353 - ภาพที่ถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน!
353 - ภาพที่ถูกเชื่อมโยงเข้าด้วยกัน!
เมื่อกลับขึ้นมาบนฝั่งได้สำเร็จ ทั้งสองคนก็นอนหงายอยู่บนพื้นด้วยความเหน็ดเหนื่อย ในขณะที่ซากศพของหญิงสาวเหล่านั้นก็ค่อยๆกลับลงไปในน้ำอย่างช้าๆ
"ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่าง เจ้าเห็นมันหรือเปล่า” สุนัขสีดำตัวใหญ่ถามเย่ฟ่านด้วยสีหน้ามืดมน
"ดูเหมือนจะมีซากศพที่มีชีวิตอยู่ในนั้น ดวงตาของมันชั่วร้ายอย่างยิ่ง” เมื่อนึกถึงสายตาที่จับจ้องมองเขาอย่างเย็นชาร่างกายของเย่ฟ่านก็สั่นสะท้านด้วยความกลัว
“เจ้าได้สมบัติอะไรมาบ้าง”
เย่ฟ่านมองเห็นว่าสุนัขสีดำได้อะไรสักอย่างจากข้างล่าง ในตอนนี้ดวงตาของเขาจึงเปล่งประกายด้วยความสดใส
“หาไม่เจอเลย ไม่มีอะไรสักอย่าง!” เจ้าหมาสีดำตัวใหญ่สลัดขนของตัวเองพร้อมกับสะบัดตูดจากไปโดยไม่ต้องการสนทนาถึงเรื่องนี้อีก
เย่ฟ่านไม่มีทางบังคับมันได้ดังนั้นเขาจึงเดินตามมันไปอย่างช้าๆ
ในสถานที่สำคัญแห่งนี้มียอดเขาที่สง่างามมากมาย บนยอดเขาที่งดงามเหล่านั้นมีอาคารที่งดงามและมีขนาดใหญ่ตั้งอยู่ อาคารเหล่านี้ล้วนถูกสลักไว้ด้วยอักขระเต๋าให้ความรู้สึกคล้ายกับว่ามันจะสามารถตั้งอยู่ตรงนั้นไปตลอดกาล
เย่ฟ่านเดินเข้าไปในวังขนาดยักษ์ พื้นหยกนั้นเรียบและชุ่มชื้น แม้ว่าจะผ่านไปนานแล้วแต่ก็ไม่มีเศษฝุ่นแม้แต่น้อยที่อยู่ด้านใน ซึ่งถือเป็นเรื่องที่ผิดปกติมาก
เย่ฟ่านและสุนัขสีดำตัวใหญ่ไม่พบของมีค่าเลยไม่ว่าพวกเขาจะค้นหาทุกซอกทุกมุมแล้วก็ตาม
“ทะเลสาบหยกมีทุ่งสมุนไพรหรือไม่ เมื่อกาลเวลาที่ผ่านมายาวนานขนาดนี้ ถ้าพวกมันเหลืออยู่พวกมันจะต้องเป็นสมุนไพรที่ล้ำค่าอย่างแน่นอน”
เย่ฟ่านกล่าวด้วยความหวังพร้อมกับวิ่งออกจากอาคารขนาดใหญ่อย่างรวดเร็ว
"เจ้าดำเจ้าไร้ยางอายเกินไปแล้ว!”
แม้ว่าเย่ฟ่านจะวิ่งออกจากอาคารไปก่อนแต่เขาก็ไม่สามารถตามความเร็วของสุนัขสีดำตัวใหญ่ได้
เมื่อเย่ฟ่านวิ่งไปได้ประมาณยี่สิบลี้เขาก็พบทุ่งสีเขียวขนาดใหญ่อยู่ข้างหน้าและสุนัขสีดำตัวใหญ่ก็ยืนรอเขาอยู่ตรงนั้น
“เจ้าดำเจ้าไร้ยางอายเกินไปแล้ว พอได้ยินว่ามีทุ่งสมุนไพรแล้วก็ไม่รอข้าเลยนะ?”
