บทที่ 14 บอสจอมวายร้าย 3
“บ๊ะ! ไม่มีเงินเหรอ? คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าแกไปที่บาร์นั่นบ่อยแค่ไหน? แกมีเงินไปเที่ยวแต่ไม่มีเงินมาจ่ายค่าเช่า? มีแต่ผีเท่านั้นที่เชื่อแก ฉันขอเตือนแกอีกครั้ง อย่ามาเล่นลูกไม้กับฉัน ไม่อย่างนั้น อย่าโทษฉันที่หยาบคายกับแกก็แล้วกัน!”
ซูจิ่วโผล่หัวออกมาจากห้อง และมองไปที่ทางประตูด้วยความสงสัย
ปรากฎว่าคนเหล่านี้มาที่นี่เพื่อเรียกร้องค่าเช่า ส่วนป๊ะป๋าที่ไร้ค่าของเธอยากจนถึงกับไม่มีเงินจ่ายค่าเช่าห้องเลยเหรอ?
เมื่อเจ้าของบ้านเห็นเด็กหญิงตัวน้อย เขาก็เยาะเย้ยและพูดว่า “โอ้ เจ้าคนแซ่ซู แกเลี้ยงลูกได้ แล้วทำไมถึงบอกว่าไม่มีเงิน? อย่าคิดว่าการพาเด็กมาด้วยจะทำให้ฉันคนนี้เห็นอกเห็นใจ ฉะนั้น รีบจ่ายค่าเช่ามาซะ! ไม่อย่างนั้น ฉันจะไม่สุภาพกับเด็กน้อยคนนั้นแน่!”
ซูเชิ่งจิ่งมองกลับไปที่ซูจิ่ว เขารีบส่งสายตาให้เธอเข้าไปในห้อง และหันกลับมาพูดกับชายฉกรรจ์สามคนที่อยู่ตรงหน้าว่า “คุณมีอะไรก็พูดกับผม อย่าทําให้เด็กกลัว”
“ถ้าไม่อยากให้ลูกสาวเห็นพวกฉันหยาบคาย แกก็แค่จ่ายค่าเช่ามา หรือไม่ก็ออกไปจากที่นี่ซะ!”
“ขอผ่อนผันอีกสองสามวันได้ไหม?”
“ผ่อนผัน? แกยังมีหน้ามาขอให้ฉันผ่อนผันอีกงั้นเหรอ? ฉันจะอธิบายให้แกเข้าใจ ถ้าวันนี้แกไม่สามารถจ่ายค่าเช่าได้ ก็พาลูกสาวของแกไปนอนข้างถนนซะ!”
“......” ซูเชิ่งจิ่งกำมือตัวเองจนแน่น
มันไม่สําคัญว่าเขาจะนอนที่ไหน แต่เกี๊ยวน้อยไม่ได้ เธอยังเด็กมากแล้วจะนอนข้างถนนได้ยังไง?
เมื่อเห็นว่าซูเชิ่งจิ่งไม่ตอบ เจ้าของบ้านก็กำลังจะพูดประโยคต่อไป แต่จู่ๆก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่บริเวณทางขึ้นของบันได
เขาหอบหายใจในขณะที่พิงอยู่ที่ราวบันได จากนั้น เขาก็ก้าวขึ้นไปชั้นบนแล้วพูดว่า “ที่รัก ซูเชิ่งจิ่ง นายเป็นหนี้ค่าเช่าอีกแล้วเหรอ?”
ทันทีที่ซูเชิ่งจิ่งเห็นชายผู้มาใหม่ เขาก็พูดทันทีว่า “นายมาพอดี ฉันขอยืมเงินหน่อย”
## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ
เมื่อเจ้าของบ้านและพรรคพวกเห็นชายมาใหม่ที่สวมชุดสูทสีขาว สวมรองเท้าหนังสีดํามันราว สวมแว่นตากันแดดที่มีสไตล์ และนาฬิกาข้อมือสีทอง ที่อยู่บนข้อมือของเขานั้นช่างสะดุดตาเป็นพิเศษ ทำให้พวกเขารู้ว่าผู้ชายคนนี้รวยมาก
ชายที่อยู่ในชุดสูทสีขาวมองไปที่ซูเชิ่งจิ่งอย่างดูแคลน จากนั้น เขาก็หยิบกระเป๋าสตางค์ออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วยกคางขึ้นอย่างภาคภูมิใจ และพูดกับเจ้าของบ้านว่า “ผู้ชายคนนี้เป็นหนี้คุณเท่าไร? ผมจะจ่ายให้เขาเอง”
“สามพัน!”
