บทที่ 9 เป็นเด็กดี น่ารักมาก

หลังจากนั้น ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ซูเชิ่งจิ่งก็ได้ทํางานอย่างหนักเพื่อทำความสะอาด และร่างกายของเขาก็ราวกับจะแยกออกจากกัน

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีนายหญิงอยู่ในบ้าน

ไม่ว่าอย่างไร ใครจะอยากแต่งงานกับคนไร้ค่าอย่างเขา?

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกสาวสุดที่รักของคนอื่นย่อมไม่ยอมแต่งงานมาเพื่อทําความสะอาดบ้านให้เขา ดังนั้น เขาจะต้องแบกรับความชั่วช้าที่เขาได้กระทำไว้ด้วยน้ำตา

ซูเชิ่งจิ่งทิ้งขยะทั้งหมดลงในถังขยะตรงทางเข้าทางเดิน และเมื่อเขากลับมา เขาก็เห็นเด็กหญิงตัวน้อยนอนอยู่บนที่วางแขนของเก้าอี้และหลับไป โดยที่มือข้างหนึ่งของเธอยังถือมันฝรั่งทอดที่กินไปแล้วครึ่งหนึ่งไว้ในมือ เมื่อคืนเธอไม่ได้พักผ่อน ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เธอจะง่วง

ซูเชิ่งจิ่งจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธออย่างระมัดระวัง และยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าเธอดูคล้ายกับตัวเองตอนเด็กๆอยู่หลายส่วน

ดูเหมือนว่าลูกสาวของเขาจะไม่หนีไปไหน

ที่ประตูมีลมแรง ซูเชิ่งจิ่งจึงอุ้มเธอขึ้นมา แล้วเดินไปที่ห้องนอนใหญ่ด้านใน จากนั้นก็วางเธอลงบนเตียงของตัวเอง และห่มผ้าให้เธออย่างเบามือ…

## ติดตามเรื่องราวของเด็กหญิงตัวเล็กได้ที่ thai-novel.com หรือ mynovel.co ได้เลยนะคะ

...

ซูเชิ่งจิ่งนอนอยู่บนโซฟาเป็นเวลานาน และตื่นขึ้นมาจากความหิวโหย

เขาลุกขึ้นนั่งอย่างงัวเงียแล้วมัดผมลวกๆเหมือนรังไก่ และเมื่อได้สติกลับมา เขาก็เห็นก้อนกลมๆ ที่นั่งอยู่บนโซฟา ซึ่งดวงตากลมโตใสใสคู่นั้นก็กําลังมองเขาอยู่

ดูเหมือนกลัวที่จะปลุกเขาให้ตื่น เธอทําตัวเป็นเด็กดีเชื่อฟังมาก และไม่ส่งเสียงดังออกมาแม้แต่น้อย

เมื่อเห็นเขาตื่นแล้ว เธอก็ส่งรอยยิ้มสดใสทันที “ป๊ะป๋า ตื่นขึ้นมาแล้ว!”

“เอ่อ...อือ” ซูเชิ่งจิ่งไม่คุ้นเคยกับตัวตนใหม่นี้ จึงทำให้เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย “ลูกก็ตื่นแล้ว ว่าแต่หิวไหม?”

ซูจิ่วลูบหน้าท้องแบนราบของตัวเอง “หนูหิวมาก”

ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกตัวอีกครั้งว่าตัวเองนั้นแย่มาก เมื่อตอนที่เขาอยู่ที่ประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาบอกว่าจะพาเธอกลับบ้าน และนั่นคือการดูแลเธอให้ดี แต่เขากับมานอนหลับอย่างสบายใจ โดยการปล่อยให้เธอหิว

เด็กหญิงตัวน้อยไม่ได้กินข้าวตั้งแต่เมื่อคืน ดังนั้น เธอคงจะหิวมาก

ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกผิดเล็กน้อย “ลูกนั่งเล่นไปก่อนสักพัก แล้วป๊ะป๋าจะทําอาหารให้กิน”

ซูจิ่วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ตกลง ขอบคุณป๊ะป๋า!”

ฮึก…เป็นเด็กดี น่ารักมาก!

เด็กหญิงตัวน้อยตรงหน้าน่ารักมาก จนซูเชิ่งจิ่งรู้สึกว่าเลือดกําเดาของเขากำลังจะไหลออกมา

จู่ๆ เขาก็เริ่มสงสัยว่าใครคือแม่ของเด็ก เธอคงจะสวยมาก ไม่อย่างนั้นเธอจะให้กำเนิดลูกสาวที่น่ารักขนาดนี้ได้ยังไง?

อะแฮ่ม…ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะเด็กยังคงหิว ดังนั้น ซูเชิ่งจิ่งจึงเดินไปที่ห้องครัวและเปิดตู้เย็น

ของข้างในตู้เย็นนั้นมีค่อนข้างเยอะ แต่พอเขาหยิบออกมา ก็พบว่ามันหมดอายุแล้ว

ซูเชิ่งจิ่ง "......"

เขามักจะไม่ค่อยอยู่บ้าน และแทบจะไม่ทําอาหารกินเองเลย พอเขาหิวก็จะสั่งอาหารกลับบ้าน ซึ่งตู้เย็นไม่ได้ถูกเปิดเป็นเวลานานแล้ว จึงทำให้เขาไม่รู้อะไรเลย

ซูเชิ่งจิ่งต้องอดทนต่อความเจ็บปวดโดยการโยนสิ่งที่หมดอายุลงในถังขยะ หลังจากนั้น ก็เดินออกจากห้องครัว และพูดกับเด็กหญิงตัวน้อยที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างเชื่อฟังว่า “ป๊ะป๋าอยากออกไปซื้ออะไรสักอย่าง ลูกอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม?”

ซูจิ่วกระโดดลงมาจากโซฟาทันที “หนูอยากไปกับป๊ะป๋า”

ซูเชิ่งจิ่งรู้สึกหมดหนทาง “งั้นก็ไปกันเถอะ”

อันที่จริงเขาก็กังวลจริงๆ ที่จะทิ้งเด็กน้อยแบบนี้ไว้ที่บ้านตามลำพัง ฉะนั้น ก็ไปด้วยกันก็สิ้นเรื่อง

ซูจิ่ววิ่งเข้ามาอย่างมีความสุข และจับมือเขาไว้

ซูเชิ่งจิ่งพบว่า มือของเด็กน้อยนั้นนุ่มนิ่มและเล็กมาก ซึ่งมีขนาดเพียงครึ่งฝ่ามือของเขา ดังนั้น เธอจึงทําได้เพียงจับนิ้วของเขาไว้เท่านั้น

ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนและอ่อนโยน ได้โจมตีไปที่หัวใจของเขาอีกครั้ง

พ่อกับลูกสาวได้ออกไปข้างนอกด้วยกัน และเมื่อพวกเขาเดินลงมาข้างล่าง ซูจิ่วก็เห็นเด็กชายตัวน้อยคนหนึ่ง