“เจ้าเห็นข้าเป็นคนยังไง ไม่เห็นหรอว่าข้าอยู่ตรงนี้เพื่อรอให้เจ้าเข้าไปเก็บสมุนไพรด้วยกัน” สุนัขสีดำกล่าวด้วยความไม่พอใจราวกับว่ามันถูกใส่ร้ายจากเย่ฟ่าน
"ถุย! เจ้ารออยู่ตรงนี้เพราะเจ้ามองเห็นว่ามันไม่มีอะไรเลยต่างหาก" เย่ฟ่านเดินเข้าไปในสวนขณะที่บ่นพึมพำ
แม้ว่าดินแดนแห่งนี้จะเป็นทุ่งสีเขียวที่มีขนาดใหญ่มากกว่าสิบลี้แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพียงวัชพืชที่ไม่มีค่าอะไรเลย
"แปลกจริงๆ แปลกมาก เห็นได้ชัดว่าผู้คนจากทะเลสาบหยกอพยพออกไปอย่างรีบเร่ง มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยที่พวกเขาจะขุดเอาสมุนไพรล้ำค่าทุกชนิดออกไปจนหมด” สุนัขสีดำตัวใหญ่กระซิบด้วยความรู้สึกแปลกๆ
เมื่อเดินไปถึงตรงกลางของทุ่งสีเขียว เส้นสีดำก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเย่ฟ่าน!
ในบริเวณนั้นเป็นหลุมขนาดใหญ่ที่ถูกขุดลึกลงไปเบื้องล่าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีใครบางคนขุดเอาสวนสมุนไพรทั้งทุ่งออกไปก่อนหน้าพวกเขาแล้ว!
เย่ฟ่านรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย ดินแดนแห่งนี้คือดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของดินแดนรกร้างตะวันออก แต่เมื่อพวกเขาเข้ามากลับไม่ได้รับอะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว นี่เป็นเรื่องที่ผิดปกติเป็นอย่างมาก?
“รีบไปตามหาคัมภีร์จักรพรรดินีตะวันตกดีกว่า ยิ่งพวกเราออกจากที่นี่เร็วเท่าไหร่อันตรายที่พวกเราได้รับจะยิ่งน้อยลงมากขึ้นเท่านั้น?”
“อย่ากังวลไปเลย เนื้อหาของคัมภีร์เล่มนั้นแม้แต่ผู้คนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ทะเลสาบหยกก็ไม่รู้ว่าถูกสลักไว้ที่ไหน เรื่องนี้มีเพียงสหายของข้าเท่านั้นที่รู้และเขาได้บอกเส้นทางที่ถูกต้องแก่ข้าแล้ว”
เย่ฟ่านเดินค้นหาสมบัติไปพร้อมกับสุนัขสีดำตัวใหญ่อย่างไม่พอใจ ความแข็งแกร่งของเขาอ่อนแอกว่าสุนัขสีดำ จึงเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะบังคับมันไม่ออกค้นหาคำภีร์วิเศษในทันที
หลังจากที่พวกเขาเดินเข้าไปในภูเขาก็มีขั้นบันไดหินขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นจากฝีมือของมนุษย์ ทุกขั้นบันไดนั้นจะสลักไว้ด้วยอักขระโบราณและดึงดูดความสนใจเย่ฟ่านมาก
เย่ฟ่านเดินเข้าไปในภูเขาด้วยสีหน้าตกตะลึง ในภูเขาลูกนี้ทุกที่ที่มีที่ว่างจะถูกสลักไว้ด้วยภาพวาดและอักษรมากมาย
น่าเสียดายที่พวกมันเป็นเพียงบทกลอนหรือไม่ก็ภาพวาดวิถีชีวิตของคนที่อาศัยอยู่ในดินแดนแห่งนี้เท่านั้น ไม่มีคัมภีร์วิชาฝีมือแม้แต่ภาพเดียว
“นางฟ้าของทะเลสาบหยกแกะสลักเกี่ยวกับอะไร?” เย่ฟ่านรู้สึกสงสัยและเฝ้าดูอย่างจริงจัง
“สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในทะเลสาบหยก แต่น่าเสียดายที่เหตุการณ์เหล่านั้นผ่านมานานเกินไปพวกเราไม่สามารถเข้าใจความหมายได้”
หลังจากเดินไปหลายสิบก้าวเย่ฟ่านก็มาถึงกำแพงภูเขา เขารู้สึกตกใจอยู่เล็กน้อย หินที่แกะสลักบนนั้นมีความพิเศษมากเพราะมันสลักรูปของสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่เขาค่อนข้างคุ้นเคย
สิ่งมีชีวิตตัวนั้นมีแปดแขนและสี่ปีกอยู่ข้างหลัง ร่างกายของมันใหญ่โตมโหฬารมีขนาดสูงกว่าสองวา ใบหน้าของมันสวมใส่หน้ากากแต่ถึงจะมองไม่เห็นก็พอจะทราบได้ว่ามันน่าจะมีใบหน้าเหมือนมนุษย์
ที่ยืนอยู่ตรงข้ามของสิ่งมีชีวิตรูปร่างคล้ายมนุษย์ตัวนั้นคือหญิงสาวคนหนึ่งที่มีความงดงามเป็นอย่างมาก
แม้ว่านี่จะเป็นเพียงภาพแกะสลักแต่กลิ่นอายที่ปลดปล่อยออกมาจากภาพวาดนั้นก่อสร้างความกดดันให้แก่เย่ฟ่านจนแทบอยากจะคุกเข่าลงกับพื้น
"มันบันทึกเหตุการณ์สำคัญบางอย่างที่เกิดขึ้นในทะเลสาบหยกสิ่งมีชีวิตที่อธิบายไม่ได้เผชิญหน้ากับจักรพรรดินีแห่งทะเลสาบหยกผู้ไม่มีใครเทียบได้" เย่ฟ่านรู้สึกประหลาดใจ
“นั่นคือจักรพรรดินีตะวันตกในตำนาน” สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าว
น่าเสียดายที่มีฉากต่อสู้ของพวกเขาเพียงเล็กน้อยที่ถูกแกะสลักบนผนังและไม่รู้ว่าผลการต่อสู้ครั้งสุดท้ายเป็นอย่างไร? เพราะภาพแกะสลักส่วนที่เหลือดูเหมือนจะถูกคนลบออกไปด้วยเจตนาบางอย่าง
เมื่อพวกเขาเดินไปข้างหน้าและศึกษาภาพวาดพวกนี้อย่างระมัดระวังพวกเขาก็เห็นภาพของเหตุการณ์ที่จักรพรรดินีองค์ใหม่กำลังขึ้นครองบัลลังก์อยู่ หรือว่าจักรพรรดินีตะวันตกพ่ายแพ้ให้กับอสูรตัวนั้น?
เมื่อเขามาถึงป่าหินแห่งหนึ่ง เย่ฟ่านก็มองเห็นวิชาฝีมือในที่สุด
แม้ว่าวิชาฝีมือนี้จะถูกสลักไว้อย่างครึ่งๆกลางๆแต่เย่ฟ่านก็สามารถจำมันได้ว่านี่คือวิชาผนึกแห่งขุนเขา มันเป็นญาณวิเศษขั้นสุดยอดของนิกายหลี่เซี่ยที่เขาแย่งชิงมาได้
“มันถูกลบออกไปครึ่งหนึ่งโดยเจตนา”
เย่ฟ่านรู้สึกแย่ในใจ “คัมภีร์จักรพรรดินีตะวันตก” ที่ถูกแกะสลักไว้อาจจะถูกใครบางคนลบออกไปแล้วก็ได้ เรื่องนี้มีความเป็นไปได้อย่างยิ่ง
"รีบพาข้าไปหา "คัมภีร์จักรพรรดินีตะวันตก" เร็วๆ!"
“สหายของข้าบอกว่ามันซ่อนอยู่ในจิตรกรรมพวกนี้แหละ” จักรพรรดิดำตอบกลับ
“อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้ตำแหน่งที่แน่นอน?”
“ถูกต้อง พูดให้ชัดเจนก็คือ จักรพรรดิดำคนนี้กำลังตามหามันอยู่เช่นกัน” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตอบอย่างไร้ยางอาย
สุนัขตัวนี้ไม่น่าเชื่อถือจริงๆ เย่ฟ่านเตะก้นของมันเบาๆด้วยความโมโห
“แล้วหาไปเรื่อยๆแบบนี้จะเจอหรือเปล่า?”
“ข้าไม่รู้?” สุนัขสีดำตัวใหญ่ตอบอย่างไม่แน่ใจ
เย่ฟ่านไม่หวังพึ่งพามันอีกต่อไป เขาหยิบเมล็ดโพธิ์ออกมาถือไว้ในมือพร้อมกับใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์กวาดออกไปทั่วภูเขา
“ไอ้บ้าเอ๊ย!”
ในขณะที่เย่ฟ่านกำลังใช้สมาธิอยู่นั้น อยู่ดีๆมือของเขาก็ถูกสุนัขสีดำกัดอย่างรุนแรง!
"จะโวยวายไปทำไมก็แค่เมล็ดถั่ว ขอข้าชิมสักคำหน่อย" สุนัขสีดำตัวใหญ่กล่าวอย่างสบายๆแต่สายตาของมันจับจ้องไปที่เมล็ดโพธิ์ด้วยความปรารถนา
"ถ้าเจ้ากล้าที่จะเอาปากสกปรกของเจ้ามาสัมผัสของวิเศษของข้าอีก อย่าหาว่าข้าไม่เกรงใจก็แล้วกัน!” เย่ฟ่านคำรามออกมาด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
สุนัขตัวใหญ่สีดำเอียงคอมองเย่ฟ่านและพูดว่า
“นั่นมันอะไรกันแน่ กินได้หรือเปล่า?”
“อย่ามาแกล้งโง่!”
“เจ้าได้มันมาจากไหน แล้วรูปแกะสลักของเจ้าหัวโล้นที่อยู่ตรงนั้นคือใครกันแน่!”
เย่ฟ่านสาปแช่งสุนัขสีดำตัวใหญ่อยู่ในใจและรีบเก็บเมล็ดโพธิ์กลับเข้าไปในทะเลแห่งความทุกข์ทันที
"ชื่อของเขาคือพระศากยมุนีพุทธเจ้า เจ้าเคยได้ยินหรือไม่?" หัวใจของเย่ฟ่านเต้นแรง
"ชื่ออะไรแปลกชะมัด เจ้าหัวโล้นนั่นมีชื่อจริงๆหรือเปล่า” สุนัขสีดำตัวใหญ่ถาม
เย่ฟ่านในฐานะพุทธศาสนิกชนรู้สึกไม่พอใจในคำพูดของเจ้าสุนัขสีดำนี้เป็นอย่างมาก
"อย่าพูดไร้สาระ รีบหาคัมภีร์จักรพรรดินีตะวันตกดีกว่า"!"
“เจ้าหนู อยู่ดีๆเป็นบ้าอะไรขึ้นมา หากเจ้ายังคงมีท่าทีเช่นนี้ต่อข้าก็อย่าหวังจะได้พบคัมภีร์จักรพรรดินีตะวันตกเลย”
เย่ฟ่านไม่ได้ฝากความหวังกับมันไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว สุดท้ายเขาก็เดินเข้าไปในหุบเขาเพียงลำพัง ผ่านไปครึ่งช่วยยามเขาก็มาถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง
ในตอนแรกเขากำลังศึกษาภาพวาดบางอย่างที่มีอยู่สาบสิบภาพ มันเป็นภาพวิชาฝีมืออย่างแน่นอน แต่การเปลี่ยนแปลงของภาพเหล่านี้ธรรมดามากเกินไปไม่สามารถกระตุ้นความสนใจของเขาได้
แต่หลังจากเดินไปเรื่อยๆและศึกษาภาพแกะสลักกว่าห้าร้อยภาพที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงหัวใจของเย่ฟ่านก็สั่นระรัวด้วยความตื่นเต้น
เย่ฟ่านถอยออกมาด้านหลังเพื่อให้สามารถมองเห็นภาพแกะสลักทั้งห้าร้อยภาพในเวลาพร้อมกันได้ แท้ที่จริงแล้วภาพเหล่านี้ล้วนมีความเชื่อมโยงกันบางอย่าง
สิ่งที่ถูกบันทึกไว้คือญาณวิเศษลึกลับหนึ่งในเก้าของดินแดนรกร้างตะวันออก วิชาจู่โจมสังหารที่แข็งแกร่งที่สุดนั่นเอง!
(ก่อนเช้าจะลงให้อีกนะครับ)