“โอเค” ชายชุดสูทสีขาวตอบทันที จากนั้น เขาก็เปิดกระเป๋าสตางค์และพบว่าไม่มีเงินสดอยู่ในนั้นเลย แต่ภายในกระเป๋ากลับเต็มไปด้วยบัตรธนาคารต่างๆ เขาจึงพูดว่า “สแกนรหัสได้ไหม?”
หลังจากที่จ่ายค่าเช่าเรียบร้อยแล้ว เจ้าของบ้านก็พาคนออกไปทันที จากนั้น ซูเชิ่งจิ่งก็พูดกับชายในชุดสูทสีขาวด้วยสีหน้าไม่เป็นธรรมชาติว่า “ขอบคุณ วันนี้ฉันเป็นหนี้นาย แล้ววันหลังฉันจะจ่ายคืนแน่นอน”
ชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่าเชิ่งเทียนสื่อ เขาเป็นนายน้อยของตระกูลเชิ่งซึ่งเป็นครอบครัวธุรกิจ และเขากับซูเชิ่งจิ่งก็รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
เขาโอบไหล่ของซูเชิ่งจิ่งอย่างสนิทสนม และพูดอย่างไม่เห็นแก่ตัว “ช่างมันเถอะ ยังไงพวกเราก็โตมากัน ทำไมนายยังเกรงใจฉันอีกเล่า นอกจากนี้ เงินจำนวนเล็กน้อยนั่นไม่มีค่าสำหรับฉันหรอก และวันหลังถ้านายไม่มีเงินก็ให้บอกฉันได้เลย”
ซูเชิ่งจิ่งผลักมือเชิ่งเทียนสื่อออกไปอย่างรังเกียจ “เกิดอะไรขึ้น นายต้องการที่จะเลี้ยงฉันงั้นเหรอ? หรือว่าจริงๆ แล้วนายสนใจในตัวฉันใช่ไหม?”
“เฮอะ! ฉันไม่สนใจผู้ชายที่มีกลิ่นตัวเหมือนนายหรอกนะ เพราะฉันชอบผู้หญิงที่อ่อนหวานและอ่อนโยน” ในขณะที่พูดเชิ่งเทียนสื่อก็เดินเข้าไปในประตู และได้กลิ่นหอมของอาหารที่อยู่บนโต๊ะ เขาแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น “โอ้ วันนี้ทําไมนายถึงทําอาหารกินเองล่ะ ไม่สั่งอาหารกลับบ้านแล้วเหรอ? หรือนายคิดที่จะเป็นแม่ครัว?”
“ให้ตายสิ! บ้านก็สะอาดมาก หรือนายจะถูกสิ่งชั่วร้ายเข้าสิงใช่ไหม? ที่สำคัญ ก่อนที่ฉันจะมาที่นี่ ฉันได้เรียกพนักงานพาร์ทไทม์มาให้นาย เพื่อมาทำความสะอาดห้องให้ด้วย”
เมื่อซูจิ่วได้ยินเสียง เธอก็โผล่หัวเล็กๆ ออกมาจากห้องอีกครั้ง และมองไปที่เชิ่งเทียนสื่อ
เธอพยายามอย่างหนักที่จะจําเนื้อหาของนิยายเรื่องนี้ให้ได้ ซึ่งคนๆ นี้ก็เหมือนกับป๊ะป๋าของเธอที่มีบทบาทสมทบเล็กๆ ในหนังสือเล่มนั้น ผู้ชายคนนี้เป็นลูกเศรษฐีรุ่นที่สองที่ร่ำรวย และเขาก็เป็นเพื่อนแท้ของป๊ะป๋า หลังจากที่ป๊ะป๋าทำตัวเหลวแหลก และเป็นเขาที่คอยช่วยเหลือป๊ะป๋าของเธอมาโดยตลอด
และนี่คือต้นขาของเธอ ซึ่งการประเมินได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว
