ตอนที่ 11: ผู้ชายทุกคนก็เหมือนเสือที่ไร้เขี้ยวเล็บ!
“ฉันขอถูกเรียกว่าโง่ดีกว่าต้องติดอยู่กับตระกลูมู่ที่คอยแต่จะสูบเลือดสูบเนื้อ!” ตระกูลมู่กักขังเธอ
ถ้าเธอต้องอยู่กับเปา จุนเยี่ยน เธอก็จะต้องอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลมู่ตลอดชีวิตที่เหลือของเธอเพราะงั้นภารกิจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอก็คือการตัดสัมพันธ์ที่มีกับตระกูลมู่ทั้งหมด! พอนึกถึงครอบครัวที่ไร้ยางอายนั้น หลี่เหมิงก็ถึงกับส่ายหัวและตอบกลับ
"ฉันเข้าใจผิดเอง เธอควรทำงานหนักเพื่อเก็บเงินนั่นเพื่อที่เธอจะได้หนีไปให้ได้ไกลที่สุด!”
"ใช่แล้ว มันเป็นความจริงเพียงอย่างเดียวณ.ตอนนี้!” จากนั้นเธอก็นั่งลงหน้ากระจกเพื่อล้างเครื่องสำอาง
เดิมทีเธอตั้งใจจะพักที่บ้านของหลี่เหมิงแต่พอหลังจากที่ได้พบกับเปาจุนเยี่ยนในคืนนี้ เธอก็ไม่กล้าออกไปไหนอีกแล้ว หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่เสร็จเธอก็จะกลับบ้านทันที ในขณะที่เปาจุนเยี่ยนก็กลับถึงบ้านหลังจากทำงานมาทั้งวันเช่นกัน ดูเหมือนว่าเธอจะมัวหมกมุ่นอยู่กับการเรียนออกเสียงภาษาอังกฤษ
เขาเหลือบดูนาฬิกาเวลาเกือบเที่ยงคืน นึกถึงพวกสาวๆที่เขาเจอเมื่อคืนก่อน เขาก็พอใจมากๆที่มีภรรยาที่ขยันและกระตือรือร้นตรงกันข้ามกับผู้หญิงพวกนั้น เขาเดินเข้าไปและกำลังเอื้อมมือออกไปลูบหัวเธอพร้อมกับคำพูดให้กำลังใจ ทันใดนั้นมู่ฮวนก็ยืนขึ้นและจับมือเขาไว้และเธอก็รีบกระโดดตัวออกไปอีกทางทันทีราวกับกระต่ายตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัวด้วยท่าทางตกใจพอรู้ว่าเป็นเขา
เปาจุนเยี่ยน : “….......”
“ทะ… ที่รัก… คุณ… คุณกลับมาแล้วหรอคะ…”
ชิบห***! ทำไมฝีเท้าของเขาเงียบจัง! ตอนแรกเธอก็นึกว่าเขาเป็นขโมยที่จะเข้ามาทำร้ายเธอ เธอจึงเกือบจะเหวี่ยงเขาพุ่งข้ามไหล่ของเธอไป! ถ้าหากสิ่งนั้นเกิดขึ้น มันคงเป็นจุดจบของเธอ!
เปาจุนเยี่ยน : “ผมทำให้คุณกลัวหรือเปล่า?”
เธอมองไปที่เขา : “เปล่าเลยค่ะ”
เขาขมวดคิ้วกับคำพูดโกหกของเธอ เขาเอื้อมมือที่เรียวยาวและฝ่ามือที่กว้างของเขาเกี่ยวคางของเธอขึ้นเพื่อทำให้เธอมองสบตามาที่เขา
“ผมน่ากลัวไหม?”
เธอตกใจกับคำถามนี้มากจนไม่กล้าแม้แต่จะเปล่งเสียงออกมา
“มะ…ไม่น่ากลัว…” การมองตรงเข้าไปในดวงตาของเขาทำให้เธอรู้สึกค่อนข้างจะเกร็ง ดังนั้นเธอจึงตะกุกตะกักแทนคำตอบ
เปาจุนเยี่ยน: “……..”
แน่นอน เธอคงกลัวมากถึงได้พูดตะกุกตะกักแบบนี้ พอเธอเห็นเขาขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ เธอก็รีบอธิบายทันทีว่า
“คุณไม่น่ากลัวหรอกที่รัก จริงๆนะ! คุณไม่ได้น่ากลัวเลย! ละ...และยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่เพียงแค่ไม่น่ากลัวนะแต่คุณยังหล่ออีกด้วย! คุณหล่อมากจนหัวใจฉันเต้นแรงเลย!” ความคิดที่ว่าเขาอาจจะปฏิเสธเธอ นางเปาของเขา เพราะเขาไม่ชอบที่เห็นเธอในลักษณะนี้เพราะมันเป็นอะไรที่น่ากลัว
เปาจุนเยี่ยน : “....…”
“ถ้าไม่เชื่อก็เช็คจังหวะการเต้นของหัวใจฉันได้นะ!” เธอคว้ามือของเขามาวางไว้ที่หน้าอกของเธอเพื่อให้เขาตรวจสอบ
เปาจุนเยี่ยน: “…….”
"คุณรู้สึกไหม? เต้นไม่เร็วเลยใช่มั้ย?”
เธอจ้องมองเขาอย่างเขินอายด้วยดวงตาคู่โตที่ใสเป็นประกายของเธอกำลังอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขา
ลูกตาของเขาเริ่มแสดงถึงความวิตกกังวลและเคร่งขรึม
เธอไม่รู้ว่าเขาเริ่มจะสงสัย เพราะเธอคิดว่าเขายังไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอจึงคว้าตัวเขาเข้าไปจุ๊บจนทั่วหน้าของเขา
“ที่รัก คุณไม่ได้น่ากลัวจริงๆนะ…คุณหล่อจริงๆ หล่อมาก…”
ก่อนที่เธอจะมีความสามารถมากพอที่จะยืนได้ด้วยตัวเอง เธอจำเป็นจะต้องคงไว้ซึ่งสถานะนางเปาที่สำคัญนี่เอาไว้ให้ได้! และความจริงก็ได้พิสูจน์แล้วว่าผู้ชายทุกคนก็เหมือนเสือที่ไร้เขี้ยวเล็บเวลาที่ได้อยู่ในอ้อมแขนของผู้หญิง พวกเขาจะไม่ต้องกังวลกับสิ่งอื่นอีกมากมาย!
นี่เป็นข้อสรุปที่มู่ฮวนมีในเช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อเธอได้ตื่นขึ้น
เธอเป็นคนหนึ่งที่ทนความหิวไม่ไหว ดังนั้นท้องของเธอจึงไม่ยอมให้เธอนอนต่อ เธอต้องลุกจากเตียงทั้งๆที่ยังง่วงอยู่ พอได้ยินเสียงน้ำไหลออกมาจากห้องน้ำ
นั่นถึงทำให้เธอได้รู้ว่าเปาจุนเยี่ยน เขายังไม่เข้าออฟฟิศอีกงั้นเหรอ?
