมันทั้งสองหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ช้าไปเพียงเสี้ยววินาที วายุเพลิงสีฟ้าตกลงบนร่างของซูจ้าวเสียแล้ว!!

อ๊ากกกก!!

เสียงร้องอันโหยหวนของซูจ้าวดังขึ้น ตัวมันซึ่งไม่มีพลังปราณในร่างแล้ว ย่อมไม่มีสิ่งใดใช้ต่อต้านความร้อนแรงของวายุเพลิงมังกรได้แม้แต่น้อย

อาวุโสทั้งสองโคจรปราณคุ้มกันอัคคีไว้ที่มือทั้งสองข้าง และซัดพลังลมปราณสิบส่วนเข้าใส่วายุเพลิงทันที วายุเพลิงมังกรนั้นแม้จะร้อนแรงแต่ก็แฝงไว้เพียงลมปราณชั้นสีครามของเล้งซานเท่านั้น มีหรือที่จะต่อต้านพลังลมปราณสิบส่วนของชั้นสีเขียวไว้ได้ วายุเพลิงสลายลงทันที ทิ้งร่างของซูจ้าวที่นอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น ยังหลงเหลือเปลวเพลิงสีฟ้าลุกไหม้อยู่ที่แขนซ้ายและขาขวาของมัน

อาวุโสทั้งสองรีบใช้พลังลมปราณเข้าดับไฟทันที แต่ก็สายไปเสียแล้วแขนซ้ายและขาขวาของซูจ้าวถูกไหม้เกรียมจนบางจุดเห็นท่อนกระดูกสีดำจากการถูกเผาโผล่พ้นกล้ามเนื้อออกมา

อาวุโสทั้งสองสบตากันเล็กน้อย จากนั้นก็พยักหน้าให้กัน พวกมันกัดฟันตัดแขนซ้ายและขาขวาของซูจ้าวทันที!!

"อ๊ากกกก  พะ..พวกท่านทำอะไรข้า"

ซูจ้าวที่คราแรกหมดสติไปแล้ว กลับถูกความเจ็บปวดฉุดกระชากมันออกมาจากภวังค์ และภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือผู้อาวุโสทั้งสอง แยกกันตัดแขน และขามันออกอย่างละข้าง!!

ชายแก่ผมขาวส่ายหน้าเล็กน้อย พลางกล่าว

"อาวุโสซู ต้องขอโทษด้วยพวกข้าจำเป็นต้องทำเช่นนี้เพื่อรักษาชีวิตท่าน พิษอัคคีสีฟ้านี้รุนแรงยิ่งนัก หากข้าและอาวุโสหง ไม่ตัดขาและแขนของท่านออก พิษอัคคีย่อมแทรกซึมเข้าอวัยวะภายในของท่าน"

ซูจ้าวหน้าซีดเผือดมันมิเคยคิดเคยฝันว่าจะมีวันนี้ วันที่มันกลายเป็นคนพิการ!! แขน ขา ถูกตัดออกอย่างละข้าง มันกระอักเลือดทันทีด้วยเสียใจและสิ้นหวังที่ถึงขีดสุด จากนั้นก็หมดสติไปด้วยความเจ็บปวด

โทสะบังเกิดขึ้นอย่างลุกโชน ชายแก่ทั้งสองที่เห็นสภาพผู้อาวุโสร่วมพรรคอนาถถึงเพียงนี้ มันทั้งคู่มิอาจคุมสติได้อีกต่อไป!! จิตสังหารของทั้งคู่พุ่งทะยานอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ชายแก่ทั้งสองแม้ต้องยอมลดศักดิ์ศรี ผู้อาวุโสพรรค ร่วมมือกันเพื่อสังหารผู้เยาว์เพียงคนเดียว ก็มิอาจปล่อยให้เล้งซานหลุดรอดไปได้ พวกมันทั้งคู่สบตากันเล็กน้อยพอเข้าใจเจตนากันและกัน จากนั้นหันไปทางเล้งซาน

แต่....

ว่างเปล่า...

เล้งซานหายตัวไปแล้ว!!

"บัดซบ!!"

"บัดซบ!!"

เสียงประสานของทั้งคู่ที่กล่าวพร้อมกัน.....

...............................................